สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 421

รับปากแล้วแต่พูดอะไรก็ไม่ฟัง

หนานซ่งเบะปาก เห็นแก่ที่คุณนายลั่วเพิ่งกลับมาจึงไม่อยากโต้เถียงกับเธอ แล้วตะโกนเสียงดัง “คุณแม่!”

พวกพี่ชาย “...”

พวกเขาส่งสายตาหมั่นไส้ไป

คุณแม่ คุณแม่ นึกว่าตัวเองเป็นลูกอ๊อดเหรอ?

ลั่วอิน “ตะโกนอะไร ยุ่งอยู่ไม่เห็นเหรอ ไปหาพ่อลูกไป!”

“...”

หนานซ่งหันหน้ามองไปทางหนานหนิงซง แล้วฟ้อง “คุณพ่อ คุณแม่รังแกหนูอีกแล้ว”

“เป็นไรลูกรัก เราไม่เอาพิมเสนแลกกับเหลือ”

หนานหนิงซงเหลือบมองลั่วยิน แล้วแอบพูดกับหนานซ่งเสียงเบา

หนานซ่งพยักหน้าเบา ๆ ดวงตายังแดงก่ำ เธอก้มหน้า แล้วดันเข่าของหนานหนิงซง “คุณพ่อ หนูคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่มาก”

ฝ่ามืออันอบอุ่นของหนานหนิงซงยกขึ้นลูบหัวของเธอเบา ๆ “พ่อกับแม่ก็คิดถึงหนู คิดถึงทุกวัน”

ในช่วงเวลาที่อบอุ่นแบบนี้ ก็ถูกเสียงกรีดร้องอันน่าอนาถของเฉวียนเยี่ยเชียนขัดจังหวะ

“อย่าร้อง!”

ลั่วอินพูดอย่างหงุดหงิด “แม่ตกใจจนขวัญหาย เจาะท้องลูกทะลุแม่ไม่รับผิดชอบนะ”

เฉวียนเยี่ยเชียนเจ็บจนหน้าบิดเบี้ยว แล้วพูดอ้อน “เจ็บ...”

ลั่วอิน “ใจแข็งหน่อย ดูพี่ใหญ่ของลูก เขาไม่ร้องสักนิด”

ขณะที่พูด มือก็เย็บแผลด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ฉากนี้ช่างตรงกับกลอนบทนั้นจริง ๆ “สายใยรักแม่ก็เหมือนเข็มในมือ ที่เย็บเสื้อผ้าให้ลูก” เพียงแต่เสื้อผ้านี้เย็บเข้าไปในเนื้อ

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่มีความรู้สึกต่อยาชา เขาเจ็บจนหน้าซีดขาว

“แม่ครับเบามือหน่อย ผมเป็นลูกแท้ ๆ ของแม่นะ ผมเพิ่งหาภรรยาสวย ๆ ได้ ยังไม่ทันเบื่อ แม่จะฆ่าผมให้ตายแล้วเหรอ”

ถึงจะอยู่กับลั่วโยวนานแล้ว พี่สองพูดด้วยสำเนียงปักกิ่ง

“รู้แล้ว โยวโยวใช่ไหม เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ตอนเด็ก ๆ อยู่ที่วัดเส้าหลินตีลูกจนร้องไห้”

ลั่วอินพูด “น้องห้า อัดคลิปวิดีโอให้พี่สอง ถ่ายท่าทางน่าเกลียดของเขาให้โยวโยวดู ตอนที่ฉันเกิดลูกยังร้องไม่น่าอนาถเท่าเขา”

ไป๋ลู่ยวี๋ที่ฟังคำพูดของคุณแม่มาโดยตลอด ตอบรับ “รับทราบครับ” แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา

เฉวียนเยี่ยเชียนถลึงตาโต “นายเก็บโทรศัพท์ลงเดี๋ยวนี้ ห้ามถ่าย!”

ในเสียงเอะอะโวยวาย ในที่สุดก็เย็บแผลเสร็จแล้ว เฉวียนเยี่ยเชียนเหมือนกับคนที่เพิ่งคลอดลูกยังไงยังงั้น ร้องจนหมดแรงแล้ว

เขาหมดสภาพอยู่ตรงนั้น ชายแข็งแกร่งอ่อนแอเหมือนกับตุ๊กตาเซรามิก ดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก

หนานซ่งดูแล้วสงสารเป็นอย่างมาก จึงอดหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปเขาไว้ไม่ได้

“เธออย่า...ส่งให้โยวโยวนะ”

เฉวียนเยี่ยเชียนขยับปากที่ซีดขาว พูดกับหนานซ่งอย่างอ่อนแอ “ฉันกลัวเธอเป็นกังวล”

“วางใจได้ ฉันรู้อยู่”

หนานซ่งพูดในใจ ต้องใช้อุบายหน่อย ไม่งั้นเพียงแค่อาศัยการไปโดยไม่ล่ำลาของพี่สอง เป็นไปไม่ได้ที่ลั่วโยวจะไม่จัดการเขาจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“พี่ใหญ่ เป็นยังไงบ้าง?”

ถึงแม้ในใจจะยังโมโหพี่ใหญ่ แต่เห็นเขาบาดแผลเต็มตัวที่นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด หนานซ่งก็อดสงสารไม่ได้

ลั่วจวินหังถึงแม้จะไม่ร้องเรียกหนักขนาดนั้นเหมือนกับเฉวียนเยี่ยเชียน แต่ใบหน้าที่ขาวยังกับเทียน เผยให้เห็นความอ่อนแอจากการบาดเจ็บ

“หนูก็หน้าตาสวย รูปร่างเซ็กซี่ หนูยังอ่อนวัยกว่าแม่ หึ คุณแม่ว่ามันมีเหตุผลไหม?”

โต้วาที หนานซ่งไม่เคยยอมแพ้มาก่อน

“ล้อเล่นอะไร เธอดูอ่อนวัยกว่าฉัน?”

ลั่วอินหัวเราะหึหึ “เธอดูริ้วรอยที่หางตาของเธอ ฉันไม่มีริ้วรอยอะไรเลย ออกไปด้วยกันใครบ้างที่ไม่พูดว่าพวกเราเป็นพี่น้องกัน?”

หนานซ่งรับต่อโดยไม่เว้นช่องว่าง “ถึงจะเป็นพี่น้อง งั้นแม่ก็เป็นพี่ ส่วนหนูเป็นน้อง ดังนั้นหนูเด็กแม่”

“พูดจาไร้สาระ!”

ลั่วอินโมโหแล้ว “ถึงเธอจะออกมาจากท้องของฉัน ก็อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าตีเธอนะ!”

เธอถลกแขนเสือขึ้นจะพึ่งเข้ามาจัดการหนานซ่ง แต่ถูกไป๋ลู่ยวี๋ที่มือไวตาไวจับไว้ได้

“คุณแม่...เราอย่าไปถือสาเด็กเมื่อวานซืนเลยครับ”

จี้อวิ๋นพูด “ใช่ครับ ๆ ในสายตาของผม คุณแม่สวยที่สุด น้องเล็กนับประสาอะไร ก็แค่เด็กที่ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”

เฮ่อเซินก็เดินเข้ามาเกลี้ยกล่อม “คุณแม่ อย่าโมโหไปเลยครับ โมโหจะเกิดริ้วรอยได้ง่ายนะครับ แถมยังมีผมขาวขึ้นด้วย”

เมื่อพูดแบบนี้ ลั่วอินสูดหายใจเข้าลึก ๆ ทันที จากนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ

“ใช่ พวกลูกพูดถูก แม่ไม่โห ทำไมต้องโมโห โมโหจนไม่สบายไม่มีคนแทนได้ ถ้าแม่โมโหตายใครจะสมหวัง จะให้ยัยนั่นสมหวังไม่ได้”

ลั่วอินถูกพวกลูกชายกล่อมจนหาย แล้วยิ้มเล็กน้อย “ไปกันเถอะ พวกเราไปดื่มชากัน”

ทุกคนพากันออกไป เหลือเพียงหนานหนิงซ่ง ลั่วจวินหังและเฉวียนเยี่ยเชียน คนที่สมควรนอนราบก็นอนราบไป คนที่ให้น้ำเกลือก็ให้น้ำเกลือไป

เมื่อคิดถึงภาพเมื่อครู่ที่แม่ลูกทะเลาะกันเหมือนกับเด็กประถม ก็อดยิ้มไม่ได้

หนานซ่งกลับหน้าตาบูดบึ้งอยู่

คุณนายลั่วอินอายุเท่าไหร่แล้ว ยังไม่ทำตัวให้เป็นที่น่าเคารพ เป็นเพราะผู้ชายพวกนี้ตามใจทั้งนั้น