สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 706

หนานซ่งไม่ยอมให้ยวี่จิ้นเหวินทำสำเร็จ เธอเล็ดลอดออกมาจากใต้วงแขนในขณะที่เขาไม่ได้กอดเขา และรีบเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

"ฉันกำลังจะอาบน้ำ คุณห้ามเข้ามานะ!"

เมื่อได้ยินคำเตือนและตะโกนโกรธของเธอ ยวี่จิ้นเหวินก็หัวเราะ เขาแค่อยากจะหยอกล้อเธอ

เมื่อเอนตัวลงบนหัวเตียงและปัดข่าว รูม่านตาของยวี่จิ้นเหวินหดตัวลงเมื่อเขาเห็นข่าวท้องถิ่นจากเมืองหนานโผล่ขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

หนานซ่งออกจากห้องน้ำอย่างสดชื่นหลังจากอาบน้ำ โดยยังคงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของยวี่จิ้นเหวิน

ไม่ได้คาดหวังว่าผู้ชายคนนี้จะไม่ได้มองเธอมาก แต่ยกโทรศัพท์ขึ้นตรงหน้าเธอด้วยใบหน้าเคร่งขรึม "ดูสิ"

หนานซ่งโน้มตัวเข้ามาเห็นว่าเป็นข่าวของผู้อำนวยการท้องถิ่นของเมืองหนาน ซึ่งถูกสอบสวนเรื่องการติดสินบนและฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงจากอาคารด้วยความกลัวว่าจะมีอาชญากรรม

และชื่อนั้นไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ช่างคุ้นเคย

"นี่คือ......." การแสดงออกของหนานซ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเธอมองไปที่ยวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินพยักหน้า

ผู้อำนวยการท้องถิ่นคนนี้เป็นคนที่เกือบรังแกเฮ่อเสี่ยวเหวินเมื่อเขาเมาในห้องลอยฟ้า

ทั้งสองมองหน้ากัน

เดิมทีหนานซ่งไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยมันไปง่ายๆ ลั่วอินบอกให้เธอทำไปแล้ว แต่ลุงหลานอวี้บอกว่าพวกเขาไม่ต้องการการแทรกแซงจากพวกเขา เขามีการเตรียมการของตัวเอง ลั่วอินกลัวว่าเขาจะหุนหันพลันแล่น เขายังบอกเป็นพิเศษว่าอย่ามาที่ตงเจิ้น เขาต้องปฏิบัติตามกระบวนการทางกฎหมาย

ลุงเห็นด้วย

ตอนนี้ผู้อำนวยการกัวกำลังถูกจัดการตามกระบวนการทางกฎหมายจริงๆ แต่การตายของเขาน่าเกลียดเกินไป

เขากระโดดตึก ร่างพังยับเยิน เมื่อคนในครอบครัวไปรับที่เกิดเหตุ ไม่สามารถทำให้ใบหน้าของเขา

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินกำลังคุยกันที่นี่เมื่อพวกเขาได้รับโทรศัพท์จากเฮ่อเสี่ยวเหวิน

ทันทีที่รับสายโทรศัพท์ เสียงที่สั่นเทาของเฮ่อเสี่ยวเหวินก็ดังขึ้น "เสี่ยวซ่ง เธอเคยเห็นข่าวว่ากัวหย่งอานฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงจากอาคารไหม?"

"เพิ่งเห็นเมื่อกี้"

"ให้ตายเถอะ ฉันเพิ่งจะได้ยินรุ่นพี่ฉันพูดถึง ฉันตกใจมาก!"

เฮ่อเสี่ยวเหวินรู้ว่าเธออยู่ที่ห้องลอยฟ้า และต้องการมาหาเธอ

หนานซ่งพูดว่า "มาเลย ฉันซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่ฉันนำกลับมาฝากให้เธอด้วยพอดี เธอต้องการให้ฉันไปรับไหม?"

"ไม่เป็นไร รุ่นพี่ไปส่งฉัน!"

จากนั้นก็วางสาย

"รุ่นพี่?" หนานซ่งได้ยินคำนี้สองสามคำในประโยคของเฮ่อเสี่ยวเหวินนั้นแยกออกไม่ได้จากรุ่นพี่คนนั้น และสัญชาตญาณของผู้หญิงคนนั้นทำให้เธอเอะใจเล็กน้อย

เฮ่อเสี่ยวเหวินมาอย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอเข้าไปในประตู เธอมีใบหน้าเล็กๆ และยกมือขึ้นเพื่อทักทายยวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินกำลังยุ่งอยู่ในครัวโดยสวมผ้ากันเปื้อน เขามีอารมณ์ความเป็นพ่อบ้านที่ดี และถามเธออย่างใจดีว่า "คุณกินข้าวหรือยัง?"

เฮ่อเสี่ยวเหวินพูดว่า "ยังเลย ฉันเพิ่งเสร็จจากการอัดเสียงสตูดิโอ และทีมงานไม่ได้ดูแลเรื่องอาหาร ฉันหิวจะตายแล้ว"

"งั้นเดี๋ยวผมทำให้กิน รอสักครู่ กินบะหมี่ได้ไหม?"

"ได้สิ ฉันไม่เลือกกิน"

ความประหลาดใจแวบวาบในดวงตาของหนานซ่ง

เฮ่อเสี่ยวเหวินที่เธอรู้จักมักมีความมั่นใจมากที่สุด จู่ๆวันหนึ่งก็ดูถูกตัวเองมากเกินไปแล้วยังเป็นทุกข์เป็นร้อนในเรื่องผลได้ผลเสียส่วนตัวด้วย

หนานซ่งยกมือขึ้นและดีดเฮ่อเสี่ยวเหวินที่หน้าผาก ขัดจังหวะการดูถูกตัวเองของเธอ

"อ่า เจ็บนะ" เฮ่อเสี่ยวเหวินลูบหน้าผากและขมวดคิ้ว "เธอจะตีฉันทำไม?"

"ก็ตีที่เธอไม่มั่นใจในตัวเองไงล่ะ เธอมีกระจกก็ดูสะว่าตอนนี้ตัวเองสวยขนาดไหน" หนานซ่งพูด

"ฉัน? สวย?"

เฮ่อเสี่ยวเหวินก้มหน้าลงและมองดูร่างกายสีเทาของเธอ เรียบง่ายและสง่างามเพียงไปที่ตลาดผักเพื่อตั้งแผงลอย ไม่เห็นจริงๆว่าตัวตนปัจจุบันของตัวเองเกี่ยวข้องกับคำว่า "สวย" "เธออย่าอวยฉันเลย เช้านี้ฉันรีบจนไม่ได้สระผม ผมก็มัน เลยต้องมัดเป็นทางเลือกสุดท้าย บอกตรงๆว่าไม่ได้มัดผมแบบนี้มานานและไรผมก็ต้องขยับไปอีกนิ้ว"

หนานซ่งไม่คิดอย่างนั้น "ฉันว่ามันสวย มันดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นที่นิยม ดีกว่าแจกันบริสุทธิ์เสียอีก"

เฮ่อเสี่ยวเหวินเงยหน้าขึ้นมอง "เธอด่าฉันว่าแจกันจริงๆเหรอ?"

หนานซ่งยิ้ม "ฉันชมเธอ"

เฮ่อเสี่ยวเหวินย่นจมูก เธอต้องการสร้างปัญหากับหนานซ่ง แต่ไม่นานเธอก็ท้อแท้ "ด่าฉันก็ไม่เป็นไร ฉันเพิ่งถูกดุว่าดื้อ และโดนผู้กำกับวิจารณ์ทุกวัน ตอนนี้ฉันสงสัยว่าเสียงของฉันไม่ใช่เสียงมนุษย์เลย แต่เป็นเสียงหมู แล้วฉันก็บ่น แต่โชคดีที่ยังมีรุ่นพี่คอยดูแลและสอนทักษะบางอย่างแก่ฉัน เขาพูดถูกทุกอย่างมันต้องใช้เวลา"

"คำก็รุ่นพี่ สองคำก็รุ่นพี่ พวกคุณสนิทกันมากเลยนะ"

เฮ่อเสี่ยวเหวินไม่ได้ยินสิ่งที่เธอหมายถึง พยักหน้าและกล่าวว่า "สนิทสิ ตอนนี้เราสองคนอยู่ด้วยกัน"

"!"

หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยใบหน้าตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนี้