สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 516

บรรยากาศของพายุกำลังจะเข้ามาในห้องทำงาน

หนานซ่งยืนอย่างแข็งทื่ออยู่หน้าโต๊ะกาแฟ รู้สึกว่าหัวของเธอไม่สามารถหมุนได้อีกต่อไป และเลือดทั่วร่างกายของเธอก็แข็งตัว

เธอไม่กล้ามองขึ้นไปที่ลั่วจวินหังลดเสียงของเธอและพูดกับไป๋ลู่ยวี๋ที่อยู่ข้างๆเธอ "พี่ใหญ่กำลังมา ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนล่วงหน้า?"

ไป๋ลู่ยวี๋ "ไร้สาระ! ใครจะรู้ว่าคุณจะจูบอย่างเปิดเผยในห้องทำงานในเวลากลางวันแสกๆ"

หนานซ่ง "........"

"ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ"

เสียงเบาๆของลั่วจวินหังฟังดูจาง ๆ "ขอโทษที่รบกวนเรื่องราวดีๆของพวกคุณ"

ดูเหมือนเขาจะขอโทษ แต่ไม่มีคำใบ้ขอโทษในคำพูด ตรงกันข้าม มีความรู้สึกว่าใคร่ครวญถึงความบาป

จู่ๆหนานซ่งก็เงยหน้าขึ้นมองดูการแสดงออกที่เย็นชาและไม่แยแสของพี่ชายของเธอ และหัวใจก็เต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

ลั่วจวินหังไม่ได้มองเธอ แต่กลับจ้องมองยวี่จิ้นเหวิน ประโยคนั้นก็พูดให้เขาเช่นกัน

ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ข้างหนานซ่ง ดึงมุมปากของเขาเบาๆ แบบไม่เอาแต่ใจ 'คุณลั่วก็เกรงใจเกินไปแล้ว ไม่ได้รับกวนอะไรพวกเราเลย"

ตอนนี้ มีเพียงลั่วจวินหังนั่งอยู่บนโซฟาเท่านั้น หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินและไป๋ลู่ยวี๋ทั้งหมดยืนอยู่หน้าโต๊ะกาแฟสองคนตัวสั่น

"คุณลั่วจะดื่มอะไรไหม? ชาหรือกาแฟ?"

หนานซ่งไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างสมบูรณ์ และยวี่จิ้นเหวินทำตัวเหมือนเจ้าของสำนักงานนี้ ทักทายแขกอย่างเป็นธรรมชาติและเป็นมิตร

ลั่วจวินหัง "กาแฟ ขอบคุณ"

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นมองไปที่ไป๋ลู่ยวี๋ ไป๋ลู่ยวี๋ยิ้มอย่างแข็งทื่อ "อะไรก็ได้"

หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาและพูดในใจว่า: คุณยังคงอายที่จะดื่มกาแฟเหรอ?

ไป๋ลู่ยวี๋ไม่สามารถยืนขึ้นได้เมื่อรู้สึกว่าดวงตาที่ร้ายกาจถูกยิงจากน้องสาวของเขา และรีบวิ่งไปทางยวี่จิ้นเหวิน "ไอ้ยวี่ ช่วยฉันด้วย!"

ทั้งสองกำลังชงกาแฟอยู่ ขณะที่หนานซ่งยังคงยืนอยู่ที่นั่นเหมือนเด็กนักเรียนที่ทำผิดพลาด โดยสงสัยว่าจะอธิบายให้พี่ใหญ่ของเธอยังไงดี

"หนานซ่ง" ลั่วจวินหังเรียกเธอ

จู่ๆหนานซ่งก็รู้สึกตื่นเต้นและมองดูลั่วจวินหังราวกับตื่นจากความฝัน จมูกของเธอสั่น "ใหญ่ พี่ใหญ่~"

ลั่วจวินหังยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย และดวงตาสีฟ้าสีฟ้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินจางๆในขณะนี้ ราวกับว่าสัญญาณของพายุกำลังมา เขาจ้องไปที่เธอ

เขาพูดช้าๆและสงบ "ก่อนหน้านี้ฉันพูดกับเธอว่าไง?"

หนานซ่งรู้สึกได้ถึงความโกรธที่พุ่งออกมาของพี่ชาย เมื่อนึกถึงคำเตือนก่อนหน้านี้ ขาของเธออ่อนลงและริมฝีปากของเธอขยับ แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้

บรรยากาศในห้องทำงานก็เงียบลงอย่างกะทันหันราวกับห้องใต้ดินน้ำแข็ง

ยวี่จิ้นเหวินกำลังทำกาแฟอยู่ และเมื่อเขาได้ยินคำถามของลั่วจวินหัง เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางโซฟา ด้วยเหตุนี้ เขาจึงถูกเครื่องชงกาแฟดีดและมือของเขาก็หดตัวลงอย่างช่วยไม่ได้

"อ่า! เป็นไรไหม? !" เสียงร้องของไป๋ลู่ยวี๋ทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ

ดวงตาของหนานซ่งหดตัว และเธอเดินไปทางด้านนี้ ยกมือของยวี่จิ้นเหวินเพื่อตรวจสอบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล "เป็นไรไหม?"

"ไม่เป็นไร" มุมริมฝีปากของยวี่จิ้นเหวินอ่อนลงเล็กน้อย และที่หลังมือของเขาก็เป็นสีแดง

หนานซ่งกำลังจะเอายามาให้เขา ยวี่จิ้นเหวินจับมือเธอแล้วส่ายหัวเล็กน้อย เขาไม่ต้องการที่จะทิ้งความประทับใจแรกของ "ความเปราะบาง" ไว้กับพี่ชายของเขาในครั้งแรกที่เขาเจอ

ยวี่จิ้นเหวินยื่นกาแฟที่ชงแล้วให้หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินพูดเบาๆว่า "เอาไปให้พี่ใหญ่เถอะ"

เฉวียนเยี่ยเชียนเป็นลูกสมุนของลั่วจวินหังเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก และมันเป็นเอกสิทธิ์โดยสิ้นเชิง

เฮ่อเซินเป็นคนที่ประพฤติตัวดีที่สุด เขามักจะอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ และไม่ค่อยสร้างปัญหา

จี้อวิ๋น ไป๋ลู่ยวี๋และหนานซ่งแตกต่างกัน หลังจากสามวันแห่งปัญหา พวกเขามักจะถูกทุบตีและคุกเข่าที่หน้าต่างเพื่อออกไปเที่ยว

ในฐานะเด็กผู้หญิง การรักษาเพียงอย่างเดียวของหนานซ่งคือการสวมกางเกงและคุกเข่า แต่จี้อวิ๋นและไป๋ลู่ยวี๋ จะต้องถูกทรมานโดยการแก้ผ้า!

เพราะงั้น พวกเขาไม่กลัวพี่ใหญ่ได้เหรอ?

ลั่วจวินหังนั่งบนโซฟาโดยไม่สนใจหนานซ่งที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ หยิบกาแฟขึ้นมาบนโต๊ะกาแฟแล้วจิบอย่างหรูหราและสงบ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยๆพูดอย่างสบายๆ "ทำผิดตรงไหนบ้าง?"

"ฉัน......" หนานซ่งเงยหน้าขึ้น เหลือบเห็นใบหน้าพี่ใหญ่ของเธอ ก้มหน้าลงและกระซิบ "ไม่ควร......ไม่พาเขาไปเจอพี่ แต่พี่ใหญ่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่พาเขาไปเจอพี่นะ วันนี้เราเพิ่งจะ เพิ่งจะคืนดีกัน กลับไปคบกันอย่างเป็นทางการแล้ว ก่อนที่พวกพี่จะมา เรายังปรึกษากันเรื่องที่จะกลับบ้านไปหาพี่อยู่เลย ไม่คิดว่าพี่จะมาสะก่อน เมื่อกี้ที่เห็น......อ้อ พี่อย่าเข้าใจผิดเด็ดขาดนะ เราสองคนไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น ก็แค่จูบกัน พี่จะหักขาฉันไม่ได้นะ!"

เธอนั่งคุกเข่า แล้วพูดอธิบายอย่างดุเดือดราวกับเสือโคร่ง

การแสดงออกของลั่วจวินหังยังคงซีดมาก

"เขา" ในปากของเธอหมายถึงยวี่จิ้นเหวินโดยอัตโนมัติ

โดยไม่คำนึงถึงไป๋ลู่ยวี๋ที่ขวางทางอยู่ ยวี่จิ้นเหวินเหยียบขายาวของเขาและเดินไปที่หนานซ่ง แทนที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเธอเขาก็คุกเข่าลงข้างๆเธอ

"พี่ใหญ่ ความผิดทั้งหมดเป็นของผมเอง โทษผมแค่คนเดียว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเสี่ยวซ่งเลย"

"......." หนานซ่งไม่ได้คิดว่ายวี่จิ้นเหวินจะคุกเข่าลงโดยตรงและตกใจอยู่ครู่หนึ่ง

ลั่วจวินหังหันไปด้านข้างของเขาและมองไปที่ยวี่จิ้นเหวินซึ่งคุกเข่าอยู่ข้างเธอโดยจับแขนของหนานซ่งดวงตาลึกของเขาเปล่งประกายด้วยแสงที่มืดและไม่ชัดเจน