สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 543

แขนทั้งสองข้างของหนานซ่งโอบคอของยวี่จิ้นเหวินเอาไว้ ใบหน้าที่เพิ่งตื่นนอนมีอาการเห่อแดงเล็กน้อย

เธอค่อย ๆ หันหน้าไป ก็พบกับบ้านหลังงามที่ถูกปลูกไว้ท่ามกลางป่าไผ่ ด้านบนประตูที่ถูกตกแต่งแบบโบราณมีรอยแตกให้เห็น มันยังถูกเขียนด้วยว่า "บ้านร้าง" สองคำ ตัวอักษรยึกยือ เหมือนกับเป็นลายมือของเด็ก

ยวี่จิ้นเหวินอุ้มหนานซ่งเข้าไปในบ้าน แต่มือเขาไม่ว่าง หนานซ่งก็เลยช่วยผลักประตูไม้ให้

ทว่ายังไม่ทันจะได้ออกแรง ประตูก็ถูกเปิดออก จากนั้นก็มีกลิ่นหอมของดอกไม้ ลอยออกมาให้ได้กลิ่น

แถมยังมีเสียงน้ำไหลอีกด้วย

สิ่งที่เผยให้เห็นก็คือ บ้านที่ทำมาจากไม้ไผ่แต่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม สะพานโค้งเล็ก ๆ ใบบัวสีเขียวที่ลอยอยู่ในสระ ศาลากลางน้ำที่ถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตงดงาม ภาพตรงหน้าราวกับสถานที่ที่สร้างมาจากบทกลอนที่เธอเคยท่อง "เงาจันทร์แสนไกล ตกกระทบลงบนแผ่นน้ำ"

ถึงจะอยู่บนภูเขา อยู่กลางป่าไผ่ แต่ว่าบ้านที่สวยขนาดนี้ ยังกล้าเรียกว่า "บ้านร้าง" ได้อีกเหรอ?

หนานซ่งตั้งใจจะถามอยู่พอดีว่าบ้านหลังนี้เป็นของใคร แต่เธอก็เห็นเงาของคนที่รูปร่างเพรียวบาง อ้อนแอ้นเดินออกมาเสียก่อน เธอกำลังมองมาที่พวกเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าหยอกล้อ จากนั้นก็ได้ยินเสียงหลุดหัวเราะของอีกฝ่ายดังขึ้น "เพิ่งจะคบกันยังตัวติดกันขนาดนี้ แถมยังอุ้มกันเข้ามาอีก? ไม่อายหรือไง?"

"น้าฟาง?" หนานซ่งร้องออกมาด้วยความตกใจ

เจ้าของรูปร่างผอมเพรียวนั้น เคยเป็นถึงหนึ่งในสามดาวเด่นของบริษัทหนานซิงเอ็นเตอร์เทนเม้นท์ คนดังของวงการบันเทิง สไตล์ลิสต์กู้ฟาง

แล้วก็เป็นเพื่อนสนิทของลั่วอินด้วย

หนานซ่งตียวี่จิ้นเหวินเบา ๆ จากนั้นก็ลงมาจากอ้อมแขนของเขา กำลังจะถามกู้ฟางว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ก็เห็นเงาของคนอีกคนเดินออกมาจากทางด้านหลังของเธอ แถมยังเอาเสื้อหนังสีขาวคลุมไหล่ให้กู้ฟางอีกด้วย จากนั้นก็หันมามองพวกเธอ "มาแล้วเหรอ?"

ครั้งนี้เป็นยวี่จิ้นเหวินที่พูดออกมา "อาจารย์?"

?

หนานซ่งงงไปครู่ใหญ่ จากนั้นถึงได้เข้าใจ เธอหันไปถามยวี่จิ้นเหวิน "นี่คืออาจารย์มู่ที่สอนคุณวาดภาพคนนั้นเหรอ?"

"ใช่" ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า เขาจูงมือของหนานซ่งเอาไว้ "ไปกันเถอะ พวกเราเข้าไปด้านในกัน"

พวกเขาข้ามสะพานเล็กแล้วเดินเข้าไปด้านใน หนานซ่งมองกู้ฟางกับมู่โจวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กัน แล้วทำตัวสนิทสนมเหมือนมีความลับอะไรบางอย่าง ในหัวของเธอก็เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม อาจารย์มู่กับน้ากู้ฟางมา "คบ" กันตั้งแต่เมื่อไหร่???

พวกเธอเดินตามบันไดไม้ไผ่ขึ้นไปด้านบน จบการแนะนำของยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่งจึงทำความเคารพอาจารย์มู่ด้วยท่าทีนอบน้อม "สวัสดีค่ะอาจารย์มู่"

"สวัสดีแม่หนู"

มู่โจวเป็นคนที่หน้าตาดี ใบหน้าเรียวยาว เขาสวมชุดผ้าทอตัวยาว มันดูบางเบาราวกับลอยอยู่บนตัวเขา ให้ความรู้สึกเหมือนว่าเขานั้นเป็นเทพเซียน แต่สิ่งเดียวที่หนานซ่งสงสัยก็คือ เขาเกล้าผมให้เป็นก้อนสวยขนาดนั้นได้ยังไงกัน?

ยวี่จิ้นเหวินเองก็สังเกตเห็นเหมือนกัน "อาจารย์วันนี้ทรงผมสวยนะครับ"

"สวยใช่ไหมล่ะ!"

มู่โจวลูบดังโงะบนศีรษะของตัวเอง จากนั้นก็ยิ้มออกอย่างอารมณ์ดี "อาฟางเป็นคนออกแบบให้กับฉัน เธอบอกว่าฉันเหมาะกับสไตล์ของฉัน"

หนานซ่งหันไปมองกู้ฟาง "น้าฟาง ก่อนหน้านี้แม่หนูบอกว่าอยากจะงานให้น้ากับอาจารย์มู่ดูตัวกัน แค่แป๊บเดียวก็จบกระบวนการแล้วเหรอคะ?" เร็วจังเลยนะคะ หนูยังไม่รู้เลยว่าอาจารย์มู่กลับมาแล้ว"

เธอเหลือบตามองยวี่จิ้นเหวินเล็กน้อย ยวี่จิ้นเหวินอธิบาย: "ฉันเองก็เพิ่งรู้วันนี้เหมือนกัน"

กู้ฟางบอก: "แม่เธอนะเหมือนเกิดมาเพื่อเป็นแม่สื่ออย่างนั้นแหละ วัน ๆ เอาแต่เป็นห่วงว่าน้าจะมีหรือไม่มีแฟน แต่ครั้งนี้แม่เธอช้าไปหน่อย ฉันยังไม่ได้ไปดูตัวก็ได้เจอกับมู่โจวก่อนแล้ว ตอนนี้แม่ของเธอน่าจะยังไม่รู้ว่าพวกเราคบกันอยู่"

หนานซ่งตกใจอยู่เล็กน้อย "อย่างนั้นพวกน้าคือ......รักแรกพบ? หรือว่ารู้จักกันมาตั้งนานแล้วคะ?"

"ถ้าพูดให้ถูกต้องก็คือกลับมาคบกันใหม่น่ะ" กู้ฟางหันไปมองมู่โจว

มู่โจวพยักหน้า แล้วโอบไหล่ของกู้ฟางเอาไว้ จากนั้นก็บอกกับหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวิน: "พวกเราเคยคบกันมาก่อน เหมือนกับพวกเธอ"

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่ง:"......"

พวกเขาควรจะตอบรับประโยคแบบนี้ยังไง?

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มแล้วก็ห้ามเธอเอาไว้ "เธอไม่ต้องทำหรอก ฉันพาเธอมากินข้าว ไม่ได้พาเธอมาทำอาหาร เธอนั่งรอให้สบายใจเถอะ นั่งหิ้วท้องรอไปสักแป๊บ เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว"

......อย่างนั้นก็ได้

ความจริงวันนี้หนานซ่งเองก็ไม่มีอารมณ์ทำอาหาร แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบนภูเขาห่างไกลโลกภายนอกนี้จะมีอาหารอร่อย ๆ อะไรให้กินบ้าง จนกระทั่งคนรับใช้ที่แต่งตัวเป็นบริกรยกอาหารมาเสิร์ฟ กลิ่นอาหารหอม ๆ ก็ลอยมาปะทะใบหน้าของพวกเธอในทันที แถมใต้จานรองยังมีน้ำแข็งแห้งเพื่อทำให้อาหารพวกนี้เหมือนลอยออกมาจากสวรรค์อีกด้วย"

เรื่องอื่นไม่มีอะไรให้พูด แต่ว่าเรื่องศิลปะเนี่ย กู้ฟางเป็นคนเก่งในหมู่คนเก่งอีกทีหนึ่งเลย

เธอนั้นเอาสไตล์มาโบราณมาตกแต่งบ้าน ทำให้ตัวเองได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ

ในจานอาหารเป็นอาหารเรียกน้ำย่อยทั้งหมด ยวี่จิ้นเหวินช่วยคีบอาหารใส่จานให้กับหนานซ่ง หนานซ่งเห็นว่ามันหน้าตาใช้ได้ เธอก็รีบกินมันเข้าไป ด้านนอกทอดมาได้กรอบฟู ด้านในเนื้อนุ่ม นี่แหละสวรรค์ มันอร่อยจนหนานซ่งต้องหลับตา

"เป็นยังไงบ้าง?" ยวี่จิ้นเหวินถาม

หนานซ่งพยักหน้า "อร่อยค่ะ"

ยวี่จิ้นเหวินถึงได้สบายใจแล้วยิ้มออกมา จากนั้นก็ตั้งใจตัดอาหารให้เธอเพิ่ม "ถ้าอร่อยก็กินเยอะ ๆ "

ไม่ได้มีแค่อาหาร แต่ยังมีเหล้าด้วย

เหล้าที่เตรียมไว้ในวันนี้เป็นเหล้าที่หมักเอาไว้หลายปี ตอนเข้าไปในปากรสชาติของมันนุ่มละมุน แต่ว่าพอกลืนลงไปแล้วปริมาณแอลกอฮอล์ค่อนข้างแรงอยู่ที่เดียว หนานซ่งกระดกจนหมดแล้ว พอดื่มไปมาก ๆ เข้าก็เมา ยวี่จิ้นเหวินจึงห้ามไม่ให้เธอดื่มต่อ เธอจึงโมโหเล็กน้อย "ฉันจะดื่มอีก ทำไม? กลัวว่าฉันจะเมาเหรอ? ฉันจะบอกให้นะว่าฉันคอแข็งมาก...... ร้องเพลงให้ฟังหน่อยได้ไหม? อยากฟังเพลงอะไร? เพลงอะไรก็ร้องได้หมด เพลงที่ร้องบนภูเขา? ได้!"

หนานซ่งไม่ได้วอร์มเสียงแม้แต่น้อย เธอร้องเพลงออกมาในทันที "ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งขี่ม้าถืออาวุธ~~~"

"......"

แค่อ้าปากร้อง ยวี่จิ้นเหวินที่อุ้มเธออยู่ก็ตัวแข็งเป็นหิน

กู้ฟางนั้นเคยเจอมาแล้วก็เลยเอามืออุดหูได้ทัน แต่พอมองไปยังมู่โจวที่อยู่ข้าง ๆ เขานั้นตกใจจนตัวสั่น แม้แต่ปลาแซลมอนที่อยู่ในมือยังร่วงลงไป เอาเบิกตาอ้าปากค้างมองหนานซ่งที่นั่งร้องเพลงอยู่......เสียงนี้ เคยโดนม้ากับลาที่อยู่บนภูเขาแทะมาใช่ไหม???