สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 710

กลับมาที่ห้องลอยฟ้าทั้งความเงียบ

หนานซ่งดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ยวี่จิ้นเหวินเพิ่งดับรถและแทบรอไม่ไหวที่จะดึงหูฟังออก "ถึงแล้ว"

เขาบีบหูฟัง อยากจะทุบมันโดยตรง แต่สิ่งที่ได้ยินออกมาไม่ใช่แนวของละครวิทยุ แต่เป็นเสียงเพลง

ยวี่จิ้นเหวินตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง เมื่อมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของหนานซ่ง เธอกำลังฟังเพลงอยู่จริงๆ

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่หนานซ่ง

หน่านซ่งก็มองมาที่เขาเช่นกัน โดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมากนัก เอื้อมมือออกไปหาเขาอย่างใจเย็น "เอาหูฟังคืนฉันมา"

ยวี่จิ้นเหวินคืนหูฟังให้เธออย่างเชื่อฟัง

แล้วที่เขาหึงเมื่อกี้ล่ะ สูญเปล่าเลยเหรอ?

หนานซ่งไม่ต้องการง้อเขาต่อเลย เธอใส่หูฟังลงในกระเป๋าแล้วลงจากรถด้วยสีหน้าที่ชัดเจน

ยวี่จิ้นเหวินรีบเดินตามรอยเท้าของเธอและเข้าไปในลิฟต์กับเธอ

เขามองเธอจากหางตา และเมื่อเขาเห็นว่าเธอไม่ได้พูด และไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า เขารู้สึกผิดเล็กน้อยและเขินอายด้วยเหตุผลบางอย่าง

คิดในใจเงียบๆ คืนนี้มีปัญหามากเกินไปหรือเปล่า?

ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง หนานซ่งวางกระเป๋าลงและเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า เธอถูกกอดจากด้านหลัง

ยวี่จิ้นเหวินกระซิบที่หูของเธอว่า "ที่รัก......."

ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขอร้อง

หนานซ่งไม่ได้โกรธในตอนแรก แต่แค่อยากจะแซวเขา "เรียกที่รักทำไม? คุณไม่อยากคุยกับฉันหรอกเหรอ?"

"ผมเปล่านะ" ยวี่จิ้นเหวินปกป้องตัวเองอย่างอ่อนแอ

หนานซ่งพูดเบาๆ "ไม่เหรอ?"

"มี" ยวี่จิ้นเหวินลูบที่คอของเธอแล้วพูดว่า "ก็เพราะว่า......ผมหึงไงล่ะ"

"อ้อ" หนานซ่งถามเขา "แล้วตอนนี้คุณยังหึงอยู่อีกไหม?"

ยวี่จิ้นเหวิน "อืม"

"งั้นก็หึงไปเถอะ ค่อยๆหึงนะ"

หนานซ่งพูดและกำลังจะเดินไปข้างหน้า แต่ยวี่จิ้นเหวินปฏิเสธที่จะปล่อยเธอ กอดเธอแน่นและไม่ปล่อย "ไม่หึงไม่หวงแล้ว"

ในที่สุดนายปลาแห้งก็หึงแค่ครั้งเดียว ต้องการพลิกกลับและเป็นเจ้านาย แต่ไม่ได้คาดหวังว่าจะถูกครอบงำ

ในตอนเย็น ทั้งสองนอนเคียงข้างกันบนเตียง ต่างใส่หูฟังคู่หนึ่ง ฟังรายการละครวิทยุที่แต่งโดยคุณเอ้อร์มู่

หนานซ่งแตะเท้ายวี่จิ้นเหวินเบาๆ "เสียงดีจริงๆใช่ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม "ไม่เห็นจะเสียงดีตรงไหนเลย"

"ตาบ้า"

หนานซ่งบีบจมูกและติดตามเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับวงกลมพากย์จริงๆแล้ววงกลมพากย์นั้นค่อนข้างเล็กและมีการพัฒนาอย่างช้าๆในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา นักพากย์ได้ย้ายจากเบื้องหลังมาที่ด้านหน้าเวทีมากขึ้นเรื่อยๆ คนคุ้นเคยและเสน่ห์ของเสียงนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ

สมองของธุรกิจของหนานซ่งเริ่มกลับมาอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าธุรกิจของบริษัทหนานซิงเอ็นเตอร์เทนเม้นท์สามารถขยายและพึ่งพาวงเสียงพากย์ได้ "ฉันมีลางสังหรณ์ว่าวงพากย์น่าจะพัฒนาได้ดีมากในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ท้ายที่สุดแล้ววงการานี้จะยิ่งใหญ่และทรงพลังมาก"

เธอมองยวี่จิ้นเหวิน "จริงๆ แล้วสภาพเสียงของคุณค่อนข้างดี ถ้าคุณฝึกฝน บางทีคุณอาจจะกลายเป็นนักพากย์ก็ได้"

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว "คุณไม่ได้บอกผมหรอกเหรอว่าเสียงผมไม่ดีเท่าเอ้อร์มู่"

"ฉันไม่ได้พูดนะ คุณพูดของคุณเอง"

หนานซ่งหยิกใบหน้าของเขา "ถ้าไม่ใช่เพราะคืนนี้คุณหึง ฉันจะชมคุณทั้งคืนเลย"

"ชม?" ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินกะพริบ "ชมอะไรผมเหรอ?"

"ชมว่าคุณหล่อ สูง ตาโต ที่สำคัญคือ......เสียงของคุณดีมาก มันสมบูรณ์แบบ"

มุมปากของยวี่จิ้นเหวินเพิ่มขึ้น "จริงเหรอ? ผมสมบูรณ์แบบในใจของคุณเหรอ?"

"ที่สุด!"

ทั้งครอบครัวรีบขึ้นเครื่องบินพิเศษและบินไปยังเมืองจิง

เฉวียนเยี่ยเชียนและลั่วโยวกลับมา แต่ทั้งคู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส

หัวใจของหนานซ่งจมลง ตอนแรกคิดว่าหาลั่วโยวเจอแล้วจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ใครจะคิดว่า.......

ข่าวที่ได้รับแจ้งว่าลั่วโยวถูกยิง และเฉวียนเยี่ยเชียนถูกยิงเพื่อช่วยเธอ โดยไม่มีใครรู้ว่าใครได้รับบาดเจ็บหนักกว่ากัน

ทันทีที่ลั่วโยวและเฉวียนเยี่ยเชียนกลับมาที่ประเทศจีน พวกเขาถูกส่งไปยังโรงพยาบาลเขตทหาร

อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไร ไม่ว่าจะเป็นชีวิต หรือ ความตาย ยังไม่มีข่าวคราว

ลั่วอินมักจะพูดพล่อย แต่ในขณะนี้มีความเงียบที่หายาก สีหน้าของเธอซีดมาก และหนานหนิงซ่งจับมือเธอไว้ตลอดเวลา

เฉวียนจิ่วฉิงรีบไปที่โรงพยาบาลเขตทหาร ซึ่งนำหน้าพวกเขาไปหนึ่งก้าว นั่งบนม้านั่งนอกวอร์ด พร้อมกับบุหรี่ในปากและตาสีแดงของเขา

ลั่วอินและพรรคพวกเดินไปอย่างรวดเร็ว "อาเยี่ยล่ะ?"

เฉวียนจิ่วฉิงเห็นลั่วอินและคนอื่นๆ กำลังเดินมา ดวงตาของเขาแดงก่ำยิ่งขึ้น และเขาชี้ไปที่วอร์ด "อยู่ข้างใน"

ห้ามใครเข้าห้องไอซียู มองเข้าไปทางหน้าต่าง ก็เห็นชายคนหนึ่งห่อมัมมี่และพันผ้าพันแผลไว้ ทันทีที่เห็น หนานซ่งตาแดงก่ำ แทบไม่เชื่อ เธอปิดปากของตัวเอง "พี่สอง........"

ลั่วอินกำมือข้างลำตัวแน่น ใบหน้าสงบนิ่ง "ยังมีชีวิตอยู่ไหม"

ทันใดนั้นเธอก็ตะโกนใส่เฉวียนจิ่วฉิง "ฉันถามคุณอยู่นะ!"

"มีชีวิตอยู่"

เฉวียนจิ่วฉิงพยักหน้าเบาๆ "อาการบาดเจ็บค่อนข้างรุนแรง หลังถูกยุบไปหลายสิบแห่ง แผลไฟไหม้เป็นวงกว้าง และ.......การถูกกระทบกระแทก"

ลั่วอินบังคับให้ตัวเองยืนนิ่ง วิเคราะห์ข้อมูล แล้วถามเขาด้วยดวงตาสีแดงว่า "แล้วลั่วโยวล่ะ?"

"ในวอร์ดชั้นบน"

เฉวียนจิ่วฉิงถอนหายใจ "ลั่วโยวเธอได้รับบาดเจ็บจากปืน และไขกระดูกที่ไหล่และคอของเธอได้รับบาดเจ็บ หลังจากชีวิตของเธอก็ได้รับการช่วยไว้ หลังจากนั้น.......เกรงว่าจะไม่สามารถถือปืนได้อีกต่อไป"

หนานซ่งตกใจมาก ลั่วโยว เธอเป็นมือปืนกลหญิง