สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 646

รับโทรศัพท์มา ยวี่จิ้นเหวินมองหนานซ่ง ลำคอแหบพร่า “เสี่ยวซ่ง เจี่ยงฟานเขา……”

ฉันได้ยินแล้ว

หนานซ่งแทบพลิกตัวลงจากเตียงทันที แล้วสวมเสื้อผ้า

ผลสุดท้ายไม่รู้ว่าเคลื่อนไหวรีบร้อนไปหรือเปล่า ชายเสื้อเกี่ยวโดนแกะสลักหยกชิ้นนั้นบนโต๊ะที่ยังทำไม่เสร็จ มันหล่นพื้นดัง “ตึง” มุมหักเลย

ศีรษะของเด็กผู้ชายหักแตกแล้ว

ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งมองวัตถุแกะสลักหยกบนพื้นอย่างอึ้งๆ มองหยกชิ้นเล็กนั้นที่หัก ก็ตกตะลึงกันหมด

หนานซ่งขมวดคิ้ว ทันใดนั้นหัวใจก็เหมือนโดนกระชากไป

มองไปรอบๆ อย่างใจลอย ไม่มีที่ไปเลย

——

ลมฝนระทมทุกข์ ค่ำคืนมืดมิดไม่มีที่สิ้นสุด

เจี่ยงฟานตายแล้ว

เมื่อหนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินฝ่าฝนไปถึงสถานกักกัน สิ่งที่เห็นคือศพเจี่ยงฟานนอนราบบนเปลหามเรียบๆ

ร่างกายเขาเย็นเฉียบแข็งทื่อนานแล้ว นอนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ และไร้สุ้มเสียง

ยวี่จิ้นเหวินกางร่มให้หนานซ่งมาตลอดทาง ปกป้องขณะเข้ามาข้างใน ร่างกายก็ยังคงเปียกโชก

มาถึงประตูห้องปฏิบัติการนิติเวช เห็นศพเจี่ยงฟาน หนานซ่งก็หยุดฝีเท้า

เธอจ้องมอง แค่รู้สึกหัวใจเหมือนโดนฝังด้วยหินและทรายหนาทึบ มันติดอยู่ตรงนั้น ขุดออกมาไม่ได้ ขยับไม่ได้ เจ็บอุดอู้

ดวงตายวี่จิ้นเหวินลุ่มลึก หันหน้าไปมองหนานซ่งอย่างเป็นห่วง

ข่าวมากะทันหันเกินไป ไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่มีใครคาดการณ์

จี้อวิ๋นและเฉิงเซี่ยนก็ตามมาเช่นกัน ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา มองหนานซ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเหมือนกัน

ช่วงนี้สถานการณ์รุมเร้าเข้ามา คนตายไปทีละคน ตอนนี้เจี่ยงฟานก็ตายอีก……พวกเขากลัวจริงๆ ว่าหนานซ่งจะรับไม่ไหว

สุดท้ายหนานซ่งก็ยกเท้าขึ้น เดินไปข้างหน้า

เธอเดินไปหาเจี่ยงฟานทีละก้าว เดินไปยัง ผู้ชายคนที่เคยต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับเธอ เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเธอ

เพื่อนร่วมรบที่น่าไว้วางใจหาที่เปรียบไม่ได้

เจี่ยงฟานถูกนิติเวชชันสูตรศพแล้ว ศพถูกคลุมด้วยผ้าขาวหนึ่งชั้น มีแค่ศีรษะและคอเท่านั้นที่เผยออกมา และบนคอก็มีรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด

จี้อวิ๋นไปดูรายงานการตรวจสอบแล้ว ก็สวมถุงมือ ตรวจร่างศพอีกครั้ง

หนานซ่งขอบตาแดง ลำคอสะอึกสะอื้น “เขาตายยังไง?”

จ้าวซวี่ยืนข้างๆ ที่ปากคาบบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดไฟ ทำหน้าหนักอึ้ง

“โดนฆาตกรรม”

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินเงยหน้ามองเขาทันที

ลั่วอินและหนานหนิงซงเข้าใจกระบวนการของเรื่องราวแล้ว สีหน้าก็สงบนิ่งเหมือนน้ำ

หนานหนิงซงตามจี้อวิ๋นไปดูศพเจี่ยงฟาน

เจี่ยงฟานไม่มีญาติใดๆ ที่เมืองหนาน ถึงจะยอมรับศพ เตรียมงานศพแล้ว ก็ต้องให้คนตระกูลหนานมา

ลั่วอินเดินมาตรงหน้าหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้า เรียกเบาๆ ด้วยเสียงแหบพร่า “น้าลั่ว”

“นายไปเถอะ ฉันจะอยู่กับเธอ”

ลั่วอินทำท่ากับให้ยวี่จิ้นเหวิน เข้ามาแทนที่ นั่งข้างๆ หนานซ่ง

ยวี่จิ้นเหวินลุกขึ้นหยั่งเชิง ออกมาเพื่อให้ทาง แต่ไม่ได้เดินไปไกล ยืนใต้แสงไฟที่อยู่ไม่ไกล มองเงียบๆ

ลั่วอินมองหนานซ่งที่เหม่อลอย ไม่บ่อยนักที่ไม่เปล่งเสียงพูดประชดหรือเยาะเย้ยเธอ แต่อ้าแขนกอดร่างเธอจากด้านหลัง ดึงศีรษะลูกสาวมาซบไหล่ตน ลูบศีรษะเธอเบาๆ “แม่รู้ในใจลูกรู้สึกแย่ เสียใจก็ร้องไห้ออกมาดังๆ ร้องเสร็จแล้วจะดีขึ้น”

หนานซ่งไม่ได้ร้องไห้ เธอแค่รู้สึกเสียใจ

ชะตากรรมโหดร้ายเช่นนี้ มันพรากแต่ละชีวิตไปอย่างไร้ความปรานี เมียวเจียง เฉียนเจิ่งเหวย เจี่ยงฟาน แล้วก็อาจารย์มู่……พวกเขาเคยยิ้ม เคยโวยวาย เคยเป็นคนที่สดใสมีชีวิตชีวาต่อหน้าเธอ ภายในพริบตาเดียว ก็หายไปจากชีวิตเธอ กลายเป็นชื่อแต่ละชื่อบนหลุมศพ

“แม่ ฉันอยากรักษาเขาไว้ แต่รักษาไว้ไม่ได้”

เสียงหนานซ่งแหบพร่า “ฉันไม่มีประโยชน์จริงๆ ใช่ไหม?”

“มนุษย์เวลาเผชิญกับโชคชะตา มักจะตัวเล็กและไร้อำนาจ”

ลั่วอินยื่นมือไปลูบท้ายทอยหนานซ่ง “บางคนเอาชนะความไม่แน่ไม่นอนของโชคชะตาไม่ได้ ยอมรับชะตากรรม ก็แค่ยอมรับมัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าการมอบชีวิตตัวเองให้พระเจ้า ปล่อยให้มันเหยียบย่ำไป โชคชะตาฟ้าลิขิต ต้องดำเนินไปตามนั้น ชีวิตเดินมาถึงจุดไหนก็จุดนั้นแหละ บางคนน่ะ ก็เหมือนแม่ ไม่ยอมรับชะตากรรม พระเจ้าสั่งให้ฉันไปทางตะวันออก ฉันต้องการไปทางตะวันตก พลิกผัน ดิ้นรนต่างๆ นานา ในท้ายที่สุดสิ่งที่ปรารถนามากที่สุด ก็แค่ชีวิตอันเรียบง่ายธรรมดาก็แค่นั้น ถ้าบอกว่าแบบไหนดีกว่า แต่ละคนมีความโชคดีของตัวเอง แต่ละคนมีความโชคร้ายของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องเทียบกัน ยังไงก็มีชีวิตเดียวไม่ใช่เหรอ”

เธอถอนหายใจเบาๆ “รอลูกถึงวัยแม่ก็จะเข้าใจ มนุษย์เกิดมาตามลำพัง ไม่ว่าในชีวิตจะมีผู้คนผ่านมาแค่ไหน ในอนาคตก็ต้องตายเพียงลำพัง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน คนในครอบครัว คนรักของลูก ก็ไม่มีทางอยู่กับลูกไปจนถึงจุดจบของชีวิตได้ คนส่วนมากแค่สามารถอยู่กับลูกได้แค่ชั่วขณะหนึ่ง มันก็ดีมากแล้ว เจี่ยงฟาน ก็ได้เสร็จสิ้นภารกิจของชีวิตเขาแล้ว สิ่งที่เราสามารถทำได้ ก็แค่พูดบอกลาเขาดีๆ ส่งเขาไปเถอะ”