สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 791

ระหว่างทางไปบ้านตระกูลลั่วหนานซ่งนอนหลับไปยวี่จิ้นเหวินก็แต่งหน้าให้เธอตลอดทาง

ลั่วโยวนั่งอยู่ข้างคนขับ หันหลังไปเบาะหลังเพื่อดูฉากนี้ ราวกับว่ากำลังดูวิว

เฉวียนเยี่ยเชียนเหลือบมองที่เบาะหลังจากกระจกมองหลัง ฉากนั้นแปลกเกินกว่าที่เขาจะชื่นชม เขามองไปที่ภรรยาที่ดูสนใจเรื่องนี้ อดไม่ได้ที่จะพูดและตบหลังเธอเบาๆ “นั่งดีๆ คอจะหักแล้ว”

"ช่วยไม่ได้ ภาพนี้มันดูแปลกตาจริงๆ"

ลั่วโยวจ้องมองอย่างตั้งใจและถาม ยวี่จิ้นเหวิน"เหล่ายวี่ คุณเรียนรู้ทักษะการแต่งหน้าแบบนี้มาเมื่อไหร่ ช่างดูเชี่ยวชาญ"

"ตอนที่ว่างอยู่บนเกาะ"

ยวี่จิ้นเหวินแลเงาจมูกให้ หนานซ่ง และพูดเบา ๆ ว่า "พ่อตาแม่ยายสอนให้"

“อะไรนะ?” ลั่วโยวทำตาโต “คุณหมายถึง พ่อหนานก็แต่งหน้าให้แม่สามีฉันด้วยเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินยักหน้า “ใช่”

ลั่วโยวมองไปที่ เฉวียนเยี่ยเชียนทันที ดวงตาของเขาเกือบจะหลุดออกมา

เฉวียนเยี่ยเชียนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “ทำไม?”

“ทำไมคุณทำไม่เป็น”

“…” เฉวียนเยี่ยเชียนเหลือบมองลั่วโยวอย่างรวดเร็ว แล้วพูดว่า “ปกติคุณไม่เคยแต่งหน้า”

“เอ๊ย ฉันได้แต่นำทัพไป จะไปมีเวลาแต่งหน้าที่ไหน”

ลั่วโยวพูดอย่างไม่พอใจ: “ฉันโตมาแบบนี้ และถ้าฉันแต่งหน้า ทหารพวกนั้นได้เรียกฉันว่า ชายตุ้งติ้งแน่”

เฉวียนเยี่ยเชียน: "..."

หลังจากรอสัญญาณไฟจราจร เขาก็หันไปมองลั่วโยว: “คุณไม่ใช่ผู้หญิงหรือ แต่งเป็นสาวจะเป็นไรไป?”

นอกจากนี้เขายังรู้สึกว่าภรรยาของเขาเป็นลูกผู้ชายมากกว่าเขาในบางครั้ง

แค่อยากให้เธอเป็นสาวหน่อย

“โอ้ คุณไม่เข้าใจ!” ลั่วโยวหงุดหงิด ขี้เกียจอธิบายให้เขาฟัง “พูดง่ายๆ ว่า ตอนที่อยู่ในกองทัพฉันไม่ได้แต่งหน้า ตอนนี้กลับไปไม่ได้แล้ว กลายเป็นสามัญชนทั่วไปฉันก็อยากสวยเหมือนกัน คุณไปเรียนมาแล้วมาแต่งหน้าให้ฉัน”

เธอมอบหมายงานให้ผู้ชายของเธอ

เฉวียนเยี่ยเชียนขับไปข้างหน้า เท้าของเขาสั่นเมื่อได้ยินคำว่า "ผมจะไปเรียนกับใครได้"

“ เหล่ายวี่ไง หรือจากพ่อหนาน พ่อตาของฉัน?” ลั่วโยวพูดใส่ใบหน้าเขา

เฉวียนเยี่ยเชียนยิ้มเยาะเย้ย “คุณคิดว่าไง เขาเกลียดกลิ่นแป้งฝุ่นมากที่สุด ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดไม่เคยเข้าใกล้เขาได้”

“โอ้” ลั่วโยวไตร่ตรองประโยคนี้ “ทีผู้ชายแต่งหน้ายังได้?”

"..."

หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินอดหัวเราะไม่ได้ หนานซ่ง หลับอยู่แต่ถูกปลุกโดยพี่สะใภ้ที่โง่เขลาของเธอ

“พอแล้ว พี่สะใภ้ ฉันจะสอนแต่งหน้าให้คุณเอง”

หนานซ่งมอง เฉวียนเยี่ยเชียนอย่างดูถูก “หากคิดจะคาดหวังให้พี่สองเรียนแต่งหน้า คาดหวังเรื่องอื่นดีกว่า”

เฉวียนเยี่ยเชียนไม่พอใจ “เธอกำลังพูดอะไร แค่แต่งหน้าจะไปมีปัญหาอะไร เมื่อกลับถึงบ้าน ผมจะแต่งให้!”

เขาไม่สามารถทนมันได้ต่อกลยุทธ์ที่ก้าวร้าวของหนานซ่งประสบความสำเร็จ ลั่วโยวเลิกคิ้วเรียวขึ้น

“เสร็จแล้ว” ยวี่จิ้นเหวินเก็บแปรงแต่งหน้าแล้วยื่นกระจกบานเล็กให้หนานซ่ง “ดูซิ เป็นอย่างไรบ้าง?”

หนานซ่งหยิบกระจกขึ้นมาและมองดูใบหน้าของเขา “อืม สวยมาก”

ยวี่จิ้นเหวินไม่ได้แต่งหน้าจัดให้เธอ แค่แต่งหน้าเบาๆ ซึ่งเหมาะที่สุดสำหรับโอกาสแบบนี้ที่จะได้เจอผู้อาวุโส

เมื่อเห็น หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวิน ก็เรียน"พี่ชาย พี่สาว" อย่างสุภาพ

“พี่ชาย พี่สาว?” หนานซ่งพูดด้วยรอยยิ้ม “ต่างรุ่นกันหรือเปล่า น่าจะเรียกว่าลุงกับป้าดีกว่า”

ลั่วเหว่ยพี่สาวของลั่วโยว ยิ้มเบา ๆ : "คนที่ยังไม่มีลูกเรียกว่าพี่ ถ้ามีลูกจะเรียกว่าลุงและป้า"

หนานซ่ง เหลือบมองยวี่จิ้นเหวิน"ถ้าอย่างนั้นฉันยังคงเป็นพี่สาวได้สักพัก"

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มและพูดว่า "ผมก็ยังเป็นพี่ชายได้สักพัก"

เฉวียนเยี่ยเชียนรีบตัดบทพวกเขาทันที "เอาล่ะ คนหนึ่งจะเข้าเลขสามและอีกคนสามสิบกว่าแล้วยังแสร้งทำเป็นเป็นคนอายุน้อยไม่ละอายเลย"

แล้วตบหัวเด็ก ๆ "พวกเธอเคยเห็นพี่ชายพี่สาวอายุแก่เท่านี้ไหม เรียกลุงและป้าเลย"

หนานซ่งทนไม่ไหวคิดจะลงไม้ลงมือ ยวี่จิ้นเหวินรีบจับมือไว้แล้วเตือนเธอด้วยเสียงต่ำกว่า "พี่น้องกันอย่าลงมือเลย"

ถ้าไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน เธอคงโยนเขาออกจากกำแพงแล้ว

เมื่อเข้าไปในบ้านเห็นผู้อาวุโสตระกูลลั่ว หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินทักทายอย่างสุภาพ คุณนายลั่วชอบหนานซ่งมาก ทันทีที่พวกเขาพบกัน เธอจับมืออย่างเสน่หาและถามเรื่องลั่วอินเพื่อนสนิทอีกคนหลังจากที่ลั่วโยวแต่งงานกับพี่สอง หลังถามสารทุกข์ สุขดิบ และแผนสามปีในการอุ้มหลาน

พวกเขาวางแผนชีวิตของพวกเขาเอง เฉวียนเยี่ยเชียนและ ลั่วโยวใช้ชีวิตเล็ก ๆ ของพวกเขาอย่างไม่เร่งรีบโดยไม่กระทบกระทั่งกัน

ขณะพูดคุยและหัวเราะ พี่ชายคนโตของตระกูลลั่วลงมาชั้นล่างพร้อมกับคนสองคน ที่ไม่ใช่คนแปลกหน้า แต่เป็นยวี่จิ่นเฉิงและเหยียนยวน

ช่วงเวลาที่พวกเขาเห็น เหยียนยวน, หนานซ่ง และ ยวี่จิ้นเหวินตกตะลึงในเวลาเดียวกัน พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะอยู่ที่นั่นด้วย

"นี่คือรัฐมนตรีเหยียนแห่งประเทศ T" พี่ใหญ่แห่งตระกูลลั่วแนะนำให้พวกเขารู้จัก และ ยวี่จิ่นเฉิงยิ้มเบา ๆ "ไม่จำเป็นต้องแนะนำ เราทุกคนรู้จักกัน"

พี่ลั่วมองไปที่หนานซ่งยวี่จิ้นเหวินและเหยียนยวน “อ้าว รู้จักกันเหรอ?”

"มิตรภาพแห่งชีวิตและความตาย"

เหยียนยวนมองดูพวกเขาและยิ้มเบา ๆ "รู้จักกันดี"