สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 628

ฟู่ยวี่เมื่อโดนหนานซ่งชก เขาก็ดูสงบเสงี่ยมขึ้นมาก

เขาเปลี่ยนมาสวมชุดที่ดูเป็นทางการกว่าเดิม แล้วก็ใช้ไอซ์แพ็กมาประคบใบหน้าของตัวเอง กอดหมอนแล้วก็นอนอยู่บนโซฟา สภาพเขาเหมือนกับหมาหงอย

แต่เขาก็ยังคงเหลือบไปมองซูยินที่ยืนทำอาหารอยู่ในครัวอยู่บ่อย ๆ ซูยินเลยทำเป็นมองไม่เห็น เธอยืนอยู่ข้าง ๆ หนานซ่ง คอยช่วยเธอทำอาหาร

ถึงหนานซ่งจะอารมณ์ไม่ดี แล้วก็มีสีหน้าที่ไม่พอใจอยู่ แต่พอซูยินบอกว่าปวดหัว ถึงปากเธอจะบอกว่าสมควร แต่เธอก็ยังลงมือต้มน้ำขิงให้ซูยินอยู่ดี

"ขอบคุณค่ะคุณอา" ซูยินรับแก้วน้ำขิงเอาไว้ แล้วส่งยิ้มหวานให้หนานซ่ง

เด็ก ๆ บ้านอื่นไม่ชอบน้ำขิงเพราะว่ามีรสชาติเผ็ดร้อนแสบปาก แต่ซูยินนั้นชอบรสชาติแบบนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ไม่ว่าจะไม่สบายหรือว่ารู้สึกแย่ อึดอัดใจ แค่น้ำขิงสักแก้วก็ช่วยเยียวยาได้แล้ว มันสามารถรักษาได้ทุกโรค แล้วก็ช่วยดูแลสุขภาพได้มาก

ในตอนที่ซูรุ่ยยังอยู่บนเขาแล้วเก็บซูยินได้นั้น เด็กน้อยหนาวจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด พอป้อนน้ำขิงให้เธอถ้วยหนึ่ง ถึงได้ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ได้

บางทีอาจเพราะเหตุผลนี้ เธอก็เลยมีความรู้สึกพิเศษกับน้ำขิง

ฟู่ยวี่มองซูยินที่กำลังดื่มน้ำขิงด้วยใบหน้าพอใจ เขาก็แอบหัวเราะในใจ เด็กคนนี้ก็เอาใจง่ายดีเหมือนกันนะ

ที่แท้เธอก็ชอบดื่มน้ำขิงอย่างนั้นเหรอ......

"คุณอา หนูหิวแล้วค่ะ" เพิ่งจะดื่มน้ำขิงหมด ซูยินก็เริ่มบ่นว่าหิว

หนานซ่งกำลังคุยอยู่กับหลินลู่ ได้ยินแบบนั้นก็หันไปถลึงตาใส่เธอ "หิวอะไรอีกล่ะ เพิ่งจะดื่มน้ำขิงหมดเองไม่ใช่เหรอ?"

ซูยินพูดออกมาเบา ๆ "น้ำขิงไม่ได้ทำให้หายหิวนี่คะ......หนูอยากกินบะหมี่เกี๊ยวที่อาทำ"

หนานซ่งมองเธอ "ยังจะมาขอบะหมี่เกี๊ยวอีก เธอช่วยทำเยอะแค่ไหนล่ะ?"

ซูยินเงียบ ไม่กล้าพูดอะไร

"โอ้ ได้เวลากินข้าวแล้ว!"

ฟู่ยวี่ตะโกนออกมา "นี่ฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย หิวจะตายอยู่แล้ว! ตอนเที่ยงออกไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันเลี้ยงเอง!"

เสิ่นเหยียน: "แกลองเดาดูสิ? นาน ๆ ทีคนขี้งกจะยอมเลี้ยงข้าว กินอะไรล่ะ?"

ฟู่ยวี่ลองคิดดู "กินบะหมี่เกี๊ยวดีไหม?"

"......"

ซูยินหันไปมองฟู่ยวี่อย่างไว นัยน์ตาของเธอเป็นประกาย

ยวี่จิ้นเหวินกับเสิ่นเหยียนแอบหัวเราะกันอยู่ในใจ "ได้ ไปกันเถอะ"

ถ้าจะกินบะหมี่เกี๊ยว และเพื่อความปลอดภัยของหนานซ่ง ไปที่ร้านสือเว่ยน่าจะดีที่สุด

"ฉันได้ยินชื่อเสียงของร้านอาหารสือเว่ยของเมืองหนานมาตั้งนานแล้ว ไม่นึกเลยว่าเจ้าของจะเป็นเธอ"

หลินลู่นับถือในตัวของหนานซ่งมาก เธอพูดอย่างไม่งกคำชมว่า "ไม่ใช่เก่งแค่การแพทย์ ทำอาหารก็เก่ง เธอจะอยู่ที่ไหนก็เหมือนสวรรค์ ถ้าเกิดว่าฉันเป็นผู้ชาย ฉันจะต้องเอาเธอมาเป็นภรรยาให้ได้ จะไม่ยอมให้ผู้ชายคนอื่นแย่งไปเด็ดขาด"

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินแบบนั้น เขาก็อดจะใช้ศอกกระแทกสีข้างเสิ่นเหยียนไม่ได้

เสิ่นเหยียนว่า: "แกกระแทกฉันทำไมเนี่ย เสี่ยวลู่ก็พูดถูกแล้วนี่ คุณหมอหนานน่ะเก่งมากจริง ๆ เก่งกว่าแกอีก"

ยวี่จิ้นเหวินตบศีรษะของเขา "เสี่ยวซ่งของฉันเก่งไม่เก่งยังต้องรอให้แกบอกอีกเหรอ?"

เขานั้นต้องการให้อีกฝ่าย- "จัดการเมียของแกให้ดี อย่าเที่ยวมาจีบเมียฉัน"

ยวี่จิ้นเหวินบอกเขาด้วยเสียงทุ้ม เขาพูดเตือนอยู่ใกล้ ๆ หูของเสิ่นเหยียน

เสิ่นเหยียนนิ่งไป จากนั้นเขาก็หัวเราะต่อ เขามองยวี่จิ้นเหวินด้วยสีหน้าเหนื่อยใจ "แกไม่เป็นไรใช่ไหมเนี่ย เดี๋ยวนี้อาหารหึงหวงของแกมันมีมากขนาดนี้แล้วเหรอ? กันผู้ชายไม่พอ แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเองแกยังต้องกีดกัน? ทำไมเล่า กลัวว่าเสี่ยวลู่ของฉันกับคุณหนูใหญ่ตระกูลหนานของแกแอบคบกันหรือไง? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความมั่นคงที่เสี่ยวลู่มีต่อฉัน ต่อให้เปลี่ยนไปชอบไม้ป่าเดียวกัน ก็น่าจะเป็นเมียของแกมากกว่า......แกดูสิ ออร่าของหมอหนานที่แผ่ออกมา ฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่งยังยอมรับว่าสู้ไม่ได้ ปกติเวลาอยู่ที่บ้านแกจะต้องคุกเข่าใช่ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวิน: "ไปไกล ๆ !"

เดินไปเดินมา ก็กลายเป็นว่าฟู่ยวี่กับซูยินเดินรั้งอยู่ท้ายแถว

"เธอ......" ส่วนใหญ่ฟู่ยวี่จะเป็นคนที่เอ่ยปากถามซูยินก่อน "ยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า?"

ซูยินตอบ: "พอได้ดื่มน้ำขิงแล้ว ก็ไม่ปวดแล้วค่ะ"

"อ๋อ" ฟู่ยวี่พยักหน้า "อย่างนั้นก็ดี"

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ ซูยินมองใบหน้าของเขา "คุณ......หน้าของคุณ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่าคะ?"

"ฉันเหรอ" ฟู่ยวี่กำลังจะบอกออกไปว่า 'เขานั้นเป็นคนหน้าหนา ทนได้หมด' แต่พอมองเห็นสายตาเป็นห่วงของซูยิน เมื่อคำพูดมาอยู่ที่ปากเขาก็กลับคำ "เจ็บสิ"

หนานซ่งหันไปพูดกับหลินลู่: "ฉันเจอเพื่อนคนหนึ่ง ฉันขอไปทักทายเธอก่อน พวกเธอขึ้นไปกันก่อนเถอะ อยากกินอะไรก็สั่งได้เลย"

หนานซ่งสั่งให้พนักงานนำพวกหลินลู่แล้วก็เสิ่นเหยียนขึ้นไปที่ห้องชิงหยา แล้วก็เดินไปหาเฮ่อเสี่ยวเหวินพร้อมกับยวี่จิ้นเหวิน

"ทำไมวันนี้ถึงมากินข้าวที่นี่ได้ล่ะ ไม่เห็นบอกฉันล่วงหน้าเลย ฉันจะได้สั่งให้พวกเขาจัดอาหารเอาไว้ให้"

เฮ่อเสี่ยวเหวินยิ้มแล้วบอกออกมา: "ก็แค่มากินข้าวเอง ต้องต่อแถวรอกินเองสิถึงจะอร่อย"

เธอขยับเว้นที่ว่างไว้หนึ่งที่ เพื่อให้หนานซ่งนั่งลงข้าง ๆ เธอ หนานซ่งเพิ่งจะเห็นว่าฝั่งตรงข้ามของเธอก็คือหวังผิง เธอก็เลยหันพยักหน้าให้เขาเพื่อเป็นการทักทาย

ใบหน้าของหวังผิงไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาเองก็ขยับไปข้าง ๆ เพื่อเว้นที่ว่างให้ยวี่จิ้นเหวินได้นั่งลงเช่นเดียวกัน

เฮ่อเสี่ยวเหวินยิ้มหวานแล้วพูดขึ้น: "ฉันอยากจะมากินข้าวที่ร้านสือเว่ยกับเขามานานแล้ว ปกติเขายุ่งจะตาย ไม่ค่อยได้เจอเลยด้วยซ้ำ แถมยกเลิกนัดฉันตั้งหลายครั้งด้วย ครั้งนี้ฉันก็เลยไปดักรอเขาที่ห้องทำงาน กว่าจะพาเขามาที่นี่ได้ ลำบากมาก เป็นยังไง ฉันไม่ได้หลอกคุณเห็นไหมล่ะ อาหารที่ร้านสือเว่ยน่ะคือที่สุดแล้ว!"

หวังผิงยิ้มบาง ๆ "อร่อยจริง ๆ "

"ขอบคุณค่ะ"

หนานซ่งพูดขอบคุณตามมารยาท มีเรื่องบางเรื่องที่ไม่เหมาะจะพูดออกมา แต่ว่าเธอรู้ว่าครั้งนี้ หวังผิงเองก็มีส่วนช่วย ดังนั้นเธอจริงตอบรับน้ำใจของเขา

"วันนี้ฉันเองก็พาเพื่อนมาสองคน ไม่อย่างนั้น พวกเราไปข้างบนด้วยกันไหม?"

หวังผิงพูดปฏิเสธไปตรง ๆ "ไม่ต้องหรอกครับ"

เห็นได้ชัดว่าเฮ่อเสี่ยวเหวินอยากจะตอบตกลง แต่เห็นว่าหวังผิงบอกปฏิเสธ และเธอก็รู้จักนิสัยเขาดี เลยทำได้แค่บอกว่า: "พวกเรากินกันเกือบจะเสร็จแล้วล่ะ พวกเธอรีบขึ้นไปข้างบนเถอะ พวกเรานั่งอีกไม่นานก็จะไปแล้ว"

หนานซ่งเองก็ไม่อยากบังคับ ปล่อยให้พวกเขากินดื่มกันตามสบาย เธอเดินขึ้นไปด้านบนพร้อมยวี่จิ้นเหวิน

ตอนที่เฮ่อเสี่ยวเหวินกับหวังผิงกำลังจะเช็กบิล ผู้จัดการก็บอกว่าประธานหนานเป็นคนจัดการให้เรียบร้อยแล้ว แถมยังให้กล่องของขวัญของร้านสือเว่ยมาด้วยอีกสองสามกล่อง

"นี่คืออาหารที่ปรุงสุกและขนม คุณเฮ่อแล้วก็คุณหวังเอากลับไปให้เด็ก ๆ และผู้สูงอายุที่บ้านทานได้เลยค่ะ"

เฮ่อเสี่ยวเหวินถือกล่องของขวัญแล้วเดินตามหวังผิงออกไปจากร้านสือเว่ย เธออดที่จะชื่นชมออกมาไม่ได้ "เรื่องที่เสี่ยวซ่งจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้คนอื่นนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยเนอะ เทียบฉันกับเธอ ต่างกันลิบลับเลย แล้วนั่นก็ได้รับอิทธิพลมาจากครอบครัวด้วย พ่อแม่สอนมาดี แม่ของเสี่ยวซ่ง คุณชายหนาน ก็เป็นคนที่เก่ง ทั้งหล่อทั้งสวยแถมดูเด็ก ออร่าก็พุ่งกระฉูด เรียกได้ว่าทั้งสวยแล้วก็เก่งเลยจริง ๆ !"

หวังผิงฟังเฮ่อเสี่ยวเหวิสาธยายอยู่เงียบ ๆ มานาน ถึงตรงนี้เขาก็ตอบรับคำ

"อย่างนั้นเหรอ อย่างนั้นก็ควรจะเจอสักหน่อยนะ"