สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 548

ผู้ช่วยซ่าซ่าตามหลังหนานซ่งเดินออกไปด้านนอก แล้วพูดอย่างไม่พอใจ “ประธานเจียงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ไม่เห็นเคยได้ยินเขาพูดมาก่อน แฟนของเขาก็แปลก ๆ หน้าตาสวยดีอยู่ แต่คำพูดพิลึก อธิบายไม่ถูกจริง ๆ”

“ใช่พิลึกจริง ๆ”

ถึงแม้ในใจของหนานซ่งจะไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมาก บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะเห็นเธอเป็นศัตรูจินตนาการอะไร ดังนั้นจึงมีท่าทางไม่เป็นมิตรขนาดนั้น เธอหาวอย่างขี้เกียจ “กว่าเจียงฝานจะหาแฟนได้สักคน ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”

เมื่อขึ้นรถ หนานซ่งรู้สึกหนังตาหนักมาก เธอพิงพนักพิงแล้วหลับไป แม้แต่รถจอดลงตอนไหนก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำ

ผ้าห่มบาง ๆ คลุมเธอไว้

จนกระทั่งรถจอดลง เธอถูกอุ้มขึ้นพร้อมกับผ้าห่ม ถึงได้ตกใจตื่นขึ้นในทันที “ใคร...”

เมื่อลืมตาขึ้น ก็ประสานสายตากับดวงตาดำของยวี่จิ้นเหวิน

คำพูดที่อยู่ข้างปากถูกกลืนลง เธอตกตะลึง

เธอฝันอยู่เหรอ?

ยวี่จิ้นเหวินมองท่าทางงุนงงของเธอ แล้วอดหัวเราะไม่ได้ “ทำไม ไม่ได้เจอกันไม่กี่วันก็ไม่รู้จักฉันแล้วเหรอ?”

เขาก้มหน้ามองเธอ หน้าตาจริงจัง “แนะนำตัวหน่อย ฉันคือแฟนของเธอ สามีในอนาคตของเธอ”

“……”

“...”

ยวี่จิ้นเหวินอุ้มเธอเดินเข้าไปด้านใน หนานซ่งถึงค่อย ๆ ฟื้นคืนสติ เธอจ้องมองชายหนุ่มที่จู่ ๆ ก็โผล่มา แล้วยิ้มมุมปาก “นายมาได้ยังไง?”

ตอนเที่ยงเขายังโทรวิดีโอกับเธออยู่ที่ห้องทำงานประธานของบริษัทยวี่กรุ๊ป จู่ ๆ ตอนบ่ายกลับโผล่มา

จะเซอร์ไพรส์อะไรขนาดนี้?

“คิดถึงเธอ จนทนไม่ไหวแล้ว จำเป็นต้องมา”

ยวี่จิ้นเหวินมองรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ รู้สึกอบอุ่นใจ เขาอดไม่ได้จึงก้มหน้าไปแตะหน้าผากของเธอ

ทั้งสองเหมือนกับสัตว์น้อย หัวชนกันหัวเราะคิกคัก

“ไอหยา รับไม่ไหวจริง ๆ!”

ฟู่ยวี่เดินปิดตามาแต่ไกล ไป๋ลู่ยวี๋ที่อยู่ด้านข้างก็หน้าแหย “แค่มีความรัก พวกนายจะฆ่าเราให้ตายเหรอ?”

หนานซ่งถึงได้พบว่ายวี่จิ้นเหวินพาเธอมาที่ห้องลอยฟ้า เห็นฟู่ยวี่กับไป๋ลู่ยวี๋เดินเคียงข้างกันออกมา เหมือนจะไปด้านนอก

“พวกนายไปไหน?”

“เล่นเกมบทบาทสมมุติไขปริศนา” ฟู่ยวี่พูด “ฉันนัดสาว ๆ ไว้หลายคน คืนนี้ไม่ต้องรอฉัน”

หนานซ่งเลิกคิ้ว เป็นที่ต้องใจพอดี

“นายคิดมากไปแล้ว ไม่ได้จะเปิดประตูรอนายอยู่แล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินค่อนข้างใจดำ “คืนนี้ถึงนายจะตามจีบสาวไม่ติด ก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว”

“...” ฟู่ยวี่ชูนิ้วกลางอยู่ด้านหลัง “เชี่ย”

หนานซ่งขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของยวี่จิ้นเหวินแล้วยิ้ม เธอชอบเขาที่ไร้มนุษยธรรมแบบนี้

เพียงแต่ นึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของเขา กำลังบอกอะไรเป็นนัย ๆ เหรอ?

ทำไมจู่ ๆ ถึงได้เป็นกังวลขึ้นมานะ?

ภายในห้อง เปิดแค่โคมไฟตั้งพื้น มีแสงระยิบระยับอยู่ที่มุมห้อง ไม่สว่างมาก แต่ได้บรรยากาศมาก ๆ

หนานซ่งนอนลง รู้สึกประหม่าเล็กน้อย แล้วก็มือไม้อ่อนนิดหน่อย จู่ ๆ ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อ

ยวี่จิ้นเหวินหายใจเสียงดังกว่าเธอ เหมือนสัตว์ดุร้ายที่จะออกจากกรง ที่พยายามระงับแรงกระตุ้นของร่างกาย

เธอเหลือบมองเล็กน้อย ก็เห็น “คันเบ็ดตกปลา” ตั้งโด่ขึ้น

หนานซ่งหน้าแดงขึ้นทันที

ยังไม่ทันได้พูดอะไร เงาดำก็ปกคลุมเข้ามา ยวี่จิ้นเหวินกดหนานซ่งด้วยท่าวิดพื้น เส้นจากคางถึงลำคอตึงสวยเพราะว่าออกแรง เสียงของเขาทุ้มต่ำและแหบเล็กน้อย “เสี่ยวซ่ง ฉันรักเธอ”

มองดูลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลง หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย แล้วโอบคอของเขาตามสัญชาตญาณ แล้วเป็นฝ่ายรุกจูบเขา มือก็ไม่ได้อยู่นิ่ง ยื่นเข้าไปในเสื้อของเขา ลูบไล้กล้ามหน้าท้องที่แข็งและแน่น

เธอใจกล้ากว่าที่คิดไว้เยอะ

และความใจกล้าของเธอ ให้ความกล้าหาญกับเขาอีกด้วย มือที่เรียวยาวของเขาลูบไล้ตัวเธอ ฝ่ามือลูบบนผิวบอบบางของเธอ หนานซ่งเหมือนกับถูกไฟช็อตไปทั้งตัว เธอใจสั่น และขนลุก

จนกระทั่งได้ยินเขาถามเบา ๆ ข้างหู “เสี่ยวซ่ง ได้ไหม?”

เธอแทบจะทนไม่ไหวแล้ว จึงแนบข้างหูเขา ครางเบา ๆ ข้างใบหูของเขา “อาจิ้น...”

เสียงร้องเรียกที่อ่อนโยนราวกับสายน้ำ ทำให้ยวี่จิ้นเหวินหัวใจเต้นแรง หัวใจละลายกลายเป็นแอ่งน้ำ

เขาปล่อยวางความลังเลทั้งหมด เธอก็ละทิ้งความสำรวมทั้งหมด ส่งมอบตัวเองให้อีกฝ่าย

ในตอนที่รู้สึกถึงความเจ็บปวด หนานซ่งยกคอขึ้น ทำเสียงครวญครางเหมือนสัตว์น้อย แต่ไม่ใช่เพราะเสียใจ เพราะเจ็บปวด แต่เป็นเพราะความสุข ความดีใจ น้ำตาไหลออกมา และน้ำตาที่หางตาของเธอ ถูกจูบจนแห้งไปทีละนิด