สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 823

คำว่า "รักแรก" ทำทั้งหมดตกใจ

แอร์โฮสเตสสาวพูดจบก็รีบถอยออกไป เหลือไว้แค่ฟู่ยวี่ที่โดนคนทั้งห้องโดยสารชั้นหนึ่งจับจ้อง ไม่ใช่แค่หนานซ่ง ยวี่จิ้นเหวิน แม้แต่บอดี้การ์ดที่อยู่ทางด้านหลังเขาก็ยังมองมาที่เขา ฟู่ยวี่ที่ถูกจ้องจนตัวพรุนก็อดที่จะหันไปมองทางด้านหลังตัวเองอีกครั้งไม่ได้ แล้วเขาก็ดันเจอกับสายตาคุกรุ่นของซูยิน

เขาก็เลยร้องเพลง "เหน็บหนาว" ให้ตัวเองในใจ

"รักแรกเหรอ" เมื่อกี้ซูยินเอาแต่คิดอยู่เลยว่าแอร์โฮสเตสคนนี้จะเป็นแฟนคนที่เท่าไหร่ของฟู่ยวี่ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นรักแรก

ริมฝีปากของเธอยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย "ดูเหมือนว่านี่จะเป็นโคตรของโคตรของโคตรของโคตรของโคตรของโคตรของ......โคตรรุ่นพี่ของฉันเลยสินะ พี่เขาคงเป็นเหมือนต้นตระกูลอะไรเทือกนั้น"

ฟู่ยวี่เหมือนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองระเบิดออกมา ทั้งโดนคำว่า "โคตร" ของซูยินทุบจนกะโหลกของเขานั้นแทบจะผิดรูป

เขาหัวเราแหย ๆ "ก็ไม่ขนาดนั้น.......หรอกมั้ง?"

ด้านหลังเขากลับมีเสียงดังขึ้นมาสองเสียง

ยวี่จิ้นเหวิน: "สารภาพโทษเบา"

หนานซ่ง: "โกหกโทษหนัก!"

ฟู่ยวี่: "......"

เขาหันไปมองทั้งสองคน แล้วพูดกับพวกเขาแบบไร้เสียง: พวกแกอย่ามาหาเรื่องยุ่งเพิ่มให้ฉันได้ไหม! เห็นว่าฉันยังซวยไม่พออีกหรือไง?

ซูยินยื่นมือไปดึงศีรษะของเขาให้หันกลับไป แล้วเอ่ยออกมาคำหนึ่ง "พูด"

"......"

ฟู่ยวี่โดนดึงผมจนรู้คิดว่าตัวเองน่าจะหัวล้านแล้ว ซูยินมีท่าทีเหมือนภรรยาจอมโหด ที่เมื่อสามีพูดจาไม่เข้าหูก็พร้อมจะลงไม้ลงมือในทันที?

ที่สำคัญเลยก็คือ เขานั้นควรจะพูดว่าอะไรล่ะ?

เขาจะกล้าพูดอะไรอีก?!

"ที่รัก เธอใจเย็น ๆ ก่อนนะ อย่าเพิ่งโกรธ ฟังฉันค่อย ๆ อธิบาย......"

ฟู่ยวี่กุมมือของซูยินเอาไว้ แล้วพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ แล้วค่อย ๆ นั่งตัวตรง สบตากับดวงตาคุกรุ่นของซูยิน เขาก็ยังหวาดเสียวอยู่ดี

เขายกมือขึ้นมาข้างหนึ่ง "ผมสารภาพ! คนเมื่อกี้ เป็นรักแรกของผมจริง ๆ "

ตอนนี้ซูยินใจเย็นลงแล้ว ข้อมือของเธอวางอยู่บนแขนเก้าอี้ แล้วก็คิดว่าเธอจะทำภาพลักษณ์ของคุณหนูใหญ่ของเหมยซูหลี่เสียหายไม่ได้

เธอพยายามทำใจให้ร่ม ๆ แล้วถามฟู่ยวี่ "เธอชื่ออะไร?"

"หา?" ฟู่ยวี่ที่ถูกถามถึงกับงงไปชั่วครู่ เห็นว่าแอร์โฮสเตสคนนั้นเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง เขาก็ถามกับผู้หญิงคนนั้นไปตรง ๆ "จริงสิ คุณชื่ออะไรนะ?"

แอร์โฮสเตส: "......"

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เจ็บอะไร แต่มันเสียหน้ามาก ๆ

เธอเขม็งตามองฟู่ยวี่ อยากจะกระทืบเขาสักหนจริง ๆ แต่ด้วยจรรยาบรรณของงานที่ทำ ที่ให้เธอทำได้แค่กลอกตามองบนใส่เขา จากนั้นก็เดินตรงไปยังเคบิน

หลังจากนั้น เหล่าแอร์โฮสเตสก็เดินออกมาจากเคบินอีกครั้ง และในตอนที่มองเห็นฟู่ยวี่ ทุกคนก็ต่างพากันกลอกตามองบนใส่เขากันหมด ปากของพวกเธอก็ด่าเขาแบบไม่มีเสียงว่า: ผู้ชายเฮงซวย

ฟู่ยวี่ผู้ชายเฮงซวยนั้นยังคงคิดไม่ตกว่ารักแรกของเขานั้นชื่ออะไร ซูยินเหลือบมองเขา "คุณลืมชื่อรักแรกของตัวเองอย่างนั้นเหรอ?"

"ผ่านไปตั้งยี่สิบปีแล้ว ยังจำชื่อของรักแรกของตัวเองได้อีกเหรอ?"

ฟู่ยวี่หันไปมองยวี่จิ้นเหวิน "แกยังจำชื่อรักแรกของตัวเองได้ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินตอบเบาๆ : "แน่นอนว่าจำได้อยู่แล้ว"

หนานซ่งหันไปมองยวี่จิ้นเหวิน

ยวี่จิ้นเหวินก็หันมามองหนานซ่ง จากนั้นก็ยิ้มออกมา "รักแรกของฉัน ก็คือภรรยาของฉันในตอนนี้ เธอชื่อหนานซ่ง"

ฟู่ยวี่: "......."

ชกคนผิดกฎหมายไหมนะ? ตอนนี้เขาอยากจะออกกำลังกายมาก ทำยังไงดี?

หนานซ่งได้ฟังแต่กลับไม่ได้ซาบซึ้งเลยสักนิด เธอหรี่ตามองยวี่จิ้นเหวิน "แล้วโจ๋เซวียนนี่โยนให้หมามันกินแล้วเหรอคะ?"

ยวี่จิ้นเหวินเบิกตากว้าง "!"

ฟู่ยวี่พูด: "ยินยินยังเด็ก จะแต่งงานยังต้องรออีกสองปี ไม่อย่างนั้นผมก็คงจะแต่งไปตั้งนานแล้ว"

ฉือมั่นมองฟู่ยวี่เล็กน้อย

เธอรู้ว่าฟู่ยวี่นั้นปากหวานกับผู้หญิงมาก ตอนแรกแค่หน้าตาก็หล่อมากอยู่แล้ว ไหนจะยังเล่นกับใจคนเก่งอีก เรียกได้ว่ายาพิษชั้นดีเชียวล่ะ หลายปีมานี้เธอได้ยินข่าวของคุณชายน้อยฟู่มาอย่างหนาหู รู้ว่าตอนที่เขาอยู่ในกองทัพ เขามีผู้หญิงเขาหาราวกับฝูงมด ถึงแม้ว่าเธอจะคิดถึงเขาอยู่ตลอด แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนนิสัยดีอะไร เธอปลอบใจตัวเองนับไม่ถ้วนว่าเขาไม่เหมาะกับเธอ

แต่ว่าพอเวลาผ่านไปนานเข้า ๆ เมื่อเธอได้ผ่านการแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง ชื่อที่เธอเคยตั้งใจจะหลบเลี่ยงมาหลายครั้งในเมื่อก่อน แต่ในครั้งนี้ เธอนั้นไม่อยากเลี่ยงอีกต่อไป เธอรีบขอสลับตารางบินกับเพื่อนร่วมงาน อยากจะมาเห็นเขาอีกครั้ง เธอเดาว่าเขาคงจะมีผู้หญิงสวย ๆ อยู่ข้าง ๆ เขาอยู่แล้ว แต่ไม่ได้คิดว่าจะเด็กขนาดนี้

แถมเด็กผู้หญิงคนนี้ยังดูมีชีวิตชีวามากขนาดนี้ด้วย

ทันใดนั้น ก็เหมือนมีผีร้ายมาเข้าสิงเธอ ความริษยาของผู้หญิงมันทำให้เธอทนไม่ไหว ลองแกล้งเข้าไปพูดคุยกับเขา

แต่ที่น่าเศร้าก็คือ อดีตคนรักที่เธอไม่เคยลืม แค่ชื่อเธอเขายังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

แถม ยังพูดเรื่องที่ตั้งใจจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นด้วย

ดวงตาของฉือมั่นจับจ้องไปที่ใบหน้าของฟู่ยวี่ อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา ลำคอของเธอตีบตัน "คุณเคยบอกว่า......ไม่คิดจะแต่งงานไม่ใช่เหรอ?"

ฟู่ยวี่ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็มีสีหน้าจริงจัง

"ใช่น่ะสิ แต่ก่อนไม่เคยอยากแต่งงานเลย"

เขาหันไปทางซูยิน ดวงตาสุกใสไม่ได้มีแววตาขี้เล่นเหมือนเวลาปกติ แถมยังดูจริงจังและจริงใจมากด้วย เขากุมมือของซูยินเอาไว้ "แต่ว่ายังไงก็ต้องมีใครสักคน ที่ทำให้เรายอมทำลายกฎที่ตัวเองตั้งเอาไว้ยี่สิบปีอยู่แล้ว การปรากฏตัวของเธอ ทำให้เรื่องทุกเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ต้องเป็นไปได้ และต้องทำแบบนี้เท่านั้น เธอช่วยหยุดนิสัยไม่จริงจังกับใครของผม แล้วก็ทำให้ผมเลิกสนใจเรื่องระหว่างผู้หญิงกับผู้ชาย ต่อไปชีวิตของผม จะมีแค่เธอเท่านั้น"

ซูยินรู้สึกได้ถึงแรงบีบจากมือของฟู่ยวี่ที่กุมมือของเธอไว้ เธอมองดวงตาที่เป็นประกายและเต็มไปด้วยความอบอุ่นของเขา ก็รู้สึกเหมือนมีใครมาเปิดประตูหัวใจของเธอ เหมือนมีลมอุ่น ๆ ที่พัดปลิวในฤดูใบไม้ผลิพัดเข้ามาพร้อมแสงสว่างและความอบอุ่น โอบกอดเธอเอาไว้ ทำเอาใจของเธอรู้สึกคันยุบยิบ

ฉือมั่นมองทั้งสองคนแสดงความรักต่อกันต่อหน้าเธอ ก็ได้แค่แอบกำหมัด แล้วพูดขึ้นมา: "ชีวิตของคนเรามันยาวไกลนะ คุณมั่นใจ ว่าจะใช่เธอจริง ๆ เหรอ? ถ้าคุณเกิดไปรักคนอื่นล่ะ?"

ฟู่ยวี่ขมวดคิ้ว จากนั้นก็พูดออกมาอย่างจริงจัง: "ชีวิตของคนเราไม่ได้ยาวไกลหรอก ผมอายุสามสิบกว่าแล้ว เกือบจะครึ่งหนึ่งของชีวิตคนเราแล้วด้วยซ้ำ ไอ้หยา!"

เขาพูดไป ๆ อยู่ ๆ ก็เกิดกังวลขึ้นมา เขารีบหันไปมองซูยิน "ที่รัก เธอคงไม่ไปรักคนอื่นหรอกใช่ไหม?"

"เรื่องนี้ฉันไม่กล้ารับประกันหรอก" ซูยินยิ้มออกมาอย่างไร้เดียงสาแต่ก็ผสานไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "ผู้ชายหล่อ ๆ ตั้งเยอะตั้งแยะ ใครไม่อยากจะกอดไว้ให้เต็มทั้งแขนซ้ายแขนขวา?"

ฟู่ยวี่: "......"

ฉือมั่นกระตุกยิ้ม เด็กเดี๋ยวนี้ เจ้าชู้ขนาดนี้แล้วหรือไง?