สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 768

เมื่อได้ยินว่า “กลับมาแล้ว” ทุกคนก็ต่างไปที่ประตู

ไม่เจอยวี่จิ่้นเฉิงมานาน คุณท่านยวี่สองและคุณท่านยวี่สามก็ตื่นเต้นมาก เข้าไปกอดเขา “พี่ใหญ่!”

ยวี่จิ้นเฉิงเป็นคนใจเย็น สุภาพเรียบร้อยมาตลอด วันนี้กลับบ้านก็รู้สึกดีใจ หัวเราะยิ้มกว้างตาม

เห็นยวี่เฟิ่งเจียวเดินออกมา หนานซ่งก็เรียก “แม่” แล้วเข้าไปกอดเธอ

“เฮ้อ กลับมาก็ดีแล้ว”

ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินหนานซ่งเรียก “แม่” แต่ยวี่เฟิ่งเจียวฟังแล้วก็ยังอดแสบจมูกไม่ได้ น้ำตาซึมที่ขอบตา เงยหน้ามองยวี่จิ้นเหวิน เห็นพวกเขาสองคนเข้าออกพร้อมกันด้วยความรักใคร่ เปรียบเสมือนเห็นอะไรที่ทำให้เธอมีความสุข และยินดีอย่างยิ่ง

“คุณยาย~”

“เสี่ยวซ่ง มา รีบมาให้ยายกอด”

นายหญิงยวี่เห็นหนานซ่งก็รู้สึกสบายไปทั้งตัว กอดหนานซ่งแล้วเรียก “หลานรักคนโต” ทำเอาทุกคนหัวเราะกันหมด

คนที่ไม่รู้ นึกว่าหนานซ่งเป็นหลานสาวแท้ๆ ของเธอ ส่วนยวี่จิ้นเหวินเป็นหลานเขย

แต่เทียบกับหนานซ่งแล้ว ตำแหน่งในครอบครัวของยวี่จิ้นเหวินก็เป็นแบบนี้มาตลอด เขาชินแล้ว และรู้สึกว่าชอบธรรม

ตระกูลยวี่เป็นครอบครัวใหญ่ สมาชิกมีจำนวนมาก ทักทายกันและกันก็ใช้เวลานาน

คุยกันตรงผนังกั้นเป็นเวลานานมาก

พ่อบ้านยิ้มแล้วพูดขึ้น “ข้างนอกเย็น เดี๋ยวหนาวเอา เข้าบ้านคุยดีกว่าครับ”

“ใช่ๆๆ รีบเข้าบ้าน……”

วันนี้นายท่านยวี่มีความสุขมาก โอบไหล่ยวี่จิ้นเฉิงเดินเข้าไป แล้วหันหน้าไปพูดกับยวี่จิ้นเหวิน “อาจิ้น เดี๋ยวอีกสักพัก พวกนายไปพิพิธภัณฑ์จิงเหวิน ไปรับปู่ของเสี่ยวซ่งและอาจารย์ของนายมานะ เราจะได้รวมตัวกันสนุกสนาน”

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มขณะตอบรับ “ได้ครับ”

“อย่าให้อาจิ้นไปเลย กว่าจะได้กลับมา”

คุณนายยวี่สามมอบหมายให้ยวี่เจ๋ออวี่ออกไปแทน “ให้เสี่ยวอวี่กับเสี่ยวหางไปรับดีกว่า เดินทางระมัดระวังนะ ค่อยๆ ประคอง อย่าทำปู่สองคนล้ม”

ยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่ตอบรับ แล้วรีบออกไปรับพวกเขา

หนานซานไฉและเหวินจิ่งอี้มาถึงแล้ว ทุกคนก็อยู่กันพร้อมหน้า

ตอนนี้ชายชราทั้งสองคนกลายเป็นคนที่ไม่มีส่วนร่วมใดๆ ในตระกูลยวี่ แต่ทุกครั้งที่รวมตัวกันก็ขาดพวกเขาไม่ได้ ไม่ค่อยพอใจสำหรับหนานซานไฉ จึงพูดกับยวี่หังเหยียนว่า “ฉันไม่ได้มาเพราะคุณนะ ฉันมาเพราะเห็นแก่หลานสาวและหลานสะใภ้ ‘แท้ๆ’ อย่าโอ้อวดตัวเอง”

เขาจงใจเน้นว่าเสี่ยวซ่งคือหลานสาวแท้ๆ ของเขาเหมือนแสดงความเป็นเจ้าของ ทุกครั้งที่มาตระกูลยวี่ก็เป็นแบบนี้ พวกเขาเหมือนกับว่าจะสนิทยิ่งกว่าปู่แท้ๆ ของตัวเองอีก

ยวี่หังเหยียนไม่เถียงกับเขาแล้ว “พอๆๆ คุณเป็นพี่ใหญ่ คุณเป็นคนตัดสิน”

หนานซ่งอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มพลางดูความครื้นเครง

เธอรู้ว่าปู่กับเหล่าพวกพ้องอยู่ด้วยกัน แกะสลักหยกและเถียงกันทุกวัน คลายความเหงาวัยชรา ทุกคนมีความผ่อนคลายกว่าแต่ก่อนมาก

ตอนแรกพ่อกับแม่ตั้งใจมาเมืองเป่ยเพื่อรับคุณปู่กลับเมืองหนานไปฉลองตรุษจีนเล็ก หนานซ่งบอกว่าให้ปู่อยู่ฉลองกับเธอที่เมืองเป่ยดีกว่า ถึงเวลาพวกเขาค่อยกลับบ้านด้วยกัน ไม่ต้องให้พ่อแม่ลำบากอีก จึงโทรหาหนานซานไฉ หนานซานไฉบอกว่าตัวเองยุ่งมาก ยังแกะสลักหยกไม่เสร็จ แกะสลักเสร็จค่อยไป

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มขณะเดินอ้อมไปด้านหน้าเธอ “แม่น่าจะบอกพวกเธอล่วงหน้า ฉันเห็นเธอขยิบตาให้พวกเธอ”

“น่าจะใช่ แต่มันไม่ง่ายเลยที่พวกเธอจะทนไหว”

หนานซ่งนึกถึงวันนี้ยวี่เจียหางและยวี่เจ๋ออวี่ที่แทบทนไม่ไหวจะเร่งเรื่องแต่งงานในงานเลี้ยง ก็อดขำไม่ได้ “ไม่แปลกใจที่วันนี้เจียหางและเจ๋ออวี่อดทนมาเยอะ พลังไฟที่สะสมในตัวฉันมันโจมตีพวกเขา หรือเพราะแม่สามีฉันดี ไม่กดดันฉัน”

“อืม” ยวี่จิ้นเหวินลูบโฟมบนร่างกายเธอ “ไม่ใช่แค่แม่สามีนะ สามีเธอก็ดีด้วย”

“หืม?”

หนานซ่งแสร้งเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “นายดีตรงไหน?”

ยวี่จิ้นเหวินก็ทำเสียง “หืม” ก่อนจะพูด “ฉันไม่ดีตรงไหน?”

ขณะที่พูด ก็ผลักเธอไปใกล้กำแพง ไม่ลืมที่จะประคองแผ่นหลังเธอด้วยแขน ไม่ให้แผ่นหลังเธอแนบชิดกับกำแพงหินอ่อนเย็นเฉียบ

“นาย……” หนานซ่งรู้สึกถึงกลิ่นอายความอันตรายอะไรบางอย่าง กำลังจะเอ่ยปาก ก็ถูกริมฝีปากปิดกั้น “อื้อ”

เธอร้องอื้ออึงอยู่นานสักพัก คำพูดที่อยู่ริมฝีปากก็ถูกยวี่จิ้นเหวินกินเข้าไป

น้ำฝักบัวยังคงไหลลงมา เสียงน้ำดังมาก กลบเสียงทั้งคู่ ข้อมือหนานซ่งก็ถูกยวี่จิ้นเหวินจับตรึงไว้เหนือศีรษะ

หนานซ่งแอบบ่นในใจ: ปลาตากแห้งดีตรงไหน อันตรายชอบฉวยโอกาส และเอาเปรียบ แย่มาก!

แย่มากจริงๆ!