สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 736

แม้ว่าหนานซ่งไม่ต้อนรับฟู่ยวี่ที่มาถึง แต่ด้วยมนุษยธรรม เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินไปรับยวี่จิ้นเหวิน สาเหตุหลักเพราะบะหมี่ซังจื่อสองชามไม่สามารถอิ่มท้องได้ ฉันอยากออกไปกินข้าวอีกเช่นกัน และสิ่งที่สำคัญที่สุดในซีอานก็คืออาหาร

พอตกกลางคืน ดวงดาวก็ส่องแสง และมีร้านอาหารมากมายริมถนนที่ประตูเปิดและเปิดไฟไว้

เมื่อเห็นซูอิน หนานซ่งก็เคาะเธอข้างหลังเธอ "กล้าดียังไงมาเล่นซ่อนหากับฉัน? ถ้าอยากซ่อนก็ระมัดระวังหน่อย"

ซูอินแลบลิ้น "ฉันไม่กลัวคู่ต่อสู้เหมือนพระเจ้า แต่ฉันกลัวเพื่อนร่วมทีมเหมือนหมูมากกว่า"

ฟู่ยวี่ผู้ถูกดุเหมือนหมูไม่โกรธเลย เมื่อเขาเห็นยวี่จิ้นเหวินเขาจะเข้ามากอดเขา "พี่ชาย ขอกอดหนึ่งที!"

ยวี่จิ้นเหวินไม่ชอบมันและผลักเขาออกไป "น่าขยะแขยงบ้างไหม?"

ฟู่ยวี่มองเขาด้วยใบหน้าที่เจ็บปวด "พอมีเสี่ยวซ่งก็ไม่ต้องการฉันแล้วสินะ มีผู้ชายที่เป็นเพศตรงข้ามและไร้มนุษยธรรมที่ใส่ใจเรื่องเพศและเพื่อนฝูง!"

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้อยู่ภายใต้ 'มาตรฐานของตัวเอง' ของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า "ไม่เหมือนกับคุณ"

"......." เรื่องนี้ทำให้ฟู่ยวี่สำลัก ดูเหมือนเขาจะไม่มีสิทธิ์พูดแบบนั้น

พวกเขาเป็นกันและกัน

หนานซ่งไม่สนใจปลาแห้งแก่กับปลาแห้งเด็กที่ทะเลาะกันทันทีที่เจอกัน เธอโอบรอบคอของซูอินและถามเธอว่า "เธอเรียนสบายเกินไปไหม ถ้าจะขอลาพักร้อนก็ขอลาได้โดยไม่ต้องไปเรียนเลยเหรอ?"

ซูอิน "คุณป้า วันนี้วันศุกร์ วันเสาร์และอาทิตย์ไม่ต้องไปเรียน เลยไม่ต้องขอลาเลย สองวันนี้ไม่มีกิจกรรมในโรงเรียน ฉันจะเที่ยวเล่นที่นี่สองวันและขึ้นเครื่องคืนวันอาทิตย์"

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ยุ่งเหยิงของหนานซ่ง ซูอินก็พูดไม่ดี "โอ้" "ฉันเกือบลืมไปเลยว่าป้าของฉันไม่เคยไปเรียนที่วิทยาลัยในประเทศจีน"

"........" พูดได้คำเดียว หนานซ่งเหมือนถูกตบ และป้าของเธอหรี่ตาลง "ล้อฉันเหรอ?"

"ไม่กล้าหรอก" หลานสาวจับหัวใจทันทีและกอดแขนของหนานซ่ง กะพริบตาแล้วพูดว่า "คุณมีเป็นอัจฉริยะ ไม่ต้องไปเรียนก็ได้"

หนานซ่ง "ไปให้พ้น!"

ไหนๆก็มาแล้ว แน่นอนว่าซูอินจะไม่ไปไหน จับแขนของหนานซ่งอย่างตื่นเต้น "คุณป้า เย็นนี้เราจะกินอะไรกันดี?"

"หมั่นโถว บะหมี่" หนานซ่งพูด "เธออยากกินอะไรก็ได้"

พวกเขาพบร้านอาหารใกล้โรงแรม เมื่อมองดูเมนูหนาทึบบนผนัง ซูอินก็ตื่นตาไปครู่หนึ่ง

ฟู่ยวี่สแกนรหัสเพื่อสั่งซื้อและโบกมือให้ซูอิน ซึ่งหันหน้าไปทางกำแพงและประสบปัญหาในการเลือก "สาวน้อยมาดูเมนูอาหารสิ"

ซูอินเดินไปดูรูปภาพ ดวงตาของเธอเป็นประกาย "ฉันอยากกินนี่ นี่ นี่ นี่......."

"อยากกินก็สั่งเลย เดี๋ยวป้าเธอเลี้ยงเอง" ฟู่ยวี่ยิ้มด้วยดวงตาสีพีช

คนนี้ใช้ยืมดอกไม้ถวายพระ ทำบุญด้วยเงินจากกระเป๋าคนอื่น

ยวี่จิ้นเหวินไม่สนใจที่จะรบกวนเขา ดังนั้นเขาจึงยื่นโทรศัพท์ให้หนานซ่งและขอให้เธอสั่ง

หนานซ่งยังเหนื่อยเล็กน้อยและหาวอย่างเกียจคร้าน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ฟู่ยวี่ก็ถามว่า "เธอถ่ายละครจนเหนื่อยเลยสิ หรือว่า........"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขามองตามไหล่ที่หย่อนยานของหนานซ่งและเห็นรอยที่กระดูกไหปลาร้าของเธอ และเสียงของเขาก็หยุดกะทันหัน

เอ่อ

ส่วนใหญ่เป็นเพราะพวกเขาไม่เข้าใจว่าซูอินมีความคิดแบบไหนต่อฟู่ยวี่ในตอนนี้

เรื่องนี้หนานซ่งคุยกับซูอินมาหลายครั้งแล้ว เธอพูดในสิ่งที่ต้องการจะพูดไปแล้ว พูดไปมากกว่านี้ก็เปล่าประโยชน์ เพราะเธอมาจากอดีต และเธอรู้ดีว่าบางครั้งความสมเหตุสมผลก็ไม่สามารถเอาชนะได้ คำว่าชอบไม่ต้องพูดถึง ซูอินยังเด็กมาก เป็นวัยที่ความรักยิ่งใหญ่เกินไป ความรักท่วมท้นง่าย การพูดมากเกินไปจะทำให้เธอรู้สึกดื้อรั้น พ่อของเธอซูรุ่ยก็ขี้เกียจเกินกว่าจะดูแล ตอนนี้เธอก็ตัดสินใจเช่นกันก็คือการปล่อยวาง

ท้ายที่สุดแล้ว ความคิดเห็นหรือข้อเสนอแนะของคนอื่นก็ไร้ประโยชน์ ยกเว้นการตัดสินใจของตนเอง

แค่เพิ่มความลำบาก

แม้ว่าฟู่ยวี่จะเป็นหลุม หลุมนี้ต้องกระโดดโดยซูหยินเองจึงจะรู้ว่าลึกหรือตื้น ถูกหรือผิด

หลังจากที่อิ่มแล้ว ฟู่ยวี่และซูอินก็พักที่โรงแรมของหนานซ่งในตอนเย็น

แต่ละคนได้รับห้องคู่

ฟู่ยวี่พูด "จริงๆไม่ต้องเปลืองเงินหรอก แค่เปิดห้องมาตรฐานอีกห้องหนึ่งก็ได้แล้ว"

ทันทีที่คำพูดออกมา หนานซ่งและยวี่จิ้นเหวินได้รับการต้อนรับด้วยดวงตาสองดวง และซูอินก็หน้าแดงและจ้องที่เขาอย่างเย็นชา

".......ฉันหมายความว่า ฉันนอนกับไอ้ยวี่ แล้วให้ซูอินนอนกับเสี่ยวซ่ง มันไม่ถูกเหรอ?"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินกระตุกและสีหน้าของเขาเย็นชา "ใครจะอยากนอนกับนาย?"

น่าเสียดายที่เขาไม่ได้พูดอะไรเลย หนานซ่งและซูอินยังคงอยู่ด้วยกันในตอนกลางคืน และเขาทำได้เพียงแต่บังคับ ให้แชร์ห้องกับฟู่ยวี่

เมื่อปิดประตูฟู่ยวี่ก็มองไปที่ยวี่จิ้นเหวินซึ่งยังคงดูกังวลและพูดว่า "อย่าอารมณ์เสียสิ นายน้อยฉันยังไม่ได้รังเกียจคุณเลยนะ คุณยังน่าขยะแขยงอยู่อีกเหรอ ไม่ได้นอนด้วยกันนานแล้วนะ แล้วมาดูกันว่าใคร 'ใหญ่' กว่ากัน"

ยวี่จิ้นเหวิน "ไปให้พ้น!"