สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 615

เข้าไปในห้องล็อกเกอร์แล้วเปลี่ยนเป็นชุดเทควันโด ชุดสีขาว พร้อมป้ายหน้าอก

หนานซ่งมองไปที่ตราหน้าอกรูปเปลวไฟสีดำ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วใช้มือสัมผัสโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำไมถึงรู้สึกว่าภาพนี้คุ้นมาก

เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ประธานหนาน เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วยังคำ?” ซ่งซีเคาะประตู

หนานซ่งตอบรับ เปิดประตูแล้วเดินออกมา

ซ่งซีกับเธอเปลี่ยนชุดแบบเดียวกัน บนเอวรัดสายสีดำ บนนั้นปักชื่อ “ซ่งซี” และยังมีเส้นสีทองสามเส้น

เทควันโดสายดำระดับสาม เด็กผู้หญิงสามารถฝึกจนถึงระดับนี้ในอายุรุ่นนี้ ถือว่าเก่งมาก

หนานซ่งมองดู สีหน้ากลับเฉยชามาก เหมือนกับนี่เป็นเรื่องปกติ

สายตาเฉยชาของเธอ ซ่งซีกลับมองดูแล้วรู้สึกไม่ชอบใจ

เธอคิดว่าอันดับของเธออย่างน้อยจะทำให้หนานซ่งเกิดปฏิกิริยาบางอย่าง เธอแทบอยากจะดูการตอบสนองของหนานซ่ง แต่หนานซ่งไม่มีความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น

ไม่เข้าใจระดับของเธอ หรือว่าดูถูกระดับของเธอ?

สายรัดที่ซ่งซีเตรียมให้หนานซ่งเป็นเพียงสายดำธรรมดา ๆ หนานซ่งไม่ได้รัดแน่นมาก แต่เอวนั้นบางอย่างบอกไม่ถูก

ทั้ง ๆ หนานซ่งเหมือนกับเธอ สวมใส่ชุดเหมือนเธอ ผูกผมหางม้าเหมือนกัน แต่ไม่รู้ทำไม เมื่ออยู่ในสายตาของซ่งซีกลับรู้สึกไม่สบายอย่างมาก

ไม่ว่าจะเสื้อผ้าแบบไหน สวมใส่บนตัวหนานซ่ง ก็รู้สึกธรรมชาติอย่างมาก

ตอนที่เดินไปห้องฝึกซ้อม ซ่งซีอดถามหนานซ่งไม่ได้ “ประธานหนานเคยฝึกเทควันโดไหมคะ?”

“ตอนเด็กเคยเรียนเทควันโดนิดหน่อย ตอนหลังเปลี่ยนไปเรียนคาราเต้”

“หา?”

ซ่งซีได้ยินแบบนี้ ดวงตาเป็นประกายรู้สึกสนใจนิดหน่อย “ทำไมเหรอคะ?”

หนานซ่งบอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะตอนนั้นโค้ชเทควันโดที่สอนเธอถูกโค่นล้มโดยโค้ชคาราเต้ พูดออกมาเหมือนเป็นการตั้งใจดูถูก

เธอพูดแค่ว่า: “โค้ชคาราเต้หน้าตาหล่อ”

ใช่ กลบเกลื่อนแบบนี้แหละ

“...”

ซ่งซีคิดไม่ถึงว่าเป็นเพราะเหตุผลนี้ จึงพูดไม่ออกชั่วขณะ เธอยิ้มเยาะเย้ยออกมา

เธอไม่เชื่อเหตุผลกลบเกลื่อนอะไรแบบนี้หรอก เป็นเพราะหนานซ่งไม่อยากบอกเธอชัด ๆ

“ในเมื่อคุณฝึกคาราเต้ ถ้าฉันใช้

กฎกติกาของเทควันโดกับคุณ งั้นก็เป็นการรังแกคุณเกินไปไหม?”

ซ่งซียืนอยู่ตรงข้ามหนานซ่ง “ฉันเคยเรียนคาราเต้อยู่ช่วงหนึ่ง งั้นก็ใช้กฎกติกาของคาราเต้แล้วกัน”

คาราเต้กับเทควันโดดูแล้วคล้าย ๆ กัน แต่ทางเทคนิคกับกฏการแข่งขันไม่เหมือนกัน เทควันโดมักใช้ขา คาราเต้กลับใช้ขากับมือคู่กัน ถูกครอบงำด้วยเทคนิคต่าง ๆ ขาจะตรงเป็นหลัก กฎการประลองจริง ๆ ค่อนข้างเยอะ ไม่เหมือนกัน

หนานซ่งไม่ได้ปฏิเสธ แค่พูดอย่างเรียบเฉย “แขกตามใจเจ้าบ้าน ฉันยังไงก็ได้ค่ะ”

หลัวกังยืนดูการประลองเงียบ ๆ อยู่ด้านข้าง ไม่ได้มีท่าทีที่จะเข้าแทรก

เด็กหนุ่มที่เดิมทียืนอยู่ที่เคาร์เตอร์เดินเข้ามาดูความครึกครื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “คุณหนูหนานจะต่อสู้กับแฟนของเจ้านายพวกเรา นี่ไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ?”

ไม่เรียนก็ยังรู้จักกลัว รู้ว่าอันตรายควรวิ่งหนี แต่ไม่ใช่เข้าไปมอบความตายอย่างมั่นอกมั่นใจ

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ลมบนเวทีเปลี่ยนทิศ

ซ่งซีดูเหมือนไม่ค่อยพอใจกับการเล่นหม้อข้าวหม้อแกงแบบนี้ เธอต้องการทดสอบฝีมือที่แท้จริงของหนานซ่ง การเคลื่อนไหวกลายเป็นรุนแรง การเคลื่อนไหวของขาเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ หนานซ่งกลับไม่รีบร้อน ค่อย ๆ ตามจังหวะของเธอ ขามาถีบขา มือมาตีมือ เหมือนเล่นไทเก๊ก ออกแรงน้อยชนะแรงมาก

ซ่งซีเริ่มใจร้อนกับลีลาการเล่นของหนานซ่ง ใจร้อนจนเร่ิมสับสน เธอหน้าตาเย็นชา ฝ่ามือฟาดไปที่แก้มของหนานซ่ง

“ฉิบหาย!” เด็กหนุ่มเคาน์เตอร์ตกใจจนกุมหน้า รู้สึกว่าการตบนี้ หน้าของคุณหนูใหญ่ตระกูลหนานต้องบวมแน่ ๆ

หลัวกังสายตาเย็นชา แม่งนี่มันถึงจะเป็นทักษะจริงของซ่งซี!

เธอเริ่มเล่นจริงแล้ว!

ตรงหน้าจอ เจี่ยงฝานลุกขึ้นยืน จ้องมองหน้าจออย่างประหม่าและจริงจัง เขากำมือแน่น

การเคลื่อนไหวของซ่งซีเร็วมาก การตอบสนองของหนานซ่งก็คล่องตัวมากขึ้น หลบเลี่ยงฝ่ามือของเธอ ขณะเดียวกันหมัดขวาจู่โจม โดนแก้มของคู่ต่อสู้ ซ่งซีตบอากาศ แต่ครึ่งแก้มกลับรู้สึกชาในทันที ความปวดแสบร้อนทำให้เธอขมวดคิ้ว เหมือนกับโดนตบบ้องหู

ทำให้เธอรู้สึกอับอายมาก

เจี่ยงฝานจ้องมองหน้าจอ เห็นหนานซ่งไม่ได้บาดเจ็บ ถึงได้โล่งใจ

แต่ในพริบตา สายตาของซ่งซีเย็นชา เจี่ยงฝานรู้สึกบีบหัวใจ

เขารู้ ว่านั่นคือรังสีอำมหิต!

ไม่ได้การ!!!

เจี่ยงฝานลุกขึ้น เปิดประตูเดินออกไป—