สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 502

หนานซ่งถูกพี่ใหญ่รัดคอ ระหว่างทางมีการพูดถึงตะกร้าของดีๆ จากนั้นจึงมั่นใจลั่วจวินหังอย่างไม่เต็มใจว่าเธอยังคงสังเกตความซื่อสัตย์ ความจริงที่ว่าไม่ได้หายไป

ใบหน้าของลั่วจวินหังยังคงเย็นชา เขาเหลือบมองหนานซ่ง เสียงของเขาช้า และเขาพูดอย่างเคร่งขรึม "เธอจะซ่อนเขาได้นานแค่ไหน?"

"ซ่อนอะไร?" หนานซ่งกะพริบตา "ฉันไม่ได้ซ่อน"

"ไม่ได้ซ่อนไว้จนถึงตอนนี้และจะไม่พาเขามาดูฉันอีก"

ลั่วจวินหังมองผ่านหนานซ่งด้วยสายตา "ทำไม กลัวว่าพี่จะตีเขา?"

หนานซ่งคิดในใจ ไม่กลัวจะโดนตี กลัวว่าจะโดนฆ่าต่างหาก

"พี่ใหญ่" หนานซ่งจ้องไปที่ใบหน้าของลั่วจวินหังและพูดอย่างไม่แน่นอน "ในประเทศจีน การทุบตีและการฆาตกรรมนั้นผิดกฎหมาย อย่าหุนหันพลันแล่น"

"เธอไม่จำเป็นต้องสอนกฎหมายให้ฉัน ฉันรู้กฎหมายดีกว่าเธอ"

ลั่วจวินหังเหลือบมองเธออย่างเอียงๆ "เธอสามารถซ่อนได้ตั้งแต่วันแรกของปีใหม่และเธอไม่สามารถซ่อนจากวันที่สิบห้าได้ หากเธอมีความสามารถ เธอก็ซ่อนเขาไปตลอดชีวิตเลยสิ"

"ว้าว พี่โตรู้วิธีพูดแล้ว เยี่ยมไปเลย!"

หนานซ่งปรบมือเหมือนปลาโลมาตัวน้อยเพื่อแลกกับการจ้องมองของลั่วจวินหัง

เมื่อเห็นใบหน้าของเขามืดลงอีกครั้ง เขากำลังจะยกมือขึ้น หน่านซ่งรีบก้าวไปข้างหน้าและกอดแขนของเขา "โอ้โห พี่ใหญ! พี่ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ช้าก็เร็วเขาจะผ่านการทดสอบของคุณ เมื่อถึงเวลาฉันจะพาเขาไปหาคุณ ในเวลานั้นฉันจะไม่เข้าร่วมในสงครามระหว่างคุณกับผู้ชายอย่างแน่นอน"

เมื่อลั่วจวินหังได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเขาก็ค่อยๆคลายลงเล็กน้อย และเขาถามช้าๆว่า “เมื่อไหร่จะสุกงอมล่ะ?”

"ใกล้แล้วแหละ"

หนานซ่งแตะจมูกของเขา "ฉันค่อนข้างชอบความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ ปล่อยให้เขาไล่จีบตามฉันซักพัก ไม่อย่างนั้นมันจะง่ายเกินไปสำหรับเขา"

ลั่วจวินหังมองดูเด็กหญิงตัวเล็กๆ ด้วยท่าทางมีความสุข หุบปากและไม่พูดอะไร

ลั่วอินหันศีรษะและบันทึกการสนทนาระหว่างลั่วจวินหังและหนานซ่งและส่งให้ยวี่จิ้นเหวิน นอกจากนี้เขายังแนบชุดอิโมติคอนของกลุ่มคนร้ายที่ยืนอยู่ด้วยกัน นี่คือทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้

เมื่อยวี่จิ้นเหวินกลับจากสนามบิน เขากลับไปที่ตระกูลยวี่ และเริ่มทำงานไม่หยุด

รีบทำงานให้เสร็จจะได้ไปหาเมีย! ! !

ระหว่างการประชุม เขาพูดด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง และดูเหมือนว่าเขาจะขับรถเร็วขึ้นสองเท่า ทำให้ผู้บริหารระดับสูงสับสนและจดบันทึกอย่างเมามัน

มือเขียนกำลังจะเป็นตะคริวและพวกเขาไม่สามารถตามความเร็วของประธานยวี่ได้

หน้าผากมีเหงื่อออก.......

ทำไมประธานยวี่กลับมาคราวนี้ราวกับว่าเขาได้เปลี่ยนแปลงตัวเองไปแล้ว?

นี้ยังคงเงียบขรึมใส่พวกเขา นี่คือประธานยวี่ที่ถนอมคำพูดเหมือนทองหรือเปล่า?

ในที่สุดการประชุมก็จบลง

เมื่อมองดูสมุดจด ทุกคนถูเหงื่อในมือขณะเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก

ประธานยวี่ได้คิดเกี่ยวกับเนื้อหาของงานในช่วงสามเดือนข้างหน้านี้หรือไม่?

ยวี่จิ้นเหวินบอกว่าปากของเขาแห้ง เขาหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบชา จากนั้นเขาก็ช้าลงเล็กน้อย "ฉันจะอยู่ที่เมืองเป่ยในอีกสองถึงสามวันข้างหน้า ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อ ทำสิ่งต่างๆให้เสร็จภายในสองสามวันนี้ วิธีแก้ปัญหาอยู่ในระเบียบวาระ หากต้องการหาฉันในภายหลัง คุณจะสามารถติดต่อฉันได้ทางไกลเท่านั้น"

"คุณต้องไปอีกแล้วเหรอ?" ปากของหัวหน้าเจ้าหน้าที่การเงินเร็ว เขาโพล่งประโยคนี้ และปิดปากของเขาทันที

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ดวงตาสีเข้มของยวี่จิ้นเหวินกวาดมองทุกคนอย่างแผ่วเบา และมุมริมฝีปากของเขาเหยียดออกพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อย "ไม่มีทางเลือก ภรรยาอยู่ในเมืองหนาน ความสัมพันธ์ทางไกลไม่ดีเลย"

ทุกคน "......."

คิดไม่ถึงจริงๆเลยว่าอยู่มาวันหนึ่งสามารถกินอาหารสุนัขที่ประธานยวี่เลี้ยงเองได้

ตราบใดที่อายุยืน ก็จะเห็นของหายากทั้งหมด

กลับมาที่สำนักงาน ยวี่จิ้นเหวินก็เปิดโทรศัพท์และส่งข้อความถึงหนานซ่ง หลังจากรู้ว่าเธอมาถึงแล้วเขาก็ดำเนินการเอกสารอีกสองสามฉบับ

หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น และลั่วอินก็ส่งบันทึกให้เขา

เมื่อเขากดเปิดมัน เขาได้ยินเสียงของหนานซ่ง และมุมริมฝีปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ทุ้มและทุ้มต่ำในการบันทึกเสียง เหมือนหีบเพลง เสียงพูดช้า แต่มีออร่า

ใบหน้าของหนานซ่งร้อนขึ้นอีกครั้ง

เธอจับภาพหน้าจอและส่งไปที่ยวี่จิ้นเหวินและกล่าวหาเขา 【ฉันยังไม่ได้สัญญาว่าจะอยู่กับคุณ ใครเป็นภรรยาของคุณ! 】

จากนั้นเขาก็กลอกตา

ยวี่จิ้นเหวินตอบอย่างรวดเร็ว 【เรียกแบบนี้ไปก่อน คุณจะได้ปรับตัวล่วงหน้า】

หนานซ่ง "........"

ผู้ชายมันส่องแสงด้วยแสงแดดเล็กน้อยจริงๆ

ทันทีที่พวกเขาออกจากสนามบิน หนานซ่งและลั่วอินก็ออกไปเฉวียนเยี่ยเชียนส่งลั่วอินและหนานหนิงซ่งกลับไปที่สวนกุหลาบก่อนในขณะที่ลั่วจวินหังและหนานซ่งไปรับเหยียนหยวนด้วยกัน

เมื่อเหยียนหยวนขึ้นรถ เห็นหนานซ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังและเคาะ ไม่รู้ว่าฉันกำลังส่งข้อความถึงใคร และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยการแสดงออก

เขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำเมื่อขึ้นรถ

เมื่อประตูรถปิดลง หนานซ่งก็เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวและสัมผัสดวงตาสีเทาอ่อนของเหยียนหยวน

ด้วยความตกใจเล็กน้อย เธอทักทายเหยียนหยวนอย่างเร่งรีบ "พี่ใหญ่เหยียน"

"หือ" เหยียนหยวนตอบอย่างเฉยเมย และนั่งข้างลั่วจวินหัง ดูเหมือนเขาจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างกายของเขายังเปื้อนไอน้ำ

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่หนานซ่งจะเงยหน้าขึ้น เขาได้รับสายตาอันสง่างามจากลั่วจวินหังและพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า "มีมารยาทกับฉันหน่อย"

"โอ้" หนานซ่งตอบรับอย่างเชื่อฟัง วางโทรศัพท์แล้วนั่งตัวตรง

เหยียนหยวนก็หันหัวของเขา น้ำเสียงของเขาสงบนิ่ง "ดูสบายๆกว่านี้ได้อีก ไม่ต้องเกรงขนาดนี้"

"พี่ใหญ่เหยียน ฉันไม่รู้ว่าจะไม่เกรงยังไง"

เหยียนหยวน "?"

หนานซ่งเหลือบมองไปทางลั่วจวินหังและฟ้องด้วยเงื่อนไขที่ไม่แน่นอน "เท่าที่พี่ใหญ่ของฉันพูด ต้องการหักขาของฉัน"

ลั่วจวินหัง "........"