สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 738

เมื่อเห็นความสิ้นหวังบนใบหน้าของฟู่ยวี่ ยวี่จิ้นเหวินก็รู้สึกเห็นใจเล็กน้อยและตบไหล่เขาเบาๆอีกครั้ง

"ถ้าครั้งนี้จริงจังก็แสดงความจริงใจออกมานะ บอกเลยจากประสบการณ์คนมาที่นี่การไล่จีบผู้หญิงต้องใช้ทักษะ แต่ไม่ว่าทักษะจะแข็งแกร่งเพียงใดและกิจวัตรจะลึกซึ้งเพียงใด ก็ไม่อาจเทียบได้กับคำว่า "ความจริงใจ" สิ่งเดียวที่สร้างความประทับใจให้ผู้หญิงได้อย่างแท้จริงคือความจริงใจ"

ยวี่จิ้นเหวินพูดคำเหล่านี้อย่างเคร่งขรึมเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับหัวใจของฟู่ยวี่ ดวงตาสีพีชที่หลบตาคู่หนึ่งก็สว่างขึ้นเช่นกัน

"ก็จริง ตอนนั้นคุณบอกว่าคุณตามจีบเสี่ยวซ่งยากมาก โดนไล่ไปตายหลายรอบ ในท้ายที่สุด คุณยังคงถูกไล่กลับมา"

ฟู่ยวี่ไตร่ตรองและพึมพำ "ถึงยังไงก็ตามฉันก็ไม่น่าจะยากเท่ากับคุณหรอก"

ยวี่จิ้นเหวิน "........"

เขาเอามือออกจากไหล่ของฟู่ยวี่และรู้ว่าไม่จำเป็นต้องมีการสนทนาที่จริงจังระหว่างพวกเขา

เมื่อเห็นว่าเขาจะโกรธ ฟู่ยวี่ต้องเกลี้ยกล่อมตัวเอง "พอแล้วๆ ฉันรู้ว่าคุณหมายความว่าอะไร ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะจริงจัง"

ยวี่จิ้นเหวินก็เกลี้ยกล่อมและเขาก็ไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้วพูดว่า "ฉันได้ยินมาว่าเมืองหรงไม่ค่อยสงบเมื่อเร็วๆนี้"

ฟู่ยวี่ยกคิ้วขึ้น "คุณอยากจะพูดถึงเมืองหรง หรือว่าอยากจะพูดถึงกระกูลฟู่กันแน่?"

"เหมือนกันนั่นแหละ"

ยวี่จิ้นเหวินพูดว่า "ตระกูลฟู่ไม่สงบ เมืองหรงจะสงบสุขได้ที่ไหนกันล่ะ?"

พูดถึงเรื่องนี้ ฟู่ยวี่ทิ้งรูปลักษณ์ที่ห้อยลงมาตามปกติและดวงตาของเขาเป็นประกายด้วยแสงเย็นเล็กน้อย "ช่วงนี้อาการของนายท่านไม่ค่อยดีนัก พี่น้องของฉันทนไม่ไหวและเริ่มพยายามก่อเรื่อง แต่วางใจเถอะ จะไม่มีใครก่อเรื่องอะไรได้ทั้งนั้น"

"เกิดอะไรขึ้นกับร่างของนายท่าน?" ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว

ฟู่ยวี่ถอนหายใจเบาๆ "มันเป็นปัญหาเก่าๆ ครอบครัวต่อสู้กันอย่างดุเดือด และฉันก็ได้รับบาดเจ็บไปทั้งตัว ถ้าหากไม่มีสูตรที่เหมยซูหลี่สร้างมาหลายปีแล้ว พวกเขาก็คงไม่รอดแล้วในตอนนี้ ตอนที่ฉันมาที่ซีอานครั้งนี้ ฉันแค่อยากจะพาสาวน้อยออกไปเดินเล่นในขณะที่ยังมีเวลาว่าง ฉันไม่รู้ว่าจะมีครั้งหน้าเมื่อไร คุณพูดถูก ถ้าครอบครัวฟู่ไม่สงบ เมืองหรงก็จะไม่สงบสุข ฉันจะปล่อยให้มันสงบลง"

ในประโยคสุดท้าย สิ่งที่ฟู่ยวี่พูดนั้นแตกต่างอย่างมากจากรูปลักษณ์ปกติของเขา แม้แต่เสียงก็เปลี่ยนไป

แต่ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่านี่เป็นอีกด้านของเขา ซึ่งเป็นอีกด้านที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก

เมื่อซูอินกลับมาจากส่งของ ใบหน้าของฟู่ยวี่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที แต่เขาก็ยังดูมีเล่ห์เหลี่ยมอยู่บนใบหน้าของเขา "เสร็จแล้วเหรอ? งั้นก็ไปกันเถอะ"

ทันทีที่เข้าสู่ช่องตรวจสอบความปลอดภัย ซูอินก็โบกมือลายวี่จิ้นเหวินอย่างเชื่อฟัง "ลาก่อนนะ ดูแลป้าของฉันให้ดีล่ะคุณลุง"

"โอเค ไม่ต้องห่วง"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูดกับฟู่ยวี่ "ถ้าคุณต้องการอะไรบอกฉันได้ตลอดเวลา"

ฟังดูสบายๆ แต่ฟู่ยวี่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร พยักหน้าและตอบสั้นๆว่า "โอเค"

——

ยวี่จิ้นเหวินโทรหาหนานซ่งระหว่างทางกลับและถามว่าเธอยังเข้าฉากอยู่หรืออยู่ในโรงแรมแล้ว

หนานซ่งบอกว่าเธอกลับไปที่โรงแรมแล้ว แต่เสียงของเธอฟังดูบูดบึ้งและไม่ได้อารมณ์ดี

คงจะถ่ายทำได้ไม่ราบรื่นนัก

ผ่านร้านเค้ก ยวี่จิ้นเหวินก็หยุดรถ ไปซื้อเค้กนมสด และไปร้านดอกไม้ข้างๆเขาเพื่อห่อช่อดอกไม้

ในห้องพักโรงแรม หนานซ่งยังคงต่อสู้กับบทด้วยอาการขมวดคิ้ว

หากการถ่ายล่วงหน้าราบรื่นเป็นพิเศษ แสดงว่าการถ่ายในวันนี้ไม่ได้ราบรื่นเป็นพิเศษ

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น โดยพื้นฐานแล้วเธอถ่ายแค่ครั้งเดียวก็ผ่านอย่างเป็นมืออาชีพแล้ว และเธอยังสามารถเล่นได้ดีในฉากที่หนักหน่วง ในทางตรงกันข้าม ในบางฉากประจำวัน มันค้าง ผู้กำกับหูบอกว่าการแสดงนั้นหนักเกินไปและการแสดงออกก็ผิดธรรมชาติ

และหลินเจวี๋ยก็พูดอย่างตรงไปตรงมามากขึ้น หนึ่งคำ——ปลอม

ลั่วอินเตะสามีของเธอออกไปและคุยกับหนานซ่งต่อไป "หรือเราจะทะเลาะกันดูไหม จะได้เป็นการสร้างอารมณ์โกรธให้แก"

หนานซ่งถูกแม่หัวเราะเยาะ "ขอบคุณค่ะ แต่แม่ไม่จำเป็นต้องทำ ฉันจะไม่ปิดกั้นตัวเอง"

"ฉันอ่านบทแล้ว แม่ในละครของแกแตกต่างจากฉันจริงๆแต่ฉันเข้าใจเธอ เธอแค่กลัวว่าลูกสาวของเธอจะไปผิดทาง เพราะเธอไปผิดทางซึ่งนำไปสู่ความล้มเหลวของ การแต่งงาน นั่นคือความอัปยศและเงาตลอดชีวิตสำหรับเธอ"

ลั่วอินช่วยหนานซ่งวิเคราะห์บทบาท "สำหรับคุณนางเอกฉันคิดว่า ฮ่า แกเศร้าและโกรธ แต่ด้านหนึ่งแกเข้าใจความรู้สึกของเธอเป็นอย่างดีและเข้าใจว่าทุกอย่างที่เธอทำนั้นออกจาก รักแก แต่ในทางกลับกัน แกยังมีความแค้นต่อเธออยู่ในใจ”

หนานซ่งพยักหน้าครุ่นคิด ราวกับว่าเธอได้พบกับตัวละคร

ลั่วอินถอนหายใจเล็กน้อย "แกยังต้องเปรียบเทียบเพื่อทราบความแตกต่าง ดูแม่ของแกและฉัน ฉันเป็นตัวละครแม่ที่สมบูรณ์แบบ แกพบแม่ที่สวยและเท่เช่นนี้จากที่ไหน? แกโชคดีจริงๆใช่ไหม กลับไปแล้วให้เชียนซุ่ยเขียนบทตามฉัน แล้วฉันก็จะแสดงด้วยสีสันที่แท้จริงของฉัน และรักษามันไว้ดีกว่าของแก บางทีฉันอาจจะกลายเป็นที่นิยมในทันทีและตรงไปที่ฮอลลีวูดก็ได้นะ"

"หยุด หยุด" หนานซ่งไม่ฟังอีกต่อไป "แม่น่ะ ฝันไปก่อนดีกว่านะ"

แม่และลูกสาวทะเลาะกันอีกครั้ง และลั่วอินก็นึกขึ้นได้ "นี่ แล้วอาจิ้นล่ะ? ทำไมถึงไม่ได้ยินเขาล่ะ?"

"เขาไปส่งซูยินกับฟู่ยวี่ที่สนามบิน ยังไม่กลับมา เดี๋ยวก็น่าจะกลับมาแล้ว......"

หนานซ่งมองดูนาฬิกาและรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในใจ เธอวางสายกับลั่วอินและต้องการโทรหายวี่จิ้นเหวิน

เพิ่งจะกดโทรออก กริ่งประตูก็ดังขึ้น

เธอขมวดคิ้ว ลุกจากเตียงด้วยเท้าเปล่า แล้วถามอย่างไม่แน่ชัดว่า "ใครคะ?"

"ผมเอง ที่รัก"

เสียงของยวี่จิ้นเหวินเข้ามาทางประตู และหนานซ่งวางใจลงเล็กน้อย เปิดประตู และกำลังจะพูดกับเขาสองสามคำ "ทำไมถึง......."

ทันใดนั้นช่อดอกไม้ก็กระทบใบหน้าของเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ชัดเจนของยวี่จิ้นเหวิน

"ผมให้คุณ"