สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 554

หลังจากเดินเล่นในซุปเปอร์มาร์เก็ตเป็นเวลานาน มื้อเย็นที่ทานไปก็เริ่มย่อย

ระหว่างทางกลับ ยวี่จิ้นเหวินขับรถ หนานซ่งนั่งอยู่ข้างคนขับ แกะถุงลูกอมท็อฟฟี่กระต่ายขาว

ลูกอมท็อฟฟี่กระต่ายขาวเป็นขนมที่มีมาตั้งแต่สมัยก่อน ชวนให้นึกถึงความทรงจำในวัยเด็ก

“ฉันจำได้ตอนเด็กๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ไปไหน ไม่กลับบ้านเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือน ทิ้งฉันไว้กับคุณปู่ ฉันคิดว่าพวกเขาไม่ต้องการฉันแล้ว ร้องไห้ไม่หยุด คุณปู่ก็เลยพาฉันไปร้านขายขนมเล็กๆ ซื้อลูกอมท็อฟฟี่กระต่ายขาวเพื่อเกลี้ยกล่อมฉัน”

หนานซ่งแกะกระดาษห่อลูดอมและใส่เข้าไปในปากของเธอ สัมผัสถึงรสนมในปากทันที "อื้มม ยังคงเป็นรสชาติในความทรงจำ"

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธอแล้วหรี่ตา ขดคิ้วขึ้นด้วยท่าทางที่พอใจ มุมริมฝีปากของเขาก็ยกขึ้น

“เอาลูกอมไหม?” หนานซ่งถาม

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า “เอา”

หนานซ่งแกะลูกอมแล้วป้อนไปที่ปากของยวี่จิ้นเหวิน ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับริมฝีปาก

สัมผัสที่นุ่มนวล เหมือนจะกระตุ้นทำให้หนานซ่งเขินหน้าแดงทันที

ปกติเธอเป็นสาวผิวเข้ม แต่อยู่กับยวี่จิ้นเหวินเธอมักจะหน้าแดงและหัวใจเต้นแรงตลอดเวลา

ไม่สบายเป็นพิเศษ

หนานซ่งรู้สึกเหมือนเธอกลับถดถอยกลับไปเป็นวัยแรกเริ่ม แต่ยวี่จิ้นเหวินกำลังไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับทักษะการขับรถของเขา ก้าวหน้าไปอย่างก้าวกระโดด จนบางครั้งเธอก็สู้ไม่ได้...หรือนี่คือพรสวรรค์เฉพาะตัวของผู้ชาย?

เมื่อกลับถึงบ้าน หนานซ่งให้ยวี่จิ้นเหวินไปอาบน้ำก่อน ส่วนเธอจัดการกับของที่เพิ่งซื้อมา

ยวี่จิ้นเหวินอยากจะบอกว่าให้เขาจัดการเอง แต่เห็นว่าหนานซ่งกำลังทำแล้ว เขาคิดว่าให้เธอทำความคุ้นเคยกับสถานที่ก็ดี ดังนั้นเขาจึงเข้าไปอาบน้ำ

หนานซ่งเป็นคนเจ้าระเบียบ เธอไม่ชอบห้องที่รก ชอบห้องที่เป็นระเบียบเรียบร้อย

เธอใส่ขนมทั้งหมดลงในตะกร้าทีละชิ้น แล้ววางของใช้ในชีวิตประจำวันลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง เธอเปิดลิ้นชักของโต๊ะข้างเตียงและเห็นกระดาษทิชชู้ จากนั้นเปิดชั้นล่าง เต็มไปด้วยถุงยางอนามัย

"..."

ไม่น่าแปลกใจที่เขาบอกว่าเขาตุนไว้พอใช้เป็นปี

ไอ่คนบ้า วันๆในหัวคิดแต่เรื่องอะไรกันเนี่ย?!

"เป็นผู้ชายบ้าที่ไม่เอาถ่านจริงๆ ในหัวสมองมีแต่เรื่องเซ็กส์...”

ใบหน้าของหนานซ่งร้อนและแดง รีบเก็บอันใหม่ที่ซื้อมาเข้าไป ทันทีที่ใส่เสร็จ ยวี่จิ้นเหวินก็ออกมาจากห้องน้ำ

“หืม? คุยกับฉันเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินหนานซ่งพึมพำอะไรบางอย่างด้วยเสียงต่ำ แต่ได้ยินไม่ชัดเจน

“เปล่า...” หนานซ่งปิดลิ้นชักโดยไม่รู้ตัว หันศีรษะ และเห็นยวี่จิ้นเหวินยืนเช็ดผมอยู่ไม่ไกล มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีเทาอ่อนพันรอบเอว เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้อง ทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยไอน้ำ

...นี้มันช่างยั่วยวน~ ใครจะทนไหว?

ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เมื่อเห็นเช่นนี้ หัวใจก็ยังเต้นแรงเหมือนเดิม หน้าแดงโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง

เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินเองก็รู้สึกเขินเล็กน้อย ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หนานซ่งก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว "เออคือ นายอาบเสร็จแล้วเหรอ? ถ้างั้นฉัน ฉันจะไปเก็บของก่อน แล้ว...ไปอาบน้ำ”

เธอพูดตะกุกตะกักจากนั้นก็วิ่งออกจาห้องไป เธอวิ่งเร็วเกินไป วิ่งไปถึงข้างยวี่จิ้นเหวินก็สะดุดกับพรมเช็ดเท้า ทั้งตัวเกือบล้มลงกับพื้น

“ระวัง!” ยวี่จิ้นเหวินตกใจ เขารีบเอื้อมมือออกไปช่วยเธอ สามารถรั้งเธอไว้ได้ แต่เนื่องจากการเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ผ้าเช็ดตัวที่เอวของเขาที่รัดไม่แน่น หลุดออกต่อหน้าต่อตาหนานซ่ง

ยวี่จิ้นเหวิน: "..."

หนานซ่งเหลือบมอง "!!!"

อากาศโดยรอบหยุดชะงักราวกับทศวรรษ แต่ความเป็นจริงแค่เพียงสามวินาทีเท่านั้น

จากนั้นหนานซ่ง...รีบออกจากอ้อมแขนของยวี่จิ้นเหวิน แล้วหนีไป

เฮ้อ

ยวี่จิ้นเหวินหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาจากพื้นอย่างเงียบๆ

เธอพึมพำกับตัวเองขณะอาบน้ำ พูดคุยกับตัวเองและปลอบตัวเองเป็นเวลานาน ปลอมตัวเองจนสำเร็จ

หลังจากอาบน้ำเสร็จ หนานซ่งก็สงบลงมาก ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

โลกก็สงบสุข

"มีไดร์เป่าผมไหม?" ผมเธอเปียกโชก และไม่ได้สวมชุดนอนที่เธอหยิบเข้าไป มีเพียงผ้าเช็ดตัวที่พันรอบหน้าอกเป็นกระโปรงท่อนบน เผยให้เห็นผิวที่ขาวนวลของเธอ

ภาพนั้นสวยเกินต้าน ยวี่จิ้นเหวินเพียงชำเลืองมองเธอ ก็ทำให้เขารู้สึกว่าคอแห้งและหัวใจของเขาร้อนรน

“หนาวไหม?” เขาปรับเครื่องปรับอากาศขึ้นหลายองศา แล้วเดินไปทางหน่านซ่ง “ทำไมออกมาทั้งที่ยังไม่ใส่เสื้อ?”

หนานซ่งเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างกายของเธอยังร้อนอยู่ ใบหน้าของเธอแดงก่ำและพูดว่า "ผมยังไม่แห้ง ฉันกลัวว่าเสื้อจะเปียก"

ยวี่จิ้นเหวินไปหยิบไดร์เป่าผม จูงมือหนานซ่งไปที่โซฟา และวางผ้าเช็ดตัวไว้บนตัก

“นอนลงสิ ฉันจะเป่าให้”

หนานซ่งกลืนน้ำลายอย่างเงียบ ๆ และเดินไปนอนราบอย่างเชื่อฟัง

ความร้อนจากเครื่องเป่าผมเต็มใบหน้าของเธอ ยวี่จิ้นเหวินเป่าผมที่เปียกของเธอ เขาใช้นิ้วมือของเขาสางผมและนวดหนังศีรษะของเธอเบาๆ หนานซ่งหลับตาอย่างสบายและฮัมเพลงออกมา

เมื่อผมแห้ง ยวี่จิ้นเหวินปิดเครื่องเป่าผม ขณะที่เขาคิดว่าหนานซ่งหลับแล้ว ทันใดนั้นหนานซ่งก็ลืมตาขึ้นและมองเขาด้วยรอยยิ้ม "บริการนี้ให้ห้าดาวไปเลย คุณโทนี่ที่รัก”

ยวี่จิ้นเหวินค่อยๆขดริมฝีปากของเขาและมองดูก้มลงมองเธอ "ให้แค่ดาว ไม่มีค่าจ้างเหรอ?”

“มีสิ สำหรับคุณที่รักแล้วต้องให้เท่าไหร่ดีนะ?” หนานซ่งไหลตามน้ำ

ดวงตาสีเข้มของยวี่จิ้นเหวินเต็มไปด้วยแสงและเขาก็ล้มลง "จูบเป็นค่าจ้าง”

“ได้เลย!”

หนานซ่งเกี่ยวคอและจูบเขาทันที