สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 461

ค่ำคืนที่เงียบสงบ

พอปิดไฟแล้ว หนานซ่งนอนอยู่บนเตียง เอาแต่พลิกตัวไปมา ในหัวก็มีแต่คำพูดของยวี่จิ้นเหวินวนเวียนอยู่

"ฉันอยากจะคบกับเธอ"

"ฉันอยากจะเป็นแฟนกับเธอ"

"เป้าหมายก็เพื่อแต่งงาน ไม่ได้คิดลามกแบบนั้น"

เธอคิดในใจ : ตาบ้านี่กล้าคิดจริงๆ!

กล้ามากจริงๆ!

แต่ตอนนั้นเธอตอบเขาว่ายังไงล่ะ?

พอนึกย้อนถึงตอนที่เขาพูด แววตาที่มองเธอ สีดำเป็นประกาย เหมือนหินภูเขาไฟที่อยู่ภายใต้แสงแดด สะท้อนแสงเป็นประกายมาก

เพราะแบบนั้น จึงมัดใจเธอไปได้

นึกถึงคำตอบของตัวเอง ใบหน้าหนานซ่งก็แดงก่ำทันที แล้วกรี๊ด "อ๊าย!" ยัดตัวเองเข้าในผ้าห่ม แล้วเอาแต่เตะขา

เสียงกรีดร้องนี้สั้นมาก แต่เธอมองข้ามการกันเสียงในสวนกุหลาบไป จึงทำให้ลั่วอินกับหนานหนิงซงที่ห้องตรงข้ามสะดุ้งตื่น แล้วรีบพุ่งมาหา

"ลูกเป็นอะไร?"

หนานซ่งดึงผ้าห่มลงมา จึงเห็นคุณพ่อคุณแม่บุกเข้ามา เลยทำหน้างง

……

ห้องเจ็ดเจ็ดในซุ่ยอวินบาร์ ยวี่จิ้นเหวินยังไม่นอน

เขานั่งอยู่ที่โต๊ะบาร์ ในมือก็ถือตราประทับดอกกุหลาบอยู่ เป็นตราประทับที่หนานซ่งแกะสลักให้เขา ซึ่งได้ซ่อมแซมแล้ว

เขาไปเชิญกลับมาจากหนานซานไฉ

หยกขาวเย็นสบาย แล้วหนักมาก ร่องรอยดอกกุหลาบสีแดงผสมผสานไปกับหยก สีขาวผสมสีแดง ดูสวยมาก

นึกถึงวันนั้นในห้องทำงาน เขาใจร้อน จึงสารภาพรักกับเธอ

เตรียมใจที่จะโดนปฏิเสธ แล้วโดนเธอไล่ออกไปแล้ว

แต่เธอกลับมองเขานิ่งๆไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า "นายให้ฉันคิดก่อน ฉันขอเวลาคิดหน่อย"

ประโยคนี้ เหมือนมีเสียงเอฟเฟกต์ประกอบ เหมือนกำลังจุดพลุในใจอย่างนั้น

ถึงแม้สุดท้ายเขาก็โดนเธอไล่ออกมา แต่ตอนที่ออกจากบริษัทตระกูลหนาน ระหว่างทางที่กลับบ้าน ยวี่จิ้นเหวินกลับรู้สึกตัวลอย เหมือนอยู่บนก้อนเมฆอย่างนั้น

พอกลับมาแล้วเขาก็มานั่งที่นี่ แล้วไม่ได้ลุกไปไหนเลย

ในหัว เหมือนมีแค่ประโยคที่เธอพูด นอกจากนั้น สมองก็ว่างเปล่า

อยู่ๆเขาก็เหมือนกลายเป็นคนซื่อบื้อ

เสียงประตูดัง ฟู่ยวี่กลับมาแล้ว แถมยังมีแต่กลิ่นแอลกอฮอล์เต็มตัว

"ยังไม่นอน?"

เขาปิดประตู แล้วหันมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน พร้อมหรี่ตาลงเล็กน้อย "ยิ้มไรวะ?"

ยวี่จิ้นเหวิน "ฉันยิ้มเหรอ?"

"ลองส่งกระจกดูเองสิวะ ยิ้มเหมือนคนโง่เลย"

ฟู่ยวี่เดินไปหาเขา "ไหนเล่าให้พี่ฟังสิ เกิดเรื่องอะไรดีๆ ให้พี่เป็นมงคลด้วย"

เขานั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเอาแก้วเหล้าของยวี่จิ้นเหวินไป ดื่มวอดก้าที่เหลือครึ่งแก้วจนหมด รู้สึกแสบคอมาก

วันนี้อารมณ์ยวี่จิ้นเหวินดีมาก ฟู่ยวี่เรียกตัวเองว่าพี่ เขายังไม่ว่าอะไรเลย

แค่จับตราประทับดอกกุหลาบ แล้วเงยหน้ามองเขา มุมปากก็เลิกขึ้น

"เสี่ยวซ่งบอกว่า จะลองคิดดู"

"?"

ฟู่ยวี่เอ่ยถามอย่างสงสัย "คิดเรื่องอะไร?"

เขาเอ่ยถาม แล้วมือก็ไม่อยู่ว่างๆ รินเหล้าให้ตัวเองอีกครึ่งแก้ว แล้วกระดกลงไปเหมือนดื่มน้ำอย่างนั้น

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มกริ่ม "คิดเรื่องที่ เราจะคบกัน"

เหล้าในปากฟู่ยวี่ พุ่งกระจายไปเต็มหน้ายวี่จิ้นเหวิน

ลั่วอินหันไปมองหนานซ่ง "นี่ลูกก็เคยแต่งงานแล้วหย่า แต่รอบข้างก็มีผู้ชายแค่ยวี่จิ้นเหวินคนเดียว ไม่ทราบว่าคุณลูกเคยมีอะไรกัน? เคยจูบกันไหมคะ?"

"จะไม่เคยจูบได้ยังไงคะ?"

อยู่ๆหนานซ่งก็มีความมั่นใจ แล้วเชิดหน้าพูดว่า "เราเคยจูบกันค่ะ……เมื่อไม่กี่วันก่อน"

"อะไรนะ?" อยู่ๆหนานหนิงซงกลับโมโห "เขายังไม่สารภาพรักก็จูบลูกแล้ว? ไอ้ยวี่จิ้นเหวินนี่……"

เขาถลกแขนเสื้อขึ้น เหมือนจะไปหาเรื่องใครอย่างนั้น

"พ่อคะ พ่อ……"

หนานซ่งรีบกระโดดลุกขึ้น แล้วดึงแขนคุณพ่อไว้ "หนูเองค่ะ! หนูเป็นคนจูบเขาเอง!"

"……"

ลั่วอินหลุดขำ "สมกับเป็นลูกสาวแม่ ดุเดือดเหมือนแม่เลย ตอนนั้นแม่ก็เป็นคนจูบพ่อเราก่อนเหมือนกัน"

เธอทำหน้าภาคภูมิใจ

แต่สีหน้าหนานหนิงซงกลับเสีย เขาก็ขายหน้าเป็นนะ?

"แต่ว่ายวี่จิ้นเหวินของลูกอ่อนแอเกินไป" พอลั่วอินภาคภูมิใจเสร็จ ก็เริ่มโอ้อวดลูกสาว "สามีแม่แข็งแกร่งกว่า"

หนานซ่งหน้าแดงมาก "อะไรของลูกของแม่กันคะ ยวี่จิ้นเหวินไม่ใช่ของหนูสักหน่อย"

"งั้นเป็นของแม่ โอเคไหม?"

ลั่วอินพูดเปิดโปงเธอ "ทั้งๆที่ในใจดีใจจนจะเป็นบ้า แล้วกรี๊ดเสียงดังขนาดนั้น ยังจะแกล้งอีก พวกลูกก็รีบคว้าโอกาสหน่อย แม่ไม่สนใจขั้นตอน แม่ต้องการแค่ผลลัพธ์"

"ผล ผลลัพธ์อะไรคะ?" หนานซ่งถูกเร่ง จนตัวเองก็เริ่มใจร้อน

"อุ้มหลานไง"

ลั่วอินเอ่ย "พันธุกรรมของลูกกับยวี่จิ้นเหวินดีขนาดนี้ จะสิ้นเปลืองไม่ได้ รีบๆมีลูก แล้วเอามาให้พ่อกับแม่อุ้มเร็ว"

เธอยื่นมือออกไป แล้วจับๆอากาศ จากนั้นก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"……"

หนานซ่งมองคุณแม่อย่างรังเกียจ รู้สึกว่าสีหน้าคุณแม่ตอนนี้ เหมือนคุณยายหมาป่าในนิทานเลย