สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 622

ที่แท้ซ่งซีกับสือเป่าหวาก็รู้จักกัน!

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินต่างก็พากันขมวดคิ้ว

บนเอกสารไม่มีข้อมูลอะไรมากนัก บอกเพียงแค่ว่าซ่งซีลูกสาวตระกูลซ่ง ชื่นชอบการทำเครื่องประดับ และเป็นคนที่โดนคุณสือเป่าหวาจับตามองอยู่ตลอด แถมเขายังเคยชมเธอต่อหน้ากล้องด้วยว่า ซ่งซีนั้นอายุยังน้อยแต่กลับมีใจรักในการทำเครื่องประดับ สมแล้วที่เป็นลูกสาวของตระกูลซ่ง แถมยังพูดว่าตนนั้นอาจจะให้เธอมาเป็นผู้สืบทอด

ฟังแล้วเหมือนกับผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่รักและเอ็นดูเด็กรุ่นหลัง แต่ว่าทั้งสองคนนั้นดูสนิทสนมกันเกินพอดี ทำให้หนานซ่งนั้นอดคิดมากไม่ได้

หนานซ่งส่งข้อมูลเกี่ยวกับซ่งซีและสือเป่าหวาไปให้นักสืบ เธอหาเจอแต่เพียงข้อมูลเบื้องต้นที่ถูกเผยแพร่เท่านั้น ส่วนข้อมูลเบื้องลึกที่คนอื่นไม่รู้นั้น คงต้องพึ่งให้คุณนักสืบไปตรวจสอบ อย่างไรเสียคนเขาก็ทำงานด้านนี้โดยเฉพาะ

หลังจากที่ได้อ่านเอกสาร ยวี่จิ้นเหวินก็ยิ่งคิดว่า "ซ่งซีคนนี้ ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ "

"ไม่ธรรมดาแน่นอน เธอรู้จักใช้ไม้อ่อนไม้แข็ง รู้ว่าตอนไหนควรหักตอนไหนควรงอ เก่งมาก ๆ เลยล่ะ"

หนานซ่งมีสีหน้าเคร่งเครียด "ผู้หญิงที่ทั้งหน้าตาดีทั้งฉลาด เป็นอะไรที่น่ากลัวที่สุดแล้ว ถ้าคุณเจอคนแบบนี้ ต้องหลบไปให้ไกล ๆ เลยนะ"

ซ่งซีแค่คนเดียว ยังมีพลังในการทำลายล้างมากกว่าโจ๋เซวียนสามคนรวมกันเสียอีก

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะออกมาเบา ๆ จากนั้นก็กอดเธอไว้ "ผู้หญิงที่ฉันเจอแล้วเห็นว่าสวยที่สุดแล้วก็ฉลาดที่สุดก็คือเธอนี่แหละ คนที่อยู่บนจุดสูงสุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ผู้หญิงคนอื่นยังจะได้เข้ามาอยู่ในสายตาของฉันอีกเหรอ?"

"ฉันเองก็น่ากลัวนะ"

หนานซ่งเอียงหน้าไปมองเขา แล้วยักคิ้วใส่เขาเบา ๆ "คุณกลัวหรือเปล่า?"

"กลัว กลัวมากเลยครับ" ยวี่จิ้นเหวินบอกออกมาตามตรง

หนานซ่งขมวดคิ้วออกมาเล็กน้อย "กลัวอะไรคะ? กลัวว่าฉันกินคุณเหรอ หรือ กลัวว่าฉันจะขายคุณ?"

ยวี่จิ้นเหวินส่ายหน้า "เรื่องพวกนี้ฉันไม่กลัวหรอก ถ้าเธอขายฉัน ฉันก็จะไปช่วยเธอนับเงิน ส่วนเรื่องกินฉัน......มันคือสิ่งที่ฉันอยากได้แต่คงเป็นไปไม่ได้"

อยู่ ๆ เขาก็ขยับเข้ามาใกล้ แล้วย่อลงมาอยู่ระดับเดียวกับหน้าผากของหนานซ่ง และอุ้มเธอขึ้น จากนั้นก็จูบเธอ

"อื้อ......คุณเลิกแกล้งได้แล้ว"

หนานซ่งโดนเขาจูบจนหายใจผิดจังหวะ เธอเกือบจะขาดอากาศไปแล้ว

เธอโอบรอบคอของเขาเอาไว้ นั่งอยู่บนต้นขาของเขา ลมหายใจร้อน ๆ ที่รดลงบนใบหน้า นัยน์ตาเป็นประกายของเธอจ้องเขา "อย่างนั้นทำไมคุณถึงกลัวฉัน?"

ยวี่จิ้นเหวินมองเธอสายตาไม่ไหวติง ดวงตาเขาเป็นสีดำวาว ราวกับลูกแก้วที่โดนล้างน้ำ

เสียงของเขาทุ้มต่ำ และแหบไปเล็กน้อย "สิ่งที่ฉันกลัวที่สุด ก็คือเธอไม่สนใจฉัน"

แค่ประโยคเดียว ก็ทำเอาหนานซ่งใจอ่อน จากนั้นก็เกิดความรู้สึกปวดใจ

แผลเป็นที่เกิดขึ้นในใจของเธอนั้นถูกพัดพาออกไปเพราะความรักความเอาใจใส่จากเขา แต่ว่าแผลเป็นในใจของเขา ดูเหมือนว่ามันจะยังอยู่

"ฉันจะไม่สนใจคุณได้ยังไงคะ?"

หนานซ่งลูบศีรษะของยวี่จิ้นเหวิน เธอลูบตรงด้านข้างศีรษะที่เขากันผมเป็นคำว่า 'ซ่ง' อยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน "คุณอุตส่าห์เอาชื่อฉันไปไว้บนหัวของคุณแล้วนะ ตอนที่ฉันไม่สนใจคุณ คุณก็ไปยืนหันหน้าไปทางด้านข้างตรงหน้ากระจกแล้วมอง 'ฉัน'สิ เท่านี้ 'ฉัน' ก็สนใจคุณแล้วไง"

ตอนที่เจี่ยงฟานพูดถึงหนานซ่ง ใบหน้าที่เคยเรียบนิ่งของเขาแสดงอารมณ์ออกมาเล็กน้อย จนถึงขนาดที่พูดได้ว่าเขาดูมีความภูมิใจอยู่ในหน้า

ซ่งซีเห็นท่าทางแบบนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนมีมดกำลังกัดกินหัวใจของเธออยู่ มันทั้งคันแล้วก็เจ็บในอก

"เสี่ยวซ่ง เรียกกันเสียสนิทสนมเชียวนะ"

เธอเย้ยออกมา: "คุณมองว่าเขาเป็นคนสนิทคนกันเอง แต่เธอพูดเองกับปากว่าไม่ได้สนิทกับคุณขนาดนั้น"

"นั่นเพราะเธอโดนคุณยุต่างหาก"

เจี่ยงฟานนิ่งไป พอนึกถึงท่าทางเย็นชาของหนานซ่ง รวมถึงแววตารังเกียจและโกรธแค้นของเธอ เขาก็รู้สึกปวดใจ สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดก็คือกลัวว่าจะทำให้เธอผิดหวัง แต่ว่าพอถึงเวลาจริง ๆ เขาก็ทำให้เธอผิดหวังจนได้ เมื่อเลือกเดินทางผิด ถึงจะอยากจะเดินย้อนกลับไปแค่ไหน ก็ทำไม่ได้แล้ว

ซ่งซีกระชากมือของตัวเองออกมาจากมือของเขา จากนั้นก็ถอนหายใจใส่เขาแรง ๆ ด้วยความไม่พอใจ "ฉันรู้ว่าในใจของคุณ หนานซ่งนั้นคือคนที่ดีที่สุด ได้รับยีนเด่นจากพ่อแม่ ทั้งหน้าตาดี ฉลาด แถมพวกพี่ชายก็ยังรักและเอาใจเธอขนาดนั้นอีก ใคร ๆ ก็รักเธอ เธอเป็นแก้วตาดวงใจของตระกูลหนาน แล้วฉันละ ฉันมันก็แค่ลูกนอกสมรสของตระกูลซ่ง ที่มีชีวิตอยู่ได้ก็ต้องพึ่งโชคชะตาล้วน ๆ

เธอก็คือดวงดาวจรัสแสงอยู่กลางท้องฟ้า ส่วนฉันมันก็แค่เม็ดทรายเม็ดหนึ่งที่ใครจะมาเหยียบย่ำก็ได้ จะถ่มน้ำลายก็ได้ จะกระทืบเท้าก็ได้ ฉันมันก็แค่คนสกปรก ๆ คนหนึ่ง แต่ว่าคนอย่างฉัน สมควรจะมีชีวิตเพื่อไปตายหรือไง? ฉันก็แค่อยากใช้ชีวิตของฉันดี ๆ ก็แค่อยากมีเกียรติมีศักดิ์ศรี แค่อยากมีผู้ชายที่รักฉันจริง ๆ จากใจสักคน อยากมีการงานที่ทำให้ตัวเองภูมิใจ ฉันผิดเหรอ? ของที่หนานซ่งมี มีสิทธิ์อะไรที่ฉันจะมีบ้างไม่ได้?"

เจี่ยงฟานมองเธอนิ่ง ๆ "สิ่งที่คุณอยากมี ก็มีหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ยังไม่พอ! ยังห่างจากคำว่าพออีกมาก!"

ซ่งซีหมุนตัวอย่างรวดเร็ว เธอตะคอกออกมาเสียงดัง "ฉันยังอยากมีมากกว่านี้อีก อีก! เงินที่มากกว่านี้ ความรักที่มากกว่านี้ แสงที่มากกว่านี้ ถ้าโลกใบนี้มีแสงส่องมาแค่จุดเดียว มันก็ต้องส่องมาที่ฉัน! ไม่ว่าใครก็ต้องรับรู้ถึงการมีอยู่ของฉัน พวกเขาจะต้องเงยหน้ามามองฉัน เคารพฉัน ชมฉัน! ฉันต้องการให้โลกใบนี้บันทึกเรื่องราวของฉัน สร้างกฎของฉัน ใครขัดขวางจะต้องพินาศ ใครที่อยู่ข้างฉันจะได้มีชีวิตต่อไป หนานซ่งก็เป็นอย่างนี้ คุณ......เจี่ยงฟาน คุณเองก็เหมือนกัน"

"เพราะฉะนั้นที่คุณฆ่าเมียวเจียง เพราะว่าเขาไม่ยอมทำตามที่คุณสั่ง ไม่ยอมหักหลังหนานซ่ง"

เจี่ยงฟานดวงตาแดงก่ำ "แล้วเฉียนเจิ่งเหวยล่ะ เขาฟังคำสั่งของคุณมาตลอด แล้วทำไมคุณ ถึงได้ฆ่าเขา?"