สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 446

ตอนเที่ยง หนานซ่งก็ได้รับโทรศัพท์จากคุณแม่ บอกว่าอยากไปดูฟาร์มม้าที่นอกเมือง

"บังเอิญมาก"

หนานซ่งเงยหน้ามองฟู่ยวี่ "เพิ่งลำเลียงพันธุ์ม้ามาจากเมืองหรง ใครบางคนก็เก็บไว้ให้สองตัว บอกว่าจะเป็นของขวัญแรกพบค่ะ"

พอฟู่ยวี่ได้ยิน จึงรู้ตัวทันที "พ่อหนานแม่หนานเหรอ?"

เขาขยับไปใกล้อย่างกระตือรือร้น แล้วพูดใส่โทรศัพท์ "คุณน้าสวัสดีครับ ผมฟู่ยวี่นะครับ เป็นเพื่อนรักของเสี่ยวซ่งครับ!"

หนานซ่งแสบหูกับเสียงตะโกนของเขา จึงมองเขาอย่างรังเกียจ ใครเป็นเพื่อนรักนาย?

เสียงที่อ่อนโยนของลั่วอินดังมาว่า "เจ้าตัวแสบ น้ารู้จักเรา เราเป็นพ่อหนุ่มโชคลาภที่ทำให้ยินยินเสียใจใช่ไหม?"

"……"

ฟู่ยวี่ทำตัวไม่ถูก แล้วรีบเงยหน้าหันมองไปทางหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวิน พูดโดยไม่มีเสียงว่า "ใครเป็นคนบอก?!"

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินยักไหล่พร้อมกัน บอกว่าไม่เกี่ยวกับพวกเขา

"คุณน้าครับ คุณน้าอย่าฟังพวกเขาพูดมั่วๆเลยครับ ผมเป็นเด็กดี เป็นสุภาพบุรุษที่บริสุทธิ์นะครับ"

ฟู่ยวี่รีบแก้ข่าวต่อหน้าลั่วอิน

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินเบะปากพร้อมกัน "บริสุทธิ์" ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

ฟู่ยวี่เข้าสังคมเก่งมาก พูดบลาๆไป จนทั้งสองคุยกันถูกคอ แล้วนัดเจอกันที่ฟาร์มม้า

"ไปเถอะ วันนี้อากาศดี เหมาะกับการขี่ม้ามาก"

ทั้งสามไปจากร้านอาหารสือเว่ย เดินทางไปที่ฟาร์มม้านอกเมืองเหนือ

พวกเขาไปถึงก่อน จึงไปดูพันธุ์ม้าที่โรง นี่เป็นล็อตม้าผสม ซึ่งได้ทำการผสมพันธุ์จากพันธุ์ม้าเกรดดีต่างประเทศกับพันธุ์ม้าในประเทศ

ฟู่ยวี่เป็นคนรักม้า กำลังอธิบายกระบวนการต่างๆ แล้วเอาแต่พูดไม่หยุด แต่ตอนเห็นเงาของคนสามคน กลับหยุดอย่างกะทันหัน

หนานซ่งกำลังฟังอย่างสนุก เห็นเขาหยุดพูด จึงหันไปดู เลยเห็นลั่วอินกับหนานหนิงซงมาแล้ว ข้างๆซูยินตัวเล็กก็อยู่ด้วย

ตัวเล็กเหมือนโดนลากมาด้วย สีหน้าไม่ค่อยเต็มใจเลย

ยวี่จิ้นเหวินเห็นพวกเขามาแล้ว จึงเดินไปต้อนรับ เรียกคุณน้าอย่างลื่นปาก ดูสนิทกว่าหนานซ่งที่เป็นลูกสาวอีก

ฟู่ยวี่ที่เข้าสังคมเก่ง เตรียมคำพูดมามากมาย แต่ตอนที่เห็นซูยิน ระบบภาษาของเขาก็เหมือนถูกปิด แล้วยืนนิ่งอยู่กับที่

ระหว่างที่ยืนอึ้ง ซูยินก็ตามลั่วอินกับหนานหนิงซงมาถึงตรงหน้าแล้ว เอ่ยเรียกแค่หนานซ่งว่า "คุณน้า" เหมือนไม่เห็นฟู่ยวี่อย่างนั้น

"อื้อ" หนานซ่งตอบรับ "มาได้ยังไงเนี่ย?"

ซูยินเอ่ย "ได้ข่าวว่าคุณปู่คุณย่ากลับมาแล้ว เลยมาเยี่ยมค่ะ"

ฟู่ยวี่มองซูยิน พวกเขาไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว ทำไมรู้สึกเหมือนเด็กคนนี้โตขึ้น สูงขึ้น

"ยินยิน" เขาเอ่ยเรียกเธอเสียงเบา

ซูยินไม่อยากสนใจเขา แต่ด้วยมารยาท จึงฝืนตัวเองเอ่ยเรียกว่า "คุณลุงฟู่"

???

ไม่เรียก "พี่ชายโชคลาภ" แต่เรียก "คุณลุง" ฟู่ยวี่อึ้ง แล้วไม่ค่อยชิน

ลั่วอินเดินมา แล้วมองสำรวจฟู่ยวี่ "เราคือฟู่โชคลาภ?"

คำว่า"ฟู่โชคลาภ"ไม่ได้กระทบฟู่ยวี่ แต่กลับทำให้หนานซ่งตกใจ "คุณแม่ ฟู่โชคลาภอะไรกันคะ แม่อย่าตั้งฉายาให้คนอื่น เขาคือฟู่ยวี่ค่ะ"

ลั่วอินพูดอย่างจริงฟัง "ฟู่ยวี่ ก็หมายถึงร่ำรวย โชคลาภไม่ใช่เหรอ?"

"……"

เหมือนมีเวทมนตร์ ฝีเท้าเธอจึงหยุดชะงัก

เสียงที่หมดแรงของฟู่ยวี่ดังขึ้นข้างหลังเธอ "ไม่ว่าเราจะเชื่อหรือไม่เชื่อ พี่ไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเรา ถ้าทำร้ายเราจริงๆ พี่ขอโทษเราโอเคไหม?"

ใจซูยินสั่นเกร็ง เธอกัดริมฝีปาก กำมือแน่น พยายามรวบรวมความกล้า แล้วหันกลับไป จากนั้นจึงยิ้มอ่อน

"คุณลุงฟู่ คุณลุงไม่ต้องขอโทษหนูหรอกค่ะ เมื่อก่อนหนูเอาแต่ใจเอง แล้วเอาแต่ตามตื๊อ แต่ตอนนี้หนูโตแล้ว ต่อไปจะไม่ตามตื๊อลุงอีก ยังไงลุงก็เป็นผู้ใหญ่กว่า"

เธอยิ้มอีกครั้ง แต่ในสายตาฟู่ยวี่ รอยยิ้มนั้นกลับเหมือนเข็ม แล้วทิ่มแทงหัวใจเขา

เด็กผู้หญิงที่สดใส ไร้เดียงสาคนนั้น หายไปไหนแล้ว?

……

ตะวันตกดิน ลั่วอินกับหนานหนิงซงจูงม้า แล้วเดินไปด้วยกัน

รอยยิ้มบนใบหน้าทั้งสอง ช่างสวยงามแล้วอบอุ่นเหลือเกิน

ยวี่จิ้นเหวินมองพวกเขา สีหน้าดูอิจฉา แล้วเอ่ยกับหนานซ่งว่า "เธอดูน้าลั่วกับอาหนานสิ ดูมีความสุขมาก"

หนานซ่งขี่อยู่บนม้าสีแดง ใช้มือบังแสงแดด "มีความสุขจริง แต่ก็หวานกันมาก นายอยู่บนเกาะไม่หวานจนเลี่ยนเหรอ? ฉันเลือกที่จะมองไม่เห็น"

ยวี่จิ้นเหวินหลุดขำ แล้วหันมองหนานซ่ง "ฉันแค่รู้สึกว่า เราก็เป็นแบบนั้นได้"

หนานซ่งอึ้งเล็กน้อย แล้วใช้มือปิดใบหน้าไว้

ได้บ้าอะไรกันล่ะ!

เห็นท่าทางที่เธอเขินอาย ยวี่จิ้นเหวินยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่อยู่ๆโทรศัพท์ก็ดัง ยวี่เจ๋ออวี่เป็นคนโทรมา

พอกดรับสาย เสียงที่โมโหของยวี่เจ๋ออวี่จึงดังออกมา

"พี่ใหญ่ ไม่รู้ว่าโจ๋เยว่ได้ข่าวที่พี่ยังไม่ตายมาจากไหน เลยมาอาละวาด แล้วไม่รู้ว่าล้มลงไปได้ยังไง จนต้องพาตัวส่งโรงพยาบาล แถมยังบอกว่าคุณน้าจงใจทำร้ายลูกในท้องของเขา ตอนนี้คุณน้าโดนตำรวจพาตัวไปแล้วครับ……"