สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 797

หลังจากคุยกันไปได้สักพักอะไรที่ควรพูดก็พูดหมดแล้ว

ยวี่จิ่นเฉิงเหลือบมองเวลา "นี้มันก็ดึกมากแล้ว ไปพักผ่อนกันได้แล้ว"

ข้อมูลที่รับมาคืนนี้มันมากมายจริงๆ

“ได้ครับ” ยวี่จิ้นเหวินตอบรับและดึงตัวหนานซ่งลุกขึ้น ทั้งสองกล่าวราตรีสวัสดิ์กับยวี่จิ่นเฉิงและเข้าไปในห้องนอน

แม้ว่าบ้านของยวี่จิ่นเฉิงจะมี สอง ห้องนอน พื้นที่ในห้องนอนนั้นกว้างมากและมีห้องน้ำในตัวแบบพิเศษ การออกแบบเดิมนั้นมีไว้สำหรับสะดวกในการเดินทางไปมาเมืองจิงบ่อยๆ ของหลานสาวยวี่ฟานยิน

เมื่อเปิดกระเป๋าเดินทาง ยวี่จิ้นเหวินหยิบอุปกรณ์อาบน้ำและน้ำยาล้างเครื่องสำอางออก และถาม หนานซ่ง "คุณอยากอาบน้ำไหม"

หนานซ่ง ดูเหมือนจะยังจมอยู่ในความคิดของเขา เขานั่งข้างเตียงครู่หนึ่งก่อนที่จะมองไปที่ ยวี่จิ้นเหวินและพยักหน้า "อืม"

“เกิดอะไรขึ้น?” ยวี่จิ้นเหวินแตะศีรษะของเธอและพูดอย่างอบอุ่น “ตกใจเรื่องเซียวเอินนหรือเรื่องความน่ารังเกียจซ่งซี?”

หนานซ่งเม้มริมฝีปาก มองขึ้นไปที่ ยวี่จิ้นเหวิน"ฉันคิดถึง เจี่ยงฟาน"

ยวี่จิ้นเหวินเข้าใจและลูบหัวของเธอ

การตายของ เจี่ยงฟานเป็นบาดแผลที่ลบไม่ออกสำหรับ หนานซ่ง

เสน่ห์ของซ่งซีทำให้เจี่ยงฟานถึงจุดที่ไม่สามารถหวนกลับ หลังจากหลอกใช้เขาจนเสร็จ เธอฆ่าเขาอย่างไร้ความปรานี ซงซีเป็นคนไร้หัวใจเขาสามารถทำทุกอย่างเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แม้กระทั่งการสังเวยกายของตน

เมื่อคิดถึงภาพที่เธอรายล้อมอยู่ท่ามกลางผู้ชายมากมาย แม้แต่ความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะกับพี่ชายของเธอเอง ทำให้หนานซ่งรู้สึกถึงความชั่วร้ายของเธออยู่ครู่หนึ่ง

จะเห็นได้ว่าความเหมาะสม ความชอบธรรม ความละอายใจใดๆ ความเมตตากรุณา ความชอบธรรม และศีลธรรมใด ล้วนเป็นเรื่องเหลวไหลสำหรับซ่งซี

เธอไม่เคยสนใจมันเลย

เธอไม่สนใจอะไรจริงๆ?

“ฉันไม่เข้าใจเธอจริงๆ”

หนานซ่งกล่าวอย่างเย็นชา: “ตั้งแต่เริ่มรู้จักเธอ เธอรู้สึกอะไรบ้างอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ ตอนแรกคิดว่าเธออิจฉา เจี่ยงฟาน แต่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรต่อเจี่ยงฟาน และความหึงหวงแบบนั้นเป็นแบบหลอกลวง. แล้วทำไมเธอถึงไม่ชอบหน้าฉันด้วย”

“คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจเธอ” ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างสงบ “เช่นเดียวกับซ่งซี ฆาตกรที่มีจิตใจที่บิดเบือน บุคลิกของเธอถูกบิดเบือนไปนานแล้ว เธอก็คิดต่างจากคนปกติ คุณพูดถูก เธอมีความเกลียดชังแบบอธิบายไม่ถูก แต่เธอเกลียดคุณถึงแก่นเข้าไส้ นั้นคือปัญหาของเธอ ไม่ใช่ของคุณ ดังนั้นไม่ต้องกังวลไป ถ้าผมจะบอกว่า เธอแค่อิจฉาคุณ”

หนานซ่งมองมาที่เขา และงงเล็กน้อย “อิจฉาอะไร?”

"อิจฉาที่คุณฉลาดและสวย"

ยวี่จิ้นเหวินกล่าว "เธอไม่สามารถเทียบได้แม้แต่นิ้วก้อยของคุณ คุณคิดว่าเธอน่าโกรธไหม"

เมื่อหนานซ่งได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดหัวเราะไม่ได้ ยกมือขึ้นและทุบตีเขา "คุณแค่ต้องการปลอบโยนฉัน"

“ผมพยายามปลอบโยนคุณ”

ยวี่จิ้นเหวินอุ้มเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและลูบหลังเธอ "เสี่ยวซ่งของเราเป็นคนยอดเยี่ยม ทั้งใจดี และเธอก็เป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก คุณไม่เคยทำร้ายใครให้เสียใจ ทุกคนที่จากไปนั้นคือความสูญเสีย"

หนานซ่ง พิงแขนของยวี่จิ้นเหวินและรู้สึกถึงพลังแห่งความสงบของจิตใจ

เธอรู้ว่าเขากำลังปลอบโยนเธอสำหรับเรื่องของ เจี่ยงฟาน

เรื่องนี้ผ่านไปนานแล้ว เจี่ยงฟานหลงเชื่อซ่งซีและทรยศเธออย่างผิดๆ แต่เขาก็ชดใช้ค่าเสียหายในสิ่งที่เขาทำ แสวงหาความเมตตากรุณา เหมือนบิดาของเขา เพราะเขาเลือกที่จะทรยศ แล้วคุณจะทรมานผลที่ตามมาทำไม

หนานซ่งถูกเขากดลงเหมือนเด็ก มันน่าอาย “ไม่เจ็บ”

เขาไม่ได้ใช้กำลังมากนัก แค่อยู่ใต้น้ำ การตบนี้ฟังดูเฉียบคมเป็นพิเศษ ซึ่งน่าอาย

มีประตูหลายบาน ฉนวนกันเสียงที่นี่น่าจะดี...

ยวี่จิ้นเหวินรู้ว่าเขาใช้แรงแค่ไหน และเขาไม่เต็มใจที่จะตีเธอเลย ไม่มีรอยแดงแม้แต่จุดเดียวบนบั้นท้ายขาวเนียนของเขา

แต่เขาบอกว่า "ผมถูตัวให้คุณ"

“อา...” หนานซ่งอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องเบาๆ หลังจากถูกเขาบีบ หยดน้ำบนผมของเธอสาดใส่หน้า ยวี่จิ้นเหวินยืนอยู่ข้างกำแพงด้วยผมที่เปียกและน่ารำคาญ จ้องมองไปที่เขา , "คุณทำมันโดยตั้งใจ!"

มุมริมฝีปากของ ยวี่จิ้นเหวินทำให้เกิดส่วนโค้งเล็ก ๆ และรอยยิ้มที่ชัดเจนและตื้น ๆ ก็ลอยขึ้นพร้อมกับความชั่วร้ายบางอย่าง

เขาโน้มตัวลงมาในน้ำ ลมหายใจของเขาเป่าเข้าหูของเธอ "ผมตั้งใจ..."

“คุณอย่ามา...” หนานซ่งผลักเขาออกไปเบาๆ “ไหนสัญญาว่าจะไม่กวนลุง”

ยวี่จิ้นเหวินกล่าวอย่างเคร่งขรึม: "เขามีชีวิตอยู่มาครึ่งชีวิตแล้ว ไม่มีอะไรที่เขาไม่เคยเห็น เราไม่สามารถกระตุ้นเขาได้"

"..."

หนานซ่ง พูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง นี่คือสิ่งที่ ยวี่จิ่นเฉิงพูดใช่หรือไม่

แม้ว่าเขาจะพูดอย่างนั้น พวกเขาจะเชื่อได้ยังไง... ลุงใหญ่พูดไปแบบนั้นแค่ไม่อยากเสียหน้า?

อืม... ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอโทษลุงใหญ่จริงๆ!