สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 751

ทันทีที่ จี้อวิ๋น พูดจบ เขาถูกหนานซ่งกดตัวลงบนเตียงด้วยมือเล็กๆ

โทรศัพท์แทบจะบินออกไป

“พี่คงไม่อยากเห็นดวงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้แล้วใช่ไหม” หนานซ่งกัดฟันพูด

ทันทีที่เธอออกแรง จี้อวิ๋นปล่อยเสียง "อุ๊ย" อย่างเจ็บปวด หันไปมองหนานซ่งและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ทำไม มันไม่ดีตรงไหนที่จะทำให้เขาคิดถึงเธอแล้วรีบตรงกลับมา? เคล็ดลับนี้ใช้ได้ผลนะ , เมื่อตอนพี่เฉิงเดินทางไปคุยงานข้างนอก พี่ส่งรูปไปให้เขา เพื่อเขาจะได้อยากรีบกลับมาบ้าน”

แขนของจี้อวิ๋นยังคงบิดตัวตามเธอ "เฮ้... นี่คือการสอน 'เรื่องอยากว่า' ให้เธอฟรีๆ เธอยังไม่อยากเรียกอีกเหรอ?"

“เรียนกับผีซิ!”

หนานซ่งปล่อยตัวพี่สี่ซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องอย่างว่าและสอนบางสิ่งแก่เธอ

โทรศัพท์มือถือของจี้อวิ๋นส่งเสียงบี๊บสองครั้ง และเขาก็รับมันทันที "เหล่ายวี่ตอบกลับมาแล้ว"

เมื่อ ยวี่จิ้นเหวิน ตอบ จี้อวิ๋นคลิกและได้ยินเสียงของเขามาจากผู้รับ "เข้าใจแล้ว ขอบคุณครับพี่สี่"

"..."

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะต่ำอย่างควบคุมไม่ได้ในน้ำเสียงของ ยวี่จิ้นเหวิน ใบหน้าหนานซ่งที่เต็มไปด้วยความโกรธของเขา ขอบคุณ ขอบคุณ!

จี้อวิ๋นยิ้มทันทีและตอบเขาว่า "ยินดี น้องหกเป็นคนขี้อาย คุณต้องใจกว้างมากกว่านี้ รู้ไหม"

“จี้อวิ๋น!”

หนานซ่งเริ่มค่อยๆเรียกเขาด้วยชื่อจริง เขาโกรธมากจึงหยิบหมอนบนเตียงแล้วเหวี่ยงไปทางเขา จี้อวิ๋นหลบทันและหยิบหมอนอีกใบขึ้นมา จนกระทั่งได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น จี้อวิ๋นกอดหมอน และวิ่งไปเปิดประตู

เฉิงเซี่ยนกลับมาแล้ว

“ที่รัก~~~” ทันทีที่จี้อวิ๋นเห็นเฉิงเซี่ยนโมเมนของการต่อสู้ก็หายไปทันที เขาโยนหมอนที่อยู่ในมือทิ้งแล้วกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของเฉิงเซี่ยนเหยียดมันออกไปข้างหลัง และร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและบ่นกับเขาอย่างน่าสงสาร "น้องหกทุบฉัน"

เฉิงเซี่ยนกอดจี้อวิ๋นด้วยรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าของเขาและมองไปที่ หนานซ่ง

“พี่เฉิงกลับมาแล้ว” หนานซ่งพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “วันนี้ ฉันกับพี่สี่ไปซื้อของกัน มีชายหนุ่มรูปงามอยู่แถวหน้าเคาน์เตอร์ เขาดูหล่อและดูคุ้นมาก ..... โอ้ ใช่ เขาเหมือนรักแรกของพี่สี่ พี่สี่ยังแอบมองเขาตั้งหลายรอบและยังซื้อผลิตภัณฑ์ดูแลผิวมาจำนวนหนึ่งด้วย”

ทันทีที่หนานซ่ง พูดจบ จี้อวิ๋นก็ตกตะลึงและมองไปที่ เฉิงเซี่ยนด้วย "สายตาตกใจ"

รอยยิ้มบนใบหน้าของ เฉิงเซี่ยนจางลง "โอ้" เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่ จี้อวิ๋น"จริงเหรอ?"

"ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่!"

จี้อวิ๋นกระโดดลงจากตัว เฉิงเซี่ยนและรู้สึกได้ว่าก้นของเขาต้องเจ็บอีกครั้งเป็นแน่ เขาต้องการอธิบายว่าทำไมเขาถึงรีบร้อนแต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ เขาจึงเกาหัวและเกาแก้ม

“ไม่รีบ” เฉิงเซี่ยนแตะหลังคอจับเสื้อเขาไว้ “กลับไปค่อยคุยกัน”

เขาเหลือบมองหนานซ่ง "เสี่ยวซ่ง พวกเรากลับกันก่อนนะ"

“โอเค ลาก่อนพี่เฉิง พักผ่อนเยอะๆนะ”

หนานซ่งพาพวกเขาไปที่ประตูและนำของที่ จี้อวิ๋นซื้อไปให้ เฉิงเซี่ยน โดยไม่สนใจใบหน้าที่จ้องจะกินเลือดกินเนื้อที่โหดร้ายของ จี้อวิ๋นที่จ้องมองมาที่เธอ

เรื่องฟ้อง อย่าให้บอกไม่มีใครทำไม่เป็น

เฉิงเซียนรับของไปและถามว่า “เมื่อคืนเราทำเสียงรบกวนคุณหรือเปล่า”

จี้อวิ๋นจ้องไปที่ หนานซ่งด้วยดวงตาเบิกกว้าง ขยิบตาให้เธออย่างหนัก และพูดในใจว่า: เอาเลย ฉันจะอยู่ได้หรือไม่ได้ก็ขึ้นอยู่กับประโยคนี้!

หนานซ่งส่ายหัว "ไม่ ไม่ ไม่เลย ฉนวนกันเสียงของโรงแรมแห่งนี้ดีมาก..."

เธอยิ้มให้จี้อวิ๋น “ไม่เลว”

“…” จี้อวิ๋นมองเธออย่างไม่เชื่อ

"ดีแล้ว."

เฉิงเซี่ยนจับคอเสื้อของ จี้อวิ๋นเดินออกไป เมื่อเขาจากไป จี้อวิ๋นได้แสดงท่าทีที่ไม่เป็นมิตรต่อ หนานซ่ง: "เธอรอไปก่อน"

ยวี่จิ้นเหวิน หัวเราะอีกครั้ง หันหน้าไปทางผู้รับฟังเสียงและพูดอย่างนุ่มนวล

“ผมไม่ต้องการพัวกิมเหลียนอะไรนั้น ผมคิดถึงคุณ ผมแค่ต้องการคุณ”

เสียงทุ้มและทุ้มดังมาจากสาย และมันก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดในหูของหนานซ่ง ซึ่งทำให้หัวใจที่ปั่นป่วนของเธออ่อนลง

หัวใจของเขาอ่อนลงและจิตใจของเขาดูเหมือนจะสับสนจนฟุ้งซ่าน

คุยกันได้สักพักและวางสายเพราะหนานซ่งมีถ่ายละครพรุ่งนี้ ยวี่จิ้นเหวินก็เลยไม่กวนมาก อาบน้ำและเข้านอนเร็วๆ และบอกเป็นพิเศษว่าถ้ามีเสียงรบกวนจากประตูถัดไปดังเกินไป ใส่ที่อุดหู อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "ผมชื่นชมพี่เฉิงมากเช่นกัน"

“คุณชื่นชมเขาไปทำไม...”

หนานซ่งพูด ครึ่งคำ ไอเบา ๆ "คุณก็เก่งมากเช่นกัน"

“ขอบคุณสำหรับคำชมครับคุณผู้หญิง”

ยวี่จิ้นเหวิน กล่าวอีกด้านว่า "นี่เป็นกำลังใจที่ดีสำหรับผมจริงๆ และผมจะตั้งใจทำงานให้หนักขึ้นต่อไป"

“คุณ...แค่นี้ก่อนนะ!” หนานซ่งหน้าแดงและวางสายให้เขา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง หนานซ่งหยิบขึ้นมาและเห็นว่ายวี่จิ้นเหวินส่งเสียงมาให้เธอ "คุณจะรีบวางสายเร็วทำไม ผมยังไม่ได้จูบลาคุณเลย มูอามูอา~ จุ๊บ"ผมอยากจูบ ริมฝีปาก จูบตา จูบนิ้วก้อยของคุณ ราตรีสวัสดิ์ ที่รัก"

หนานซ่งอดหัวเราะไม่ได้ จูบทั้งสามนี้ให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปจริงๆ

เจ้าปลาแห้งเก่งขึ้นเรื่อยๆแล้ว

เมื่อเดินออกจากห้องน้ำ หนานซ่ง เช็ดผมและจัดเตียง และชุดนอนหลุดออกจากกระเป๋า

หนานซ่งหยิบมันขึ้นมา มองดู สวมมัน และเดินไปที่กระจกสูงจากพื้นจรดเพดาน

เมื่อมองดูตัวเองในกระจก หนานซ่งเบิกตากว้างและพูดอย่างจริงจัง——

"โอ้พระเจ้า!"