สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 765

ผลลัพธ์ของการเมาเหล้า ก็คือวันรุ่งขึ้นตื่นมาแล้วจะปวดศีรษะเหมือนโดนเท้าช้างเหยียบ

เมื่อยวี่จิ้นเหวินเรียกหนานซ่งให้ตื่น หนานซ่งก็ทำเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวด

นอนอยู่บนเตียงไม่ยอมลุก

“ปวดหัวไหม?” ยวี่จิ้นเหวินถามเบาๆ

หนานซ่งไม่มีแม้แต่แรงพยักหน้า แค่ตอบ “อืม” อย่างอุดอู้

ยวี่จิ้นเหวินนวดให้เธอเป็นเวลานาน แล้วพูดปลอบเธอ “เที่ยวบินตอนบ่ายสองครึ่ง เรารีบลุกไปเก็บของ เดี๋ยวไม่ทัน”

“อืม” หนานซ่งตอบ แต่ไม่คิดจะลุกเลย ยังคงผล็อยหลับต่อไป

ยวี่จิ้นเหวินเข้าไปจูบเธอ “ยังไม่ลุกอีกเหรอ? หืม?”

น้ำเสียงคมชัดและลึกซึ้งดังขึ้นข้างหู ทำให้เธอจั๊กจี้หู หนานซ่งซุกเข้าไปในอ้อมกอดเขาเหมือนแมวน้อย ก็คือไม่อยากลุก

“ก็ได้ บังคับให้ฉันใช้ท่าไม้ตายสินะ”

ยวี่จิ้นเหวินขู่หนานซ่ง หนานซ่งไม่แยแสกับการขู่ของเขา เขาจะทำท่าไม้ตายอะไรได้?

รู้สึกได้ว่าเขาหยิบโทรศัพท์ออกมา หนานซ่งคิดอย่างสะลึมสะลือ: นี่จะเปิดเพลงให้ฉันฟังเหรอ?

พอคิดแบบนี้ ข้างหูก็มีเสียงแหลมๆ ดังขึ้น จากนั้นก็เป็นเสียงยวี่จิ้นเหวิน “ผู้เล่นเสี่ยวซ่ง ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณกำลังทำอะไร?”

หืม? หนานซ่งตกตะลึง

“ฉันกำลังว่ายน้ำน่ะ”

เสียงตัวเธอเองดังออกมา หนานซ่งก็ลืมตาทันที

เสียงในวิดีโอยังคงดำเนินต่อไป “ฉันกำลังว่ายท่ากบ นายดูออกไหม?”

หนานซ่งยันตัวขึ้นมาจากอ้อมกอดยวี่จิ้นเหวิน หรี่ตามองวิดีโอ ในวิดีโอตัวเองกำลังคว่ำในอ่างอาบน้ำ ในนั้นไม่มีน้ำแม้แต่หยดเดียว!

และเธอ! กำลัง! ว่ายน้ำ! แห้ง!

“งั้นเปลี่ยนท่าได้ไหม? ท่าตีกรรเชียง?”

“ได้สิ ท่าตีกรรเชียง”

“กรี๊ด!” หนานซ่งตะโกนเสียงดัง แย่งโทรศัพท์มาจากมือยวี่จิ้นเหวิน แล้วรีบปิดมัน

นี่มันอะไรกัน? เพี้ยนหรือไง!

เธอยืดตัวขึ้นเหมือนปลาคาร์พ กำโทรศัพท์ แค่รู้สึกว่าสองหูมีไฟลุกออกมา มองยวี่จิ้นเหวินอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เมื่อกี้ คือฉันเหรอ?”

เธอเมามาก จำไม่ได้ว่าตัวเองทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ลงไป

ยวี่จิ้นเหวินไม่ให้ภาพลวงตากับเธอ นอนบนเตียงอดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพยักหน้า “อืม เธอนั่นแหละ นักว่ายน้ำรุ่นเยาว์หนานซ่ง”

“……”

ตอนนี้สมองหนานซ่งมีความคิดเดียว เธอโยนโทรศัพท์ทิ้งไป หรี่ตา “ในเมื่อเป็นงี้ งั้นฉันก็ต้องฆ่าปิดปากนาย”

เธอพุ่งไปหายวี่จิ้นเหวิน ยวี่จิ้นเหวินยิ้มขณะกอดเธอไว้ “ใจเย็น ภรรยา”

“ใจเย็นกับผีน่ะสิ ฉันใจเย็นได้ไง!”

หนานซ่งโกรธจัด “ชื่อเสียงทั้งหมดของฉัน ฉันจะบอกนายให้นะมันจบแล้ว มันจบเห่แล้ว! นายยังถ่ายมันไว้อีก ฮือๆๆ ……”

โวยวายสักพัก ยวี่จิ้นเหวินก็ขำจนปวดท้อง เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ลั่วอินโทรมา

ยวี่จิ้นเหวินรับสาย แล้วกดสปีกเกอร์โฟน “ครับแม่”

“ทำอะไรกัน ร้องลั่นกันเชียว โวยวายกันพอได้แล้ว รีบลุกขึ้นมาเก็บของ รีบขึ้นเครื่อง”

ลั่วอินด่าแล้ววางสายไป

ยวี่จิ้นเหวินเห็นหนานซ่งนั่งทรุดที่ปลายเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ทำหน้าตาไร้ชีวิตชีวา ก็อดขำไม่ได้อีกรอบ ซึ่งมันดึงดูดสายตาขุ่นเคืองของเธอ

“เอาล่ะๆ ไม่โกรธแล้ว”

ยวี่จิ้นเหวินเข้าไปหวีผมเธอ หนานซ่งยกกำปั้นขึ้นชกไหล่เขาหนึ่งที “โทษนายนั่นแหละ”

“โทษฉันแหละๆ” ยวี่จิ้นเหวินลูบคางเธอ แล้วพูดกล่อม “น่ารักจัง เสี่ยวซ่งของเราเมาเหล้าแล้วน่ารักที่สุดเลย”

“นายอย่ามา”

หนานซ่งจ้องเขา “นายรีบไปลบวิดีโอให้ฉันเลย ถ้ามันหลุดออกไปนะ เฮอะๆ ……ฉันเป็นหม้ายแน่!”

จากนั้นก็ยักคิ้วให้เขาอย่างห้าวหาญ ผู้หญิงทั้งสามก็เดินจากไปไกลๆ

แผ่นหลังทั้งสวยทั้งเศร้า

เฉวียนเยี่ยเชียน： “……”

หนานหนิงซงพูดขึ้นช้าๆ “ทำไมฉันรู้สึกว่า ลั่วโยวแมนกว่านายอีกล่ะ”

ยวี่จิ้นเหวินตบบ่าเฉวียนเยี่ยเชียน “คิดเหมือนกัน”

เฉวียนเยี่ยเชียนตีมือเขาออก “ไป!”

……

เฉวียนเยี่ยเชียนและลั่วโยวจดทะเบียนสมรสกันเมื่อสองวันก่อน ใบทะเบียนสมรสยังร้อนๆ อยู่เลย หนานซ่งมองหนุ่มหล่อสาวสวยในใบทะเบียนสมรส ก็รู้สึกว่าพี่สองกับพี่สะใภ้สองนั้นเหมาะสมกันมาก ใครจะไปคิดว่าลั่วโยวเคยต่อยเฉวียนเยี่ยเชียนเมื่อตอนเด็กๆ จะได้มาเติมเต็มบุพเพสันนิวาสในชีวิตพวกเขา?

แน่นอนว่า นี่เป็นความพยายามแสวงหาอย่างไม่ลดละของพี่สองในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ถึงได้เจอ “เทพธิดาในชีวิตจริง” ของเขา

ตอนนี้พวกพี่ๆ ก็มีครอบครัวกันหมดแล้ว เธอในฐานะน้องสาวก็วางใจได้บ้าง

แต่ยังมีอีกคน……

“พี่เล็ก” หนานซ่งมองไป๋ลู่ยวี๋ที่ยิ้มแหยๆ แล้วพูดขึ้น “เมื่อไรพี่จะแต่งพี่สะใภ้ให้ฉันบ้าง?”

เมื่อเธอพูดขึ้น ทุกคนก็ต่างหันไปมองไป๋ลู่ยวี๋

ลั่วอินตื่นเต้นขึ้นมาทันที “นั่นสิ เธออายุมากแล้ว ยังไม่เดทอีกเหรอ? หรือเตรียมตัวเป็นท่อนไม้ตลอดชีวิตแบบพ่อเธอ?”

“ผม……” ไป๋ลู่ยวี๋ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ หัวข้อก็พุ่งมาที่ตน “ผมยังเด็ก”

“เด็กกับผีน่ะสิ จะสามสิบแล้ว น้องสาวเธอแต่งงานหมดแล้วนะ เธอยังไม่รีบอีก”

ลั่วอินถือว่าใช้โอกาสนี้พูดรัวๆ เหมือนปากยิงปืนกล “รีบๆ ซะ แต่งลูกสะใภ้กลับมาให้ฉันก่อนปีใหม่”

“ฮะ?” ไป๋ลู่ยวี๋เบิกตากว้าง “นี่ก็จะปีใหม่แล้วนี่?”

ลั่วอินเหลือบมองเขา “มีปัญหาเหรอ?”

ด้วยการจ้องมองของแม่ ไป๋ลู่ยวี๋พยักหน้า ปากก็พูดอย่างขี้ขลาด “ไม่มีปัญหาครับ”

ลั่วอินถึงได้พอใจ ปล่อยเขาไปชั่วคราว

ไป๋ลู่ยวี๋เริ่มกังวล จะไปหาแฟนสาวที่ไหนล่ะ หรือต้องให้เขาไปเช่ามาสักคน?