สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 496

"พอแล้ว พอแล้ว หยุดหมุนได้แล้ว ฉันยอมแพ้!"

หนานซ่งทนไม่ไหวจริงๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกข่างที่เอาแต่หมุน โลกทั้งใบก็หมุนตามไปด้วย ตาก็ลายไปหมด

ยวี่จิ้นเหวินวางตัวเธอลงบนเก้าอี้อย่างปลอดภัย วางถ้วยตะเกียบให้เธอเหมือนเธอเป็นเด็ก ขาดแค่เอาผ้ากันเปื้อนมาผูกคอแล้วล่ะ ปรนนิบัติเป็นอย่างดี

ใบหูหนานซ่งร้อนๆ ลั่วอินแอบดูอยู่ จึงอดพึมพำไม่ได้

พอมองไปอีกครั้งเห็นหนานหนิงซงที่กำลังจะลงมือกินข้าว ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ทันที

"หนานหนิงซง คุณทำอะไร?"

หนานหนิงซงกำลังจะเอาข้าวเข้าปาก ได้ยินภรรยาเรียกชื่อเต็มแบบนี้ จึงเกือบสำลัก แล้วรู้ว่าเธอคิดยังไงทันที

การเปรียบเทียบของผู้หญิงน่ากลัวจริงๆ

แม้แต่ลูกสาวตัวเองก็จะเทียบ ปัญญาอ่อน!

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ?

ก็ต้องตามใจอยู่ดี

พอกินข้าวไปสักครู่ หนานซ่งก็ได้รับโทรศัพท์ หยางเคอผู้จัดการบริษัทหนานฮัวอสังหาริมทรัพย์โทรมา

"สวัสดีค่ะ ผู้จัดการหยาง?"

ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว หนานซ่งจึงสงสัยที่ได้รับโทรศัพท์ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องอะไร

ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้ามองหนานซ่ง ไม่รู้ว่าเป็นผู้จัดการหยางคนไหน

พอหนานซ่งได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดแล้ว ก็เงียบไปครู่หนึ่ง สีหน้าซับซ้อน จึงทำให้ลั่วอินกับหนานหนิงซงหันมองไปที่เธอ

"ได้ค่ะ ข้างล่างคอนโดมีร้านกาแฟ คุณให้เขารอเดี๋ยว ฉันจะไปตอนนี้เลยค่ะ"

พอวางสายแล้ว ลั่วอินจึงเอ่ยถาม "ใครเหรอ?"

"หยางเคอจากบริษัทหนานฮัวอสังหาริมทรัพย์ค่ะ"

"เขาโทรหาหนูทำไม?"

หนานซ่งเอ่ย "มีคนขอร้องเขา ภรรยาของจินต้ากังอยากเจอหนู แล้วขับรถมาจากเมืองหนานทั้งคืน ตอนนี้ถึงที่คอนโดแล้วค่ะ"

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินแล้วจึงขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยเสียงเข้ม

"จินต้ากังมาพร้อมภรรยาเขา?"

หนานซ่งส่ายหน้า "เธอมาคนเดียว เดี๋ยวฉันลองลงไปคุย"

ยวี่จิ้นเหวินรีบลุกขึ้นด้วย "ฉันไปกับเธอ"

"ไม่ต้อง นายกินข้าวไปเถอะ เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว" หนานซ่งปฏิเสธเขา

ยวี่จิ้นเหวินทำอะไรหนานซ่งไม่ได้ จึงหันมองไปทางหนานหนิงซงกับลั่วอิน "ลุงหนาน น้าลั่ว……"

หนานหนิงซงเอ่ย "ให้อาจิ้นไปกับลูก ดึกดื่นป่านนี้ ผู้หญิงลงไปคนเดียว ถ้าเจออันตรายจะทำยังไง?"

ลั่วอินก็เสริมโรง "ใช่ เราตามเสี่ยวซ่งไปด้วย!"

ยวี่จิ้นเหวินได้รับคำสั่ง จึงหยิบเสื้อคลุมออกไปพร้อมหนานซ่ง

หนานซ่งเหลือบมองยวี่จิ้นเหวิน แล้วถอนหายใจ ตอนนี้เขารู้ว่าควรหาใครหนุนหลังแล้ว

ลมตอนดึกค่อนข้างเย็น ถึงแม้จะใส่เสื้อคลุมแล้ว ตอนที่ออกจากประตูหนานซ่งก็ยังรู้สึกหนาว จึงพับคอเสื้อขึ้น

"หนาวเหรอ?" ยวี่จิ้นเหวินหันมองเธอ

หนานซ่งปรับร่างกายไปครู่หนึ่ง "นิดหน่อย เดี๋ยวเดินอีกก้าวสองก้าวก็ถึงแล้ว"

เธอชอบเอามือล้วงกระเป๋า แต่พบว่าเสื้อตัวนี้ไม่มีกระเป๋า จึงไม่รู้จะวางมือตรงไหน

เลยต้องวางไว้ข้างตัวแทน

"ครั้งหน้าหนูค่อยเลี้ยงคุณลุง วันนี้อยู่ในเขตคุณลุง ให้คุณลุงเลี้ยงโอเคไหมคะ?"

เด็กผู้หญิงคิดอย่างตั้งใจ จากนั้นจึงพยักหน้า "หนูคิดว่าได้ค่ะ"

หนานซ่งก็หัวเราะตามไปด้วย

เธอนั่งลงบนเก้าอี้ มองยวี่จิ้นเหวินอุ้มเด็กผู้หญิงไปเลือกเค้ก ในใจจึงหวั่นไหว ไม่รู้ว่าอีกหน่อยยวี่จิ้นเหวินจะเป็นพ่อแบบไหนนะ?

"อีกหน่อยประธานยวี่ ก็คงจะเป็นทาสลูกสาวนะคะ" เหมือนมองทะลุความคิดเธอ คุณหญิงจินจึงเอ่ยพูดออกมา

หนานซ่งยิ้มอ่อน "อาจจะมั้งคะ ใครจะรู้ล่ะ ไม่ใช่ฉันที่มีลูกให้เขาสักหน่อย"

พอได้ยินแบบนี้ คุณหญิงจินจึงเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร

สั่งกาแฟมาสองแก้ว

หนานซ่งนั่งอยู่ตรงข้ามคุณหญิงจิน หนานซ่งจึงเอ่ยตรงๆ "คุณหญิงจิน พูดตรงๆนะคะ ถ้าไม่ใช่วันนี้หยางเคอโทรหาฉัน ฉันก็คงไม่มา เขาบอกว่าพวกคุณเป็นเพื่อนกัน ขอร้องฉัน ฉันเลยมาเจอคุณ แต่ฉันขอพูดไว้ก่อนนะคะ เรื่องที่สามีคุณจินต้ากังทำไปฉันจะไม่ให้อภัย แล้วจะไม่ปล่อยเขาไปด้วย ถ้าคุณมาขอร้องแทนเขา งั้นกลับไปเถอะค่ะ ไม่ต้องเปลืองน้ำลาย"

ความจริง ในโทรศัพท์หยางเคอพูดว่า "ประธานหนาน ผมไม่ค่อยขอร้องใคร แต่ครั้งนี้ผมขอร้องคุณ เพราะเธอเป็นคนที่ผมมีเรื่องติดค้างด้วย"

"ฉันเข้าใจค่ะ"

คุณหญิงจินก้มหน้า "ที่ฉันมาครั้งนี้ ฉันมาขอร้องเพื่อจินต้ากังจริงๆ แต่ไม่ได้ขอร้องให้คุณปล่อยเขา แต่แค่อยากขอร้องให้คุณไว้ชีวิตเขา"

สีหน้าหนานซ่งนิ่งเฉย แววตาก็ลึกลับมาก

"เหรอคะ? เขาสมควรตายขนาดนั้นเลยเหรอคะ?"

"เขาสมควรตายค่ะ กับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น"

สีหน้าคุณหญิงจินเรียบนิ่ง "แต่ว่ายังไงเขาก็เป็นพ่อของลูกฉัน ฉันแต่งงานกับเขามาตั้งหลายปี สิ่งเดียวที่มัดตัวฉันไว้คือลูก ในหน้าที่การเป็นพ่อ เขาทำได้ดีมาก เขาเสื่อมเสียชื่อเสียงได้ แต่ฉันกับลูกยังต้องใช้ชีวิตต่อไป เพราะฉะนั้นครั้งนี้ ฉันจึงมาขอร้องคุณ หวังว่าคุณจะพิจารณา ควบซื้อบริษัทจินจิงจิวเวลรี่ จินต้ากังจะต้องชดใช้กับสิ่งที่เขาทำ ต่อไป ฉันจะรับผิดชอบบริษัทจินจิงจิวเวลรี่เองค่ะ"

พอได้ยินแบบนี้ หนานซ่งจึงรู้สึกสนใจ "คุณอยากร่วมงานกับฉัน? แต่จินต้ากังเป็นสามีของคุณไม่ใช่เหรอคะ?"

น้ำเสียงคุณหญิงจินเรียบนิ่ง แววตานิ่งเฉย "เขาเป็นแค่พ่อของลูก แค่นั้นค่ะ"