สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 782

เมื่อเหยียนยวนโทรมา ลั่วจวินหังอยู่ในที่ประชุม เหลือบมองโทรศัพท์ของเขาและไม่สนใจ

หลังจากการประชุมสิ้นสุดลง คอยโทรกลับหาเขา

"ว่าไง?"

เสียงของ เหยียนยวนพูดเป็นภาษาอังกฤษว่า "เสี่ยวซ่ง โทรหาฉัน"

“โอ้” ลั่วจวินหังดูเย็นชา “ไม่ใช่เรื่องของฉัน น้องสาวของฉันโทรหาฉันทุกวัน มันน่ารำคาญมาก”

เขาพูดแล้วพ่นลมหายใจอีกครั้ง “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง คุ้มไหมที่จะโทรหาฉันโดยเฉพาะ?”

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ย เหยียนยวนก็ไม่รำคาญ

เขาถอนหายใจเบา ๆ “เสี่ยวซ่งบอกว่านายคิดถึงฉัน และบ่นว่าฉันไม่ได้ติดต่อหานาย เลยรีบติดต่อมาโดยเร็ว”

ลั่วจุนเหิง: "..."

ทั้งสองพูดภาษาอังกฤษได้ราบรื่นมาก และพวกเขารู้วิธีตีระเบิดของกันและกัน

กระโดดผ่านทุ่นระเบิดของฝ่ายตรงข้าม

เขาได้ยินมาว่าลั่วจวินหังกำลังจะวางสาย เหยียนยวนรีบเรียก "พี่เขย"

มือของลั่วจวินหังที่กำลังจะวางสายก็หยุดลงอย่างน่าอัศจรรย์

"พี่เขย" คำนี้มีพลังมากกว่า "พี่น้อง" มาก

ได้ยินเสียงลมพัดมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์ เหยียนยวนยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงที่เกียจคร้าน “หลังจากผ่านไปหลายปี วิธีนี้ก็ยังใช้ได้ผลดีที่สุด”

เขาอายุน้อยกว่า ลั่วจวินหังไม่กี่ปี เมื่อตอนพวกเขาอยู่ในกองทัพ พวกเขาเป็นสหายร่วมรบ ลั่วจวินหังเป็นกัปตันของเขา พวกเขามักจะไม่พอใจ "กฎที่รุนแรง" ของเขา มักต่อต้าน บ่อยครั้ง ถูกกดขี่ข่มเหง ชอบสร้างปัญหาให้กับเขาเสมอ เมื่อใดก็ตามที่เขาเหยียบฟ้าร้อง "พี่เขย" จะกลายเป็นเหรียญทองเพื่อหลีกเลี่ยงความตาย

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของ เหยียนซีพี่สาวของเธอ ลั่วจวินหังสามารถเปิดใจกับเขาได้ตลอดเวลา

ลั่วจวินหังเงียบไปครู่หนึ่งและถามอย่างอดทน “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

"คุณจะเข้าร่วมการประชุมสุดยอดเศรษฐกิจห้าประเทศหรือไม่" เหยียนยวนพูดอย่างเป็นทางการ

ลั่วจวินหัง ไม่ได้บอกว่าเขาจะกลับไปหรือไม่ แต่ถามเขาว่า "นายจะเข้าร่วมไหม"

รายชื่อผู้เข้าร่วมจากประเทศต่างๆ ยังไม่ได้รับการกำหนดอย่างครบถ้วน ลั่วจวินหังและ เหยียนยวนในฐานะรองผู้บัญชาการของประเทศ Y และประเทศ T มีโอกาสเข้าร่วมได้ ขึ้นอยู่กับพวกเขาจะไปหรือไม่ เหยียนยวน ถามเขาหมายความว่า...เขากำลังจะไป.

“ผมไม่อยากไป แต่เสี่ยวซ่งก็จะร่วมเป็นผู้จัดรายการด้วย ดังนั้นจึงเปลี่ยนใจอีกครั้ง”

เหยียนยวนยิ้มเบา ๆ ราวกับว่าเขาจงใจยุยงเขา “นายไม่ต้องการที่จะเห็นพฤติกรรมของน้องสาวของคุณเองเหรอ?”

ลั่วจวินหังไม่ได้ถูกเขาครอบงํา "ฉันเบื่อที่จะได้เห็นมันตั้งแต่ยังเด็ก"

เหยียนยวนถอนหายใจเบา ๆ “คุณช่างโหดเหี้ยมจริงๆ”

“ฉันไม่ว่างเหมือนนายหรอก”

ลั่วจวินหังหงุดหงิดเล็กน้อย เขาพักอยู่ที่เมืองหนานเกือบทั้งปีเมื่อปีที่แล้ว เขาใช้วันหยุดทั้งหมดที่เขาเก็บไว้มาหลายปีจนหมด เขาสะสมงานราชการมามาก ตอนนี้กลับไปไม่ได้แล้ว ถ้าต้องการ ไป เทศกาลฤดูใบไม้ผลิปีนี้การกลับมารวมตัวของครอบครัวไม่มีที่สำหรับเขา

“ฉันก็ยุ่งเหมือนกัน” เหยียนยวนกล่าว “มันเป็นแค่ของขวัญแต่งงานของเสี่ยวซ่ง ฉันต้องกลับไปมอบให้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วจวินหังก็ส่งเสียง "ฮ่า" จากจมูกของเขา

“นายต้องการดึงหัวใจของนายเองเพื่อให้ของขวัญกับเธอ หรือนายต้องการดึงหัวใจของ ยวี่จิ้นเหวินออก”

เหยียนยวน: "ฉันขออวยพรให้พวกเขาแต่งงานอย่างมีความสุข อย่างไรก็ตาม ฉันต้องเตือน มีคำโบราณว่า 'ถ้าคุณไม่กลัวขโมย คุณจะกลัวโจร' ใช่ไหม ฉันคือขโมยคนนั้น ไม่มีใครสามารถพูดได้อย่างแน่นอนว่าตราบใดที่ ยวี่จิ้นเหวินกล้าที่จะปล่อย ฉันจะคว้ามันไว้ "

คำพูดเหล่านี้เย่อหยิ่ง แต่ลั่วจวินหังรู้ว่าทุกคำที่เขาพูดนั้นจริงจัง

ถ้าไม่ใช่สำหรับ ยวี่จิ้นเหวินที่ไม่ตายและกลับมามีชีวิต บางทีคนที่อยู่กับน้องหก ของเขาตอนนี้อาจจะเป็น เหยียนยวนจริงๆ

แต่ไม่เคยมีคำว่า "ถ้า" ในโลกนี้ การปรากฏตัวของเหยียนยวนเป็นการอุปมาสำหรับความล่าช้าของยวี่จิ้นเหวินและจังหวะเวลาผิดไปหนึ่งก้าวเสมอ กับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นในครอบครัวของเขา เธอเย่อหยิ่งเกินไปและไม่มีเหตุผล เหยียนยวนเปรียบเสมือนหนึ่งได้อย่างไร คนตาย และคนเป็นอยู่ในจิตใจของเสี่ยวซ่ง มีน้ำหนักเท่าใด

อาจเป็นเพราะเขาทำตัวเป็นเด็กนิสัยเสียมานานเกินไปและถูกกระตุ้น เมื่อ ยวี่จิ้นเหวินออกจากห้องน้ำ หนานซ่งเรียกเขาว่า "ที่รัก~~~"

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกประหลาดใจและเขาก็หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปเหมือนหุ่นยนต์และถามอย่างระมัดระวัง:

“หัวหน้า คำสั่งของคุณคืออะไร”

หนานซ่ง : "..."

เธอแค่อยากจะอวดดี อนิจจา

สำหรับพี่คนเล็ก เขาไม่ได้ฉลองปีใหม่ที่บ้านของไป๋ในปีนี้ แต่วิ่งเข้ามาบอกว่าเขาทนไม่ไหวจริงๆ ที่ครอบครัวขอให้เขาแต่งงาน

ทุกปีต้องโดนผลัดกันตี สมัยก่อนมีลูกพี่ลูกน้องอยู่ด้วยบอกว่าปีนี้ลูกพี่ลูกน้องมีแฟนแล้ว เขาเป็นคนเดียวที่โสด!

“มันแย่มาก โลกนี้สามารถทิ้งทางให้คนโสดมีชีวิตอยู่และทิ้งความอบอุ่นในครอบครัวไว้ได้หรือ?” ไป๋ลู่ยวี๋คำรามบนท้องฟ้า

ลั่วอนเหลือบมองเขา “ไม่ มานี่ ให้แม่ดูว่าเจ้ามีปัญหาอะไร ทำไมหาคู่ไม่ได้สักที”

ไป๋ลู่ยวี๋ทรุดตัวลง "แม่! โปรดยกโทษให้ผมด้วย อ้า อ้า อ้า!"

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงต้องเช่าแฟนกลับมาจริงๆ

แต่ปีนี้มีเพิ่มมาอีกสองคนอยู่ในสวนกุหลาบ หวังผิงและเฮ่อเสี่ยวเหวินก็มาที่สวนกุหลาบสำหรับวันตรุษจีนเช่นกัน

“ฉันคิดว่าคุณสองคนต้องกลับไปที่บ้านเฮ่อด้วยกัน” หนานซ่งและเฮ่อเสี่ยวเหวิน กระซิบคุยกันแบบเพื่อนสนิทในครัว

เฮ่อเสี่ยวเหวินปอกกระเทียม ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ถ้าฉันไม่กลับไป ครอบครัวเฮ่อพวกเขาคงจะมีความสุขมากกว่า ทุกๆ ปีเมื่อฉัน กลับบ้านช่วงปีใหม่ ไม่ค่อยมีเวลา ปีนี้ไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเองอีกแล้ว จะวิเศษขนาดไหนถ้าได้อยู่ฉลองกับพวกเธอ." “ใช่ ต่อไปนี้จะเป็นบ้านของเธอ”

หนานซ่งโอบแขนของเธอไว้รอบคอและถามว่า “น้า คุณเตรียมอั่งเปาให้ฉันหรือยัง”

เฮ่อเสี่ยวเหวิน: "..."

ปีนี้เธอยังต้องเตรียมอั่งเปาให้เพื่อนซี้ด้วย?!