สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 602

ขณะที่เจี่ยงฟานกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง อยู่ๆโทรศัพท์ก็ส่งเสียงดัง

แล้วดังแทรกสิ่งที่เขาจะพูด

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดูสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

ขนตาหนานซ่งกระตุก ริมฝีปากกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจี่ยงฟานกลับลุกขึ้นอย่างกะทันหัน มือก็ถือโทรศัพท์ไว้แน่น

"ขอโทษนะครับ ผมมีธุระ ผม……"

เจี่ยงฟานพูดติดๆขัดๆ สบตากับสายตาหนานซ่ง สุดท้ายก็พูดอะไรไม่ออก โค้งให้เธอ แล้วถือโทรศัพท์วิ่งออกไป

"เจี่ยงฟาน!" หนานซ่งตะโกนเรียกเขา แต่เขากลับไม่หยุด

สิ่งที่ตอบกลับเธอ เป็นแค่บานประตูที่ปิดลง

……

บริษัทตระกูลหนานกำลังตกเป็นเป้าสายตา ประธานบริษัทเจี่ยงฟานรับผิดชอบโดยการลาออก ไดเรกเตอร์ฝ่ายจัดซื้อกับฝ่ายการตลาดถูกปลด เหมือนเสียกำลังหลักไปพร้อมกันทีเดียวสามคน

หนานซ่งดีใจไม่ออกจริงๆ รู้สึกผมขาวก็ขึ้นเต็มหัว

"ให้ฉันไปเป็นประธานให้เธอไหม?"

ฟู่ยวี่มาร่วมงานแต่งพร้อมตระกูลซูที่เมืองหนาน……สอดรู้สอดเห็น แล้วฉีกยิ้มให้หนานซ่ง "ฉันได้ข่าวว่าเงินเดือนประธานบริษัทตระกูลหนานไม่น้อยเลย"

"ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้"

หนานซ่งพูดรับกับเขา

ฟูยวี่อึ้ง "จริงเหรอ เธอยอมจ้างฉันจริงๆเหรอ?"

ยวี่จิ้นเหวินโอบไหล่หนานซ่ง แล้วเอ่ยว่า "เธอก็แค่ใจร้อนจนลืมหูลืมตา"

"เหอะ"

ฟู่ยวี่กอดอกอย่างยโส แล้วมองตาขวาง "อิจฉาฉันก็พูดมาตรงๆ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ที่ฉันเกิดมาก็เพื่อให้คนอื่นอิจฉาอยู่แล้ว"

ซูยินส่ายหน้าอย่างหมดคำพูด เขาไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่หลงตัวเองเท่าฟู่ยวี่เลย

หนานซ่งหรี่ตาลง แล้วเปลี่ยนประเด็น "ตอนนี้ไดเรกเตอร์การตลาดของฟู่กรุ๊ป ใช่เจียงไฮวหรือเปล่า?"

"ใช่"

ฟู่ยวี่นั่งไขว่ห้าง แล้วพูดอวด "เจียงไฮวเป็นนักการตลาดอัจฉริยะ ตอนนั้นฉันต้องไปตามล่า ค่อยแย่งตัวเขามาได้……"

เขายังพูดโม้ไม่จบ ก็เพิ่งรู้สึกตัว จึงรีบเบิกตาโตมองหนานซ่ง

"เชี้ย ไม่ใช่หรอกมั้ง? เธออยากแย่งพนักงานของบ้านฉัน?!"

หนานซ่งเลิกคิ้ว "เพื่อนกัน ไม่มีแย่งไม่แย่งหรอก ใช่ไหม?"

"ใช่บ้าอะไรล่ะ!"

ฟู่ยวี่ร้อนรน อยากอาละวาดใส่หนานซ่ง แต่พอสบตากับสายตาที่แหลมคมของเธอ ก็เก็บมือกลับไป พร้อมหันไปทางยวี่จิ้นเหวิน "มึงคุมหน่อยสิวะ!"

ยวี่จิ้นเหวินไม่สนใจเขา แล้วพูดกับหนานซ่งว่า "ฉันรู้จักเจียงไฮว ถ้าเธอต้องการจริงๆ ฉันจะนัดให้เอง?"

หนานซ่งพยักหน้า "โอเค"

"……"

ครั้งนี้ฟู่ยวี่ร้อนรนจริงๆ "นี่ ให้เกียรติกันหน่อยได้ไหมวะ? ต่อหน้าฉันนะโว้ย จะแย่งคนของฉัน ไม่เห็นหัวฉันเลยใช่ไหม? ฉันก็มีอารมณ์เป็นของตัวเองนะโว้ย?"

เขาต่อต้านไปตั้งนาน หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินกลับเมินเฉย แถมยังแนะนำเพื่อนในวีแชทแล้วด้วย

นี่จึงทำให้ฟู่ยวี่โมโหจนต้องหันไปทางซูยิน "อย่าเอาแต่ดูสิ เธอช่วยพิจารณาดู! เธอว่าพวกเขาทำเกินไปหรือเปล่า?!"

"ทำเกินไปจริงๆ"

ซูยินดื่มชานม แล้วเอ่ยว่า "แต่ว่าหนูกับคุณน้าเป็นครอบครัวเดียวกัน ก็ต้องเข้าข้างครอบครัวตัวเอง เพราะฉะนั้นหนูจะพูดว่า ทำได้ดีมาก!"

เธอชูนิ้วโป้งให้หนานซ่ง

"……" ฟู่ยวี่โมโหจนเกือบจะเป็นลม

"ทั้งครอบครัวเป็นคนยังไงเนี่ย? นี่มันโจรชัดๆ! โจรป่า!"

หนานซ่งไม่คิดที่จะดึงตัวเจียงไฮวมาอยู่แล้ว ถึงฟู่ยวี่จะยอม แต่เถ้าแก่ฟู่คงไม่ยอม

เธอแค่จะให้เจียงไฮวแนะนำคนที่มีความสามารถด้านนี้ แล้วเจียงไฮวก็แนะนำเพื่อนร่วมงานเก่าของเขาให้จริงๆ

หนานซ่งดูประวัติของเขา คุณสมบัติต่างๆก็เข้าเกณฑ์ จึงนัดเวลา แล้วเจอกันหลังงานแต่ง

"แค่ล้อเล่นเอง คุณจะใจร้อนทำไม" เฮ่อเสี่ยวเหวินยิ้มอย่างมีเลศนัย

หนานซ่งเซ็นชื่อเสร็จ แล้วเงยหน้ายิ้มเอ่ยว่า "ไม่กลัวค่ะ จิงจิงอยู่ที่ฉัน ไม่กลัวเขาจะทำอะไรหรอกค่ะ"

ชีจิงจิงอึ้งเล็กน้อย คาดไม่ถึงเลยว่าหนานซ่งจะเอาเธอไปล้อเล่น จึงอาแก้วกาแฟมาบังใบหน้า แล้วไอเสียงเบา

หยางเคอกลับหัวเราะแล้วนั่งตัวตรง เอ่ยอย่างเปิดเผยว่า "ต่อไป เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

พอคุยธุระเสร็จ แล้วเดินออกมาจากร้านชา เฮ่อเสี่ยวเหวินคล้องแขนหนานซ่งไว้แล้วเล่นเรื่องของชีจิงจิงกับหยางเคอให้ฟัง จากนั้นก็มีรถจอดอยู่ริมข้างทาง

ประตูรถเปิดออก ยวี่จิ้นเหวินเดินลงมาจากรถ ร่างสูงยืนอยู่ข้างประตู

"โอ๊ย มารับเสี่ยวซ่งเหรอ" เฮ่อเสี่ยวเหวินพูดกับหนานซ่ง "คุณคนนี้ของคุณ จะกลายเป็นคนขับรถส่วนตัวให้อยู่แล้ว"

หนานซ่งตอบกลับ "คุณคนนั้นของคุณ ทำไมไม่เห็นเขาล่ะ?"

เฮ่อเสี่ยวเหวินเบะปาก "อย่าพูดถึงเลย จับใจผู้ชายแก่ๆไม่ถูก เดี๋ยวดีแล้วร้าย ไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไรอยู่"

เห็นสีหน้าหดหู่ของเฮ่อเสี่ยวเหวิน หนานซ่งกำลังจะปลอบใจเธอ แต่กลับโดนผลักไปในอ้อมกอดยวี่จิ้นเหวินก่อน

"พอแล้ว พอแล้ว รีบไปเถอะ อย่าเอาแต่หวานที่นี่"

พอบอกลากันแล้ว หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินจึงขึ้นรถ แล้วจากไปก่อน พรุ่งนี้ก็เป็นงานแต่งของหนานหลินกับกู้เหิงแล้ว ในบ้านยังมีเรื่องมากมายรออยู่

พอขึ้นรถ หนานซ่งก็วางสัญญาที่ตักยวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินมองสัญญา แล้วยิ้มอ่อน "เรียบร้อยแล้ว?"

"อื้อ!"

หนานซ่งเคลียร์ปัญหาไปได้อีกอย่าง แล้วซบไหล่ยวี่จิ้นเหวิน พร้อมเอ่ยว่า "ทำงานนี่เหนื่อยจริงๆ เมื่อไหร่จะเกษียณเนี่ย?"

เธออิจฉาคุณพ่อคุณแม่มาก ยังหนุ่มยังสาว ก็เกษียณก่อนวัยแล้ว มีเงินมีเวลาว่าง ช่างมีความสุขเหลือเกิน

ยวี่จิ้นเหวินคิดให้เธออย่างจริงจัง "ถ้าคิดตามอายุเกษียณ อีกสามสิบปี"

"หา……"

หนานซ่งพูดบ่น "ฉันต้องเลียนแบบคุณแม่แล้วล่ะ ต้องมีลูกเยอะๆ ให้พวกเขาไปทำงานแทน ฉันจะได้มีเวลาว่างไปใช้ชีวิตชิลล์ๆ!"

"อื้อ ฉันรู้สึกว่าไอเดียนี้ดีมาก"

ยวี่จิ้นเหวินเห็นด้วยกับเธอ แล้วหันมองเธอ "แต่ที่สำคัญคือ เธอต้องหาพ่อให้ลูกๆก่อน อย่างเช่น ฉัน"