สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 523

หนานซ่งรีบหยิบผ้าเช็ดตัวที่ตกลงบนพื้นมาห่อตัว

เฮ่อเสี่ยวเหวินและฉีจิงจิงได้ยินเสียงตะโกนและคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ รีบวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ "เกิดอะไรขึ้น?"

“ไม่เป็นไร” หนานซ่งยิ้ม

แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“งั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เราไปรอข้างนอก” เฮ่อเสี่ยวเหวินและฉีจิงจิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเลยเดินออกไปก่อน

หนานซ่งรีบปลดกระดุมเสื้อคลุมอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า มองโทรศัพท์แล้วหันกลับมามองตัวเอง ใบหน้าร้อนผ่าว

เขาจะเห็นเรื่องเมื่อครู่ไหม?

เธอวางสายเร็วมาก ไม่น่าจะ...ไม่มีอะไร

แค่คิดเกี่ยวกับมัน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง และหัวใจของ หนานซ่ง ก็สั่นเทา ยวี่จิ้นเหวินโทรมา

แต่ครั้งนี้ไม่ใช่วิดีโอ แต่เป็นเสียง

จะพูดถึงหุ่นเธอไม่ดีหรือ?

หนานซ่ง รับสายด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างซับซ้อน น้ำเสียงของเขาไม่ค่อยดีนัก "คุณโทรหาฉันทำไม"

“ผม... คิดถึงคุณ” ยวี่จิ้นเหวินโยนกระดาษทิชชูที่เปื้อนเลือดกำเดาออก และปลอดตัวเองในใจอย่างเงียบๆ

อนิจจา หลังจากผ่านอายุ 30 ปีด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์และความปรารถนา คิดว่าจะทนมันได้ แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะถูกทำลายในคราวเดียว

มีใครพอจะอธิบายได้บ้าง?

เมื่อได้ยินว่า "คิดถึงเธอ" อารมณ์รุนแรงของหนานซ่งสงบลงเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาดูไม่อ่อนโยนอย่างมีสติ เขาตอบว่า "จริงเหรอ คุณคิดถึงตรงไหนของฉัน"

ตอบประโยคนี้โดยไม่รู้ตัว แต่หลังจากนึกขึ้นได้ พบว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

"..."

ยังไม่ทันได้คำตอบ อีกฝ่ายก็พูดแทรกขึ้นมาทันทีว่า "รอเดี๋ยวก่อน" จากนั้นมีเสียงดึงกระดาษออกมาจากโทรศัพท์ และเสียงก๊อกน้ำดังขึ้น

หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและพึมพำ "มันเกิดอะไรขึ้น"

ยวี่จิ้นเหวินเลือดกำเดาไหลอีกแล้ว...

เขามองดูเลือดที่โดนน้ำชะล้างตามนิ้ว ความเขินอายของเขามีมากกว่า 1 พันล้าน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ตามคำพูดของหนานซ่ง ไม่ได้คิดถึงแค่หน้าอกของเธอเท่านั้น แต่ยังคิดถึงเธอด้วย...

เขาบ้าไปแล้วจริงๆ!

ยวี่จิ้นเหวินวางหัวของเขาไว้ใต้ก๊อกน้ำรีบพยายามสงบสติอารมณ์

หนานซ่ง ได้ยินเสียงน้ำไหลผ่าน ความกังวลของเขาก็เพิ่มมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขากำลังจะถาม เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ฟู่ยวี่ตะโกนขึ้น "บ้าเอ๊ย นายเลือดกำเดาไหลหรือ?”

"..."

“ทำไมยังไหลเยอะแบบนี้... พูดมานะพี่น้อง เป็นอะไรมากหรือเปล่าหรือไปดูอะไรที่ไม่ควรเห็น?

ยวี่จิ้นเหวินลดเสียงลง “หุบปาก!”

“ถึงกับต้องเอาหัวไปมุดก๊อกน้ำ อึดอัดมากไหม ไม่ใช่ว่าไปดูหนังแบบนั้นแล้วมองผู้หญิงคนอื่น ๆ ระวังตัวด้วย ฉันจะบอกเสี่ยวซ่ง”

หนานซ่ง : "..."

เธออยากจะบอกว่าเธอได้ยินทุกอย่างโดยที่เขาไม่บอก

ฟู่ยวี่ดูเหมือนจะได้รับการต่อยหรือเตะที่ปลายเสียงอีกด้านของโทรศัพท์ และเสียงของยวี่จิ้นเหวินก็ดังขึ้น "อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของเขา ผมไม่ได้มอง... ผู้หญิงคนอื่น"

จู่ๆ หนานซ่งก็หัวเราะ และฟู่ยวี่ก็กรีดร้องอีกครั้ง “ คุณกับเสี่ยวซ่งกำลังคุยโทรศัพท์กัน ทำไมไม่บอกฉันก่อนหน้านี้ล่ะ!”

จากนั้นเขาก็กระซิบและพูดว่า: "โอ้ หรือถูกเสี่ยวซ่งทำจนเลือดกำเดาไหล โอ้ ใช่ ในที่สุดพระเฒ่าก็ยอมสึก ยินดีด้วยพี่ชาย!"

" ออกไป ออกไป ออกไป!"

ยวี่จิ้นเหวินกัดฟันและเตะ ฟู่ยวี่ออกจากประตูและโลกที่วุ่นวายเงียบลงในทันที

โทรศัพท์ยังคงเปิดอยู่

มุมริมฝีปากของ หนานซ่ง ไม่สามารถหยุดขึ้นบนพื้นได้

“เสี่ยวซ่ง” ยวี่จิ้นเหวินเรียกเธอทันที

หนานซ่ง พูด "อืม" อย่างไม่เป็นทางการ

“อย่าพึงโกรธนะ” ยวี่จิ้นเหวินอธิบายอย่างระมัดระวัง “มันไม่ใช่อย่างที่ฟู่ยวี่พูด”

"มันคืออะไร?"

หนานซ่ง พิงตู้และถามเขาอย่างเคร่งขรึม “คุณไม่ใช่มีเลือดกำเดาไหลเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวิน"ผม..."

หนานซ่ง เป็นนักเคลื่อนไหว หลังจากโบกมืออำลา เฮ่อเสี่ยวเหวินและ ชีจิงจิงที่ฟาร์มม้าโดยไม่ได้จัดกระเป๋าสัมภาระ เขาก็ไปที่ สุ่ยอวิ๋นเจียน เพื่อพบกับ ยวี่จิ้นเหวิน

เมืองโม่อยู่ห่างจากเมืองหนานเพียงสองถึงสามชั่วโมงโดยรถยนต์ ทั้งสองตัดสินใจขับรถไป

ระหว่างทาง โทรหาลั่วอิน

“อะไรนะ ไปเมืองโม่”

ลั่วอินและ ซูยิน กำลังทำเล็บอยู่ที่บ้าน ทันทีที่พวกเขาได้ยินว่า หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินไปที่ เมืองโม่ พวกเขาก็ขมวดคิ้ว "ไปทำอะไรที่เมืองโม่?"

หนานหนิงซงและ ลั่วจวินหังที่ห้องนั่งเล่น กำลังเล่นหมากรุกต่างก็เงยหน้าขึ้นมอง

"ไปกี่วัน แล้วที่ทำงานละ?

ลั่วอินถามสองสามคำและพ่นเสียงเบา ๆ ว่า "ออกไปพักผ่อนกัน แล้วทิ้งงานไว้ให้เรา ไม่มียางอายจริงๆ ...ได้ ไปเถอะ อย่ามาหาข้ออ้าง"

ลั่วอินผู้ซึ่งแกนแข็งของลูกสาวกระแทกเธอจนขนลุก วางสายโดยไม่พูดอะไรสักคำ และขดริมฝีปากด้วยความรังเกียจ

ผู้หญิงตัวเล็กๆเวลามีความรักมันช่างน่ากลัวจริงๆ

หนานหนิงซง มองมา " น้องหก และ ยวี่จิ้นเหวินไปที่ เมืองโม่?"

“ก็ไม่รู้เหมือนกันไปที่นั่นทำไม ยกเว้นภูเขา เมืองโม่ไม่มีจุดชมวิวที่มีชื่อเสียงเลย”

หนานหนิงซงกล่าวว่า “พวกเขาทั้งสองรีบเร่งไปอย่างนี้ แน่นอนว่าพวกเขาต้องเจอของมีค่าอะไร”

ลั่วจวินหังขมวดคิ้ว หันศีรษะแล้วถามลั่วอิน"ไปกี่วัน?"

ลั่วอินกล่าว: "ถามแล้ว บอกว่าบอกไม่ถูก"

"..."

การแสดงออกของ ลั่วจวินหัง ทรุดลงเล็กน้อย "ช่างโง่เขลา."

เกมหมากรุกถูกขัดจังหวะ เขาโทรหาหนานซ่ง และเมื่อเชื่อมต่อโทรศัพท์ เขาก็พูดอย่างเคร่งขรึม: "อย่าบอกนะว่าไปกันสองคน"

เมื่อได้ยิน หนานซ่ง กล่าวว่าพวกเขาได้นำขบวนรถของบอดี้การ์ดมาด้วย การแสดงออกที่เข้มงวดของ ลั่วจวินหังก็ช้าลง

"ต้องมีมาตรการความปลอดภัย"

หลังจากรู้สึกเบื่อหน่ายเลยพูดตรงๆ "ที่กำลังพูดหมายถึงถุงยาง"