สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 810

ทันทีที่วางสาย หนานซ่ง ค่อยๆลืมตาขึ้นในอ้อมแขนของ ยวี่จิ้นเหวิน"เสิ่นเหยียนและหลินลู่จะจัดงานแต่งงานแล้วหรือ"

“ใช่” ยวี่จิ้นเหวินก้มศีรษะลงจูบหน้าผากเธอ แล้วพูดเบาๆ “มันจะถูกจัดขึ้นในอีกครึ่งเดือน ให้เราไปร่วมงานที่เมืองกั่ง”

หนานซ่งมองไปข้างหน้าและหรี่ตาอย่างอดไม่ได้ “เมืองกั่ง...”

ยวี่จิ้นเหวินมองดูเธอออกและรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ " ซ่งซีก็อยู่ในเมืองกั่งเช่นกัน คุณคงทนรอไม่ไหวแล้วที่จะไปหาเธอเพื่อคิดบัญชี"

"ใช่."

ดวงตาของ หนานซ่ง เย็นชา “เธออาจรอให้ฉันไปที่นั่นไม่ไหว ได้แต่รออยู่ที่เมืองกั่ง”

ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกไม่สบายใจในหัวใจของเขา

“หรือว่าเรา...”

"งานแต่งงานต้องได้ไปแน่"

หนานซ่งรู้ว่าเขาต้องการจะพูดอะไรจึงหันไปเผชิญหน้าอย่างแน่วแน่ “เมืองกั่งเราก็ต้องไปเหมือนกัน ซ่งซีกับฉันเป็นศัตรูเก่า ไม่ช้าก็เร็วต้องมีการต่อสู้ เพราะเธอเป็นกองหน้าของเซียวเอิน ถ้าอย่างนั้นฉันจะหักปีกของเซียวเอิน เมืองกั่งคืออาณาเขตของซ่งซี เธอต้องการรอให้กระต่ายจับเต่า แต่ฉันไม่ใช่กระต่ายหรือเต่า ฉันเป็นหมาป่า ฉัน จะกัดเธอทีละคำจนตาย เริ่มที่คอของเธอ!"

แสงสะท้อนบนใบหน้าที่เหมือนเครื่องเคลือบสีขาวของ หนานซ่ง ใบหน้าของเธอสงบเหมือนไม่มีอุณหภูมิ แต่ ยวี่จิ้นเหวินรู้สึกถึงพลังที่ทรงพลังผิดปกติ

เช่นเดียวกับในอดีต เมื่อใดก็ตามที่เขาใกล้ตายและกำลังดิ้นรนอยู่บนขอบชีวิตและความตาย ใบหน้าของเธอก็จะปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา และเธอก็บอกเขาอย่างใจเย็นและหนักแน่น—

“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่”

ตราบใดที่เขาอยู่เคียงข้างเธอ เขาจะรู้สึกอุ่นใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หนานซ่ง เป็นที่มาของความรู้สึกปลอดภัยของเขา

แต่เขาหวังมากขึ้นว่าตอนนี้และในอนาคต เขาจะกลายเป็นที่พึ่งของเธอและทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

หลังจากอาบน้ำและกลับมาที่ห้อง หนานซ่งนอนอย่างเกียจคร้านอยู่บนเตียง แม้ว่าเธอจะเหนื่อยมาก แต่เธอก็ยังเป็นหมูสาวที่บอบบางและขอให้ ยวี่จิ้นเหวินทาโลชั่นบนตัวให้เธอ

ยวี่จิ้นเหวินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อฟัง

ตามคำแนะนำของเธอ เขาไปที่ตู้และหยิบโลชั่นบำรุงผิวกลิ่นกุหลาบขวดหนึ่งมาบีบลงในฝ่ามือแล้วทาลงบนตัวของเธอ เมื่อเธอสัมผัสน่องของเธอ หนานซ่งรู้สึกจั๊กจี้และเปล่งเสียงหัวเราะออกมา

เมื่อกำลังจะหลับลง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทุกครั้งก็ขัดจังหวะในเวลาที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้ จะต้องเป็นไอ้โง่เง่าเต่าตุ่น!

ยวี่จิ้นเหวินดูโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่มืดมิดและสูดอากาศเย็น ๆ เมื่อเห็นชื่อ "ฟู่ยวี่" บนหมายเลขผู้โทร

แน่นอนว่าเป็นไอ้โง่เง่าเต่าตุ่น

ยังไม่โกรธเท่าตอนเสิ่นเหยียน ยวี่จิ้นเหวินค่อนข้างใจร้อนกับ ฟู่ยวี่"ควรพูดในสิ่งที่สำคัญ"

“ดูสิ ตอนโทรหานาย เรื่องของฉันมันไม่สำคัญเมื่อไหร่”

ฟู่ยวี่รู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาเศร้า เสียใจ และเขากำลังรอที่จะคุยกับ ยวี่จิ้นเหวินอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงพูดว่า "อ่า" และได้ยินเสียงการตบ จากนั้นเสียงต่ำของ ซูยิน ก็มาจากผู้รับ , “หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วรีบพูดเรื่องสำคัญซะ!”

คุณอาของเธอกำลังยุ่งอยู่ จะเอาเวลาที่ไหนมาฟังคุณ

ฟู่ยวี่ตอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า และขอให้ ซูยิน เทน้ำให้เขา เสียงเบามากจนคนอยากจะตบเขา และเขาไม่รู้ว่า ซูยิน จะทนมันไว้ได้อย่างไร ยวี่จิ้นเหวินหนานซ่งไม่ชอบมัน

ทันทีที่ซูยินจากไป ฟู่ยวี่ก็กลับมาเป็นปกติและบ่นกับพวกเขาทันที “นายเห็นไหมว่าแม่มดตัวน้อยรังแกฉัน เธอคิดว่าฉันอ่อนแอในตอนนี้ และฉันไม่สามารถเอาชนะเธอได้ ทำไมฉันถึงหาแฟนเด็กให้ตัวเอง เหมือนเจอบรรพบุรุษตัวน้อย! ฉันควรทำอย่างไร ช่วยฉันด้วย!”

หนานซ่งกลอกตาขึ้น!

ฟู่ยวี่ยิ้ม “ผมกับยินยินดีกันแล้ว อีกไม่นานผมจะบุกเข้าไปในตระกูลหนาน แม้ว่ารุ่นจะอายุมากกว่าไปนิดแต่ก็ไม่เป็นไร สิ่งสำคัญคือเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้ผมตั้งตารอยินยินอายุเยอะกว่านี้หน่อย ทันทีที่เธออายุ 20 ปี ผมก็สามารถแต่งงานกับเธอได้!"

ซูยินยืนอยู่นอกประตูพร้อมกับแก้วน้ำ ฟังเสียงตื่นเต้นของฟู่ยวี่ราวกับเป็นเด็ก และอดหัวเราะไม่ได้

คนโง่คนนี้...

เธอพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่ พยายามตามอายุและความเร็วที่เขาอายุมากขึ้น แต่เขากลับไร้เดียงสามากขึ้นเรื่อยๆ

เป็นเรื่องจริงที่ผู้ชายยังเป็นวัยรุ่นจนตาย แต่ก็มีคำกล่าวที่ว่าผู้ชายจะไร้เดียงสาต่อหน้าคนที่เขาชอบมากๆเท่านั้น

แล้วเธอก็เป็นคนที่เขาชอบมากด้วย...ใช่ไหม?

เมื่อเห็นซูยินเดินเข้ามา ฟู่ยวี่ก็ยิ้มให้เธอทันทีและเปลี่ยนเรื่องโดยไม่ได้ตั้งใจ “เกิดอะไรขึ้น เสิ่นเหยียนโทรหาคุณ จะไปงานแต่งงานที่เมืองกั่งไหม?”

ยวี่จิ้นเหวินได้ตอบกลับ

"งั้นเราไปพร้อมกันเลย!"

ฟู่ยวี่จับมือของซูยิน และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฉันจะพายินยินไปที่ เมืองกั่งกวาดให้เรียบ!"

ยวี่จิ้นเหวินและ หนานซ่ง ถอนหายใจอย่างสบาย ๆ และพูด:

ขออภัย เรากำลังจะไปกวาดเก็บผู้คน