สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 693

หนานซ่งกางสมุดจดโดยหันหน้าไปทางลายมือที่คลุมเครือ แล้วพูดช้าๆว่า "ขั้นแรก พูดจาไพเราะน่าฟัง พูดจาหยาบคายหน่อยๆแบบที่ทำให้คนหน้าแดงระเรื่อ ไม่จำเป็นต้องมีวินัยและความอับอายบนเตียง ทางที่ดีควรกัดหูบ่อยๆเพื่อส่งออกไป......."

เธออ่านมันอย่างจริงจัง ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกเขินอายจนอยากจะจิกนิ้วเท้าของเธอ

ด้วยใบหน้าที่แข็งทื่อ เขาก้าวไปข้างหน้าและพยายามคว้าสมุดจด หนานซ่งรีบหลบตา ก้มหน้าแล้วอ่านต่อ "ขั้นที่สอง การกระทำที่น่ารังเกียจ เน้นย้ำนโยบายห้าหลัก——อ่อนโยนแบบป่าเถื่อน การเคลื่อนไหวอาจหยาบ แต่ดวงตาต้องอ่อนโยน และอุปกรณ์ประกอบฉากสามารถเสริมได้ เช่น ผ้าปิดตา เนคไท กุญแจมือ......"

สีหน้าของหนานซ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่ออ่าน ไม่สามารถอ่านได้อีกต่อไป และความรู้สึกของภาพก็ออกมา

ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะเป็นบ้า ดังนั้นเขาจึงวางมือบนหน้าผากของเขา ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองหนานซ่ง

"นี่คุณไปเรียนรู้เรื่องนี้มาจากไหน?"

หนานซ่งขว้างสมุดไปทางยวี่จิ้นเหวิน "ยังจะอ่อนโยนแบบป่าเถื่อน ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เขากล้าพูด คุณก็กล้าที่จะเชื่อ"

ยวี่จิ้นเหวินถือสมุดจดและยิ้มอย่างเขินอาย "ผมก็แค่เขียนไปงั้นๆแหละ"

"ถึงว่า ทำไมวันสองวันนี้คุณถึงแปลกๆ"

หนานซ่งเหล่มองยวี่จิ้นเหวินและสมุดที่อยู่ในมือของเขา "ใครสอนคุณเรื่องนี้?"

ยวี่จิ้นเหวินพูดด้วยใบหน้าจริงจัง "ผมไม่สามารถทรยศพี่น้องของผมได้"

"อ้อ งั้นคงเป็นฟู่ยวี่สินะ"

หนานซ่งตอบสนองอย่างรวดเร็วมาก

ยวี่จิ้นเหวิน "......." นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาพูด

"อืม ฉันก็แค่พูดเอง ข้อโต้แย้งที่ไม่น่าเชื่อถือแบบนั้น จะมีใครบ้างที่ถุยน้ำลายออกจากปากสุนัขของเขา?"

หนานซ่งตบที่วางแขนของโซฟาอย่างแรง "โอเค โทษซูยินคนเดียวไม่พอหรอก ตอนนี้ก็เห็นว่คู่รักของเราเดือนร้อนกันหมดแล้ว ฟู่ยวี่นะ ฉันกลับไปจะสับแกให้เละ แล้วจะต้มเป็นซุปหัวปลา!"

เมื่อฟังคำพูดที่โหดร้ายของหนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวินไม่สนใจชะตากรรมของฟู่ยวี่แต่จับคำว่า "คู่รัก" ได้อย่างแม่นยำ

เขารีบวิ่งไปหาหนานซ่งที่โซฟาโดยตรง จ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เร่าร้อน

หนานซ่งเอนตัวลง สบตาเขา "ทำอะไร?"

"คู่รัก" ยวี่จิ้นเหวินจ้องที่เธอ

หนานซ่งมองดูดวงตาที่เหมือนหมาป่าของเขา และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ยกมือขึ้นเพื่อบีบใบหน้าของเขา "คุณก็ขอฉันแต่งงานแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ตกลงสักหน่อย การแต่งงานเป็นเพียงเรื่องของเวลาไม่ใช่เหรอ? หรือคุณเสียใจและไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับฉันแล้ว?"

"จะได้ยังไงกัน! ขนาดในฝันผมยังอยากแต่งงานกับคุณเลย!"

ยวี่จิ้นเหวินกำลังจะคุกเข่าลงแสดงความรู้สึกที่จริงใจกับเธอ เขามีความสุขมากที่ก้าวไปข้างหน้าและกอดหนานซ่งในแนวนอน เขาอุ้มเธอไปรอบๆห้องโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของ CEO และตะโกนขึ้นไปบนท้องฟ้า "ผมกำลังจะแต่งงานแล้ว! ! !"

"นี่คุณจะบ้าเหรอ" หนานซ่งโอบแขนรอบคอและหัวเราะคิกคักขณะมองดูใบหน้าโง่ๆที่มีความสุขของเขา

คนรักกันตั้งแต่ตกหลุมรัก——แต่งงาน——มีลูก ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมชาติที่ต้องทำ แต่สำหรับหลายๆคน มันเป็นสิ่งล้ำค่าอยู่แล้ว และอาจต้องใช้โชคตลอดชีวิตเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ดังกล่าว ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับความพยายามร่วมกันของทั้งสองฝ่าย

หลังจากกลับมาที่เมืองหนานได้ไม่นาน หลังจากแจ้งผู้ปกครองของทั้งสองฝ่ายและได้รับความยินยอมจากผู้ใหญ่แล้ว ยวี่จิ้นเหวินและหนานซ่งไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนเพื่อรับใบรับรอง

ทั้งสองครอบครัวเดินไปมาและฉีกปฏิทิน พยายามเลือกวันที่เป็นมงคล

สองสามวันสิ้นปีเป็นสิ่งที่ดี แต่ยวี่จิ้นเหวินแสดงว่าเขากังวลที่จะแต่งงานกับภรรยาและกลับบ้านจนถึงสิ้นปี สุดท้าย กับหนานซ่งกำหนดวันที่ 9 กันยายน การแต่งงานกับความตั้งใจดีของ "ตลอดไป" ผู้ใหญ่ดูปฏิทินและเป็นวันที่ดีที่หายากเช่นกัน

ตัดสินใจได้แล้ว ก็วันนั้นแหละ!

คืนก่อนได้รับใบรับรองยวี่จิ้นเหวินนอนไม่หลับ คุยกับหนานซ่งทั้งคืน เขาตื่นเต้นมาก

"ที่รัก คุณรู้ไหมพรุ่งนี้วันอะไร?"

หนานซ่งพิงแขนเขาและหาวอย่างเกียจคร้าน "คุณถามคำถามนี้แปดร้อยครั้งแล้วในคืนเดียว"

ยวี่จิ้นเหวินเขย่าเธอ "คุณพูดออกมา"

หนานซ่งช่วยอะไรไม่ได้ จึงตอบเขาแปดร้อยคนแรกว่า "9 กันยายน วันที่เราจะได้รับใบรับรอง"

"ใช่! ยังมีเวลาอีกสองชั่วโมง และมันจะเป็นวันที่ 9 กันยายนแล้ว!" ยวี่จิ้นเหวินเหลือบมองนาฬิกา และร่างกายของเขากำลังจะขยับ

คืนนี้หลับไม่ลงเลยมันพังหมด

มีคู่อยู่อีกด้านหนึ่งที่ยังไม่หลับไม่นอนด้วย

ลั่วอินเอนกายลงบนหัวเตียง ฟังการเคลื่อนไหวที่มีชีวิตชีวา ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ "ตอนกลางคืนจะเอะอะอะไรกัน?"

หนานหนิงซ่งนั่งบนโซฟาสูบบุหรี่ และพูดว่า "คงจะเป็นลมบ้าหมูแหละ"

ลั่วอินมองขึ้นไปที่เขาและเห็นว่าที่เขี่ยบุหรี่ของโต๊ะกาแฟเต็มไปด้วยก้นบุหรี่ "รมควันจนตายอยู่แล้ว คุณจะสูบจนให้ตัวเองตายเลยใช่ไหม?"

"งั้นผมออกไปสูบด้านนอก" หนานหนิงซ่งพูดและกำลังจะเดินไป

ลั่วอินหยุดเขา "กลับมา นั่งลงเดี๋ยวนี้!"

หนานหนิงซ่งนั่งเอนหลังและนั่งบนโซฟาอย่างเชื่อฟังดูเหมือนเจ้านายไม่มีความสุข

"เป็นอะไรไป ลูกสาวจะแต่งงานพรุ่งนี้ ทนไม่ไหวแล้วเหรอ?"

ลั่วอินเดินไปหยิบบุหรี่ที่ปลายนิ้วของเขา เอาเข้าปาก สูบหนึ่งทีแล้วใส่ลงในที่เขี่ยบุหรี่

"ไม่มีอะไรที่ต้องทนไม่ไหว ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอแต่งงาน แม้จะแต่งงานกับคนเดิมก็ตาม"

ลั่วอินไม่รู้ว่ากำลังปลอบสามีหรือตัวเธอเอง "ครั้งแรกที่เราไม่สามารถหยุดมันได้ คราวนี้ลูกๆสองคนกำลังขออนุญาตจากเราให้ลงไปขอใบอนุญาตแต่งงาน และพวกเขาบอกว่าควรจะแต่งงานใหม่ ลูกเขยเราก็รู้จักกันแล้ว กังวลเรื่องอะไร?"

"ก็เข้าใจเหตุผล แต่ภายในใจ......" หนานหนิงซ่งสะกิดใจ "ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่"

ลั่วอินไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร "ไม่สบายใจก็ต้องสบายใจ เธอสามารถอยู่กับคนที่เธอรักได้ เราในฐานะพ่อแม่จะมีความสุขกับลูกสาวของเราได้ไหม? คุณต้องมีความสุขที่ได้ส่งเธอไป เขากำลังแต่งงานกับลูกสาวของพวกเรา และเรากำลังมีลูกชายเพิ่มขึ้น มันถือเป็นเรื่องที่ดี!"

หนานหนิงซ่งฟังคำพูดของภรรยาของเขาซึ่งยังคงเฉยเมยแต่มีอิสระและง่ายมาก ทันใดนั้นก็รู้สึกโล่งใจมากและหัวเราะออก

การเคลื่อนไหวในอีกด้านหนึ่งยังคงดำเนินต่อไป หนานหนิงซ่งหันหน้าไป "นี่ ยังไม่หยุดอีกเหรอ......"

"พอแล้วๆ คุณไปนอนเถอะ ไปยุ่งกับพวกเขาทำไม!"

ลั่วอินบ่น "รอให้ลูกสาวแต่งงานออกไป ฉันจะรื้อสวนกุหลาบและติดตั้งแผงกันเสียงซึ่งส่งผลต่อความสุขของฉัน"