สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 459

"กรี๊ด--”

ผู้คนในห้องโถงต่างพากันกรีดร้องด้วยความตกใจ

ทันทีที่สีน้ำมันสาดออกไป ทุกคนก็หลีกหนี ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งรีบวิ่งเข้าไป

ถังสีถูกสาดไปทิศทางของซูอิง เฮ่อเซินไม่สามารถช่วยเธอได้ทัน ทำได้เพียงใช้ร่างกายของเขาบังสีที่จะสาดใส่ตัวเธอ

หลังของเฮ่อเซินเต็มไปด้วยสี แดงราวกับสีเลือด น่าสยดสยอง

ยวี่จิ้นเหวินรีบวิ่งเข้าไปห้ามคนทำความสะอาด หนานซ่งรีบเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมา จับคนทำคุกเข่าลงกับพื้น

ผู้ก่อเหตุเป็นคนแก่ผมหงอก ขณะที่ถูกกดทับบนพื้น ยังคงปากดีพ่นคำออกมาไม่หยุด "ฉันคือ XXX, กัวเหยาเหยา ไอ่คนเนรคุณ มึงทำให้กูกลายเป็นแบบนี้ กูจะเอามึงให้ตาย! ดาราชื่อดังอะไร กูจะทำลายชื่อเสียงมึง ฉันXXX...”

ซูอิงถอดเสื้อคลุมข้างนอกของเฮ่อเซินออก ร่างกายของเธอแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงนี้

เธอค่อยๆหันสายตาไปมอง และเห็นใบหน้าที่บิดเบี้ยวและน่าเกลียด

ใบหน้าที่ทำให้เธอเกลียดมากและแม้แต่ในฝันก็อยากจะฆ่าเขาให้ตาย!

ทุกคนสับสน “เขากำลังด่าใคร?”

“กัวเหยาเหยาคือใคร? ใครคือกัวเหยาเหยา”

“จำผิดคนหรือเปล่า…ทีมงานของเรามีนักแสดงชื่อ 'กัวเหยาเหยา' ไหม?”

มีเสียงถกเถียงดังขึ้น แต่หนานซ่งและเฮ่อเซินตะลึงเมื่อได้ยินชื่อนี้

กัวเหยาเหยาเป็นชื่อเก่าของ ซูอิง

ผู้ชายคนนี้คือ...กัวไฮว พ่อบุญธรรมของซูอิงที่อยู่ในคุก? !

***

ลั่วอินและหนานหนิงซงก็มาร่วมสนุกในงานเลี้ยงฉลองวันนี้

แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ แต่พวกเขากำลังพูดคุยกับผู้กำกับหลินเจวี๋ยและสไตลิสต์กู้ฟางอยู่ในห้อง

เมื่อเพื่อนเก่าพบกัน เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีคำพูดไม่รู้จบ บรรยากาศอบอุ่นมาก

ประตูห้องถูกผลักออก ผู้ช่วยของหลินเจวี๋ยกล่าวว่า: "ผู้กำกับ มีบางอย่างเกิดขึ้นข้างนอก มีคนสาดสีใส่อาจารย์เสี่ยวซู "

ทันทีที่ลั่วอินออกมาจากห้อง ก็เห็นกัวไฮวถูกปิดปาก กำลังถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพาตัวออกไป พนักงานทำความสะอาดเข้ามาพร้อมกับไม้ถูพื้นเพื่อทำความสะอาด

งานเลี้ยงพังหมดแล้ว ทั้งห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยร่องรอยสีแดง

บนตัวของเฮ่อเซินและยวี่จิ้นเหวินมีสีน้ำมันไม่น้อย ซูอิงและหนานซ่งก็เช่นกัน

"เกิดอะไรขึ้น?"

ลั่วอินและหนานหนิงซงไม่ได้ออกไป หลินเจวี๋ยและกู้ฟางออกไปถาม ซ่งเซียวที่อยู่ข้างๆตอบว่า “เขาเป็นคนบ้า จำผิดคน”

งานเลี้ยงฉลองถูกก่อกวน แต่โชคดีที่มันไม่ก่อให้เกิดผลกระทบร้ายแรง

พนักงานได้ทำความสะอาดที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพเดิม ทุกคนกลับมากินและดื่ม ราวกับเป็นความเข้าใจผิด

อย่างไรก็ตาม ทุกคนรู้ดีอยู่ในใจว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเรื่องเข้าใจผิด

แต่ในวงการนี้ การรู้มากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี

ใบหน้าของซูอิงซีดราวกับกระดาษ หนานซ่งพาเธอเข้าไปในห้อง เฮ่อเซินและยวี่จิ้นเหวินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ทันทีที่เธอเข้าไปในห้อง ลั่วอินก็ตรวจสอบร่างกายของซูอิง เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ เธอก็สงบลงเล็กน้อยและถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ซูอิงสงบลงเล็กน้อย ยกมุมริมฝีปากของเธอขึ้น"ฉันไม่เป็นไรค่ะแม่ ขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง”

"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว นั่งลงแล้วดื่มน้ำก่อน"

"แม่ของฉันตกลงไปในแม่น้ำแล้วจมน้ำตาย"

ดวงตาของซูอิงแดงก่ำ เปลือกตาของเธอปิดลง เริ่มเล่าเรื่องราวของเธอ “ตั้งแต่วันที่เธอแต่งงานกับกัวไฮว ร่างกายของเธอก็ไม่เคยหายจากอาการบาดเจ็บ เธอถูกทุบตีจนหน้าบวม ถูกเตะจนเลือดออก พวกเราคิดจะหนี แต่ทุกครั้งก็จะมีคนในเมืองไปบอกเขา ยังไม่ทันหนีออกมาก็จะถูกทุบตีก่อน วันนั้น ฉันทนไม่ไหวแล้ว ถือมีดและสู้กับกัวไฮวอย่างสิ้นหวัง แต่แรงของฉันสู้เขาไม่ได้ จึงถูกเขาทุบตี เขาจะฆ่าฉัน แต่แม่ปกป้องฉันไว้ใต้ร่างของเธอ เธอถูกแทงที่หลังหลายแผล...”

น้ำตาของเธอค่อยๆไหลรินลงมา “เราแจ้งตำรวจ แต่คนในพื้นที่ระแวกนั้นเป็นเพื่อนของกัวไฮว พวกเขาอยู่ข้างเขา พวกเขาแค่เพียงจดบันทึกประจำวันและเงียบหายไป แผลที่ถูกแทงของแม่ยังไม่หายดี ก็ถูกเขาเรียกไปใส่ปุ๋ยที่นา เธอเดินกะเผลกไปในทุ่งขณะเข็นเกวียน เมื่อไปถึงแม่น้ำ เกวียนปุ๋ยก็พลิกคว่ำ เธอล้มลงไปและไม่กลับมาอีกเลย”

เมื่อหนานซ่งได้ฟัง ตัวแข็งทื่อ ดวงตาของเธอเองก็แดงก่ำโดยไม่รู้ตัว

“บัดซบ!” เธอตัวสั่นด้วยความโกรธแล้วตบโต๊ะ

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ข้างหลังเธอ ใช้มือของเขาตบบนไหล่ของเธอเบาๆ

ซูอิงเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อย ความรู้สึกของเธอเต็มไปด้วยความแตกร้าว

“หลังจากที่แม่ของฉันเสียชีวิต ฉันกลายเป็นกระสอบทรายของเขา ตราบใดที่ฉันอยู่ข้างเขา ก็จะโดนตบตลอด มีวันหนึ่ง เขาดื่นจนเมา แล้วบุกเข้ามาในห้องของฉัน พยายามจะข่มขืนฉัน”

จิตใจของทุกคนตกตะลึง

“ฉันเอาที่เขี่ยบุหรี่ที่ซ่อนอยู่ใต้หมอนออกมา ทุบหัวเขาแล้ววิ่งออกไป ฉันวิ่งหนี ฉันพร้อมจะปะทะกับทุกคนที่มาหยุดฉัน ฉันวิ่งหนีจนกระทั่งถึงสถานีโทรทัศน์หนึ่ง ฉันโทรแจ้งตำรวจ รายงานเรื่องพ่อเลี้ยงของฉันอีกครั้ง ตอนนั้นเป็นช่วงปราบปราม พ่อเลี้ยงของฉันถูกจับเข้าคุก แต่คนในเมืองกล่าวหาว่าฉันเป็นคนเนรคุณ”

สีหน้าของซูอิงเต็มไปด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออก “ก็เป็นเช่นนี้ ฉันถูกบังคับให้ออกจากโรงเรียนก่อนที่จะจบมัธยมปลาย หลังจากนั้นฉันก็หางานทำ เร่ร่อนในเมืองหนานมานาน และมีโอกาสเข้าสู่วงการบันเทิงโดยบังเอิญ”

เธอมองไปที่เฮ่อเซินด้วยดวงตาสีแดง “นี่คือชีวิตจริงของฉัน มันสลดและสกปรกมากใช่ไหม?”

เฮ่อเซินกอดเธอ “ไม่ คนสกปรกคือกัวไฮว เขาเป็นคนที่สมควรตาย!”

ขณะที่เสียงของเฮ่อเซินจบลง หนานซ่งลุกขึ้นและเดินออกไปพร้อมกับที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะ

ลั่วอินไม่ได้หยุดเธอ แต่พูดกับยวี่จิ้นเหวินว่า : "นายตามไปดูเธอหน่อย อย่าให้เกิดเรื่องถึงชีวิต”

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า "เข้าใจแล้ว!"