สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 438

“สัมภาษณ์เสร็จแล้วเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินเดินเข้ามา ท่าทางดูเหมือนชายหนุ่มที่มาหาแฟนสาวที่ห้องเรียน

ผู้ช่วยถือชานม ทาร์ตไข่ เค้กเข้ามา เชิญทีมงานสัมภาษณ์ดื่มชายามบ่าย ยวี่จิ้นเหวินยื่นชานมในมือแก้วนั้นให้หนานซ่ง

“ฟองนมหมีแพนด้า ฟานยินบอกว่าอันนี้อร่อยที่สุด”

หนานซ่งรับมา ไม่พูดอะไร เขาจึงพูดเสริมอีกประโยค “ถึงแม้ฉันอยากจะขุนให้เธออ้วนหน่อย แต่ชานมแก้วเดียวไม่มีทางอ้วนแน่ วางใจได้”

เธอสนใจเรื่องนี้เหรอ?

หนานซ่งเงยหน้า ถลึงตาใส่ยวี่จิ้นเหวินเล็กน้อย “นายมาได้ยังไง? ไม่ใช่บอกให้นายอยู่ดูแลคุณตาคุณยายเยอะ ๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“พวกเขารำคาญฉัน จึงไล่ฉันออกมา”

ยวี่จิ้นเหวินนั่งยอง เอาชานมในมือหนานซ่งมา ช่วยเธอเสียบหลอดดูด แล้วยื่นชานมให้เธอ จากนั้นก็พูดขึ้น “ฉันมาง้อเธอด้วยพอดี”

“ฉันไม่ได้โกรธ จะง้ออะไร”

หนานซ่งก้มหน้าดื่มชานม หวานแต่ไม่เลี่ยน อร่อยมากจริง ๆ

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า “อืม เธอนิสัยดีมาก อารมณ์ไม่ร้ายเลยสักนิด”

“...”

หนานซ่งหน้าบึ้ง ทำไมไม่รู้สึกว่านี่คือคำชมนะ

ยวี่จิ้นเหวินหันหน้าไปทางเหอซู่ ถึงได้ลุกขึ้นยืน “ขอบคุณอาจารย์เหอมากนะครับ รบกวนคุณต้องลำบากมาถึงที่นี่”

“คุณยวี่เกรงใจกันเกินไปแล้วค่ะ พวกเราต้องขอบคุณการร่วมมือของคุณหนานค่ะ”

เหอซู่ยิ้มแล้วพูด “พูดจริง ๆ นะคะ ก่อนที่จะมานี่ฉันเป็นกังวลมาก แต่พวกเราคุยกันอย่างสนุกสนาน กระแสการออกอากาศน่าจะดีมาก รอให้เสร็จสมบูรณ์ ดิฉันจะส่งมาให้พวกคุณดูก่อนว่ามีจุดไหนที่ต้องปรับเปลี่ยน ยินดีต้อนรับที่จะเจรจากับพวกเราได้ตลอดเวลานะคะ”

“ครับ/ค่ะ” ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งพยักหน้าตอบรับพร้อมกัน

เหอซู่พูดกับยวี่จิ้นเหวิน “ไม่ทราบว่าเมื่อไหร่จะสามารถสัมภาษณ์คุณยวี่ได้อีกครั้งคะ ฉันสนใจประสบการณ์ “การหนีตาย” ของคุณเป็นอย่างมากค่ะ”

“ไว้มีโอกาสนะครับ”

ยวี่จิ้นเหวินพูด “ช่วงนี้ยังอยากจะพักผ่อนอีกสักหน่อย ขอฟื้นฟูสติอารมณ์ก่อนนะครับ”

“เข้าใจค่ะ”

เหอซู่พยักหน้า มองดูคนหนึ่งที่ยืนอยู่ ส่วนอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงข้าม ทั้งสองเหมาะสมกันเป็นอย่างมาก จิตวิญญาณของอาชีพก็อดไม่ไหว จึงพูดขึ้นอีก “ฉันกำลังวางแผนจะทำรายการทอล์คโชว์ของคู่รัก หมั้นกัน แต่งงานกัน หย่ากันก็ได้หมด ไม่ทราบว่าท่านทั้งสอง สนใจไหมคะ?”

“...”

ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งตกตะลึงพร้อมกัน จากนั้นก็มองตากัน ผ่านไปครู่หนึ่ง ยวี่จิ้นเหวินพูด “งั้นรอให้พวกเราแต่งงานแล้วกันนะครับ”

หนานซ่งเกือบจะพ่นชานมออกมา

เขากล้าคิด กล้าพูดจริง ๆ!

หลักจากที่ทีมงานสัมภาษณ์ของสถานีโทรทัศน์กลับไป หนานซ่งถึงได้ถามยวี่จิ้นเหวิน “นายเป็นคนติดต่ออาจารย์เหอ ใช้ให้เธอมาหาฉัน?”

“อืม”

ยวี่จิ้นเหวินพูดสารภาพ “ก่อนหน้านี้ฉันเคยรับการสัมภาษณ์ของเหอซู่ ประทับใจในตัวเธอมาก รู้สึกว่าให้เธอได้รับการสัมภาษณ์แบบนี้ ทำให้ผู้คนเข้าใจเธอได้มากขึ้น ดีกว่าโดนนักข่าวล้อมในงานแถลงข่าวซะอีก วันนี้เธอได้พูดคุย รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

“เหมือนกับนาย รู้สึกไม่เลว”

หนานซ่งก้มหน้าดื่มชานม

ยวี่จิ้นเหวินฟังน้ำเสียงของเธอ. รู้สึกไม่ค่อยปกติ จึงมองหน้าเธอ ก็รู้สึกไม่ปกติ

ครุ่นคิดถึงคำพูดของตัวเองเมื่อสักครู่ เขารีบโบกมือ พูดเสริม “ไม่ไม่ไม่...เมื่อกี้ที่ฉันพูดว่าประทับใจมาก แค่ความหมายบนตัวอักษรเฉย ๆ ยอมรับในความเป็นมืออาชีพของพิธีกร ไม่ได้มีความรู้สึกส่วนตัว เธออย่าคิดมากไปนะ!”

หนานซ่งได้ยินเขาพูดพร่ำ ก็กัดหลอดแล้วจ้องมองเขา

รอให้เขาพูดจบ เธอจึงปล่อยหลอด แล้วกัดริมฝีปาก “ฉันคิดมากไป หรือนายคิดมากไป?”

“...”

ยวี่จิ้นเหวินมองเธออย่างไม่แน่ใจ “เธอหึงแล้วจริง ๆ เหรอ?”

ลั่วอินพูดอีก “เจ้านายเปลี่ยนลูกน้องก็เปลี่ยน วันนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อน พวกเราเกษียณมาหลายปีแล้ว ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ของตลาดในปัจจุบันได้ ยังไงบริษัทก็ต้องยกให้ลูกไม่เร็วก็ช้า ตอนนี้ก็แค่ล่วงหน้าไปหน่อยแค่นั้น รักษามันต่อไป”

“...”

หนานซ่งกินข้าวไม่ลงแล้ว เธอวางตะเกียบในมือลง แล้วหรี่ตา “พ่อกับแม่หมายความว่ายังไง?”

ทั้งครอบครัวมองไปที่เธอ แล้วก้มหน้าไม่พูดจา

หนานหนิงซงมองตากับลั่วอิน หนานหนิงซงพยักหน้า ลั่วอินพูดต่อ “ความหมายก็คือ พวกเราไม่ได้วางแผนจะกลับไป”

“...”

หนานซ่งรู้สึกว่าความฝันที่จะเป็นอิสรภาพพลังทลายลง ท้องฟ้าพังทลาย “ถล่ม” ลงบนหัวเธอ

เธอมองไปที่หนานหนิงซ่ง “พ่อ!”

หนานหนิงซ่งกระแอม “แม่ของลูกพูดมีเหตุผล ยุคของพวกเราหมดไปแล้ว พวกเราแก่แล้ว ตอนนี้เป็นโลกของคนหนุ่มสาว”

หนานซ่งรู้สึกอึดอัดใจ แน่นหน้าอก “งั้นพ่อกับแม่ทำอะไร?”

ลั่วอินหัวเราะแหะๆ “แม่กับพ่อของลูก จะไปเที่ยวชมภูเขาและท้องน้ำ”

“……

“...”

หนานซ่งพูด “หนูก็จะไปเที่ยวชมภูเขาและท้องน้ำเหมือนกัน!”

“พวกเราไม่พาลูกไป ถ้าลูกอยากจะไปเที่ยวก็ไปกับคนอื่น”

ลั่วอินมองไปหนานซ่ง ดูท่าทางโมโหของเธอแล้วพูดขึ้น “ลูกอย่ามองพวกเราแบบนั้น เรื่องนี้พวกเราคุยกับยวี่จิ้นเหวินไว้แล้ว”

“...”

หนานซ่งตะลึง “พ่อกับแม่คุยกับใครไว้นะ?!”