สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 618

พอออกมาจากสถานีตำรวจ สีหน้าของหนานซ่งก็ยังคงหงุดหงิดอยู่เหมือนเดิม

เธอควงแขนของยวี่จิ้นเหวินเอาไว้ แต่ยวี่จิ้นเหวินกลัวว่าตัวเขาจะทำให้เสื้อผ้าของเธอเปื้อน "ตัวฉันสกปรก......"

เขาอยากจะขยับแขนของตัวเองออก แต่กลับโดนหนานซ่งล็อกเอาไว้แน่น เธอแรงเยอะมาก "ก็ฉันจะควง!"

พอเห็นแววตาที่มองมาของยวี่จิ้นเหวิน หนานซ่งก็พึมพำออกมาเบา ๆ "ต่อให้จะสกปรก คุณก็ยอมสกปรกเพื่อฉัน"

ได้รู้ถึงความในใจของเธอ ยวี่จิ้นเหวินก็ยิ้มออกมา จากนั้นก็กำลังจะลูบผมเธอด้วยความเคยชิน แต่ว่ามือของเขายังคงมีกลิ่นเลือดติดอยู่เต็มไปหมด เขายกมือขึ้นมา จากนั้นก็ขยับมือกลับลงไปอีกครั้ง แล้วพูดออกมาเบา ๆ : "พวกเรารีบกลับบ้านไปอาบน้ำกันเถอะ ฉันแทบจะทนไม่ไหวแล้ว"

หนานซ่งเองก็พยักหน้าแรง ๆ เธอเองก็เหมือนกัน!

ให้ทนต่ออีกวินาทีก็คือความทรมาน กลิ่นคาวเลือดทำให้เธอนั้นอยากจะอ้วกออกมา

พอออกมาถึงด้านนอกประตู เธอก็เห็นว่ามีรถจอดอยู่ไม่ไกล มันคือรถเบนท์ลีย์ มุลซานน์ หนานซ่งเลิกคิ้ว คิดในใจว่าใครเป็นคนเอารถคันนี้ออกมาขับ?

รถคันนี้เป็นรถที่พี่ใหญ่ซื้อให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดตอนที่เธออายุ20ปีบริบูรณ์ เวลาปกติเธอแทบจะไม่กล้าใช้มัน

"ใคร......"พอเปิดประตูรถ เธอก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาของลั่วจวินหัง ดวงตาสีฟ้าสดใสคู่นั้นมีแววหน่ายใจ

นิ้วที่สวมแหวนเพชรบลูแซฟไฟร์ของเขา กำลังคีบซิการ์อยู่ในมือ กลิ่นควันซิการ์ลอยมาปะทะจมูกของเธอ

"พี่ใหญ่" หนานซ่งร้องออกมา

ขายาวที่กำลังนั่งไขว่ห้างของลั่วจวินหังทำให้ท่าทางของเขาดูสูงส่ง ท่าทางสูงส่งของเขากับสภาพเละเทะของหนานซ่งในตอนนี้ทำให้เห็นถึงความแตกต่างได้อย่างชัดเจน

เมื่อได้กลิ่นคาวคลุ้งของเลือด ลั่วจวินหังก็ไม่ได้ปิดบังสายตารังเกียจของตัวเองแต่อย่างใด เขาขมวดคิ้ว "พวกเธอเพิ่งกลับมาจากโรงฆ่าสัตว์หรือไง?"

"......"

ใบหน้าของหนานซ่งเหมือนเต็มไปด้วยเครื่องหมายจุดไข่ปลา เธอรู้ว่าพี่ใหญ่ไม่มีทางไม่รู้เรื่องที่เธอนั้นโดนสาดด้วยเลือดสุนัขแน่ ๆ ที่พูดออกมานี่คงเป็นการเยาะเย้ยพวกเธอเท่านั้น

เธอขึ้นไปนั่งบนรถด้วยความโมโห แต่ลั่วจวินหังกลับผลักเธอออก

ยังดีที่ยวี่จิ้นเหวินเข้าไปรับตัวเธอได้ทัน

"ทำอะไรเนี่ย?" หนานซ่งขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

ลั่วจวินหังสูบซิการ์ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างไร้เยื่อใย: "ไปนั่งรถแฟนของเธอหรือไม่ก็ไปนั่งรถของตัวเองสิ อย่ามาทำให้รถฉันเลอะ"

หนานซ่งเถียงกลับเพราะตัวเองคือเจ้าของรถคันนี้ "นี่ก็รถฉันเหมือนกัน!"

ลั่วจวินหังมองหน้าเธอ ไม่พูดอะไร

"พี่ให้ฉันเป็นของขวัญ!" หนานซ่งบอกเพิ่มไปอีกหนึ่งประโยค

ลั่วจวินหังใบหน้าเรียบนิ่ง "รู้แล้วก็ดี ฉันนึกว่าเธอลืมสมองไว้ที่โรงฆ่าสัตว์เสียแล้ว นายเค ออกรถ"

หนานซ่ง: "......"

ในใจของเธอผุดคำด่าขึ้นมามากมาย เธอหันไปพูดกับยวี่จิ้นเหวิน: "จริง ๆ เลย นี่ถ้าไม่ใช่พี่ใหญ่ ฉันจะตามไปด่า!"

"เป็นพี่ใหญ่ ช่างเถอะ พวกเราสู้เขาไม่ได้" ยวี่จิ้นเหวินพยายามกลั้นขำแล้วปลอบใจเธอ

หนานซ่งคลายมือที่กำหมัดของตัวเอง ถึงแม้ว่าพี่ใหญ่จะนิสัยเสีย แต่ว่าเธอยังมีแฟนหนุ่ม เพราะฉะนั้นก็......ทนเอาเถอะ

"ไป กลับบ้าน!"

-

ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเธอนั้นต้องเจอกับเรื่องแย่ ๆ มากมายขนาดนี้ พอกลับบ้านมาทุกคนในบ้านก็คงจะเข้ามาโอ๋เธอ

แต่ไม่นึกเลยว่าพอพวกเธอกลับบ้านไปทั้งที่เลือดท่วมตัวแบบนี้ เธอยังต้องมาเจอกับท่าทางรังเกียจของคนในครอบครัวอีก

ลั่วอินมองพวกเธอด้วยสีหน้ารังเกียจแบบไม่ปิดบัง แถมยังเอามือปิดจมูกของตัวเองไว้อีกด้วย

"โอ้โห กลิ่นนี้มันแรงเสียจน......รีบ ๆ ขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย แช่น้ำนาน ๆ หน่อยนะ กลิ่นหายไปแล้วค่อยออกมา"

ท่าทางที่เธอกำลังดมแขนของเขานั้น เหมือนกับเจ้าก้อนไม่มีผิด มันน่ารักจนทำให้ใจของยวี่จิ้นเหวินแทบละลาย

หนานซ่งไม่รู้ว่าตัวเธอคิดไปอีกหรือเปล่า เธอเงยหน้าขึ้นไปมองเขา จากนั้นก็ย่นหน้า "ทำไมฉันถึงรู้สึกว่า กลิ่นมันยังอยู่?"

"อย่างนั้นเหรอ?" ยวี่จิ้นเหวินไม่พูดอะไร เขาเข้าไปในห้องน้ำ "อย่างนั้นก็อาบใหม่อีกครั้งเถอะ"

เขาเปิดฝักบัว ทั้งสองคนเริ่มอาบน้ำขัดตัวให้อีกฝ่าย

พวกเขาถูจนหนังบนตัวนั้นแทบจะหลุดออกมาชั้นหนึ่ง

หนานซ่งพิงตัวเองกับยวี่จิ้นเหวินในอ่างน้ำด้วยความเหนื่อยล้า เธอรู้สึกเหมือนร่างกายของเธอนั้นไร้เรี่ยวแรง

วันนี้เธอว่ายน้ำไปหลายชั่วโมง แล้วยังจะไปสู้กับซ่งซีที่ซีฝานโรงยิมเทควันโดอีก พอออกมาจากยิมก็ต้องมาเจอกับคุณนายเมียวแล้วมีเรื่องกันไปอีกพักใหญ่อีก ถ้าใช้กำลังของร่างกายเธอไปหมดแล้ว ยวี่จิ้นเหวินเห็นว่าตัวเธอนั้นไหลลงไป เขาก็เลยยกตัวเธอขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แต่ไม่ทันระวังทำให้ส่วนนั้นของทั้งคู่สัมผัสกัน

"ฉันไม่มีแรงแล้ว ถ้าเกิดอยากทำคุณก็ทำเอาเองเลย" หนานซ่งพูดออกมาด้วยท่าทางเหนื่อยล้าเต็มทน

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะให้กับคำพูดของเธอ "ฉันจะทำเองได้ยังไง?"

หนานซ่งหันไปมองเขา อยากทำอะไรก็ทำไง

แม้แต่กระแสน้ำยังมีจังหวะของมัน เดี๋ยวไหลเชี่ยว เดี๋ยวไหลเอื่อย

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จและออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง หนานซ่งก็ทิ้งตัวนอนอยู่บนเตียง เธอขี้เกียจมาก ไม่อยากไม่อยากจะขยับแม้แต่นิ้วเดียว เธอมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม

ถึงแม้ว่ายวี่จิ้นเหวินอยากจะเข้าไปกอดหนานซ่งจนเธอหลับไป แต่เขารู้ว่าคนอื่น ๆ ในครอบครัวยังอยากรู้ว่าตกลงแล้ววันนี้มันเกิดอะไรขึ้น และเขาก็จำเป็นที่จะต้องลงไปด้านล่างเพื่ออธิบายเรื่องทั้งหมด เล่าต้นสายปลายเหตุให้ชัดเจน

เขาโน้มตัวลงไป จูบกระหม่อมของหนานซ่ง แล้วเตรียมตัวจะออกไป แต่แขนของเขาโดนดึงไว้เสียก่อน

หนานซ่งหลับตาอยู่ ราวกับเธอนั้นกำลังละเมอ "กอดฉัน......"

ได้ยินน้ำเสียงออดอ้อนแบบนี้ ยวี่จิ้นเหวินก็ใจละลายอีกครั้ง เขาก็เลยลงไปนอนกอดเธอ

"โอเค กอดกัน เสี่ยวซ่งเด็กดี~"