สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 652

การสนทนาแบบนี้ ฟังแล้วคุ้นหูจริง ๆ

ผ่านไปหลายปีต้องมาสักครั้ง

“หึ แม่งานยุ่งจริง ๆ นะ หนูว่าแม่ไม่ต้องเป็นคุณนายเฮ่ออะไรแล้ว เข้าวงการงานแต่งงานในฐานะพ่อสื่อ รับรองว่ากิจการรุ่งเรื่อง” เฮ่อเสี่ยวเหวินเยาะเย้ย

“อย่าพูดไร้สาระ! ไม่กลับมา งานแต่งนี้พวกเราก็ตัดสินใจแล้ว” อีกฝ่ายของโทรศัพท์ท่าทางกร่างเป็นอย่างมาก ไม่มีท่าทีจะเจรจาสักนิด

เฮ่อเสี่ยวเหวินสีหน้าเย็นชา “ก็ได้ แต่เพียงฝ่ายตรงข้ามไม่ใส่ใจที่หนูมีชู้ทุกวัน เพียงแค่ทะเบียนสมรส สำหรับหนูไม่สำคัญ ยังไงหนูก็เคยแต่งงานมาแล้วสามครั้ง จะหย่าอีกสักสามครั้งจะเป็นไร? ถ้าบังคับหนูจนโมโห หนูก็จะให้เขาแต่งงานกับศพ”

คุณนายเฮ่อพูดเย็นชา “แกไม่ต้องมาขู่ฉัน ถ้าแน่จริงแกก็ไปตายซะ แค่เพียงแกมีชีวิตอยู่ แกก็ต้องฟังคำสั่งพวกเรา!”

“แม่...” เฮ่อเสี่ยวเหวินโมโหจนตัวสั่น อยากจะด่าออกมา

หวังผิงหยิบโทรศัพท์ในมือของเธอมา แล้วพูดอย่างเรียบเฉย “แม่ยายครับ ผมคือหวังผิงครับ”

เสียงหายใจของอีกฝ่ายเงียบลง จากนั้นก็เปลี่ยนน้ำเสียงในทันที “ไอหยา หวังผิงเองเหรอ นายก้บเสี่ยวเหวิน...พวกนายอยู่ด้วยกันเหรอ?”

“ครับ” หวังผิงน้ำเสียงเรียบเฉย “วันนี้ผมจะพาเสี่ยวเหวินกลับไปเยี่ยมคุณกับพ่อตาพอดีครับ ที่บ้านมีแขกเหรอครับ?”

คุณนายเฮ่อตะลึง แล้วรีบพูด “ไม่มีไม่มี มีแขกอะไรที่ไหนกัน พวกนายมาเถอะ พ่อของเธอพูดถึงนายอยู่”

หวังผิงพูด “ครับ” จากนั้นก็วางสายโทรศัพท์

จากนั้นก็คืนโทรศัพท์ให้กับเฮ่อเสี่ยวเหวิน แล้วเห็นเฮ่อเสี่ยวเหวินจ้องมองเขาอยู่ เธอดวงตาแดงก่ำ

เธอดูเขินอายและโกรธเคือง “หวังผิง นายหมายความว่ายังไงกันแน่?”

หวังผิงจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามเธอ “อยากแต่งงานไหม?”

เฮ่อเสี่ยวเหวินสูดจมูก แล้วพูดอย่างแข็งกร้าว “พูดจาไร้สาระ แน่นอนว่าไม่อยากแต่ง!”

เธอน้ำตาไหลออกมา

หวังผิงยกมือขึ้น เช็ดคราบน้ำตาให้เธอ แล้วพูดเสียงเรียบ “งั้นก็ไม่แต่ง มีฉันอยู่ ใครก็บังคับเธอไม่ได้”

*

หนานซ่งถูกยวี่จิ้นเหวินอุ้มกลับห้อง ใบหน้าเล็กหน้ามุ่ย

เธอโอบคอของยวี่จิ้นเหวิน ขารัดเอวของเขา ท่าทางเหมือนกับเด็กน้อยไม่มีผิด

“นายว่า แม่ของฉันกับหวังผิงเป็นอะไรกันแน่? ไม่ใช่ว่าเป็นคนรักเก่ากันจริง ๆ หรอกนะ?”

ยวี่จิ้นเหวินอุ้มเธออย่างมั่นคง แล้วส่ายหน้า “น่าจะไม่ใช่ คุณน้าลั่วพูดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าชีวิตนี้เธอเคยมีความรักแค่ครั้งเดียว?”

“เธอพูด นายก็เชื่อเหรอ”

หนานซ่งเบ้ปาก “ก็ไม่แน่ ฉันจำได้ว่าตอนฉันเด็ก ๆ เธอร้องไห้บ่อย ๆ เพราะผู้ชายคนหนึ่ง แต่ไม่ใช่พ่อของฉันแน่นอน”

ยวี่จิ้นเหวินตาโต เหมือนกับได้ยินข่าวซุบซิบระเบิดระเบ้ออะไรมา

การแสดงออกที่งุนงง กลับทำให้หนานซ่งขำ

เธอดีดหน้าผากของเขา “รีบวางฉันลงเถอะ อุ้มไว้ไม่เหนื่อยเหรอ?”

“ไม่เหนื่อย” ยวี่จิ้นเหวินเขย่าเธอ “เธอผอมจนไม่มีเนื้อแล้ว ต้องบำรุงให้เธอแล้วจริง ๆ”

“นายพูดแบบนี้ ฉันรู้สึกหิวหน่อย ๆ แล้ว” หนานซ่งพูด

ยวี่จิ้นเหวินมองเธออย่าเอ็นดู “อยากกินอะไร? ฉันทำให้เธอกิน”

หนานซ่งดวงตาเป็นประกาย แล้วพูด: “ฉันอยากกินไก่ทอด”

“ฉันไม่เคยทอดไก่...”ยวี่จิ้นเหวินพูดแล้วจะปล่อยเธอลง “ฉันค้นหาดูว่าทำยังไง”

หนานซ่งจิ้มหน้าผากของเขา “นายโง่เหรอ ทำเองยุ่งยากจะตาย พวกเราออกไปทานข้างนอก”

“ออกไปทานเหรอ” ยวี่จิ้นเหวินลังเล “แต่ด้านคุณน้าลั่ว เธอไม่สนใจแล้วเหรอ?”

เทียบกับการนินทา การกินสำคัญกว่า”

เขาหน้าเคร่งขรึม หนานซ่งก็ใจฝ่อ แล้วยิ้มแหย “จะเป็นไปได้ยังไง ฉันกล้าซะที่ไหน แต่เรื่องนี้ ยุ่งยากเล็กน้อย”

ลั่วจวินหังมองดูเธอ รอให้เธอพูดต่อ

ฉนวนกั้นเสียงไม่ดี หนานซ่งกลัวพ่อแม่ได้ยิน เธอโบกมือให้ยวี่จิ้นเหวินที่ยืนอยู่ที่ประตู ส่งสัญญาณให้เขาปิดประตู

จากนั้นก็ขยับเข้าใกล้ลั่วจวินหัง แล้วกดเสียงต่ำ “พี่ใหญ่ พูดตรง ๆ ฉันกับอาจิ้นเคยสืบหวังผิงก่อนหน้านี้ แต่เขาอยู่ในฝ่ายเสนาธิการ ทั้งหมดที่ฉันสามารถหาได้คือข้อมูลที่เปิดเผยเล็กน้อยบนอินเทอร์เน็ต สำหรับประสบการณ์ชีวิตจริงของเขา พวกฉันก็กำลังใช้ให้คนไปสืบ”

ดวงตาสีฟ้าของลั่วจวินหังสีเข้ม ผู้ชายคนนี้ลึกลับขนาดนี้ เขานึกถึงพฤติกรรมที่ผิดปกติของแม่ได้ ก็รู้สึกไม่สบายใจมาก

หวังผิงกับคุณแม่ ก่อนหน้านี้มีความสัมพันธ์อะไรกัน?

ลั่วอินที่เงียบต่อหน้าลูก ๆ แต่กลับไม่ปิดบังต่อหนานหนิงซบ

เธอล็อกประตู เธอก็พาหนานหนิงซงเข้าห้องอาบน้ำ เล่าเรื่องทุกอย่างต่อหน้าเขา

หนานหนิงซงฟังด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขารู้อยู่ในใจว่าหวังผิงคนนั้นไม่ใช่คนรักเก่าของลั่วอินแน่นอน ยิ่งกว่านั้นไม่ใช่ญาติห่าง ๆ ของเธอ แต่เขาคิดไม่ถึงตรงที่ เขาคือ...

“คุณแน่ใจไหม? เห็นแค่เพียงแวบเดียว คุณก็สามารถจำเขาได้?

ลั่วอินพูด: “ฉันไม่สามารถมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะรูปร่างของเขาแตกต่างจากหลานอวี้คนละคน”

ถ้าหากสามารถมั่นใจได้ เธอคงให้หวังผิงอยู่ที่นี่ ไม่ปล่อยให้เขากลับไป

“แต่ว่า ในใจฉันมักรู้สึกว่าหลานอวี้ยังไม่ตาย”

ขณะที่พูด ลั่วอินตัวสั่นเล็กน้อย เหมือนเห็นไฟเต็มท้องฟ้าอีกครั้ง และชายหนุ่มรูปงามที่อำลาเธอด้วยสายตาเสมอ

“ถ้าหากเขาคือหลานอวี้ ถ้าหากเขาคือหลานอวี้จริง ๆ...”

หนานหนิงซงได้ยินเสียงสั่นของลั่วอิน จึงเดินเข้าไป กอดเธอไว้ในอ้อมกอด ให้ความสบายและความแข็งแกร่งกับเธอ

ลั่วอินพิงไหล่ของหนานหนิงซง เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงหนักแน่น “ถ้าหากเขาคือหลานอวี้ ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง ชื่ออะไร ฉันจะพาเขากลับบ้าน! เขาคือน้องชายของฉัน”