สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 76

หนานหยาเพิ่งตะเบ็งเสียงเรียกออกไป สาวน้อยที่หดตัวคลุมโปงก็กอดผ้าห่มปีนไปทางฉินเจียงหยวน ปากก็เรียกอย่างอ่อนโยน “พี่หยวน~”

การตะเบ็งเสียงนี้เป็นการตะโกนไฟที่สะสมในช่วงเช้าของหนานหยาออกไป เธอโกรธเคือง ดึงกระชากแขนผู้หญิงแล้วตบหล่อน “พี่หยวนแกก็เป็นคนเรียกเหรอ? แกเป็นใคร!”

เมื่อคืนเธอเพิ่งโดนหนานซ่งตบ การตบนังจิ้งจอกครั้งนี้ก็เลียนแบบความแข็งแกร่งของหนานซ่งมา ตบจนศีรษะเธอเอียงฟุบลงบนเตียง ไม่สนใจความเจ็บ กลิ้งและคลานโผเข้าหาอ้อมกอดฉินเจียงหยวน “พี่หยวนช่วยฉันด้วย!”

สาวน้อยคนนี้อายุแค่ยี่สิบเท่านั้น เป็นช่วงที่ผิวพรรณอ่อนโยน เมื่อโดนหนานหยาตบ ครึ่งหนึ่งของใบหน้าก็เหมือนโดนทาด้วยรอยนิ้วมือหนึ่งชั้น ดูแล้วน่าสยดสยอง

ฉินเจียงหยวนโดนทำให้สบายตัวมาหนึ่งคืน กำลังอยู่ในช่วงรักเธอ เห็นใบหน้าเล็กคนรักใหม่บวม ดวงตาก็แดงก่ำ แค่รู้สึกว่าการตบครั้งนี้ของหนานหยาคือตบหน้าเขา ความโกรธก็มาทันที

เขาปกป้องผู้หญิงไว้ด้านหลัง เข้าไปหาหนานหยา ใบหน้าเต็มไปด้วยความใจร้อน “เธอจบหรือยัง? แล้วเธอเป็นใคร?”

หนานหยามองฉินเจียงหยวนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ฉันเป็นคู่หมั้นนายไง”

“ยังไม่แต่งงานเลย จดทะเบียนก็ยังไม่ได้จด ก็รีบร้อนอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของแล้วเหรอ?”

ฉินเจียงหยวนหัวเราะเยาะ หยิบเสื้อตัวเองขึ้นจากพื้นมาสวมให้สาวน้อย โอบกอดเธอแล้วจุ๊บแก้มอันน่ารักของเธอ จากนั้นก็มองหนานหยาด้วยใบหน้ายั่วยุ “อย่าว่าแต่ตำแหน่งคุณนายฉินอาจจะไม่ใช่เธอ ถึงจะแต่งงานไปแล้ว ฉันจะนอนกับใครมันก็เรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิมายุ่ง”

หนานหยาแค่รู้สึกว่ามีไฟที่ไม่รู้จักพุ่งเข้ามาในหัวใจ และในเวลานี้ สาวน้อยแนบหน้าอกฉินเจียงหยวนกำลังสัมผัสหัวใจเขา “พี่หยวน อย่าโกรธนะคะ ยังไงฉันก็เป็นของพี่ทุกเมื่อ คุณพูดอะไรก็ตามนั้นหมด”

เทียบกับความกระอักกระอ่วนใจและความอันธพาลของหนานหยา ไม่ว่าจะมองอย่างไรฉินเจียงหยวนก็รู้สึกว่าผู้หญิงในอ้อมกอดสบายตากว่า นิสัยประธานเอาแต่ใจก็เกิดขึ้นในชั่วขณะหนึ่ง เขาโน้มเอวไปอุ้มสาวน้อยขึ้นมา แล้วยั่วให้ผู้หญิงคราง

“อาบน้ำกัน เมื่อคืนยังกินเธอไม่พอเลย เรามาต่อกัน”

เขาอุ้มสาวน้อยในท่าเจ้าสาวเดินไปที่ห้องน้ำ สาวน้อยขี้เล่นขึ้นมา ขณะที่พูดขึ้นว่า “ไม่เอาๆ” ก็แสดงรอยยิ้มภูมิใจให้กับหนานหยาไปด้วย

หนานหยาโกรธจนตัวสั่น ความอับอายทั้งหมดของเมื่อคืนและรวมถึงเช้าวันนี้ มันเทียบกับช่วงเวลานี้ไม่ได้เลย

หัวใจเธอโดนดึงจนเจ็บ น้ำตาเม็ดโตไหลลงมาเปาะแปะ

ในห้องน้ำมีเสียงหัวเราะเย้าแหย่ของทั้งสองคนดังออกมาทีละนิด ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ ได้ยินเข้าหูหนานหยา เหมือนมีแมลงและมดนับพันตัวขุดเข้าไปในหูเธอ แทะหัวใจเธอ กัดเธอจนรูพรุน

ทำไม? ทำไมเป็นแบบนี้?

เธอชอบเขาด้วยใจจริงนะ

ตั้งแต่ตอนเด็กมากๆ เธอก็รู้ว่าตัวเองชอบพี่ชายตระกูลฉินแล้ว และตอนนั้นฉินเจียงหยวนก็เป็นทายาทตระกูลฉิน ส่วนเธอเป็นเพียงลูกสาวของผู้จัดการรัฐวิสาหกิจคนหนึ่ง

ตอนอายุสิบสี่ เธอเป็นสาววัยแรกแย้ม ในงานเต้นรำหนึ่ง เธอสวมชุดกระโปรงตัวเล็กสวยงามที่หนานซ่งมอบให้เธอ รวบรวมความกล้าไปตรงหน้าฉินเจียงหยวน เชิญเขามาเต้นรำด้วย ตอนนั้นเขาอายุสิบแปดปี กำลังเป็นผู้ใหญ่ สวมชุดสูทหรู ในมือแกว่งแก้วไวน์ ดูเป็นผู้ใหญ่และสง่างามอย่างบอกไม่ถูก

เขามองเธอจากด้านบน “กระโปรงที่เธอสวม คือของหนานซ่งใช่ไหม เธอเป็นซินเดอเรลลา อย่าสวมชุดเจ้าหญิงเลย มันไม่คู่ควร”

ตอนนั้นเธอแค่รู้สึกใบหน้าแผดเผาจนกระวนกระวาย รู้สึกด้อยกว่าจนเงยหน้าไม่ขึ้น เหมือนเปลือยกายในที่สาธารณะ

แต่ใบหน้าเธอก็ยังยิ้ม แสร้งทำท่าทางขี้เล่น ถามเขา “เจ้าชายไม่ชอบเจ้าหญิง แต่ชอบซินเดอเรลลาไม่ใช่เหรอคะ?”

เขาเหมือนได้ยินเรื่องตลกมาก หัวเราะหนักมาก ลูบศีรษะเธอ “เธอเป็นผู้หญิงไร้เดียงสาจริงๆ มีแค่เด็กเท่านั้นที่เชื่อนิทาน ในโลกของผู้ใหญ่อย่างเรา คนที่แต่งงานกับเจ้าชายได้ ก็มีแค่เจ้าหญิงเท่านั้น”

ตอนไปก็เอาดอกกุหลาบไปไม่น้อย หนานซ่งโกรธจนเกือบตามเขาไปสุดชีวิต จนกระทั่งเขาบอกว่าจะเอากลับบ้านไปให้ผู้ใหญ่ หนานซ่งถึงปล่อยให้เขาเอาไปสองสามก้าน

เห็นแผ่นหลังของเขาจากไป หนานซ่งก็ส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง “อายุเท่าไรแล้ว ยังเหมือนม้าป่าสลัดบังเหียนอีก เมื่อไรจะได้แต่งงานมีภรรยากันล่ะเนี่ย”

หนานหลินหัวเราะมีความสุขอยู่ข้างๆ “พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าพี่เฉวียนต้องการหา ผู้หญิงที่อยากแต่งงานกับเขามีเยอะมาก ไม่ต้องห่วงว่าจะหาไม่ได้”

“ขอให้เป็นแบบนั้นแล้วกัน” หนานซ่งถอนหายใจ หันศีรษะไปพูดกับน้องสาว “เธอก็ต้องระวังหน่อยนะ หาผู้ชายต้องตาสว่าง อย่าหาคนแบบนี้”

หนานหลินโบกมือซ้ำๆ “พี่ใหญ่วางใจได้ ฉันไม่ชอบคนแบบนี้หรอก”

“แล้วเธอชอบคนแบบไหน?”

หนานซ่งเห็นดวงตาอัลมอนด์สดใสของหนานหลินมองไปทางกู้เหิงด้วยความคลุมเครือ มองตามสายตาเธอไป ก็เข้าใจทันที “อ๋อ ที่แท้เธอก็ชอบแบบกู้เหิงนี่เอง”

“พี่!” ใบหน้าเล็กของหนานหลินแดงทันที

กู้เหิงเข้าไปรับพวกเธอ ได้ยินแค่ครึ่งประโยค ก็ถามอย่างไม่เข้าใจ “แบบผมอะไรเหรอครับ”

“ไม่มีอะไรๆ พี่สาวล้อเล่นน่ะ”

หนานหลินกระวนกระวายสุดๆ ใครใช้ให้กู้เหิงเดินมาข้างรถกันล่ะ “รีบไปเถอะพี่ เดี๋ยวเข้างานสาย!”

หนานซ่งมองน้องสาวที่กระวนกระวายอย่างตลกขบขัน ในใจก็ถอนหายใจ: ผู้หญิงเมื่อถึงวัยแล้วก็ควรออกเรือนล่ะนะ