สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 488

ทั้งห้องเงียบสงัด

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินสั่น หัวใจของเขาเต้นแรง ราวกับว่ามีดอกไม้ไฟกำลังปะทุในใจ

เสียง"อืม" ทำให้ทั้งตัวของเขาแข็งทื่อ โลกทั้งใบเต็มไปด้วยสายรุ้งที่มีสีสัน

เธอตกลง

เธอยอมให้เขาตามจีบเธอแล้ว!

เขารู้สึกว่าริมฝีปากของเขาสั่น อยากจะพูดบางอย่าง แต่เมื่ออ้าปากก็พูดไม่ออก

เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของเขา ทำอะไรไม่ถูก หนานซ่งย่นจมูกและพูดว่า

"ใจเย็นๆ อยากพูดอะไรก็ค่อยๆพูด”

เธอรู้ดีว่าเมื่อผู้คนตื่นเต้นจะมีปฏิกิริยาที่ตื่นตระหนก บางครั้งก็ตื่นเต้นจนพูดไม่ออก

ยวี่จิ้นเหวินใช้เวลานาน กว่าจะเปล่งเสียงออกมา

เขาจ้องไปที่หนานซ่งอย่างจดจ่อ ม่านตาสีดำก็ส่องประกายราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนถูกปกคลุมไปด้วยดวงดาว

“เธอยอมตกลงเพราะสงสารฉันหรือเปล่า?” น้ำเสียงของเขายังคงอู้อี้ เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ

เมื่อหนานซ่งได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ

กำลังจะด่า แต่ทันใดนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอ น้ำเสียงของเขาสั่นเครือ “ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ ฉันก็จะถือว่าเธอตกลงแล้ว!”

หนานซ่งแนบติดกับหน้าอกของเขา และได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจ ความโกรธของหนานซ่งก็หายไป และทุบเขาเบาๆด้วยความเขินอาย

“ฉันหนานซ่ง ถ้าจะเลือกคบใครสักคน ต้องเป็นเพราะฉันชอบเขา ไม่ใช่เพราะสงสาร”

เธอเอียงศีรษะเล็กน้อยและถอนหายใจ "นายคิดว่าตัวเองน่าสงสารแค่ไหนกัน? โลกนี้มีคนที่น่าสงสารกว่านายอีกเยอะ!”

ท่าทางที่ดุของเธอ แต่ทำให้ยวี่จิ้นเหวินโล่งใจและหัวเราะออกมา

“ปล่อยฉันได้แล้ว ฉีดน้ำเกลืออยู่นะ”

หนานซ่งดุเขาอีกครั้ง ดิ้นออกจากอ้อมแขนของยวี่จิ้นเหวิน มองไปที่หลังมือของเขา เข็มบนหลังมือหลุดออกมา ทำให้หลังมือบวมนูน

โชคดีที่น้ำเกลือใกล้หมดแล้ว หนานซ่งจึงดึงเข็มออกให้เขาด้วยตัวเอง

ยวี่จิ้นเหวินไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ แต่มองไปที่หนานซ่งและหัวเราะคิกคัก

ดวงตาของเขาร้อนผ่าว หนานซ่งไม่สามารถหลบสายตาเขาได้ ทำได้เพียงสบตากับเขา เมื่อเห็นท่าทางที่ซื่อบื้อของเขา เธอก็อดไม่ได้และหัวเราะออกมา

“บ้าหรือเปล่า” เธออดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นและหยิกแก้มของเขา

ก่อนหน้านี้คือผู้ชายที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง ตอนนี้กลายเป็นคนติ๊งต๊องคนหนึ่ง

ยวี่จิ้นเหวินยังคงยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนเด็กน้อย

จนหนานซ่งเองก็ยิ้มตาม

ทั้งสองยิ้มอยู่เป็นเวลานาน

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกว่าเขาถูกห้อมล้อมด้วยความดีใจ ราวกับฟ้ามอบพายแสนอร่อยให้เขา เรื่องที่เขาไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้นกับเขา จนทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ ผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยเจ็บปวดเพราะเขา ถูกเขาทอดทิ้ง ผู้หญิงที่ตัดใจจากเขาไปแล้ว เธอให้โอกาสเขาอีกครั้ง...ในที่สุด เขาก็รู้สึกถึงรสชาติของการเกิดใหม่ และพบความหมายของชีวิตที่แท้จริง

ในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย กลัวว่าเขาจะดีไม่พอ ทำให้เธอผิดหวังอีกครั้ง

ดังนั้น เขาจะปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาจะเป็นคนที่ไม่มีใครมาแทนที่ได้ ให้สบกับโอกาสที่สวรรค์มอบให้

——

ไข้เริ่มหายแล้ว แต่หมอยังให้เขารักษาดูอาการที่โรงพยาบาล อนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลในวันพรุ่งนี้

ในตอนเย็น ยวี่เจ๋ออวี่นำอาหารจากคฤหาสน์ยวี่มาส่งให้ นายหญิงยวี่ต้มซุปซี่โครงหมู ขณะที่กำลังทาน ฟู่ยวี่ก็เดินตามกลิ่นเข้ามา

“ว้าว กินข้าวอยู่เหรอ ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย มาทันเวลาพอดี!”

ฟู่ยวี่ไม่ได้ถือว่าตัวเองเป็นคนนอก นำดอกไม้ในมือยื่นให้ยวี่จิ้นเหวิน และพูดว่า "อะ ให้แก"

แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อล้างมือ

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้วและมองดูดอกลิลลี่ที่แห้งเหี่ยวในมือ

“แกไปเก็บมาจากถังขยะหรือเปล่า?”

ฟู่ยวี่เช็ดมือของเขาและรีบเดินกลับมา "ไม่ใช่ ฉันได้มาจากคุณพยาบาล"

"?"

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งมองหน้ากัน

“ฉันเดา พวกแกคืนดีกันแล้วใช่ไหม?”

ฟู่ยวี่มองไปที่ยวี่จิ้นเหวินด้วยท่าทางซุบซิบ "แก ง้อเมียสำเร็จแล้วเหรอ?”

ครั้งนี้ยวี่จิ้นเหวินไม่นิ่งอีกต่อไป เขาหันไปทางหนานซ่งและยิ้มหวาน “อยู่บนเส้นทางสู่ความสำเร็จ"

“แค่ก” หนานซ่งเกือบสำลักและอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ยวี่จิ้นเหวิน

ผู้ชายคนนี้ดูหนังมากไปหรือเปล่า?

คำพูดคำจาแปลกๆ

"!!!"

ฟู่ยวี่ตกใจ มองไปที่หนานซ่ง "คุณย่าสุดที่รักของฉัน ในที่สุดเธอก็ให้อภัย?”

"..."

หนานซ่งเหลือบมองเขา “หลานชาย มาเถอะ หุบปากแล้วกินข้าว”

ฟู่ยวี่หยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างเงียบๆ มีเพียงความรู้สึกผสมปนเปในใจ

โลกของไอ่ปลาตากแห้งกำลังเบิกบานเป็นสีชมพู โลกความรักของเขาเมื่อไหร่จะเบ่งบานบ้าง?

เฮ้อ เขาถอนหายใจเงียบๆในใจ

เขาอดไม่ได้ที่จะแก้ไขคำพูดของหนานซ่ง "คำที่เธอบอกเมื่อกี้ไม่ถูก ถ้าหุบปาก จะกินข้าวยังไง?”

"เสี่ยวซ่งของฉันพูดอะไรก็ถูก”

ยวี่จิ้นเหวินกล่าว “ถ้าจะมีคนผิด คนที่ผิดก็คือแก เข้าใจ?”

ฟู่ยวี่: "..."

มุมริมฝีปากของหนานซ่งยกขึ้นทันที

ฟู่ยวี่: "..."

หึ เหม็นสาบความรัก!