สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 684

หนานซ่งรีบไปที่อพาร์ตเมนต์ของฉีจิงจิงอย่างเร่งรีบและได้กลิ่นหม้อไฟทันทีที่เปิดประตู

"ดึกขนาดนี้แล้วกินหม้อไฟอยู่อีก ไม่ลดน้ำหนักแล้วเหรอ?"

ฉีจิงจิงหยิบรองเท้าแตะให้หนานซ่งและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันไม่อยากบังคับตัวเอง ไม่ลดแล้ว"

ทันทีที่หนานซ่งเปลี่ยนรองเท้า ก็ถูกหญิงสาวที่สวยราวกับแกะสลักด้วยสีชมพูและหยกจับมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน จับต้นขา เงยหน้าขึ้น "คุณน้า~"

"เด็กน้อยเชียน มาๆ คุณน้ากอดนะ"

หนานซ่งโน้มตัวและอุ้มจินเชียนเหยี่ยนลูกสาวของฉีจิงจิงขึ้นมา จูบใบหน้าเล็กๆที่มีน้ำนมเลอะอยู่ และหยิบกล่องไอศกรีมน่ารักจากด้านหลังออกมาราวกับเป็นมายากล ดวงตาโตของเด็กน้อยเชียนสว่างขึ้นทันที "ไอศกรีม! ขอบคุณค่ะคุณน้า~"

แล้วก็จุ๊บที่หน้าหนานซ่งหนึ่งที

"เด็กดี!" หัวใจของหนานซ่งกำลังจะละลาย

ฉีจิงจิงยิ้มและพูดกับลูกสาวของเธอว่า "กินได้แท่งเดียวนะ แม่จะใส่ที่เหลือในตู้เย็นให้แล้วค่อยกิน"

เด็กน้อยเชียนพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เลียไอศกรีมราวกับว่าเธอกินอาหารอร่อยๆอยู่ ดวงตาของเธอก็หรี่ลง "ฮี่~"

"เฮ้เฮ้เฮ้"

ป้าๆทั้งสามคนตะลึงกับฉากนี้ และทุกคนก็หัวเราะ เด็กๆพอใจกับอะไรได้ง่ายๆ

ฉีจิงจิงถามหนานซ่ง "กินข้าวแล้วยัง? นั่งลงกินข้าวด้วยกันสิ"

"ฉันกินมาจากบ้านแล้ว ไม่เป็นไร"

หนานซ่งเดินไปหาเฮ่อเสี่ยวเหวิน "คุณน้า คุณเป็นอะไรไป โตขนาดนี้แล้วยังหนีออกจากบ้านอีกเหรอ?"

เฮ่อเสี่ยวเหวินสวมเสื้อผ้าหลวมๆอยู่ในบ้าน และซุกตัวอยู่ใต้โต๊ะกาแฟเพื่อล้างไขมันที่ก้นของเธอ ก้นของเธอยังเจ็บอยู่ เธอไม่กล้าที่จะนั่งเลย ทำหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด มันไม่รอช้าที่จะพูดต่อ

เธอพูดว่า "นี่เป็นการที่ฉันย้ายบ้าน ไม่ได้หนีออกจากบ้าน"

"ย้ายบ้าน?" หนานซ่งมองไปรอบๆ "คุณน้าของฉันบอกว่าคุณเอาเสื้อผ้า เครื่องประดับ เครื่องสำอางอะไรก็ย้ายออกมา แล้วของอยู่ไหนล่ะ?"

อพาร์ตเมนต์ที่ฉีจิงจิงและจินต้ากังอาศัยอยู่ในอดีตถูกปิดผนึกโดยศาล หลังจากการหย่าร้างเธอพาลูกสาวไปเช่าอพาร์ตเมนต์ในชุมชนใกล้กับ บริษัท อพาร์ตเมนต์ไม่ใหญ่เกินไปยกเว้นพื้นที่สาธารณะมากกว่า 80 ตร.ม. ห้องนอนและห้องทำงานไม่มีสิ่งกีดขวางและไม่มีพื้นที่เพิ่มเติมสำหรับใส่ของมากมายของเฮ่อเสี่ยวเหวิน หนานซ่งไม่เห็นกระเป๋าและกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเธอ

เฮ่อเสี่ยวเหวินพูด "ฉันเอาของไปไว้ที่โรงแรมแล้ว ไม่กี่วันมานี้ ฉันมาที่บ้านของจิงจิงเพื่อพักฟื้นและช่วยเธอดูแลลูกๆ ยังไงก็ต้องดูแลแผลที่ใบหน้านี้ก่อน ไม่งั้นจะออกไปหางานไม่ได้ พอหางานได้ก็จะเช่าบ้านใกล้ๆแล้วย้ายเข้ามา"

หนานซ่งและฉีจิงจิงมองหน้ากัน แล้วเธอก็พูดว่า "แผนค่อนข้างดี แล้วคุณน้าล่ะ คุณจะเลิกกับเขาแบบนี้เหรอ?"

พอพูดประโยคนี้ออกมา ตะเกียบในมือของเฮ่อเสี่ยวเหวินก็สั่น และเนื้อในชามก็มีรสชาติไม่ดีอีกต่อไป

"ฉันไม่รู้ ฉันแค่คิดว่า เราจะไปแบบนี้ต่อไปไม่ได้"

ร่องรอยของความโศกเศร้าฉายแววในดวงตาของเฮ่อเสี่ยวเหวิน "ถ้าฉันเป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่เอาใจลงไปเล่น ทั้งสองคนอาศัยอยู่กันอย่างสับสน ไม่มีใครต้องรับผิดชอบซึ่งกันและกัน ไม่มีใครให้คำมั่นสัญญา และเป็นการดีที่จะเป็นเพื่อนนอน~อยู่ใต้หลังคาเดียวกัน แต่ตอนนี้มันก็ไม่ได้แล้วใช่ไหม? แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้? ทันทีที่ฉันคิดว่าเขาไม่คิดจะแต่งงานกับฉันเลย ฉันก็ตื่นตระหนก ยังไงฉันก็อยู่กับเขาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว!"

หนานซ่งคิดเกี่ยวกับมัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเกลี้ยกล่อม "คุณน้าเขาบางทีเขาอาจจะไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันในตอนนั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะแต่งงานกับคุณในตอนนี้นะ...…"

"พอเถอะ ผู้ชายที่ไม่รู้จักความคิดที่รอบคอบสักนิด อย่าแต่งงานถ้าไม่ต้องการ ใครจะไปสน"

เฮ่อเสี่ยวเหวินโกรธเมื่อเธอพูด ทำหน้าบึ้งแล้วพูดว่า "อย่าพูดถึงน้าของเธอ ฉันไม่สามารถกินหม้อไฟได้อีกต่อไป เธอต้องอยู่ทีมฉันนะ"

"ฉันไม่อยู่ทีมใคร อีกคนก็น้าของฉัน อีกคนก็เพื่อนซี้ ฝ่ามือและหลังมือเต็มไปด้วยเนื้อซึ่งยากสำหรับฉันที่จะทำ"

หนานซ่งพูดต่อ "ถ้าคุณยังเป็นน้าของฉัน งั้นก็อย่าว่าฉัน ทั้งครอบครัวของเราอยู่เคียงข้างคุณ แต่ถ้าคุณไม่คิดจะทำดีกับน้าของฉัน ก็ต้องถามคนของตัวเอง แม่ของฉันมีน้องชายคนเดียว ฉันมีน้าชายคนเดียว ไม่รู้จะทำยังไง"

ฉีจิงจิงไม่ใช่ผู้หญิงคนโตที่ไม่แตะน้ำแร่ด้วยสิบนิ้ว เป็นแม่บ้านมาหลายปีแล้ว เธอรู้ดีว่าเงินสำคัญแค่ไหน ยื่นมือขอเงินจากผู้ชายยากแค่ไหน และรู้วิธีหาเงินด้วยตัวเองโดยไม่ต้องขอเงินจากผู้ชาย ลงมือทำเลย

"ฉันหาเงินเองได้"

เฮ่อเสี่ยวเหวินพูดเบาๆว่า "ไม่มีเขาฉันก็อยู่ได้งั้นเหรอ? อย่าล้อเล่น!"

"ไม่ได้ล้อเล่น"

หนานซ่งพูด "เธอคิดว่าการหาเงินมันง่ายขนาดนั้นเหรอ? เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า อึมันกินยากพอๆกับเงินที่หายากไหม?"

"......." เฮ่อเสี่ยวเหวินขมวดคิ้ว "แต่ฉันกินข้าว"

หนานซ่งถอนหายใจภายใน "หรือน้าจะกลับไปหาน้าชายของฉันดีล่ะ?"

"ไม่ แม้ว่าฉันจะอดตาย ฉันก็จะไม่พึ่งพาเขาอีก!"

เฮ่อเสี่ยวเหวินมองไปที่หนานซ่งและฉีจิงจิงมองเธออย่างกังวลและพูดว่า "โอ้โห โอ้ พวกเธอมั่นใจในตัวฉันบ้าง โอเค ถ้ามันไม่ได้ผล ฉันยังสามารถขายกระเป๋าและเครื่องประดับได้ แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน อยู่ได้ซักพัก ยังไงซะ ฉันก็เรียนจบจากมหาวิทยาลัยด้านสื่อที่มีชื่อเสียงด้วย จะหางานทำไม่ได้เลยเหรอ? ตราบใดที่ฉันหน้าตาแบบนี้ ก็จะกลายเป็นคนดังทางอินเทอร์เน็ตเพียงไม่กี่นาที หาเงินได้หลายวิธี ไม่ต้องกลัว"

หนานซ่งมองไปที่การมองโลกในแง่ดีที่อธิบายไม่ได้ของเฮ่อเสี่ยวเหวินและคิดว่าเธอไม่เคยถูกทุบตีทางสังคม ดังนั้นเธอจึงมีความคิดที่ไร้เดียงสาเช่นนี้

แต่เส้นทางชีวิตยังต้องเดินเอง ไม่มีใครมาแทนที่ได้

หลังจากออกจากอพาร์ตเมนต์หนานซ่งโทรหาหวังผิงและบอกว่าเฮ่อเสี่ยวเหวินขอให้เธอคืนบัตรเงินเดือนหรืออะไรบางอย่างให้เขา

หวังผิงตอบกลับด้วยเสี่ยงต่ำและแหบ "ฉันอยู่ชั้นล่าง เธอลงมาหน่อย"

"ห๊ะ?"

หนานซ่งโผล่หัวออกมาด้วยความประหลาดใจ คุณน้าตามมาเหรอ? !