สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 833

ซ่งซียังคงเป็นห่วงชีวิตของตัวเอง

เธอไปหาหมอที่ตนเองรู้จักดีคนหนึ่ง เป็นคนที่ผสมผงยาและเครื่องหอมให้เธอ ตระกูลเหยาเป็นตระกูลแพทย์แผนจีน

หมอน้อยชื่อเหยาอวี้ ปีนี้เขาอายุแค่ 22 ปี หมกมุ่นอยู่กับการแพทย์แผนจีน เขาเป็นที่รู้จักในเมืองกั่งในนาม “อัจฉริยะตัวน้อย”

ตอนอายุ 20 ปี เขาเปิดคลินิกเวชกรรมของตัวเอง และยังคนทำน้ำหอม มีลูกค้าผู้หญิงจำนวนมากมาที่นี่เพื่อให้เขาทำน้ำหอมให้โดยเฉพาะ

เหยาอวี้ให้ซ่งซีอ้าปาก แล้วเปิดไฟฉายส่อง จากนั้นก็ใช้สำลีก้านแต้มก้อนแป้งออกมา

หลังจากทำการตรวจสอบ หน้าใสสะอาดของเขาเผยรอยยิ้มออกมา

ซ่งซีตีแขนเขา สีหน้าเคร่งขรึมมองเขาอย่างรีบร้อน แล้วทำไม้ทำมือถามเขาว่าเป็นยาพิษชนิดไหน

“เธอไม่ต้องเป็นกังวล ไม่ใช่ยาพิษอะไร”

เหยาอวี้พูด: “น่าจะเป็นงาผสมกับขี้เถ้าพืชหญ้า”

ซ่งซีมองเขาสีหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

ผงงาเธอรู้ ขี้เถ้าพืชหญ้าคืออะไร?

“ขี้เถ้าพืชหญ้าคือสมุนไพรชนิดหนึ่ง ลักษณะเหมือนถ่าน มีสีดำ ปกติใช้งานกันน้อย และก็หายาก สมุนไพรชนิดนี้มีความเหนียวมาก

เหยาอวี้ส่ายหน้าและถอนหายใจ “ผงงาผสมกับขี้เถ้าพืชหญ้ามีผลทำให้คนพูดไม่ออก ทำไมฉันถึงคิดไม่ออกนะ?”

เขาถามซ่งซีอย่างสงสัย: “ใครเป็นคนวางยาเธอ?”

ซ่งซีพูดไม่ออก เธอจับปากกาเขียนลงบนกระดาษ—ยัยเด็กสาวผมทองปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!

“เด็กผมทอง?”

จู่ ๆ เหยาอวี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมา “ที่เธอพูด ไม่ใช่ว่าไอดอลของฉันนะ หมออัจฉริยะตัวน้อยซูยินของเมืองเหมยซูหลี่!”

ซ่งซีตากระตุก เขาเรียกเด็กผมทองนั่นว่าอะไรนะ?

ไอดอล???

คนที่สามารถใช้สมุนไพรต่าง ๆ ทำเป็นผงแป้งได้ ความคิดนี้นอกจากไอดอลของเขา ก็ไม่มีใครอื่นแล้ว

เมื่อได้ยินว่าซูยินมาเมืองกั่ง เหยาอวี้ตื่นเต้นขึ้นมา ไม่สนใจภาพลักษณ์ของอัจฉริยะน้อยแล้ว

“แม่เจ้า ไอดอลฉันมาแล้ว! ฉันไม่ได้เจอเธอมานานหลายปีแล้ว ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง ยังขี้เหร่และดุร้ายอยู่ใช่ไหม?”

“...”

ซ่งซีมองเหยาอวี้เหมือนกับมองคนบ้า เธอก็รู้จักเขานานแล้ว ไม่เคยเห็นเขาตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน

และก็ไม่รู้ว่าเขารู้จักซูยินหลานสาวของหนานซ่งด้วย?!

หรือว่าเขาคือคนของหนานซ่ง?

คิดถึงตรงนี้ ซ่งซีเบิกตากว้าง แล้วก้าวเข้าไปบีบคอของเหยาอวี้ไว้ แล้วผลักเขาชิดกำแพง เธออ้าปากอยากจะถามเขา แต่พบว่าตัวเองพูดไม่ออก เธอโมโหจนถลึงตาโต

เหยาอวี้เป็นคนหล่อผอมกะหร่อง ไม่มีทางเอาชนะเธอได้ ตลอดหลายปีมานี้ที่เขาทำยาให้เธอ ก็เพราะถูกเธอบีบบังคับ

“ถ้าเธอ...ฆ่าฉัน ก็ไม่..มีคนแก้พิษ...ให้เธอ”

เหยาอวี้ถูกบีบคอ จึงส่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก

ซ่งซียังต้องใช้งานเขา จึงทำได้เพียงปล่อยเขา แล้วพิมพ์ในโทรศัพท์ ถามเขา “หนานซ่งใช้ให้นายมาทำร้ายฉันใช่ไหม?

เหยาอวี้ลูบคอ ใบหน้างุนงง “หนานซ่งคือใคร?”

ซ่งซีจ้องมองเหยาอวี้อย่างสงสัย อันที่จริงก่อนที่จะมาหาเขาให้ทำยา เธอได้ตรวจสอบภูมิหลังตระกูลและประสบการณ์ในอดีตของเหยาอวี้อย่างละเอียด เด็กคนนี้มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง เกิดและโตที่เมืองกั่ง นอกจากไปภูเขากับปู่และพ่อเพื่อเก็บสมุนไพรในทุกปี ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน และก็ไม่เคยไปเมืองหนานหรือเมืองเป่ย เขาหมกมุ่นอยู่กับยาและเครื่องหอมตลอดทั้งวัน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขารู้จักซูยินได้ยังไง

ภายใต้แรงกดดันอย่างต่อเนื่องจากซ่งซี เหยาอวี้จึงบอกกับเธอ “ฉันไม่รู้จักหนานซ่งอะไรนั่น ซูยินเป็นไอดอลของฉันจริง ๆ เธอคือผู้สืบทอดของเหมยซูหลี่ เหมยซูหลี่สุดยอดมาก! พวกเราคือตระกูลแพทย์แผนจีน ตระกูลเหยาและตระกูลซูรู้จักกันมาหลายชั่วคน เพียงแต่หลังจากย้ายมาที่เมืองกั่งทั้งสองตระกูลก็ไปมาหาสู่กันน้อยลง ซูรุ่ยพ่อของเธอคือไอดอลของพ่อฉัน ซูยินคือไอดอลของฉัน นี่มันมีปัญหาอะไร?”

ซ่งซีถลึงตามองเขาอย่างเย็นชา แล้วใช้โทรศัพท์พิมพ์ตัวอักษรถามเขา “ยัยเด็กเมื่อวานซืน มีอะไรให้นายน่านับถือเป็นไอดอล?”

เหยาอวี้ได้ฟังก็โมโห “ฉันบอกเธอไว้นะ เธอถูกฉันได้ แต่ห้ามดูถูกไอดอลของฉัน!”

เธอทำได้เพียงพาตัวเขาไป

ซ่งซีโบกมือ พวกบอดี้การ์ดก็เข้ามา

“ทำอะไร จะพาฉันไปไหน? จะพาฉันไปหาไอดอลของฉันเหรอ?”

เหยาอวี้พูดพึมพำตลอดทาง ทำให้ซ่งซีหงุดหงิด เธอยกมือขึ้น แล้วฟันเข้าที่หลังคอของเขา ทำให้เขาหมดสติ

ทางด้านโรงแรมนานาชาติ ในที่สุดด้านนอกก็เงียบลงแล้ว

หนานซ่งบอกกับหลินลู่ถึงความแค้นระหว่างเธอกับซ่งซี และครั้งนี้ที่มาเมืองกั่ง นอกจากมาร่วมงานแต่งงานของพวกเขา ยังมีเรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่ง ก็คือจับกุมซ่งซีและนำตัวเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม “ถึงแม้นี่จะเป็นเรื่องของตำรวจ แต่ระหว่างพวกเรากับซ่งซี มีความแค้นส่วนตัว ไม่แก้แค้นไม่ได้”

เธอมองหลินลู่อย่างรู้สึกผิด

“ดังนั้นเพื่อความปลอดภัย ฉันคิดว่างานแต่งของพวกเธอ พวกเราไม่เข้าร่วมจะดีกว่า ซ่งซีจะได้ไม่สร้างเรื่องวุ่นวาย”

หลินลู่มองเธออย่างจริงจัง “เสี่ยวซ่ง เธอพูดอะไร มันไม่เกี่ยวกันเลย ที่นี่คือเมืองกั่ง พวกเธอเกิดเรื่องขึ้นในถิ่นของพวกเรา เป็นความรับผิดชอบของพวกเรา เธอจะโทษตัวเองได้ยังไง? อีกอย่าง ระหว่างเธอกับซ่งซีมีคว้ามแค้นส่วนตัวไม่ผิด แต่ทั้งที่เธอรู้ว่าเป็นงานแต่งงานของฉัน แล้วยังจะทำแบบนี้ ทำร้ายเพื่อนของฉันแขกของฉัน ฉันก็มีความแค้นกับเธอ ความแค้นนี้ไม่ชำระไม่ได้!”

เสิ่นเหยียนลูบหลังของหลินลู่เบา ๆ ให้เธออย่าวู่วามเกินไป มีอะไรค่อย ๆ พูด

เขารู้ว่าเสี่ยวลู่ของเขา เป็นผู้หญิงที่ภายนอกอ่อนแอ ข้างในแข็งแกร่ง เธอปกป้องเพื่อนของเธอมาตลอด และไม่ทำร้ายเพื่อน

หลินลู่หันหน้ามามองเสิ่นเหยียน รู้ว่าเขายังปวดหัวอยู่ เมื่อนึกถึงภาพที่เห็นในห้อง ก็โมโหกว่าเดิม

“ซ่งซีไม่ได้มุ่งเป้าไปที่พวกเธออย่างเดียว เธอยังทำร้ายอาเหยียน วางแผนใส่ร้ายเขา ทำลายชื่อเสียงของเขา เห็นได้ชัดว่าเธอไม่อยากให้งานแต่งงานของเราดำเนินต่อไป!” หลินลู่พูดอย่างโมโห “เธอคิดว่าเมืองกั่งคือถิ่นของเธอ เธออยากจะทำอะไรก็ได้ ฉันจะต้องให้เธอรู้ ว่ามีฉันอยู่ เธอเป็นใหญ่ในเมืองกั่งตั้งแต่เมื่อไหร่! ฉันจะให้เธอรับผิดชอบสิ่งที่เธอทำ ชดใช้สิ่งที่เธอทำ! มีคนจัดการเธอได้”

น้อยครั้งที่หลินลู่จะใช้อำนาจของตระกูลกดขี่คน แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีอำนาจ ถึงเวลาที่ต้องใช้ ทำไมถึงไม่ใช้

เธอเอาโทรศัพท์ตัวเองกลับมา แล้วเล่าเรื่องที่เกิดในคืนนี้ให้กลุ่มเพื่อนสาวฟัง กลุ่มเพื่อนสาวโกรธแค้นอย่างมาก

เพื่อนคนที่อกหักคนนั้น เดิมทีแกหัวอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว เมื่อได้ฟังเรื่องนี้ความโมโหเปลี่ยนไปทางซ่งซี

“ลูกนอกคอกที่ขึ้นแท่นไม่ได้ ผู้หญิงร่านเกิดลูกร่าน กล้าทำลายงานแต่งงานของเพื่อนฉัน เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? คนโง่ที่ถูกลาเตะสมอง พ่อของเธอถือรองเท้าให้ฉันยังไม่คู่ควรเลย อย่าว่าแต่เธอเลย เสี่ยวลู่เธอรอได้เลย ดูว่าฉันจะจัดการเธอยังไง!”