สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 576

จัดการให้โจ๋เยว่เข้าคุกได้สักที หนานซ่งรู้สึกสะใจมาก

ยวี่เฟิ่งเจียวก็รู้สึกขอบคุณทีมประชาสัมพันธ์ที่ลั่วอินเชิญมาให้ บทความที่โพสต์ในโซเชียลถึงแม้เธอจะเป็นคนเขียนเอง แต่ทีมงานก็ช่วยปรับแต่งให้ดีขึ้น แล้วควบคุมสถานการณ์ได้เก่งมาก ยังไงก็เป็นมืออาชีพอยู่แล้ว ยวี่เฟิ่งเจียวชนะสงครามครั้งนี้ได้ จะขาดที่ปรึกษาคนสำคัญไม่ได้เลย

เธอเป็นคนจ่าย แล้วเชิญชวนทีมงานไปเที่ยวรอบๆเมืองเป่ย ลั่วอินกับหนานหนิงซงก็อยู่ในเมืองเป่ยต่อ

ครั้งนี้ที่หนานหนิงซงมาเมืองเป่ย เขาก็แช่อยู่ที่พิพิธภัณฑ์จิ่งเหวินตลอด

เขาสนใจของโบราณในโครงการ"ไม่ลืมเลือน"มาก บางครั้งดูจนคันไม้คันมือ ตัวเองก็ลงมือช่วยด้วย

ถึงแม้ส่วนมาก เขาจะเป็นคนที่โดนหนานซานไฉรังเกียจก็เถอะ

"ถอยไป มือไม้โง่ขนาดนี้ อย่ามาเกะกะ ไปหาเมียแกนู้น!"

ตอนที่หนานซานไฉตั้งใจทำงาน ก็เอาการเอางานมาก

มองคุณพ่อที่โดนรังเกียจ หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินจึงหลุดขำ "บนโลกนี้คนที่กล้ารังเกียจพ่อฉัน ก็คงมีแค่คุณปู่แล้วล่ะ"

"คุณปู่ยังไงก็คือคุณปู่ อาจารย์คนไหนไม่รังเกียจศิษย์ล่ะ?" ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอ่อน

หนานซ่งพยักหน้า "ก็จริง ตอนเด็กฉันก็โดนพ่อรังเกียจตลอด บอกว่าฉันโง่ ไม่ชอบของที่ฉันแกะสลัก หึ แต่อาจารย์คนอื่นๆดีกับฉันมาก เชิดชูฉันเป็นศิษย์ที่รัก ฉันจะเป็นคนที่ถูกรักเอ็นดูมากที่สุดเลย ใครให้ฉันฉลาดล่ะ"

แค่พูดไปไม่กี่ประโยค ก็เริ่มโอ้อวดแล้ว

แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับชอบมองท่าทางที่โอ้อวดของเธอมาก จึงยิ้มลูบศีรษะเธอ "ทำไมตอนเด็กเธอถึงต้องมีอาจารย์เยอะขนาดนั้นด้วย?"

"ต้องถามแม่ฉัน ท่านกลัวว่าฉันจะทำมาหากินไม่ได้ รู้สึกว่ามีความสามารถยิ่งเยอะยิ่งดี เหมือนเรียนรู้วิชาเพิ่ม ทางรอดก็จะเพิ่มขึ้นด้วยมั้ง"

หนานซ่งถอนหายใจ "นายไม่รู้ว่าเมื่อก่อนคุณแม่เว่อร์แค่ไหน ได้ยินว่าใครเก่ง ก็จะพาฉันหาถึงที่ ให้ฉันคุกเข่าไหว้เป็นอาจารย์ มีช่วงหนึ่งฉันคุกเข่าไหว้จนมึนไปเลย ตอนเด็กฉันก็จำหน้าคนไม่ค่อยได้ เรียนไปเรื่อยๆก็คิดว่าอาจารย์คนนี้เป็นอาจารย์คนนั้น จนทำให้อาจารย์อารมณ์เสีย ถ้าไม่ใช่เพราะตอนเด็กหน้าตาฉันน่ารัก อาจารย์ทำใจลงมือไม่ได้ ไม่งั้นฉันคงโดนสั่งสอนสาหัสแน่"

เธอส่ายหน้าแล้วถอนหายใจ แต่ยวี่จิ้นเหวินกลับหัวเราะเพราะเธอ

"อื้อ ตอนเด็กเธอน่ารักมากจริงๆ" เขาเห็นด้วย

หนานซ่งเหลือบมองเขา "แค่น่ารักตอนเด็กเหรอ? ตอนนี้ไม่น่ารักแล้วเหรอ?"

"ตอนนี้ไม่ใช่แค่น่ารัก"

ยวี่จิ้นเหวินทำตาปริบๆ แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ "แถมยังเซ็กซี่ด้วย"

ต่อหน้าความเซ็กซี่ ความน่ารักไม่มีค่าอะไรเลย

หนานซ่งหรี่ตาลงอย่างพอใจ แล้วเลิกมุมปากขึ้น "พ่อหนุ่ม สายตาดีมากเลย"

พวกเขานั่งอยู่ที่โถงทางเดิน แดดตอนเที่ยงกำลังดี สาดลงมาอย่างอบอุ่น ส่องลงมาบนใบหน้าที่ขาวสะอาดของหนานซ่ง ดูดีอย่างอธิบายไม่ถูกเลย

ยวี่จิ้นเหวินอดที่จะเขยิบไปใกล้ไม่ได้ แล้วจุมพิตริมฝีปากเธอ หนานซ่งก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ทั้งสองคนไม่สนใจคนรอบข้างเลย

"นี่ นี่ นี่ ทำอะไรกันน่ะ!"

หนานหนิงซงเพิ่งโดนเถ้าแก่ตำหนิมา อารมณ์เลยไม่ดี พอออกมาก็เห็นอะไรแบบนี้ จึงเบิกตาโต เหมือนอยากจะถลกเสื้อขึ้นแล้วขย้ำคนอย่างนั้น

หนานซ่งรีบโยนยวี่จิ้นเหวินไปรับผิด "เขาจูบหนูก่อน"

"……"

ยวี่จิ้นเหวินหันมองไปทางหนานซ่ง ในใจก็แอบยิ้ม แล้วยอมรับอย่างเปิดเผย "ครับ ผมเป็นคนจูบก่อนเอง"

หนานหนิงซงเพิ่งเบิกตาโต หนานซานไฉก็ตะโกนออกมาว่า "แค่จูบกันจะเป็นไรไป? แกที่เป็นพ่อยุ่งมากเกินไปจริงๆ แค่เด็กจูบกันยังจะยุ่ง เหมือนตอนนั้นแกไม่เคยจูบอย่างนั้น ตอนนั้นไม่รู้ว่าใคร จูบกับอาอินต่อหน้าฉัน เหมือนคนอื่นๆเป็นแค่อากาศไปเลย"

"……"

หนานหนิงซงโดนพ่อตัวเองแฉแบบนี้ จึงทำให้ทุกคนหัวเราะ ใบหน้าที่ลนลานไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหน โกรธแต่ก็ไม่กล้าเถียง

จากนั้นจึงเดินติดกำแพงแล้วหนีไป

หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินที่อยู่โถงทางเดินก็หัวเราะ

ลั่วอินกับยวี่เฟิ่งเจียวที่เพิ่งไปเดินเที่ยวกลับมา คล้องแขนกันเหมือนเป็นเพื่อนสนิท เข้ามาก็ได้ยินเสียงหัวเราะสนุกสนานกัน

"เรา……"

หนานซ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้อธิบายยาก จึงเอ่ยว่า "คุณปู่คะ ไม่เร่งกันสิคะ เรื่องแต่งงานเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ต้องคิดให้ดีๆก่อน"

สีหน้าหนานซานไฉสับสน แล้วหันมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน "เพราะเราไม่อยากแต่งงานกับเสี่ยวซ่งหรือเปล่า?"

"……" ยวี่จิ้นเหวินกะพริบตา รู้สึกว่าเขาจะยอมรับความผิดมหันต์นี้ไม่ได้

"ผมต้องอยากแต่งสิครับ!" ยวี่จิ้นเหวินหันมองหนานซ่ง สายตารุ่มร้อนมาก "แม้แต่ในความฝันยังอยากเลยครับ"

แต่สิทธิ์ตัดสินใจไม่อยู่ที่เขา เขาอยากแต่ง แต่ก็ต้องให้หนานซ่งตกลงด้วย

หนานซ่งไม่มองเขา แค่พูดบ่นหนานซานไฉ "คุณปู่คะ คุณปู่คิดก่อนเถอะค่ะว่าจะใส่ชุดอะไรไปงานแต่งหลินหลิน จะใส่ชุดมอมแมมแบบนี้ไปไม่ได้หรอกมั้งคะ? ยังพอมีเวลา เดี๋ยวหนูพาไปซื้อชุดใหม่ คุณปู่อยากใส่ชุดสูทไหมคะ?……"

เธอลากหนานซานไฉเดินไป ยวี่จิ้นเหวินมองแผ่นหลังหนานซ่ง แล้วก็ท่าทางที่หลีกเลี่ยงไม่อยากพูดถึง ใจจึงสั่นเกร็ง

ตอนนี้เธอ ก็ยังไม่เชื่อใจเขาสินะ

แววตายวี่จิ้นเหวินหม่นหมองลง แล้วโทรศัพท์ก็ดังกะทันหัน ลังเลไปหลายวินาที เขาค่อยกดรับสาย เป็นโทรศัพท์จากคฤหาสน์

"คุณชายคะ คุณหนูโจ๋มาค่ะ ยืนอยู่หน้าประตูสักพักแล้ว อยากจะขอพบคุณค่ะ"

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว แล้วพูดตรงๆ "ไม่พบ"

"แต่เธอ ไม่ยอมไปค่ะ……"

ใบหน้ายวี่จิ้นเหวินเย็นชา แล้วพูดอย่างไร้ความรู้สึก "ให้คนไล่เขาไป หรือว่าโทรแจ้งตำรวจก็ได้ ฉันไม่อยากเจอเขา"

ในบริษัทยังมีงานต้องเคลียร์ ยวี่จิ้นเหวินกับหนานซ่งจะกลับไปยวี่กรุ๊ปพร้อมกัน เพิ่งออกจากพิพิธภัณฑ์ ก็มีเงาพุ่งมาหา

"พี่จิ้น……"

ยวี่จิ้นเหวินรีบดึงหนานซ่งมาปกป้องไว้ข้างหลัง พร้อมก้าวถอยหลังไป

ใบหน้าโจ๋เซวียนบวมแดง ทรงผมยุ่งเหยิง แล้วมีแต่คราบน้ำตา พร้อมคุกเข่าลงตรงหน้าพวกเขา "พี่จิ้น พี่ช่วยฉันด้วย!"