สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 654

การโยนของหนานซ่งดูมันเร็วเกินไป เธอแค่โยนมันเบาๆก็ทำมันได้สำเร็จก่อนที่ผู้ชมจะตอบสนอง

ยวี่จิ้นเหวินและซูยินในฐานะผู้ชมที่ใกล้ชิดที่สุด ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายรีบปรบมือให้เธอ

บอดี้การ์ดของตระกูลหนานส่งเสียงเชียร์และปรบมือให้เช่นกัน

เมื่อเห็นว่าหนานซ่งทำสำเร็จ ฝูงชนที่เฝ้าดูความตื่นเต้นอดไม่ได้ที่จะลองโยนขวดกันแต่ก็ทำไม่สำเร็จ

แค่เห็นก็ทำเป็น แค่เรียนรู้มัน

ซูยินชำเลืองมองฟู่ยวี่อย่างภาคภูมิใจ "ก็เคยบอกแล้ว ว่าอาของฉันเป็นคนเก่ง"

ฟู่ยวี่กล่าวว่า "ก็แค่มือใหม่ที่โชคดี ลองทำใหม่อีกครั้งซิ!"

เขาหยิบขวดอีกขวดขึ้นมาจากโต๊ะ โยนด้วยฝ่ามือ นั่งยองๆกับพื้น โยนแล้วตกลงพื้นอีกครั้ง

“ใช่!” ฟู่ยวี่กำหมัดอย่างตื่นเต้น ราวกับว่าเขาชนะคนทั้งโลก

หนานซ่งไม่เข้าใจความตื่นเต้นของเขาจริงๆ "แค่โยนพลิกขวดเท่านั้น ดูเหมือนได้แชมป์โลก"

ยวี่จิ้นเหวินพูดจากด้านข้าง: "เข้าใจพวกเด็กปัญญาอ่อนหน่อย เขาทำอะไรไม่เป็น ทำได้แค่นี้เขาก็จะทำเช่นนี้"

“เด็กปัญญาอ่อนที่ไหน เป็นอัจฉริยะต่างหาก!”

ฟู่ยวี่ตกใจมากและกระตุ้นเรียกหนานซ่ง "มานี่"

หนานซ่งหยิบอันที่เขาขว้างไปเมื่อกี้ คราวนี้แทนที่จะโยนลงบนพื้น เขาโยนมันไปทางโต๊ะพลิกขึ้นมาอย่างสวยงาม

“แตก!” พลิกตั้งขึ้นอีกครั้ง

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอย่างรู้เท่าทัน

ดวงตาของ ฟู่ยวี่เบิกกว้างด้วยความตกใจ "ได้ ผมไป ตกลง คุณทำสำเร็จสองครั้งแล้ว"

หนานซ่งรู้สึกเบื่อเล็กน้อย “ถ้ายังเล่นแบบนี้ เกรงว่าจะไม่ชนะหรือแพ้จนกว่าจะมืด ทำไมคุณไม่เพิ่มความยากขึ้นล่ะ?”

ฟู่ยวี่เลิกคิ้ว “ยกตัวอย่างเช่น?”

หนานซ่งมองไปรอบๆ ดวงตาของเขาตกลงไปบนกระดานไม้แคบๆ ที่ยื่นออกมาจากผนัง และชี้ว่า "นี่ คุณทำได้หรือเปล่า"

ฟู่ยวี่เดินเข้าไปดูใกล้ๆ "แคบเกินไปหรือเปล่า"

ทันทีที่เขาถาม เขาก็รู้สึกได้ถึงลมที่พัดผ่านหูของเขา และเมื่อเขาลืมตาขึ้น เขาก็เห็นขวดน้ำที่ยืนอยู่ข้างกำแพง

เชื่อฟังราวกับว่าติดอยู่บนนั้น

“!” ฟู่ยวี่ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์และมองย้อนกลับไปที่ หนานซ่งราวกับว่ากำลังดูสัตว์ประหลาด “ให้ตายเถอะ คุณห้อยมันไว้เหรอ?”

หนานซ่งยักไหล่และพูดว่า: มันง่ายมาก!

ฟู่ยวี่มองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินและ ยวี่จิ้นเหวินยักไหล่ "อย่าถาม นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเหมือนกัน"

เขายิ้มและโอบไหล่ของ หนานซ่ง"แต่ เสี่ยวซ่งของผมสามารถทำได้ทุกอย่าง ไม่น่าแปลกใจเลย ผมชินกับมันแล้ว"

"..."

ฟู่ยวี่ต้องการจะยกนิ้วกลางของเขา แต่หนานซ่งพูดว่า "ห๊ะ?" เขารีบเปลี่ยนนิ้วกลางเป็นนิ้วหัวแม่มือในเวลาที่เหมาะสม "เก่งจริงๆ"

เขาดึงที่มุมปากโดยไม่ยิ้ม จากนั้นจึงถอดขวดออก และมองดูใกล้ๆ เพื่อยืนยันว่าไม่มีกาวหรืออะไรติดอยู่เลย

ซูยินรู้สึกว่างเปล่าในหัวใจจึงเดินเข้าไปถามว่า “คุณทำได้ไหม?”

ฟู่ยวี่มีเลือดเก่าเต็มปากอยู่ในใจ เขาอยากจะบอกว่าเขาอาจจะไม่สามารถทำได้ แต่ต่อหน้าเธอ เขาจะพูดได้อย่างไรว่าเขาทำไม่ได้!

มันเป็นสิ่งที่น่าละอาย

ทำไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้!

“ได้ ทำไมจะทำไม่ได้ คุณชายน้อยคนนี้จะทำให้ดู”

เห็นได้ชัดว่าฟู่ยวี่สวมเสื้อแขนสั้นและแสร้งทำเป็นพับแขนเสื้อของเขา เขาเหยียดแขนและขาของเขา กำลังจะพ่นน้ำลายสองใบลงในฝ่ามือของเขา

ราชาแห่งอำนาจจอมปลอม ตราบใดที่เขาไม่อาย คนอื่นก็จะอายแทน

“โอเคได้ ผมจะแถมให้”

ฟู่ยวี่บ่นเบา ๆ "ผมแพ้ เต็มใจที่จะยอมรับพ่ายแพ้นี้และเลี้ยงอาหารฝรั่งเศสสุดหรูให้"

เขาถาม หนานซ่งแต่ดวงตาของเขาหันไปหา ซูยิน

ซูยินไม่ได้มองเขา แต่พูดกับหนานซ่งว่า "อาค่ะ หนูคงไม่ไปด้วย เพราะวันนี้กินอิ่มมากเกินไป"

เธอยกข้อมือขึ้นและมองดูเวลา “หนูต้องไปแล้ว วันนี้ต้องไปคลินิกสอนเด็กฝึกงานสองสามคน”

คลินิกแพทย์แผนจีนซูฉือเพิ่งเปิดสาขาในเมืองหนาน แม้ว่า ซูยินยังเด็ก แต่เธอเป็นถึงอาจารย์และเริ่มฝึกสอนงานได้แล้ว

หนานซ่งพยักหน้าและ ฟู่ยวี่ได้ยินและพูดอย่างเร่งรีบ "ให้ผมไปส่งคุณไหม"

“ไม่ต้อง เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปเอง”

ซูยินกล่าว โบกมือให้พวกเขา และวิ่งไปที่ข้างถนนโดยถือกระเป๋านักเรียนไว้ข้างหลัง ขึ้นแท็กซี่ไปอย่างเร็ว

ไม่ให้ฟู่ยวี่ได้มีโอกาสที่จะส่งเธอเลย

“ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงวิ่งเร็วจัง”

ฟู่ยวี่มองรถออกไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย “มักจะรู้สึกว่าเธอหลบหน้ามาระยะหนึ่งแล้ว ชอบที่จะเมินเวลาเขาพูด และเธอไม่ชอบที่จะหัวเราะอีกต่อไป มันเกิดอะไรขึ้น?”

หนานซ่งและ ยวี่จิ้นเหวินมองหน้ากันและดูเหมือนจะพูดว่า: เกิดอะไรขึ้นคุณไม่รู้

?

ฟู่ยวี่: "สายตาแบบนี้มันหมายความว่าอะไร?"

“ถ้ารู้เขาชอบหลบหน้า ก็อยู่ห่างๆเธอไว้”

หนานซ่งมองดูเขาอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “ขาของคุณยังคงเติบโตบนร่างกายของคุณได้ดีตอนนี้ พี่รุยเห็นแก่หน้าพ่อของคุณ มิฉะนั้น คุณจะยังมีโอกาสมายั่วยุลูกสาวอันล้ำค่าของเขาและยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้ดีในตอนนี้ คิดให้มันดีๆหน่อย”

ฟู่ยวี่: "..."