สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 714

หลังจากจัดตารางเวลาเรียบร้อยแล้ว วันเวลาผ่านไปอย่างเป็นระเบียบ

เฉวียนเยี่ยเชียนต้องไปปลูกถ่ายผิวหนังหลายครั้ง การผ่าตัดปลูกถ่ายผิวหนังก็คือเอาผิวแข็งแรงบนตัวออกส่วนหนึ่ง แล้วใช้มันปิดบริเวณแผลเป็น ด้านหลังเขาบาดเจ็บหนักที่สุด รองลงมาก็บริเวณคอ ด้านหลังใช้เสื้อผ้าคลุมได้ แต่แผลไหม้ที่คอต้องปลูกถ่ายผิวหนัง และยังมีแผลบริเวณกราม ก็บาดเจ็บส่วนหนึ่ง ถึงแม้จะไม่เสียโฉม แต่สำหรับคนให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์อย่างลั่วอิน มันเป็นเรื่องที่ทนไม่ได้

เธอพูดกับเฉวียนเยี่ยเชียน “ฉันคลอดนายมาอย่างดี ไม่ได้ให้นายมาทำเสียหายนะ เด็กดี อดทนอีกนิด เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

เลือกปลูกถ่ายผิวหนังที่ใกล้ผิวหนังที่สุด รวมถึงทักษะการเย็บแผลที่ดี ผิวก็จะรอด ผลลัพธ์ก็ดีกว่าแผลเป็นก่อนหน้านี้มาก

กระบวนการสมานแผลการผ่าตัดปลูกถ่ายผิวหนังนั้นยากที่จะทน มันทั้งคันและเจ็บ ทำให้อยากเกาอย่างอดไม่ได้

หนานซ่งจ้องมองพี่สองเขม็ง จับมือเขาไว้ “อย่าเกา เกาแล้วแผลเปิดต้องเย็บใหม่ จะลำบากอีกรอบ”

เฉวียนเยี่ยเชียน “คัน~”

“อดทน” หนานซ่งพูด “พี่ดูโยวโยวสวยขนาดนี้ พี่คงไม่อยากให้เธอแต่งงานกับคนขี้เหร่หรอกนะ”

“……”

เพื่อภรรยา เฉวียนเยี่ยเชียนตัดสินใจจะ——อดทน!

ทางด้านลั่วโยวก็ทนทุกข์ทรมานมาก แขนขวาเข้าเฝือก ขยับไม่ได้ ร่างซีกขวาเกือบแข็งทื่อ

แต่เธอเป็นสาวที่แข็งแกร่ง ยังไงก็ไม่ให้ใครป้อน ใช้มือซ้ายทานข้าว เขียนหนังสือเอง

ยวี่จิ้นเหวินและฟู่ยวี่เห็นเธอออกกำลังมือซ้ายของตัวเองอย่างขยัน ก็รู้ว่าเธอไม่ยอมแพ้ มือขวาไม่มีทางจับปืนได้แล้ว ยังคิดจะใช้มือซ้ายถือ แต่มีแค่พวกเขาเท่านั้นที่รู้ จริงๆ แล้วมือซ้ายของลั่วโยวก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน ในการสู้รบ เกือบถูกศัตรูตัดเส้นเลือดใหญ่

ในความเป็นจริง อูฐน้อยมือปืนหญิงในทีมเจียวหลง เคยเล่นปืนคู่

ต่อมามือซ้ายได้รับบาดเจ็บ จึงเปลี่ยนมาใช้มือข้างเดียว

แต่ตอนนี้ แขนขวาก็ได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว

จริงๆ พวกเขารู้กันหมด ด้วยอายุและสภาพร่างกายในปัจจุบันของลั่วโยว ไม่เหมาะอยู่ในกองพลเจียวหลงแล้ว

แต่พวกเขาก็รู้ว่า สำหรับลั่วโยวที่เป็นทหารเติบโตมาในกองทัพ กองทัพก็คือบ้านของเธอ

ให้เธอออกจากกองทัพ……บางทีมีแค่พวกเขาเท่านั้นที่สัมผัสได้ ว่ามันคือความรู้สึกแบบไหน

สองสามวันนี้นอกจากคนในตระกูลหนานมาดูแลที่โรงพยาบาลแล้ว คนในตระกูลลั่วก็มาไม่น้อย

ตระกูลลั่วในเมืองจิงไม่ใช่ครอบครัวธรรมดา ครอบครัวใหญ่โต พ่อแม่ลั่วโยวเป็นคนโตคนที่ห้าในครอบครัว แต่เป็นน้องเล็กสุดในบรรดาพี่น้อง ลั่วโยวก็เป็นคนสุดท้องในครอบครัวพวกเขาเช่นกัน ตระกูลลั่วต้องการลูกคนเล็ก ตอนเด็กๆ ก็สวย ด้วยการเตรียมการวางแผนของคนในครอบครัว เดิมทีอยากให้เธอกับพี่สาวเธอเหมือนกัน นั่นก็คือการเข้าโรงละคร เด็กผู้หญิงในตระกูลลั่วถ้าไม่ทำธุรกิจก็ต้องทำงานด้านวัฒนธรรม มีแค่ลั่วโยวคนเดียวที่ตัดผมสั้นเหมือนทอม เข้าร่วมกองทัพ สอบเข้ากองพลเจียวหลง

หนานซ่งก็มองออก คนในตระกูลลั่วเอาแต่พูดกับลั่วโยวว่า “เป็นเด็กผู้หญิงดีๆ ไปเป็นทหารกองกำลังพิเศษทำไม” แต่ในใจก็ภูมิใจในตัวเธอ แค่ไม่กี่วันก่อน พ่อลั่วแม่ลั่วรวมถึงพี่ชายพี่สาวตระกูลลั่วก็มาเยี่ยมลั่วโยว ก็จงใจพูดเรื่องหลังแต่งงานจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก่อนก็คัดค้านที่เธอกับเฉวียนเยี่ยเชียนคบกัน แต่เลือกแล้วก็อยากให้ประสบความสำเร็จ หวังว่าพวกเขาสองคนจะรีบแต่งงานกันเร็วๆ ด้วยซ้ำ

ในใจลั่วโยวก็รู้อยู่แก่ใจแล้ว จึงถามหัวหน้าครอบครัวลั่ว “พ่อ ฉันถูกกองพลเจียวหลงไล่ออกใช่ไหม?”

ประโยคเดียว ทำให้หัวหน้าครอบครัวชราวัยพูดไม่ออก

คุณนายลั่วรีบพูดขึ้น “พูดลูกพูดสิ จะได้ไงล่ะ คราวนี้ลูกกล้าหาญขนาดนี้ หัวหน้าพวกคุณบอกว่าจะให้รางวัลชั้นสอง แต่คราวนี้ลูกน่ะทำให้แม่ตกใจแทบตาย ถ้าไม่ได้เสี่ยวเฉวียน ชีวิตลูกทิ้งที่ประเทศFไปแล้ว แม่กับพ่ออายุมากแล้ว ทนเห็นลูกทรมานแบบนี้ไม่ไหวหรอก พวกเราน่ะโอนคดีกลับ ลูกอยากแต่งกับเสี่ยวเฉวียนไม่ใช่เหรอ เขาผ่านการตรวจสอบทางการเมืองแล้ว ลูกสองคนแต่ง……”

ต่อหน้าพ่อลั่วแม่ลั่ว เขาสัญญาอย่างหนักแน่น “ผมจะรักเธอ ดูแลเธอ ตลอดชีวิตครับ!”

จนถึงบั้นปลายชีวิต

ลั่วโยวร้องไห้อยู่ตรงนั้น หนานซ่งร้องไห้อยู่ตรงนี้

ยวี่จิ้นเหวินดึงหนานซ่งมากอดแน่น เช็ดน้ำตาให้เธอ ในหัวสมองก็เกิดความคิดหนึ่งแวบไป——

ช่วงนี้เสี่ยวซ่งร้องไห้ถี่ บ่อยครั้งและยาวนานขึ้น หรือว่า……จะท้อง?

เมื่อเขาแอบบอกความคิดนี้กับหนานซ่ง หนานซ่งก็เงยหน้ามองเขา หัวสมองงุนงง

หยุดร้องไห้ทันที แต่น้ำตายังคงไหลอยู่บริเวณเปลือกตา

ไม่หรอกมั้ง?

เดินออกมาจากห้องผู้ป่วย หนานซ่งเช็ดน้ำตาให้แห้ง ทำหน้าบูดบึ้ง ถามยวี่จิ้นเหวิน “นายไม่ได้แอบทำอะไรลับหลังฉันใช่ไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินถูกเธอถามจนใบหน้าเคร่งเครียด “เปล่า เปล่านะ”

“……” หนานซ่งขมวดคิ้ว “เปล่าแล้วนายตะกุกตะกักทำไม?”

ยวี่จิ้นเหวิน： “……”

สีหน้าท่าทางเธอในตอนนี้ เกิดความรู้สึกเหมือนจะโดนเธอกิน