สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 700

หวังผิงเงียบไปห้าวินาทีแล้ววางสายโดยไม่ส่งเสียง

ไม่มีแม้แต่มารยาทขั้นพื้นฐาน

หนานซ่งสามารถจินตนาการถึงใบหน้าของคุณน้าของเธอได้ มุมปากของเธอกระตุกด้วยรอยยิ้ม

ฉีจิงจิงตั้งใจฟังอยู่ข้างๆ "หวังผิงโทรมาเหรอ?"

"อืม" หนานซ่งพยักหน้า ยิ้มแล้วพูดต่อว่า "คาดว่าตอนนี้เสี่ยวเหวินจะโกรธมากจนเขากำลังจะระเบิด"

"ดีแล้วที่โกรธ" ฉีจิงจิงพูดด้วยเสียงหัวเราะ "การโกรธหมายความว่าเขาใส่ใจ"

หนานซ่งพูด "อือ" หนึ่งคำ "ข่มเหงภรรยาของเขาอยู่พักหนึ่ง ตอนนี้ก็ชดใช้กรรมไป ให้เขาตามขอคืนดีอย่างช้าๆ"

***

กู้เหิงและหนานหลินได้สิ้นสุดการเดินทางฮันนีมูนและทำงานร่วมกันเพื่อกลับบ้าน

ไม่รู้ว่าทั้งคู่กินข้าวนอกบ้านดีแค่ไหน พอกลับมา น้ำหนักขึ้นและดำขึ้นมาก

กู้เหิงแจกจ่ายของขวัญที่เขานำกลับมาให้ครอบครัวและพูดว่า "ฉันไม่ได้กินของมันๆจริงๆนะ แต่หลักๆก็เพราะไม่ต้องทำงาน 'ไม่มีเอกสารทางการให้ร่างกายเมื่อยล้า' อารมณ์ก็ผ่อนคลายตามไปด้วย และโดยธรรมชาติแล้ว หัวใจของฉันก็เบิกกว้างและร่างกายของฉันก็อ้วนขึ้น คงจะดีถ้ามีการลาจากการแต่งงานทุกปี"

"คิดให้ดี!" หน่านซ่งทำลายภาพลวงตาและความฝันของเขา "คุณไม่ได้อยู่ในบริษัทมานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว หยางเค่อกับฉันได้ทำงานทั้งหมดที่คุณควรจะทำ ตอนนี้ถึงตาคุณทำงานหนักแล้ว ฉันแค่อยากพักผ่อนและสนุกกับชีวิต"

ในที่สุดหนานซ่งก็ชนะการพักร้อนเป็นเวลาครึ่งปีกับพ่อแม่และแม่ของเธอ เตรียมตัวไปเที่ยวกับยวี่จิ้นเหวินได้แล้ว

"แม่ให้เวลาฉันลาพักร้อนครึ่งปี ทำไมเราไม่จัดเวลาสำหรับงานแต่งงานล่ะ?"

หนานซ่งกำลังกินส้มนั่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่ห้องลอยฟ้าและพูดกับยวี่จิ้นเหวินว่า "คราวนี้น่าจะไปฮันนีมูนกันก่อน ไม่อย่างนั้นคงจะหาเวลาได้ยากในอนาคต เราทั้งคู่ต่างยุ่งมาก บางทีเราอาจจะได้อาศัยอยู่ในเมืองแฝดหลังแต่งงาน ถึงเวลานั้น....…"

"ห๊ะ?"

ยวี่จิ้นเหวินหันไปมองเธอ เอนตัวเล็กน้อย ดูดส้มครึ่งหนึ่งที่หนานซ่งมีอยู่ในปากของเธอแล้วพูดว่า "ใครอยากอยู่ในเมืองแฝดกับคุณ? ความสัมพันธ์ทางไกลก่อนแต่งงานเป็นเรื่องยากพอแล้ว และการแต่งงานไม่ใช่เพียงเพราะเห็นแก่มัน อยากอยู่ด้วยกันไปนานๆ ผมจะดูแลคุณไปตลอดชีวิต!"

หนานซ่งรู้สึกอบอุ่นด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและจริงจังของเขา ยิ้มและป้อนกลีบสีส้มอีกดอกเข้าปากของเขา

"ได้ งั้นเรามาลองประสานเวลากันให้มากที่สุดในอนาคต อยู่ในเมืองเป่ยสักพัก และอยู่ในเมืองหนานสักพัก ไปๆกลับๆแบบนี้ไปก่อน"

"อืม"

ยวี่จิ้นเหวินคิดว่าไม่เป็นไร นั่งบนขอบเตียง กอดหนานซ่งบนตักของเขา และถามเธอว่า "ตอนนี้เราเป็นอิสระแล้ว มาคุยกันเถอะ คุณอยากไปเที่ยวที่ไหน?"

"ที่ที่อยากไปเยอะมาก"

หนานซ่งรู้สึกว่าเธอไม่ได้เดินทางเป็นเวลานาน และเธอก็รู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ "ฉันอยากขึ้นบอลลูนลมร้อน!"

ยวี่จิ้นเหวินมองไปที่ดวงตาที่เปล่งประกายของเธอและยิ้ม "งั้นก็ไปตุรกี"

"ฉันยังอยากไปกระโดดบันจี้จัมพ์!"

"งั้นก็ไปมาเก๊าทาวเวอร์"

"แต่ฉันอยากไปซีอานจริงๆ เพื่อดูสุสานจิ๋นซีฮ่องเต้"

ยวี่จิ้นเหวิน "เนินดินเล็กๆไม่เห็นมีอะไรเลย เราสร้างมันขึ้นมาเอง"

"เนินดินเล็กๆอะไร นั่นเป็นหนึ่งในแปดสิ่งมหัศจรรย์ของโลก คุณยวี่คุณช่วยแสดงความเคารพหน่อยได้ไหม?"

"ได้ๆๆ เราไปที่นั่นกัน"

"นี่มันก็ยัง......."

ทั้งสองคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้น และหนานซ่งพูดว่า "เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน"

เมื่อพูดถึงการขายทิ้งของเหล็กสามเหลี่ยม ต้องเป็นร้านบูติกแบบบอกต่อปากต่อปากคู่

เชียนซุ่ยเป็นผู้ชายในวัยสามสิบ ปกติเขาเป็นคนขี้ขลาดข้างถนน เขาเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมให้ใครมองเขาเมื่อถูกโยนเข้าไปในฝูงชน แต่ภายใต้รูปลักษณ์ที่ธรรมดาของเขา สมองของเขาช่างเฉียบแหลมจริงๆ และเธอก็ไม่รู้จักเขา คุณมีเรื่องราวและตัวละครที่แปลกประหลาดกี่เรื่องในใจ

"นี่นี่" เชียนซุ่ยรู้สึกกลัวเล็กน้อย มองไปที่หนานซ่งและเกาหัวอย่างเขินอายเล็กน้อย "นี่ เอามาให้เธอ"

เขามามือเปล่าไม่ได้ เขาเลยซื้อส้มหนึ่งถุงและสตรอเบอร์รี่หนึ่งกล่องที่ร้านขายผลไม้หน้าประตูชุมชน หรือแม้แต่ซื้อหัวไชเท้าผลไม้กล่องหนึ่งอีกด้วย!

หนานซ่งเชิญเขาเข้ามา แล้วพูดว่า "มาได้ตลอดไม่จำเป็นต้องซื้ออะไรมาก็ได้" จากนั้นเขาก็ยื่นมันให้ยวี่จิ้นเหวินอย่างหยาบคาย

"ที่รัก ฉันอยากกินหัวไชเท้าแล้ว"

ยวี่จิ้นเหวินรับมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เดี๋ยวผมเอาไปล้างให้ พวกคุณนั่งลงก่อนนะครับ ในตู้มีใบชาอยู่ น้ำเดือดแล้วก็ชงได้เลย"

เฮ่อเซินและเชียนซุ่ยนั่งลงบนโซฟา เชียนซุ่ยนั่งอยู่ที่นั่นด้วยเท้าที่แข็งกระด้างเหมือนนักเรียนประถม

หนานซ่งพูดขณะชงชา "เชียนซุ่ยเคยไปที่โถงสามสมบัติ คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?พูดมาได้เลย"

เชียนซุ่ยเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองหนานซ่ง และพูดว่า "อ่า" ช้าๆ แล้วค่อยๆหยิบสคริปต์จากกระเป๋าด้านหลังเขาอย่างช้าๆ ลังเลอยู่นานกว่าจะพูด "ฉันก็.......แค่.......ก็คือว่า.......มีละคร.......ฉันคิดว่า........มันก็ไม่เลวเลยนะ"

หนานซ่งอดทนรอคำพูดของเขา และเมื่อเขาพูดจบ เธอยิ้มและพูดว่า "คุณพูดติดอ่างตั้งแต่เมื่อไหร่?"

"เปล่า" เชียนซุ่ยปกป้องด้วยเสียงต่ำ แล้วมองไปที่เฮ่อเซิน "คุณพูดดีกว่า!"

ไม่ได้อยู่ในอาณาเขตของเขาเอง เขายังคงประหม่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องเผชิญกับความงามที่ยิ่งใหญ่อย่างหนานซ่ง

เฮ่อเซินยิ้มเล็กน้อย เหลือบมองยวี่จิ้นเหวินแล้วตั้งตามองไปที่หนานซ่ง

"งั้นฉันขอพูดตรงๆเลยนะ เชียนซุ่ยเขียนบทโดยอิงจากคุณ และตัวเอกเป็นปรมาจารย์ด้านการแกะสลักหยก ฉันอ่านแล้ว บทนี้ดีมาก และมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคุณโดยเฉพาะ ฉันจะมาถามคุณว่าคุณต้องการเล่นละครเรื่องนี้หรือไม่?"

หนานซ่งรู้สึกเหมือนถูกกระแทกที่ก้นหม้อ "อะไรนะ?"