สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 804

ฝึกซ้อมตลอดตอนบ่าย ตอนที่ฝึกเสร็จน่องของหนานซ่งเกร็งไปหมด

ลั่วอินยืดเส้นให้เธอ ยกขาขึ้นด้านบน ออกแรงดันไปทางศีรษะ หนานซ่งอดร้องครวญครางไม่ได้

“ร้องอะไร” ลั่วอินหน้าตาเคร่งขรึม “ความยืดหยุ่นแย่มาก เธอสู้ฉันไม่ได้เลย”

เธอแฝงความนัย

หนานซ่งพูดในใจ: หนูกับสามีของหนูไม่เหมือนกับที่แม่ ‘ป่าเถื่อน’ กับสามีของแม่แบบนั้น

แม่ทำการยืดเส้นครบชุดให้เธอ มันเหมือนกับการทรมานอย่างหนึ่ง

จากนั้นมองไปทางด้านข้าง เฉวียนเยี่ยเชียนร้องดังกว่าเธออีก เขาถูกลั่วโยวฉีกเป็นชิ้น ๆ อย่างสมบูรณ์แบบ

มีแต่ด้านไป๋ลู่ยวี่ที่ยังดีหน่อย เพราะว่าเขากำลังใช้สายตาน้อย ๆ ที่น่าสงสารมองนายเค จากนั้นปากก็พูดไม่หยุด “นายเคเบา ๆ หน่อย นายคือพ่อของฉัน ฉันเรียกนายว่าป๊ะป๋า ขอร้องนายเบา ๆ หน่อย...”

นายเค: “...”

เขาไม่ขาดแคลนลูกชายตัวโตแบบนี้ ขอบคุณมาก

ตอนเย็นกลับไปที่ห้อง หนานซ่งก็รับวิดีโอคอลของยวี่จิ้นเหวินที่โทรมา เธอรับสายอย่างอ่อนแรง “ฮัลโหล...”

“เหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ?”

ยวี่จิ้นเหวินมองดูภรรยาที่หน้าตาเบื่อหน่ายชีวิต ทั้งอยากหัวเราะทั้งสงสาร “ไม่ง่ายเลยนะ มากอดหน่อยมา”

หนานซ่งไม่มีเรี่ยวแรงจะตอบรับคำปลอบใจและคำบอกรักของเขา เธอพึมพำในลำคอ

“ฉันต้องไปแช่น้ำ แก้เมื่อยล้าก่อน”

“ตกลง” ยวี่จิ้นเหวินตอบรับ

หนานซ่งมองดูเขา “งั้นพวกเราวางสายก่อน?”

“ไม่ต้อง” ยวี่จิ้นเหวินพูด “เธอแช่ของเธอไป ฉันดูของฉันไป ไม่รบกวนการคุยของพวกเรา”

ก็ได้ (╯▽╰)

หนานซ่งพูดเสียงเบา “ฉันกลัวว่านายจะ ‘ประสบความหายนะ’ ควบคุมตัวเองไม่อยู่...”

ยวี่จิ้นเหวินอดหัวเราะไม่ได้ เขาไม่ได้คิดที่อยากจะควบคุมตัวเองอยู่แล้ว

หนานซ่งเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว วางโทรศัพท์ตั้งไว้ที่ด้านข้าง แล้วถอดชุดของตัวเอง เตรียมเปลี่ยนเป็นชุดนอน

เสียงของยวี่จิ้นเหวินกลับดังมากจากลำโพง “ภรรยาครับ เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอนชุดนั้นที่ซื้อมาจากซีอานเถอะ”

“หา?” หนานซ่งมองดูตู้เสื้อผ้า “ชุดไหน?”

เธอหยิบชุดสูทออกมา แล้วก็มีชุดกี่เพ้าสีฟ้าออกมาให้เขาดู “นายหมายถึงสองชุดนี้?”

“ใช่” ยวี่จิ้นเหวินอมยิ้มมองเธอ “อยากดูเธอใส่ชุดกี่เพ้าสีฟ้าตัวนั้น”

หนานซ่งเหลือบตามองเขา “แต่ฉันจะอาบน้ำนะ”

“ใส่อาบน้ำ” ยวี่จิ้นเหวินพูดอย่างจริงจัง “ไม่มีผลกระทบ”

หนานซ่ง: “...”

นี่กำลังเล่นอะไรอยู่?

เธอเหนื่อยจนสมองขาดออกซิเจน จนทำงานได้ไม่เต็มที่ เธออยากที่จะอาบน้ำคลายเหนื่อย เขาว่ายังไงก็ว่าตามนั้น

หนานซ่งสวมชุดกี่เพ้าสีฟ้าตัวนั้น มีกระดุมเม็ดหนึ่งไม่ได้ติด เธอลูบไปที่ด้านข้างลำตัว “รู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อย...”

ต้นขาด้านในรู้สึกตึงเล็กน้อย

จากนั้นอีกด้านหนึ่ง ยวี่จิ้นเหวินเงียบไป เขาอดที่หายใจเข้าลึก ๆ ไม่ได้

ชุดนอนกี่เพ้าสีฟ้าตัวนั้น วัสดุผ้าโปร่งบาง หนานซ่งที่ผิวขาวราวกับหยก ถูกไฟในห้องแต่งตัวสาดส่อง เหมือนกับนางเงือกที่ยืนอยู่ในน้ำ เป็นประกาย และเธอก็ไม่ได้ติดกระดุม เดิมทีชุดกี่เพ้าที่แหวกสูงถูกเธอรัดไว้ เผยให้เห็นขาสวยเรียวขาว

หนานซ่งไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิดว่าเธอมีเสน่ห์มาก ๆ!

อันที่จริงเธอถอดออกแบบนี้ก็ได้ แต่ที่ถามความเห็นของยวี่จิ้นเหวิน เพื่ออยากจะเสร็จสิ้นความสนุกนี้

ความสนุกนี้ ต้องเป็นการร่วมมือของทั้งสองคนถึงจะสนุก

ยวี่จิ้นเหวินพูดเสียงต่ำ “ตกลง”

หนานซ่งมือยื่นเข้าไปในใน ไม่รู้ว่ากระดุมหลวมเพราะโดนน้ำหรือเปล่า ครั้งนี้เธอไม่ต้องออกแรงแกะ แค่ยื่นมือเข้าไป ก็หลุดออกแล้ว จากนั้นเธอก็ถอดชุดนอนออก ชุดนอนที่เปียกกลายเป็นก้อนผ้า ถูกเธอโยนเข้าตะกร้า

จากนั้นเธอก็นั่งขึ้น ร่างกายท่อนบนเผยออกมาเหนือน้ำ ผิวขาวผ่องเผยออกต่อหน้ายวี่จิ้นเหวิน

“...”

ปกติเวลาดูที่บ้านคืออีกแบบหนึ่ง ตอนนี้มองผ่านหน้าจอ อยู่ห่างกันแสนไกล ในสถานการณ์เช่นนี้ ก็ให้ความรู้สึกอีกแบบ ไม่ว่าแบบไหน ก็มีเสน่ห์ต่อยวี่จิ้นเหวินมาก ๆ ทำให้เขาต้านทานไม่ได้ มีแต่ความรักที่แรงกล้า

“เสี่ยวซ่ง เสี่ยวซ่ง...”

ยวี่จิ้นเหวินเรียกชื่อของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก เสียงก็เริ่มเร่งขึ้นเรื่อย ๆ

ในที่สุดหนานซ่งก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอขยับตัวเข้าไป เอนคอมองเขาในหน้าจอ เห็นได้ชัดว่าเขามีอารมณ์แล้ว เธอรู้แล้วว่าเขากำลังทำอะไร หนานซ่งอดยิ้มไม่ได้ “คุณชายยวี่ นายซุกซนจริง ๆ เลยนะ...”

“เรียกฉันอีกครั้ง” ยวี่จิ้นเหวินหน้าแดงมองเธอ “เรียกชื่อของฉัน”

หนานซ่งหันหน้าไปทางจอ หมอบลงที่ขอบอ่าง แล้วเรียกเขาอย่างเอื่อย ๆ “ยวี่จิ้นเหวิน สามี ปลาตากแห้ง อาจิ้น...”

“เรียกฉันว่าอะไร?” ยวี่จิ้นเหวินตัวสั่น “ชื่อสุดท้าย”

หนานซ่ง: “อาจิ้น อาจิ้นอ๊ะ...”

ยวี่จิ้นเหวิน: อ้า—

เหมือนกับเขาเห็นลำแสงสีขาวพุ่งตรงขึ้นท้องฟ้า ดอกไม้ไฟที่บานสะพรั่งอย่างงดงาม

นั่นคือหนานซ่ง