สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 493

หนานซ่งเหมือนนกหวงอาหารแล้วถือพัดใบตาลไว้แน่น ยวี่จิ้นเหวินจึงหลุดขำ

"ได้ ของเธอ ของเธอหมดเลย"

ดวงตาที่ดำสนิทของเขา อยู่ใต้แสงแดดก็ส่องสว่างเหมือนหินภูเขาไฟในลำธาร มุมปากก็โค้งเล็กน้อย "ฉันก็เป็นของเธอด้วย"

หนานซ่ง "……"

ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรเนี่ย ทำไมตอนนี้ชอบพูดแต่คำหวานเลี่ยนๆแบบนี้!

โทรศัพท์ส่งเสียงดัง ยวี่เจ๋ออวี่เป็นคนโทรมา บอกว่าเจอร้านอาหารที่อร่อย แล้วอาหารก็เสิร์ฟพร้อมแล้ว ให้พวกเขารีบตามไป

"ได้ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

ยวี่จิ้นเหวินวางสาย แล้วเอ่ยกับหนานซ่ง "ไปเถอะ ไปกินข้าวกัน หิวแล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวต้องกินเยอะๆ"

หนานซ่งคันไม้คันมือ "ถ้าเทียบกับกินข้าว ฉันอยากจะดูสมบัติที่เพิ่งซื้อมามากกว่า"

แววตายวี่จิ้นเหวินเป็นประกาย "งั้นเรา……"

หนานซ่ง "ไปเดี๋ยวนี้เลย!"

เธอวิ่งอย่างร้อนอกร้อนใจ ยวี่จิ้นเหวินมองท่าทางที่รีบร้อนของเธอ จึงอดหัวเราะไม่ได้ มุมปากจึงเลิกขึ้นอีกครั้ง

หนานซ่งหันกลับมาเร่งเขา "เร็วหน่อยสิ ใครถึงก่อนได้ก่อน ฉันจะไม่ยอมนายหรอกนะ!"

ยวี่จิ้นเหวินเดินตามไปด้วยรอยยิ้ม จูงมือเธอไว้ แล้วพาเธอวิ่งไปด้วยกัน

หนานซ่งอึ้งเล็กน้อย เห็นแค่ข้างกายมีเงาวิ่งลากเธอไปอย่างรวดเร็ว ลมพัดผ่านใบหน้า ภาพวิวข้างถนนก็พร่ามัว เธอรู้สึกเหมือนบินได้ แล้วตัวก็ลอย เขาก็หันกลับมายิ้มกับเธอ ซึ่งทำให้หัวใจเธอเต้นแรงมาก!

ผู้ชายคนนี้ เป็นปีศาจชัดๆ เอาแต่ยั่วยวนใจคนอื่น!

ร้านอาหาร

ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่นั่งอยู่ด้านข้าง กินข้าวแล้วมองสองคนตรงหน้าอย่างลังเล เหมือนกำลังมองคนบ้าอย่างนั้น

จะไม่ใช่คนบ้าได้ยังไง

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินไม่กินข้าว แต่กลับเอาของที่ซื้อมาจากแผงเซี่ยโหวออกมาวางเต็มโต๊ะ ทั้งสองอยู่ด้วยกัน พูดอะไรที่พวกเขาฟังไม่รู้เรื่อง แล้วเอาแต่พูดซุบซิบ ใบหน้าก็มีรอยยิ้ม ยิ้มจนหน้าจะฉีก ดูเหมือนนักธุรกิจเจ้าเล่ห์มาก

ความสุขของนักธุรกิจเจ้าเล่ห์พวกเขาไม่เข้าใจ

จากที่ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่ดูมา ของเก่าๆที่ไม่รู้เก็บมาจากไหน แล้วมีคนเคยใส่แค่จับมานับครั้งไม่ถ้วนพวกนี้ มีอะไรน่าสนใจเหรอ กินข้าวอร่อยๆไม่ดีกว่าเหรอ อาจจะเพราะความสุขของมนุษย์เราไม่เหมือนกัน

ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่มองยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งที่ยืนตื่นเต้นอยู่ด้วยกัน จึงส่ายหน้าถอนหายใจ : สองคนนี้สมกับเป็นคู่กันจริงๆ

ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน

มีโชคลาภได้ของดีๆมาอย่างนี้ วันนี้หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินโชคดีมาก แล้วได้ของดีมาไม่น้อย

พวกเขาชื่นชมจนพอแล้ว ค่อยรู้สึกหิว จากนั้นจึงวางของในมืออย่างอาลัยอาวรณ์ ไปล้างมือ แล้วค่อยกินข้าวกัน

พอกินข้าวเสร็จ ทุกคนไม่ได้กลับบริษัท แต่ไปกันที่พิพิธภัณฑ์จิงเหวิน

พอเสร็จงานระยะสอง ก็เริ่มงานระยะสามเลย แต่ไม่ได้รีบร้อนขนาดนั้น เพราะของดีมีจำนวนจำกัด ต้องค้นหาของดีให้ได้ก่อน

หนานซ่งให้เหล่านักแกะสลักหยุดพัก แล้วให้คนไปตามหาของดีๆตามที่ต่างๆ แล้วถือว่าท่องเที่ยวไปด้วย

หนานซานไฉขี้เกียจ จนตอนนี้ก็ยังไม่เริ่มเดินทาง ยังสูบบุหรี่ดื่มน้ำชากับเหวินจิ่งอี้ในพิพิธภัณฑ์อยู่

สองสามวันนี้หนานหนิงซงกับลั่วอินก็อยู่เมืองเป่ย อยู่กับเถ้าแก่

ตอนเที่ยงแม่ครัวทำขาหมูซอสแดง หนานซานไฉกินไปไม่น้อย แล้ววันนี้อากาศดี จึงไปย่อยอาหารบนเก้าอี้ไม้ในสวน

หนานหนิงซงกับเหวินจิ่งอี้ก็เล่นหมากรุก ลั่วอินก็ดูอยู่ข้างๆ ดูไปดูมาก็เริ่มง่วง เอาผ้ามาปิดตาไว้ แล้วหลับไปเลย

บนตัวก็ห่มเสื้อคลุมของหนานหนิงซงอยู่

ขณะที่เดินเกมมาจนถึงจุดตัดสินแพ้ชนะ เหวินจิ่งอี้ก็กำลังเกร็งมาก

"คุณปู่คะ!"

อะไรนะ?!!!

ยวี่เจียหางกับยวี่เจ๋ออวี่เบิกตาโต อยู่ๆก็รู้สึกว่าโลกของพวกเขาแคบไป ไม่ควรเสียดายเงินในกระเป๋า

ถกเถียงไปตั้งนาน หนานหนิงซงจึงเอ่ยถามว่า "นี่พวกเราได้มาจากตลาดของโบราณเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งพยักหน้าพร้อมกัน

"เสียเงินไปเท่าไหร่?"

ยวี่จิ้นเหวินเอ่ย "สี่แสนเจ็ดหมื่นหกพันครับ"

หนานซ่งพูดเสริม "เขาใจกว้าง เลยให้เป็นจำนวนเต็ม จ่ายไปสี่แสนแปด แล้วยังเอาผ้ารองแผงของร้านมาด้วยค่ะ"

"……"

หนานซานไฉ หนานหนิงซงแล้วก็เหวินจิ่งอี้เงยหน้าขึ้นพร้อมกัน แล้วหันไปทางพวกเขา

หนานซ่งอดดีใจไม่ได้ ทั้งสามก็ชูนิ้วโป้งให้ยวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินก็หัวเราะ แล้วลูบศีรษะหนานซ่ง "เพราะเสี่ยวซ่งให้ความร่วมมือดีครับ"

"แน่นอน" หนานซ่งยิ้มอย่างภูมิใจ

ลั่วอินมองทั้งสองคนเข้ากันได้ดี จึงเลิกคิ้ว ดูเหมือนว่าเด็กสองคนนี้คืบหน้าเร็วเหมือนกัน

เธออยู่ที่นี่ก็ได้กลิ่นหวานจนเลี่ยนแล้ว

หนานหนิงซงกำลังถามเรื่องเจ้าของร้านกับหนานซ่งแล้วก็ยวี่จิ้นเหวิน เขาไปเดินตลาดของโบราณมาตั้งหลายวัน แต่ก็ไม่โชคดีเหมือนพวกเขา

แต่โทรศัพท์ของหนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินก็ดังขึ้นติดๆกัน

ทั้งสองสบตากัน แล้วแยกย้ายไปรับโทรศัพท์

ฝั่งหนานซ่ง ไป๋ลู่ยวี๋เป็นคนโทรมา "น้องหก มีคนเอาเรื่องที่เธอเคยหย่ามาแฉในโซเชียล!"