สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 531

เงื่อนไขมีจำกัด แต่ไม่ขัดขวางการลงมือทำงานของหนานซ่งเลย

เธอคิดจะทำอาหารจานเด็ดหลายๆ จาน ยังดีที่มีหม้อและกระทะ กับเตาก็พอได้ใช้

และมีความช่วยเหลือของยวี่จิ้นเหวิน ใช้การจัดการส่วนผสมที่เร็วที่สุด เปิดเตา หนานซ่งเริ่มลงมือทำอย่างเป็นทางการ ในห้องครัวเริ่มร้อนระอุขึ้น

เดิมทีป้าลู่ยังวางใจไม่ได้ อย่างไรเสียตอนนี้วัยรุ่นมีไม่กี่คนที่ทำอาหารเป็น แต่พอเห็นท่าทางของหนานซ่ง ก็ตะลึงงันแล้ว

นี่ไม่ใช่แค่ทำเป็นเท่านั้น แต่ต้องเป็นระดับเชฟอีกด้วย

เนื้อหัวหมูที่ซื้อจากตลาด ยวี่จิ้นเหวินหั่นเสร็จ แล้วส่งจานให้หนานซ่ง หนานซ่งใส่ลงในหม้อ เทซีอิ๊ว เกลือ น้ำตาลไอซิ่งลงไป และต้มให้สุก ทำเป็นอาหารขึ้นชื่อของอาหารเจียงซู (หวยหยางไช่) หั่นหัวหมูทั้งหัว ส่วนอีกเตาหนึ่งทอดหัวสิงโตน้ำแดง ซึ่งเป็นอาหารจานใหญ่ทั้งหมด

กลิ่นหอมลอยออกมาจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว เพื่อนบ้านได้กลิ่น และชะโงกถามอยู่บนดาดฟ้า

"ป้าสาม ที่บ้านทำอะไรอร่อยๆ เหรอ หอมมากเลย!”

คุณป้านั่งจัดการกับไก่อยู่ในลานบ้าน เงยหน้ายิ้มๆ "พวกเราไม่รู้เหมือนกัน กำลังรอกินอยู่ หอมมาก~ "

“อาจิ้น ช่วยดูหม้อให้ฉันหน่อย ”

ยวี่จิ้นเหวิน "ได้”

หนานซ่งล้างมือ แล้วเดินไปที่โต๊ะ และเริ่มหั่นเต้าหู้ เธอหยิบมีดทำครัวที่ล้างสะอาดแล้ว เริ่มหั่นเต้าหู้เป็นเส้นๆ โดยไม่หยุดพัก คุณป้าก็นำไก่ที่จัดการเสร็จแล้วเข้ามา พอเห็นภาพนี้ก็ตะลึงงัน "นี่คือเต้าหู้? หั่นได้ขนาดนี้จริงๆ เลยเหรอ?”

"คุณป้าคะ วันนี้จะทำเต้าหู้เหวินซือ ต้องหั่นเต้าหู้ให้เล็กบางจนสามารถสอดเข็มถึงจะได้ ”

ป้าอยู่มาครึ่งค่อนชีวิต แล้วเห็นแบบนี้ครั้งแรก "อะไรคือเต้าหู้เหวินซือ?"

หนานซ่งทั้งหั่นทั้งเอ่ยว่า "อาหารจานนี้มีคํากล่าวไว้ว่า เมื่อจักรพรรดิเฉียนหลงไปสู่เจียงหนาน มีพระภิกษุชื่อเหวินซือท่านหนึ่งทําอาหารให้เขาทาน จักรพรรดิเฉียนหลงทานเข้า ก็ตกใจมาก จักรพรรดิรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง จึงพระราชทานชื่อ'เต้าหู้เหวินซือ' จานนี้ค่อนข้างทดสอบฝีมือด้านการใช้มีด เพราะต้องหั่นเป็นเส้นบางๆ”

เธอหั่นไข่แผ่นและผักกวางตุ้งที่เตรียมไว้เป็นเส้นบางๆ เป็นชนิดที่เล็กบางพอที่จะสอดเข้าเข็มได้

"มันน่าทึ่งมาก" ป้ายืนชมอยู่ข้างๆ "เสี่ยวยวี่ เธอโชคดีมากที่ได้แต่งงานกับภรรยาที่สวยและมีความสามารถขนาดนี้ ”

ยวี่จิ้นเหวินมองหนานซ่ง ดวงตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "ใช่แล้วครับ ชื่นชมโชคลาภที่สะสมมาหลายปี”

หนานซ่งหันกลับมาและพูดว่า "รู้ก็ดีแล้ว"

"คุณระวังมีดด้วย อย่าหั่นมือล่ะ” ยวี่จิ้นเหวินเห็นมีดในมือของหนานซ่งคงไม่หยุดยั้งหันหน้าไปพูดกับเธอ และสีหน้าก็เปลี่ยนไป

หลังจากทำงานมาครึ่งค่อนวัน จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเที่ยง สองผู้เฒ่าสกุลลู่เห็นอาหารหลากหลาย มีสีสันและหอมอยู่บนโต๊ะอาหารก็ตกใจ

"นี่...... เป็นอาหารที่เรามักได้เห็นอยู่ในโทรทัศน์ดู เหมือนงานเลี้ยงอาหารค่ำแห่งชาติอย่างไรอย่างนั้น" คุณลุงอ้าปากค้าง ทำใจลงมือทานไม่ได้

ยวี่จิ้นเหวินอดที่จะอวดไม่ไหว อยากจะบอกว่าพ่อครัวในงานเลี้ยงแห่งชาติต้องเรียกภรรยาผมว่า "อาจารย์อา"

และยิ่งกลัวว่าจะทำให้สองผู้อาวุโสตกใจ จึงได้อดกลั้นไว้

หนานซ่งแนะนำทีละอย่าง "หัวสิงโตน้ำแดง เต้าหู้เหวินซือ หัวหมูย่าง ผัดหมี่เต้าหู้และผัดเปรี้ยวหวานปลาไหล เป็นอาหารเจียงซู (-หวยหยางไช่) แบบคลาสสิก และเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยมของฉัน ถ้ามีเป็ดต้มเกลือก็ยิ่งสมบูรณ์มาก พวกท่านลองชิมดู มันถูกปากไหม?”

คุณลุงคุณป้าพยักหน้าซ้ำๆ ยกตะเกียบขึ้นมากิน พอเข้าปาก แววตาก็เปลี่ยนไป แล้วพูดอร่อยๆ

พวกเขาเองก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ รู้สึกว่าอาหารทุกจานกินในเข้าปาก กลิ่นหอมอย่างบอกไม่ถูก ความสดใหม่ที่บอกไม่ได้ ช่างอร่อยมาก

เขามีชีวิตอยู่มาครึ่งค่อนชีวิตแล้ว และไม่เคยกินอาหารอร่อยๆ แบบนี้มาก่อน

ป้ากับลุงตะลึงงัน "นี่...... เราทุกคนอายุมากแล้ว และไร้ประโยชน์เปล่าๆ ”

"ไม่ต้องทำอะไรหรอก ก็แค่ตัดแต่งดอกไม้และหญ้า ทำกับข้าวดูลานบ้านอะไรพวกนั้น รวมที่พักฟรีกินฟรี ยังมีพวกคนเฒ่าคนแก่น่ารักๆ มาเล่นกับพวกท่านด้วย" หนานซ่งมองยวี่จิ้นเหวินแวบหนึ่ง ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า หยิบสัญญาที่เตรียมไว้ออกมาจากกระเป๋า และยังมีใบอนุญาตด้วย

"คุณลุง คุณป้า บอกตามตรง พวกเรามาเก็บเฟอร์นิเจอร์เก่า แต่ไม่ใช่เฟอร์นิเจอร์เก่าธรรมดา แต่เป็นของเก่าโบราณ"

ยวี่จิ้นเหวินกล่าวว่า "กลุ่มบริษัทยวี่กรุ๊ปของเมืองเป่ยได้เปิดตัวโครงการบูรณะโบราณวัตถุ 'ไม่ลืมเลือน' ท่านสองคนเคยได้ยินไหม? ”

ลุงป้าพยักหน้าพร้อมกัน "เคยได้แน่นอน ในโทรทัศน์ฉายอยู่ทุกวัน”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มน้อยๆ แล้วแนะนำหนานซ่ง "นี่คือประธานบริษัทยวี่กรุปของเรา ผมทำงานให้เธอครับ”

ลุงป้าอึ้งไป คนที่ออกโทรทัศน์อยู่ทุกวัน กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาแบบนี้!

หนานซ่งตบยวี่จิ้นเหวินเล็กน้อย แล้วพูดกับผู้เฒ่าทั้งสองอย่างเคร่งขรึมว่า "คุณป้า คุณลุงคะ พวกเรามาครั้งนี้ ก็มาเก็บของโบราณวัตถุ เฟอร์นิเจอร์เก่าๆ ที่บรรพบุรุษทิ้งไว้ ล้วนมาจากราชวงศ์หมิง หรือที่เรียกกันว่าของเก่าโบราณ ไม่สามารถบอกมูลค่าได้ แต่ก็คุ้มค่ามาก”

ยวี่จิ้นเหวินหยิบบัตรธนาคารใบหนึ่งออกมา พูดตัวเลขแล้ว ทำให้สองผู้เฒ่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"แค่ไม้ผุๆ พวกนั้น มีค่า...... เยอะขนาดนั้น?!!!”

"จะว่ายังไงดีล่ะ" หนานซ่งกล่าว "ในสายตาของคนที่ชอบพวกมันนั้น ไม่สามารถวัดได้ด้วยเงิน ตอนแรกเราตั้งใจจะทิ้งบัตรธนาคารไว้ให้พวกท่าน แต่แล้วเราก็เปลี่ยนใจ และอยากพาพวกท่านไปด้วยกัน”

เธอเล่าถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลู่หนาน เมื่อลุงกับป้าได้ยินถึงลูกสาว แววตาก็ปรากฏความเจ็บปวดขึ้นมา

หนานซ่งชะงักไปครู่หนึ่ง มองยวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินกุมมือเธอ และรับต่อคําพูดของเธอขึ้นมา

"ในอนาคต พวกเราจะดูแลพวกท่านแทนลู่หนานลู่เป่ยครับ”