สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 528

คุณป้าอึ้ง "ถ้าจะอยู่ก็อยู่ได้ แต่ปัจจัยมันไม่พร้อมมากนัก......."

"ไม่เป็นไร เรามีผิวที่หนา และเราไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก"

ในขณะที่หนานซ่ง ก็เหลือบมองกลับมาที่ยวี่จิ้นเหวินและถามความคิดเห็นของเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกไม่เต็มใจที่จะเคลื่อนไหว แต่เขาไม่อยากทำหนานซ่งเสียใจ เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็เอามือใหญ่ลูบหัวเธอและพยักหน้า

และพูดกับคุณป้าว่า "รบกวนคุณหน่อยนะครับ เราจะจ่ายค่าห้องให้"

คุณป้าส่ายมือ ปฏิเสธ

"ไปกินข้าวก่อน ไปดูรอบๆ ทำความสะอาดบ้านกัน" หนานซ่ง

คุณป้าโอเค หันหลังกลับไปรับประทานอาหารค่ำที่บ้านหลัก

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินมองหน้ากันและหัวเราะ

"จะต้องเริ่มต้นที่ไหนกันเนี่ย?"

ทั้งสองไปที่ตู้ก๋วยเตี๋ยวที่ซย่าโหวส่งไปโดยบังเอิญ ยวี่จิ้นเหวินหยิบถุงมือสองคู่ออกจากกระเป๋าของเขาแล้วยื่นให้หนานซ่ง

เมื่อหนานซ่งเหยียบเข้ามาในห้องนี้ก็มีอาการของโรคเรื้อรัง แทบรอไม่ไหวที่จะสวมถุงมือ ตรวจดูเส้นที่อยู่ด้านบน ถูไม้ ใช้นิ้วที่โค้งแตะเบาๆแล้วดมปลายจมูก แสงสว่างในดวงตาช่างเจิดจ้า "มันคงมาจากราชวงศ์หมิงจริงๆ"

ยวี่จิ้นเหวินพูดว่า "เครื่องเรือนของตระกูลหมิงมีรูปร่างที่สวยงาม การเลือกใช้วัสดุอย่างประณีต และการผลิตที่ประณีตเป็นลักษณะสำคัญสามประการ ไม่มีการแกะสลัก และเรียบง่ายจนถึงสุดขั้ว"

"ใช่ เรียบง่ายแต่ไม่ธรรมดา"

หนานซ่งหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เปิดไฟฉายและแตะที่มุมตู้ก๋วยเตี๋ยว "ดูกระบวนการเดือยของมัน ทั้งตัวมีตู้ทรงกระบอกสี่ตัวรองรับ ยิ่งง่าย ยิ่งทดสอบฝีมือมาก ฝาตู้ที่นี่ทำจากร่องและเดือย และข้อต่อการหดตัวก็แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ปกติก็เห็นอยู่เหมือนกัน ข้างในเป็นวงกลม"

ยวี่จิ้นเหวินมองดูด้วยการเคลื่อนไหวของเธอและพยักหน้าเห็นด้วย "มันโค้งมนอยู่ข้างในและเส้นก็ติดอยู่ด้วย งานฝีมือประเภทนี้หาได้ยากในดอกไม้และใบกว้างของพม่า เป็นวัตถุที่เหนือกว่า และควรใช้โดยครอบครัวใหญ่หรือเจ้าชายและขุนนาง”

นอกจากตู้ก๋วยเตี๋ยวแล้ว ยังมีก๋วยเตี๋ยว ภาพวาด โต๊ะเสี้ยว คำสารภาพและตารางหมากรุกล้วนชัดเจน บางอันเป็นไม้มะฮอกกานีและบางอันเป็นไม้สน

นี่แหละเป็นสมบัติที่แท้จริง

"นายท่านเป็นคนที่พิถีพิถันจริงๆ พอเห็นก็รู้ว่าเป็นแฟนของเฟอร์นิเจอร์หมิงได้อย่างรวดเร็ว" หัวใจของหนานซ่งเต้นแรง

"หือ?" หนานซ่งมองไปที่เขา

ยวี่จิ้นเหวินใช้ฝ่ามือถูโต๊ะหมากรุก เขาชอบมันมาก และพูดกับหนานซ่งว่า "ในที่สุดผมก็พบของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับคุณท่าน"

"......."

หนานซ่งเหลือบมองเขา " ลูกสาวอย่างฉันอยู่ในใจเขา คุ้มไหมที่จะได้โต๊ะหมากรุก?"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มและไม่พูด

หลังจากที่หนานซ่งพูดจบ เขาก็ไม่มีความมั่นใจมากนัก เขามองไปที่โต๊ะหมากรุกอันวิจิตรบรรจงและกล่าวว่า "ดูเหมือน ไม่จำเป็นเสมอไป"

ยวี่จิ้นเหวินอดหัวเราะไม่ได้

หนานซ่งรู้สึกอับอายมาก

ใครทำให้พ่อของเธอเป็นแฟนของโบราณด้วย ในอดีต เพื่อจะได้แต่งหน้าแบบโบราณ ใช้เงินทั้งหมดที่มีอยู่ทั้งตัว ไม่มีเงินแม้แต่จะนั่งรถกลับบ้าน วันที่หิมะตกพาเธอเดินทางกลับไกล ผ่านร้านซาลาเปาระหว่างทางและพูดยิ้มๆว่าจะซื้อซาลาเปาให้เธอกิน เธอตกใจมากจนร้องไห้

"ไม่เป็นไร ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เราเสียน้ำตาไปหมดแล้ว เป็นเรื่องมหัศจรรย์ถ้าเราไม่เป็นบ้า"

คุณป้าเหลือบมองคุณลุง "เราทั้งสองต่างหลอกตัวเองกัน ทำเป็นว่าลูกของเรายังมีชีวิตอยู่ เพื่อให้ชีวิตง่ายขึ้น"

หนานซ่งมองไปที่ร่างที่ง่อนแง่นของคุณลุง หัวใจของเขาเจ็บ และดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที

การส่งคนผมขาวให้คนผมดำเป็นสิ่งที่โหดร้ายที่สุดในโลก

หลังจากที่พูดไปสักครู่ คุณลุงก็พูดกับคุณป้าว่า "โอเค เราอย่ารบกวนการพักผ่อนของพวกเขาเลย พวกคุณรีบเข้านอนเถอะนะ"

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งพยักหน้าและส่งพวกเขาออกไป

หลังจากซักครู่หนึ่งหนานซ่งก็ตกใจเมื่อมองดูผ้าปูที่นอนและหมอนที่วางอยู่บนเตียง

หลังจากที่ยวี่จิ้นเหวินกลับมาจากการล้างหน้าแปรงฟัน เขาพูดกับหนานซ่ง "คุณสามารถนอนบนเตียงได้ ผมจะอยู่บนโซฟาหนึ่งคืน"

หนานซ่งเหลือบมองไปที่โซฟาแข็ง ขดริมฝีปาก และปฏิเสธความคิดของเขาโดยตรง

"ไม่ได้ มานอนที่เตียงด้วยกันสิ"

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่เธอ ลำคอของเขาสำลักเล็กน้อย "ได้เหรอ?"

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?" หนานซ่งมองไปที่เธอ "ทำไมล่ะ กลัวว่าฉันจะเอาเปรียบคุณ หรือคุณกังวลว่าคุณควบคุมตัวเองไม่ได้?"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินสลัว และเสียงของเขาเป็นใบ้

"แล้วถ้าผมควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆล่ะ?"