สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 690

ยวี่จิ้นเหวินรีบกลับไปอย่างรีบร้อน

พอถึงประตูห้อง จับกระเป๋ากางเกงพบว่าไม่ได้เอาคีย์การ์ดห้องมา คีย์การ์ดอยู่กับหนานซ่งทั้งหมด

เขาทำได้แค่เคาะประตูห้อง

สักพักก็มีเสียงขี้เกียจออกมาจากห้อง "นั่นใคร?"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้ม "เสี่ยวซ่ง ผมเอง"

"คุณเป็นใคร?"

"ผม......." ยวี่จิ้นเหวินพูด "ผมไงอาจิ้น"

ฉนวนกันเสียงของโรงแรมแห่งนี้ก็ไม่เลว เสียงของหนานซ่งผิดไปจากประตูเล็กน้อย แต่ก็ยังได้ยินความเกียจคร้านและขี้เล่น "อ้อ ขอโทษนะ สามีฉันไม่อยู่บ้าน ออกไปยกเวท คุณค่อยมาวันอื่นเถอะ"

จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเดินออกไปจากประตู

ยวี่จิ้นเหวิน "......."

เขาโกรธมากจนต้องหยิบมือถือออกมาแล้วโทรหาหนานซ่ง

หนานซ่งนั่งบนโซฟา ถือโทรศัพท์ แล้วนับถึง "สาม" แล้วก็หยิบขึ้นมาอย่างเกียจคร้านเหมือนเพิ่งตื่น "ฮัลโหล"

"ภรรยาที่รัก ให้ผมเข้าไปเถอะ" ยวี่จิ้นเหวินลดเสียงลง ราวกับกระซิบที่ข้างหูของเธอ

หนานซ่งเหลือบมองที่ประตู กลั้นยิ้ม และไม่ขยับ "คุณไม่ได้ไปยกเวทเหรอ? ก็ยกต่อไปสิ"

"ไม่ยกแล้ว ยกเวทจะไปสนุกเท่าเล่นกับคุณได้ไง?" ยวี่จิ้นเหวินพูดยั่ว

หนานซ่งพึมพำเบาๆ "ฉันสนุกตรงไหน ฉันไม่สนุกเลย ออกไปสนุกด้วยตัวเอง ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน"

"ผมผิดไปแล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินทนไม่ไหวแล้วและติดอยู่ที่ทางเข้า "ผมไม่ควรปล่อยให้คุณอยู่ในห้องคนเดียว ให้ผมเข้าไปเถอะนะที่รัก"

เขาเคาะประตูเบาๆ กลัวว่าจะรบกวนแขกที่อยู่ห้องข้างๆ และถ้าเห็นเขายืนรอภรรยาหน้าห้องมันก็น่าอาย

ในที่สุดก็รู้ว่ามันเป็นอย่างไรสำหรับผู้ชายที่แต่งงานแล้วที่ถูกภรรยาปฏิเสธ

ในทางที่ดีผู้ชายต้องซื่อสัตย์ อย่าทำมัน

ยวี่จิ้นเหวินได้ยินความเงียบจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์ และกำลังจะเกลี้ยกล่อมต่อไป แต่ประตูก็เปิดจากด้านใน

หนานซ่งยังคงสวมเสื้อของเขา รองเท้าแตะผ้าฝ้ายขึ้นไปถึงขาสีขาวตรงของเธอ และเธอพิงประตูและยิ้มให้เขา

ไม่มีท่าทางที่โกรธเลยสักนิด

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขาสั่นไหว เปลวไฟสองดวงลุกโชนในดวงตาของเขา รีบเข้ามาอุ้มเธอขึ้นมา ประตูปิดกระแทกตามหลัง

หนานซ่งรู้สึกราวกับว่าโดนหมีกอดไว้ ขาถูกโอบรอบเอวราวกับใช้กำลัง เอนตัวแนบใบหูและยิ้มอย่างนุ่มนวล

"สวยไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินหายใจเข้าลึกๆ

เขาควบคุมได้ที่ไหน เขาวางเธอลงบนเตียงที่นุ่ม เขาสบตาเธอ แกะรอยทุกส่วนบนใบหน้าของเธออย่างระมัดระวัง แล้วพูดว่า "สวยมาก"

"ใครให้คุณมองหน้า"

หนานซ่งหนีบคางและก้มหน้าลง "ฉันหมายถึงเสื้อผ้า"

ยวี่จิ้นเหวินมองลงไปและเห็นว่าหน้าอกของเธอเปิดกระดุมสามเม็ด จนถึงกระดูกไหปลาร้า รองพื้นหนาถูกชะล้างออกไปแล้ว ภาพของ "สีแดงลูกพลัมสะท้อนผิวขาวราวหิมะ" ถูกเปิดเผยอีกครั้ง และสั่นไหวเบาๆด้วยการหายใจตื้นๆของเธอ

ลำคอของเขาสำลักเล็กน้อย และการหายใจของเขาก็หนักขึ้น "สวยมาก"

หนานซ่งเหยียดมือออก ค่อยๆคลายกระดุมที่สี่และพูดว่า "ข้างในสวยกว่านี้อีก"

"........"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินมืดลงทีละนิด เขาจับมือหนานซ่งและพูดว่า "ผมเอง"

........

เป็นเวลาดึกดื่นและท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว

"!"

ทันทีที่ยวี่จิ้นเหวินได้ยินสิ่งนี้ ก็รู้ว่าเธอกำลังคิดคด และเกือบจะพลิกตัวและลุกขึ้นนั่ง "คุณ กำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ผมทำอย่างนั้นได้ยังไง!"

"ฉันก็พูดไปงั้นๆ คุณร้อนตัวทำไม"

หนานซ่งกดดันเขากลับ รีดไถคำสารภาพด้วยการทรมาน "พูดมา ใครสอนคุณ คุณควรเชื่อฟังและปฏิบัติตามความจริง แล้วฉันจะไม่รบกวนคุณ"

ยวี่จิ้นเหวินสบตาแคบๆของเธอและถามเธอกลับว่า "แล้วคุณล่ะ ใครเป็นคนสอนคุณ? เป็น......น้าของคุณเหรอ?"

เมื่อเฮ่อเสี่ยวเหวินประสบอุบัติเหตุในวันนั้น หนานซ่งก็กลับไปโทรหาเขาและถามคำถามแปลกๆมากมายกับเขา

เขารู้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ

ใบหน้าของหนานซ่งแดงเล็กน้อย และเธอไม่สามารถต้านทานคำถามของยวี่จิ้นเหวินและอธิบาย "วิธีการเข้ากันได้" ระหว่างหวังผิงและเฮ่อเสี่ยวเหวิน

เมื่อยวี่จิ้นเหวินได้ยินเรื่องนี้ เขาไม่แปลกใจเลย เขาแค่ยกคิ้วและมองไปที่หนานซ่ง "คุณอยากเล่นเหมือนพวกเขาด้วยไหม?"

"เล่นบ้าอะไรล่ะ!"

หนานซ่งโพล่งออกมาและจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ "คุณกล้าตีฉันเหรอ?"

เมื่อเธอถาม ยวี่จิ้นเหวินก็อธิบายไม่ถูกและพูดโดยไม่ได้คิดว่า "ผมกล้าสะที่ไหนกัน คุณให้ความกล้าหาญผมสามข้อ แต่ผมไม่กล้า"

เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขา หนานซ่งก็หัวเราะ และทั้งสองก็มองหน้ากันและหัวเราะคิกคักเป็นเวลานาน

ยวี่จิ้นเหวินโน้มตัวไปข้างหน้า จูบหนานซ่งเบาๆที่หน้าผากแล้วพูดว่า "ทุกคู่มีวิธีเข้ากันได้ของตัวเอง มันสบายที่สุดแล้ว เรามาเลือกอันที่เราชอบที่สุดกันเถอะ ใช่ไหม?"

หนานซ่งพยักหน้า เธอก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

"อีกอย่าง" ยวี่จิ้นเหวินเปลี่ยนคำพูดของเขา คว้าเอวของหนานซ่ง กดหน้าผากของเขากับเธอและพูดเบาๆว่า "เราค่อยๆค้นหากันไป คุณคิดว่าไง?"

หนานซ่งพูดไม่ออกเมื่อเขาจูบเขา และสัมผัสรอยแผลเป็นบนร่างกายของเขา ซึ่งบางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อเธอทำการผ่าตัดกับเขา คนอื่นๆได้รับบาดเจ็บจากการที่เขาพยายามช่วยชีวิตเธอ และรอยแผลเป็นแต่ละรอยเหล่านี้ก็ได้ให้รายละเอียดเกี่ยวกับอดีตของพวกเขา ทำให้เธอเป็นทั้งทุกข์และเป็นที่รัก

อันที่จริงพวกเขาได้รวมเป็นหนึ่งเดียวมานานแล้ว

อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้