สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 403

ยวี่จิ้นเหวินขี้ขลาดเร็วมาก

เมื่อครู่ลั่วอินเกรงว่าตอบสนองทางสรีรวิทยา แต่เมื่อเห็นท่าทางใจฝ่อของยวี่จิ้นเหวิน ความเย็นชาบนตัวก็ค่อย ๆ หายไป

แม้กระทั่งมีความอยากที่จะหัวเราะอยู่เล็กน้อย

มู่โจวหน้าเข้มเดินเข้ามา ตบหลังของยวี่จิ้นเหวิน “ไอนี่ นายกล้าลงมือกับแม่ยายได้ไง ใจกล้ามากนะนาย”

ยวี่จิ้นเหวินมองดูอาจารย์ หน้าตาใสซื่อ

“ไหนอาจารย์บอกว่า...”

“ฉันพูดอะไร? ไม่ว่าฉันพูดอะไร นายก็ตีแม่ภรรยาไม่ได้นะ ยังอยากจะตามจีบภรรยากลับมาอีกไหม ไม่อยากเข้าตระกูลหนานแล้วเหรอ?”

มู่โจวโต้กลับ พูดดีพูดไม่ดีก็เป็นเขาพูดทั้งหมด

“...”

ยวี่จิ้นเหวินงงไปหมด

หนานหนิงซงหน้าตาเคร่งขรึม พูดเสียงต่ำ “นายออกแรงกว่านี้ ชีวิตภรรยาของฉันคงต้องอยู่ในมือของนาย”

“...”

ยวี่จิ้นเหวินใจสั่น เขารู้แล้วว่าอะไรที่เรียกว่า “หาเหาใส่หัว” ตกที่นั่งลำบาก

“ผม ผม...ขอโทษครับ!”

ยวี่จิ้นเหวินเป็นกังวลจนพูดติดอ่าง มองลั่วอินอย่างตื่นตระหนก “คุณ คุณไม่เป็นไรนะครับ?”

ลั่วอินมองเขาอย่างเย็นชา “นายว่าไงล่ะ?”

ยวี่จิ้นเหวินตัวแข็งทื่อ สมองไม่ทำงานแล้ว

ในตอนที่เขาลงมือเขารู้ตัวเองว่าควบคุมได้ ฝ่ามือนั้นทรยศอย่างมาก ใครจะกล้าออกแรงอะไร?

“ขอโทษครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”

ยวี่จิ้นเหวินหน้าซีด “ผมให้คุณน้าตีผมกลับ! คุณน้าลงมือได้ตามใจชอบ!”

เขามือแนบลำตัว ยืนตัวตรง ท่าทางสำนึกผิดยอมรับการตีการด่า

เห็นท่าทางของเขาแบบนี้ ลั่วอินทนไม่ไหว หลุดหัวเราะพรวดออกมา

หนานหนิงซงก็ยิ้มโดยไม่รู้ตัว

มู่โจวหัวเราะเสียงดังที่สุด มองดูยวี่จิ้นเหวินที่ยังงุนงง แล้วตบแขนของเขา “เด็กโง่ แกล้งนายเล่นน่ะ”

ยวี่จิ้นเหวิน “...”

ตลกตรงไหน? ไม่ตลกสักนิด

“ฉันดูนายฟื้นฟูร่างกายจนเกือบหายแล้ว ปล่อยนายออกไปได้เร็วหน่อย”

ลั่วอินมองดูยวี่จิ้นเหวิน เผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา

ยวี่จิ้นเหวินอึ้งเล็กน้อย “ปล่อยผมออกไป?”

“ไม่อย่างงั้นล่ะ? นายอยากจะอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตเหรอ?”

ลั่วอินถอนหายใจเบา ๆ “เซียวเอินกล้าปรากฏตัวออกมา แสดงว่าเขาจะทำอะไรบางอย่าง ถึงแม้ข้างกายน้องเล็กจะมีพวกพี่ชายคอยปกป้องอยู่ แต่ฉันก็ยังวางใจไม่ลง ฉันกับพ่อของเธอหายสาบสูญไปหลายปีขนาดนี้ ถ้ากลับไปก็ต้องมีของขวัญให้เธอสักชิ้น ไม่อย่างงั้นมักรู้สึกใจไม่สู้ หวังว่าของขวัญที่เป็นนาย จะไม่ทำให้เธอผิดหวัง”

เมื่อคิดได้ว่าจะได้เจอหนานซ่งเร็ว ๆ นี้ ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเลือดเริ่มสูบฉีดไปทั้งตัว

“งั้น...ทุกท่านกลับไปพร้อมผมไหมครับ?”

ลั่วอินหันไปมองหนานหนิงซง ท่าทางจริงจังขึ้น “พวกเรายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกนิดหน่อย พวกเราแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเถอะ”

ในวันที่กลางวันและกลางคืนเท่ากัน ร่างกายของเหยียนยวนเกือบจะฟื้นตัวแล้ว

ไม่เพียงแค่วิ่งได้กระโดดได้ แต่ยังฝึกซ้อมเป็นเพื่อนหนานซ่งได้ อยู่ซ้อมในโรงยิมมวยจนเหงื่อตกทุกวัน แล้วก็ฟื้นฟูการฝึกของตัวเองไปด้วย

รออยู่หลายเดือนก็รอไม่ถึงการมาของเซียวเอิน หนานซ่งหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ฝึกจนเริ่มมีความกระตือรือร้นมากทุกวัน

ที่สำคัญคือ ลั่วจวินหังไม่รู้ไปไหนแล้ว

ตอนที่เฉวียนเยี่ยเชียนออกไป ทิ้งคำพูดให้ลั่วโยวว่า “ที่รัก ผมออกไปทำธุระ ไม่ต้องเป็นห่วงผม” จากนั้นก็หายตัวไปเลย

ทุกครั้งที่โทรไปก็ปิดเครื่อง

หนานซ่งเป็นห่วงอย่างมาก แต่ต้องปลอบใจลั่วโยว งานของเธอก็สะเพร่าไม่ได้ จะฟุ้งซ่านกับเรื่องที่บ้านไม่ได้

“เธออย่ากังวลไป พี่สองจะต้องไปกับพี่ใหญ่แขน ๆ มีพี่ใหญ่อยู่เขาไม่มีทางเป็นอะไรแน่ พวกเขาไม่มีทางเป็นอะไร”

หนานซ่งปลอบใจลั่วโยว แล้วก็ปลอบใจตัวเอง

ซูรุ่ย เฮ่อเซิน จี้อวิ๋นกับไป๋ลู่ยวี๋ถูกหนานซ่งจี้ถามหมดแล้ว เหมือนกับถูกเก็บซ่อนไว้

ยังไม่ทันที่จะได้ข่าวคราวของลั่วจวินหังกับเฉวียนเยี่ยเชียน ทางด้านนี้หนานซ่งก็มีเรื่องเสียก่อน

วันนี้เธอไปทำงานที่บริษัทตระกูลหนานตามปกติ เธอกำลังพูดกับเจี่ยงฟานและกู้เหิงเกี่ยวกับการเตรียมโครงการสำหรับไตรมาสอยู่ในห้องทำงาน หลู่เหิงก็พุ่งตัวเข้ามา

“ประธานหนานครับ แย่แล้วครับ อินเทอร์เน็ตของบริษัทถูกโจมตี รูปของคุณ...”

เขาพูดครึ่งหนึ่ง และก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อไปยังไงดี

“รูป รูปอะไร?”

กู้เหิงสงสัย หยิบโทรศัพท์มือถือที่ตั้งเงียบเสียงไว้ออกมา เพิ่งปลดล็อก ก็เห็นรูปปรากฏขึ้นในอีเมลทำงาน

เขาตัวแข็งทื่อ มือสั่นเล็กน้อย โทรศัพท์เกือบจะหลุดออกจากมือ

การตอบสนองแรกของกู้เหิงคือตะโกนบอกหลู่เหิง “รีบให้ทีมเทคนิคจัดการ! ลบรูปออกให้หมด!”

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ!”

กู้เหิงจะปิดโทรศัพท์ลง ก็ถูกหนานซ่งยึดไป ขณะเดียวกัน เธอก็เห็นเนื้อหาในภาพแล้ว

เมื่อเห็นชัดเจน เลือดในร่างกายของเธอแข็งตัวทันที ความทรงจำอันยาวนาน ที่น่าสะพรึงกลัว และสกปรกเหล่านั้น ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นในหัว

เวลาต่อมา โทรศัพท์ก็ถูกเขวี้ยงออกจากมือเธอ กระทบกับผนัง จนแหลกละเอียด!