สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 500

ดวงตาของหนานซ่งกระตุกสองครั้ง มีความประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อเห็นดวงตาของยวี่จิ้นเหวินหัวใจของเธอก็อ่อนลงในขณะนั้น เธอเหลือบมองเขา "ไม่เลวจริงๆ ยังรู้ถึงเรื่องปากไม่ตรงกับใจด้วย"

"อืม" ยวี่จิ้นเหวินภูมิใจ "อยู่เพื่อเรียนรู้ไปจนแก่"

หนานซ่งทนไม่ได้ที่โดนเขาแกล้ง เลยเผลอยิ้มออกไป

รอยยิ้มของเธอทำให้ยวี่จิ้นเหวินมีความกล้าหาญมากและยังทำให้เขาลังเลใจมากขึ้นอีก เขาอดไม่ได้และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา

"......." หนานซ่งถูกจับได้และกอดแน่น แขนทั้งสองขดอยู่ในอ้อมแขนของเขา

รู้สึกถึงการหายใจออกที่มีสมาธิของผู้ชาย

เธอไม่ได้ผลักเขาออกไป แต่เธอก็ประหม่าเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล และเสียงของเธอก็ตะกุกตะกัก "ยวี่จิ้นเหวิน คุณอย่า กอดแน่นไป"

"ผมกอดแค่ไม่นาน อีกเดี๋ยวนะ"

เสียงของยวี่จิ้นเหวินต่ำและแหบ หอบเบาๆในหูของเธอ ลมหายใจอุ่นกระทบหูของเธอ และหนานซ่งรู้สึกเหมือนหูของเธอกำลังไหม้ทั้งใบ

ผ่านไปสักพัก เขาก็กระซิบอีกครั้งว่า "รอผมจัดการเรื่องนี้เสร็จ ผมจะไปหาคุณ"

บางทีเสียงของเขาอาจจะดีมากด้วยรสชาติที่หลอกลวง ทำให้หนานซ่งตอบโดยไม่รู้ตัวว่า "อืม"

"เสี่ยวซ่ง" เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ

หนานซ่ง "ว่าไง?"

เสียงของยวี่จิ้นเหวินตื้นขึ้นด้วยการสัมผัสที่เอ้อระเหย "อย่าลืมคิดถึงผมนะ"

หนานซ่งย่นจมูก "ค่อยว่ากันตอนคิดถึงแล้วกัน"

"ผมส่งข้อความไปก็ตอบกลับด้วยนะ"

หนานซ่ง "ดูก่อน"

"ผมโทรหาคุณก็ต้องรับสายนะ"

หนานซ่ง "ถ้าเกิดยุ่งล่ะ......."

"งั้นคุณก็โทรหาผม"

ยวี่จิ้นเหวินปล่อยเธอไปและมองไปที่เธออย่างแน่วแน่ "ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไร ผมจะหยิบมันขึ้นมาโดยเร็วที่สุด!"

"......."

หนานซ่งตะลึงกับความแน่วแน่และความดื้อรั้นในดวงตาของเขา ราวกับว่าเขาจะไม่ปล่อยเธอไปหากเธอไม่เห็นด้วยกับเขาในวันนี้

"สวัสดีแม่สามี" เธอรู้สึกรังเกียจเล็กน้อยและพูดอย่างไม่เต็มใจ "ไปกันเถอะ"

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะอย่างมีความสุข

"งั้นคุณไปเถอะ"

ในที่สุดเขาก็ "ปล่อย" เธออย่างเห็นอกเห็นใจ และทันทีที่หนานซ่งหันกลับมา เขาเห็นลั่วอินและหนานหนิงซ่งยืนอยู่ข้างกระเป๋าเดินทางของพวกเขา มองดูพวกเขาราวกับว่าพวกเขามีชีวิตชีวา

ไม่รู้ดูมานานแค่ไหนแล้ว

ใบหน้าของหนานซ่งราวกับเมฆที่กำลังลุกไหม้และเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วเธอก้มหน้าและเดินไปหาพวกเขาด้วยความละอายและโบกมือกลับโดยไม่หันกลับมามอง

ยวี่จิ้นเหวินดูครอบครัวสามคนเข้ามา เขารู้สึกว่าวันหนึ่งเขาจะเข้าร่วมและกลายเป็นคนที่สี่ในครอบครัวนี้

เมื่อเข้าสู่จุดตรวจรักษาความปลอดภัย หนานซ่งเอียงคอและเหลือบมองไปยังทิศทางที่เขามา และพบว่าร่างเพรียวบางยังคงรออยู่ที่จุดนั้น

เมื่อเห็นว่าเธอมองมา ยังโบกมือให้เธอ

"......."

ร่างกายของหนานซ่งถูกยกกำลังสอง นี่คือสิ่งที่ยวี่จิ้นเหวินทำหรือไม่?

รู้สึกเหมือนถูกฟู่ยวี่งี่เง่าตัวใหญ่เข้าครอบงำ

ตราบใดที่คุณไม่ละอาย คนอื่นต่างหากที่ละอาย

"ไอ้คนบ้า" เธอหยิบบอร์ดดิ้งพาสมาปิดหน้า คว้าบัตรประชาชนแล้วเข้าไปในช่องรักษาความปลอดภัย หน้าแดงระเรื่อ และมุมริมฝีปากของเธออดไม่ได้ที่จะขดตัว

หัวใจของยวี่จิ้นเหวินอาจเป็นพิษมากจนหนานซ่งยังคงทำให้ภาพหัวใจของเขาตาพร่าเมื่อเขาขึ้นเครื่องบิน และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอีกครั้ง

"คุณบ้าเหรอ?"

ลั่วอินเหล่มองเธอ "ก็แค่กอดแกนิดหน่อย ทำให้แกมีความสุข มีความคืบหน้าหน่อยได้ไหม?"

หนานซ่งยิ้ม "แม่ไม่เข้าใจ"

ยวี่จิ้นเหวินก็มอบหัวใจให้เธอเช่นกัน

มันดึงดูดความสนใจของคนอื่นจริงๆ

ยวี่! จิ้น! เหวิน! นาย! นี่! มัน!

หนานซ่งรู้สึกว่าคนนี้ร้ายกาจเกินไป ดังนั้นเธอจึงโทรหายวี่จิ้นเหวินทันที ทางนั้นก็รับสายภายในไม่กี่วิ น้ำเสียงยังคงเต็มไปด้วยความสุข "คิดถึงผมเร็วจัง?"

"คิดถึงคุณบ้าอะไรกัน!"

หนานซ่งโกรธมาก "ทำไมคุณโพสต์ภาพไปที่ Moments?"

ยวี่จิ้นเหวิน "ไม่ได้เหรอ?"

"ไม่ได้แน่นอน!"

หนานซ่งพูดว่า "ฉันยังไม่ได้ตกลงคบกับคุณเลยนะ ถ้านายโพสต์แบบนี้ มันก็เป็นการบอกคนอื่นว่าเราคืนดีแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ไม่ได้บอกคนอื่นนะ"

ยวี่จิ้นเหวินอธิบายว่า "แวดวงเพื่อนของฉันถูกตั้งค่าให้มองเห็นได้เฉพาะสมาชิกในครอบครัวเท่านั้น และรูปถ่ายสามารถมองเห็นได้โดยครอบครัวของเราเท่านั้น และคนอื่นๆจะมองไม่เห็น"

"......." หนานซ่งหายใจไม่ออกในทันใดและพูดโดยไม่ยิ้ม "ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นผีที่ฉลาดจริงๆ"

ผู้ชายคนนี้เรียนรู้ทักษะนี้เมื่อไหร่? แล้วการตั้งค่าบุคคลของผู้ปฏิบัติงานทหารผ่านศึกล่ะ?

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินคำถากถางของหนานซ่งและพูดอย่างจริงจังว่า "เสี่ยวอวี่เป็นคนสอนผม ทั้งสองครอบครัวเป็นห่วงเราและห่วงใยความก้าวหน้าของพวกเรา ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะเห็นความหวังบ้าง หลังจากที่คุณสัญญากับผม ผมจะเปิดเผยโดยสมบูรณ์ หากไม่ได้ผล ผมจะตั้งค่าให้มองเห็นได้เฉพาะเราสองคน ตกลงไหม?"

"......." หนานซ่งหายใจไม่ออก เขาไปรู้มาจากใคร กลิ่นชาในชาไม่อาจหักล้างได้

พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินเข้ามาและเตือนว่า "ขอโทษนะคะ คุณผู้หญิง เครื่องบินกำลังจะขึ้น โปรดปิดโทรศัพท์มือถือของคุณหรือตั้งค่าเป็นโหมดเครื่องบิน"

"ได้ค่ะ"

หนานซ่งถอนหายใจเบาๆและพูดกับยวี่จิ้นเหวินว่า "วางสายแค่นี้ก่อนแล้วฉันจะจัดการกับคุณในภายหลัง"

วางสายจากเขา

ลั่วอินและหนานหนิงซ่งยังคงดูภาพด้วยกัน "มันดูน่ารัก แต่มุมค่อนข้างบอด คราวหน้าฉันจะสอนทักษะการเซลฟี่ให้เขา"

"......."

หนานซ่งปิดโทรศัพท์ ทรุดตัวลงบนที่นั่ง และถอนหายใจอย่างอ่อนแรง: กลุ่มคนทรยศที่อยู่รอบตัวเธอสามารถจัดการได้อย่างไร? !