สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 620

หนานซ่งนอนหลับไม่สนิท

ในฝัน เธอถูกขังอยู่ในกรงเหล็กใหญ่ ด้านนอกถูกล้อมด้วยกลุ่มคนมืด พวกเขากำลังกล่าวหาเธอ ใช้สายตารังเกียจ ดูถูกสุด ๆ เธออยากตอกกลับเสียงดัง แต่เธอพบว่าเสียงของเธอแหบ ในใจอัดอั้นอย่างมาก แต่กลับพูดไม่ออก พวกเขายังใช้ไข่เน่าปาใส่เธอ ปาผักใส่เธอ มีบางคนปาหินใส่เธอ จนหัวเธอแตกเลือดไหล...

ทำไม ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ทำผิดอะไร ทำไมพวกเขาถึงทำกับเธอแบบนี้?!

หนานซ่งตัวสั่น ลืมตาขึ้น

น้ำตาคลอ กำลังจะนอนลง ถูกหมอนของเธอถูเบา ๆ จนไม่เหลือร่องรอย

เธอลุกนั่ง คิดถึงตอนที่จะหลับยวี่จิ้นเหวินร้องเพลงนั้นให้เธอ เหมือนกับยังก้องในหู ทำให้ร่างกายที่เย็นเฉียบของเธอ อุ่นขึ้นไม่น้อย

เลิกผ้าห่มออก แล้วลงจากเตียง เธอเดินไปหน้าหน้าต่าง แล้วเปิดผ้าม่าน แสงพระอาทิตย์ตก สาดเข้ามาผ่านหน้าต่าง

หนานซ่งค่อยหลับตาลง รู้สึกถึงความสงบและความงามของช่วงเวลานี้

บอกว่าโลกมนุษย์ไม่มีค่า มาถึงบนโลกนี้ ย่อมได้รับความทุกข์ระทม ผ่านไปอย่างยากเย็น แค่เพียงมีชีวิตอยู่ ก็ไม่มีทางผ่านไปไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น เธอมีคนในครอบครัว คนรักที่รักเธอเอ็นดูเธอขนาดนี้ จะจมอยู่กับความยากลำบากต่อหน้าคุณได้ยังไง?

หนานซ่งไปล้างหน้า เห็นสีหน้าของตัวเองแย่มาก จึงแต่งหน้าอ่อน ๆ เปลี่ยนชุด พยายามทำให้ตัวเอง

แต่ในตอนที่เธอลงจากตึกมา คนในครอบครัวที่กำลังพูดคุยกันอยู่มองมาที่เธอพร้อมกัน

“นี่ทำสีหน้าอะไรกัน?”

หนานซ่งรู้สึกว่าการตอบสนองของพวกเขาแปลกประหลาดมาก “หนูแค่ขึ้นไปนอน ทุกคนก็ไม่รู้จักหนูแล้วเหรอ?”

เห็นเธอ ทำเหมือนกับเห็นผียังไงยังงั้น

ยวี่จิ้นเหวินได้สติก่อนเพื่อน เขาลุกจากเก้าอี้ เดินมาทางหนานซ่ง ยื่นมือออกไปหาเธอ พาเธอลงมา

จี้อวิ๋นปรบมืออย่างโอเวอร์ “ไม่เสียแรงที่เป็นน้องสาวของฉัน ตอนที่กลับมาน่าอนาถยิ่งกว่าสุนัข พอหลับไปตื่นหนึ่งกลายเป็นนางฟ้าเลย”

หนานซ่งส่งสายตาคมกริบให้จี้อวิ๋น “พี่สี่ นี่พี่ชมฉันหรือว่าด่าฉัน?”

“แน่นอนว่าชมเธอ”

จี้อวิ๋นพูด: “เพียงแต่อยู่ในบ้านจำเป็นต้องแต่งตัวอลังการขนาดนี้ไหม ใครไม่รู้นึกว่าเธอจะไปเดินพรหมแดง”

หนานซ่งก้มหน้าดูตัวเอง แล้วพูดขึ้น “ฉันแค่ใส่กระโปรงดอกไม้ อลังการยังไง?

”

เธอมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน “ไม่สวยเหรอ?”

“สวย”

ยวี่จิ้นเหวินชื่นชม ตัดงานสำคัญออกไป น้อยครั้งมากที่เขาจะเห็นเธอใส่กระโปรง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกระโปรงลายดอกไม้สดใสแบบนี้

กระโปรงลายดอกไม้น่ารักสดใสแบบนี้ สวมใส่อยู่บนตัวหนานซ่ง ให้ความรู้สึกเหมือนชุดราตรีสั่งตัด มีความสดใสครึ่งหนึ่งความเซ็กซี่ครึ่งหนึ่ง รูปร่างโค้งเว้า

“แฟนฉันสายตาดีจริง ๆ”

หนานซ่งนั่งลงบนโซฟา หยิบสาลี่ชิ้นใหญ่สุดมาจากจานผลไม้ กัดคำหนึ่ง แล้วพูดขึ้น “คุยกันถึงไหนแล้ว พูดต่อสิ”

ยวี่จิ้นเหวินหยิบมีกปอกผลไม้มาจากบนโต๊ะ หยิบสาลี่มาจากในมือหนานซ่ง ปอกเปลือยให้เขา “กำลังพูดถึงว่าเธอไปโรงยิมเทควันโดซีฝาน ประลองกับซ่งซี แฟนของเจี่ยงฟาน”

“อ้อ” หนานซ่งตอบรับ “มีเรื่องแบบนี้”

เธอมองไปทางหลัวกัง หลัวกังเห็นว่าไม่มีธุระอะไรของเขาแล้ว จึงถอยออกไป

ลั่วอินขมวดคิ้ว “ลูกไปประลองกับแฟนของเจี่ยงฟาน? ว่างจนอยู่นิ่งไม่ได้เหรอ?”

หนานหนิงซงกลับถามขึ้น “ชนะแล้วยัง?”

ลั่วอินมองไปทางหนานหนิงซง “คุณพูดไร้สาระเหรอ คนธรรมดาจะชนะลูกสาวเราได้ยังไง?”

ฟังคำพูดเหล่านี้ หนานซ่งกับยวี่จิ้นเหวินตากระตุก แล้วสบตากัน

ทั้งสองคนนึกถึงตอนที่ยวี่จิ้นเหวินวาดภาพเธอในวันนั้น มอบสร้อยคอไพลินแคชเมียร์เส้นนั้นให้เธอ

เขาซื้อมาจากหัวหน้าสือ

เฉิงเซี่ยนถามเสียงเข้ม “กองทุนการศึกษานี้ถึงบัญชีเมื่อไหร่?”

นักสืบพูด: “หนึ่งสัปดาห์ก่อน ตั้งแต่สามเดือนที่แล้ว แบ่งเป็นหลาย ๆ รอบแล้วค่อยส่งเข้าบัญชี เป็นบัญชีส่วนตัวทั้งหมด ที่น่าสนใจคือ หัวหน้าสือคนนี้เป็นหนี้ก้อนโตเนื่องจากความล้มเหลวในการลงทุน ต้องขายเครื่องประดับออกไปเป็นพวง หนึ่งในนั้นคือสร้อยคอไพลินแคชเมียร์ที่เขาซื้อมาในราคา 130 ล้านในการประมูลฤดูใบไม้ร่วงที่เมืองกั่ง เมื่อสิบปีก่อน และสร้อยเส้นนั้น ก็ถูกประธานยวี่ซื้อไปเมื่อไม่นานมานี้”

นักสือบพูดเร็วมาก คำพูดท่อนหนึ่ง สุดท้ายก็คดเคี้ยวไปมาจนถึงยวี่จิ้นเหวิน

ทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ ค่อย ๆ มองไปทางยวี่จิ้นเหวิน

ลั่วอินระเบิดคนแรก “ฉันนึกออกแล้ว! สร้อยคอไพลินแคชเมียร์ นั่นมันเส้นที่ฉันชอบในงานประมูลเมื่อสิบปีก่อน ฉันอยากประมูล แต่ถูกคนตัดหน้าไป! ฉันว่าชื่อ’สือเป่าหวา’นี้คุ้นมาก ไอนี่เอง ที่แย่งไพลินของฉันไป!”

ทุกคน: “…”

คุณหญิงลั่วมองจุดสำคัญผิดไปแล้ว

ลั่วอินถลึงตาโตมองไปทางยวี่จิ้นเหวิน ทำตากะพริบ เป็นประกาย แถมท่าทางเหนียมอาย “ไพลินตอนนี้ยังอยู่ที่นาย?”

ยวี่จิ้นเหวินมองแม่ยายที่ตาส่องแสงประกายสีเขียวเหมือนกับหมาป่า ไม่รู้ว่าจะตอบว่าใช่หรือไม่ใช่

หนานซ่งกัดสาลี่ แล้วทำลายความฝันของคุณแม่

“แม่ไม่ต้องคิดแล้ว ไพลินนั่นตอนนี้อยู่ที่หนู อาจิ้นมอบมันให้หนูแล้ว”

เพล้ง

ลั่วอินได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองแตก