สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 840

รอยแส้เต็มตัวและใบหน้าของซ่งซี

รอยแส้นั้นลึกมาก แทบจะเปิดเนื้อของเธอออก รอยนั้นเหมือนกับไส้เดือนเรียวยาวที่ปกคลุมร่างกายของเธอ มันดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก

แผลอักเสบ ทำให้เธอมีไข้สูง

ซ่งซีที่เดิมทีหมดสติ ถูกซ่งตงเซิงกระชากแบบนี้ เธอลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ แล้วพูดพึมพำ: “คุณพ่อ...”

ซ่งตงเซิงพึมพำอย่างเย็นชา สายตาเผยความรังเกียจออกมา แล้วเหวี่ยงเธอกลับไปเหมือนตุ๊กตาผ้าขี้ริ้ว

“อย่าเรียกฉันว่าพ่อ ฉันไม่มีลูกสาวที่เก่งกาจแบบนี้!”

ซ่งซีสวมใส่แค่ผ้าคลุมบาง ๆ ชิ้นเดียว เธอถูกเขากระชากแบบนี้ เสื้อผ้าของเธอก็หลุดหลวม เรือนร่างของเธอถูกเผยออกมา เธอนอนซมตัวซีดอยู่ตรงนั้น มองดูแล้วน่าสงสาร ต่อให้ซ่งตงเซิงจะใจจืดใจดำยังไง ก็อดมองเธอไม่ได้

แต่ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่ซ่งซีที่อยู่ในสภาพแบบนี้ ช่างยั่วยวนเป็นอย่างมาก

ซูต๋าเหม่ยปิดประตู แล้วถือโอกาสตอนที่คลุมเสื้อให้ลูกสาว ส่งสายตาเตือนซ่งซี

ลายหายใจของซ่งซีเหมือนใยแมงมุม ลมหายใจที่พ่นออกมาร้อนมาก

คนเป็นแม่ เห็นลูกสาวของตัวเองถูกคนทำร้ายจนเป็นแบบนี้ พูดว่าไม่เจ็บปวดไม่สงสารนั่นคือความโกหก

ซูต๋าเหม่ยสวมเสื้อผ้าให้ซ่งซีเสร็จ แล้วก็หันไปเกลี้ยกล่อมผู้ชาย

“คุณน่ะ ไม่ได้มาที่นี่นานขนาดนั้น มาถึงก็ก่อเรื่องใหญ่โต ที่นี่คือที่บริสุทธิ์แห่งพระพุทธศาสนา อย่าฉุนเฉียวขนาดนี้”

ซูต๋าเหม่ยรินชาให้ซ่งตงเซิง ให้เขานั่งลงบนเก้าอี้หวายข้าง ๆ จากนั้นเธอก็นั่งในอ้อมแขนของเขา แล้วเกลี้ยกล่อมเขา

โอบกอดหญิงสาวที่อ่อนโยน และดื่มชา ความโมโหของซ่งตงเซิงถือว่าสงบลงแล้ว

เขาไม่ได้มาที่นี่นานแล้วจริง ๆ ช่วงนี้มีคนใหม่อยู่ข้างกาย อ่อนเยาว์มาก และก็ละมุนละม่อม ดึงหัวใจของเขาไปครึ่งดวง จะไปนึกถึงคนรักเก่าที่สำนักแม่ชีได้ยังไง เพียงแต่ซูต๋าเหม่ยอยู่กับเขาหลายปีขนาดนี้ มีความรักอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วมีเสน่ห์ของผู้หญิง ถึงจะแก่ไปหน่อย แต่รู้จักเอาอกเอาใจ อ่อนโยน และรู้ความ ไม่เคยต้องให้เขาง้อ ทุกครั้งที่มาที่นี่เขามักจะถูกเธอยั่วยวน

พวกเขาไม่สนซ่งซีที่นอนอยู่บนเตียง ซ่งตงเซิงกอดซูต๋าเหม่ยและก็อดลูบคลำขึ้นลงไม่ได้ จากนั้นก็บีบคลึงร่างกายของเธอแรง ๆ ทำให้ซูต๋าเหม่ยส่งเสียงครางออกมา เหมือนกับเสียงแมวร้อง ซ่งตงเซิงเกิดความตื่นเต้นขึ้นมา จากนั้นก็เลิกชุดคลุมของเธอขึ้น ดวงตาเป็นประกาย

“นังร่าน ด้านในสวมถุงน่องสีดำด้วย”

ซูต๋าเหม่ยยิ้มอย่างยั่วยวน “ฉันเป็นผู้หญิงของคุณ คุณชอบอะไร ฉันก็จะใส่อะไรที่คุณชอบ”

ซ่งตงเซิงชอบความรู้สึกที่ถูกผู้หญิงมองว่าเป็นพระเจ้า ราวกับเขาเป็นแผ่นฟ้าของเธอ ในโลกของเธอมีเพียงแต่เขา

เขาพึงพอใจ จนเริ่มเล่นกับคนในอ้อมกอด ราวกับลืมจุดประสงค์ในการมาที่นี่ไปหมดแล้ว

ซ่งซีนอนอยู่บนเตียง มองดูพ่อและแม่ของตัวเองร้องครางเสียงดัง ทั้งสองจมอยู่กับความสุขจนลืมถึงการมีอยู่ของลูกสาวไปโดยสิ้นเชิง แท้จริงแล้วพวกเขาไม่เคยสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต

เธอฟังเสียงปลาไม้ที่ดังมาจากทางหน้าต่าง แล้วก็ได้ยินเสียงน่ารำคาญข้างหู เธอรู้สึกว่าโลกนี้ช่างน่าขำสุด ๆ

ใครจะไปคิดว่าภายในสำนักแม่ชี มีแต่เรื่องมัวเมานะ?

ส่วนเธอ เติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้

เวลาไม่ได้นานมาก

ประมาณยี่สิบนาทีก็เสร็จสิ้นลง

วันนั้นเขาดื่มเหล้าเยอะมาก จนอดใจไม่ไหวจริง ๆ...

ได้ยินเสียงร้องขอความเมตตาจากเธอ เสียงเรียก “พ่อ” และหยดน้ำตาในดวงตา ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงคำรามออกมา!

ตั้งแต่นั้น เขาไม่อยากยอมรับลูกสาวคนนี้ บางทีก็เพราะไม่อยากยอมรับสิ่งที่เขาทำในคืนนั้น

แม้ว่าเขาคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้รับการยอมรับจากโลกนี้

เมื่อเห็นซ่งซีร้องไห้สะอึกสะอื้นในตอนนี้ ซ่งตงเซิงก็อดไม่ได้ เขาหัวใจสั่นไหว

เขาแสร้งทำเป็นถอนหายใจ สวมบทบาทพ่อที่รัก เดินเข้าไปอุ้มซ่งซีขึ้นจากเตียง

ทันได้นั้นก็มีเสียงนกหวีดดังขึ้นจากนอกหน้าต่าง

ซ่งตงเซิงมองไปทางหน้าต่าง กำลังคิดว่าใครผิวปากอยู่ด้านนอก ข้างหูก็มีเสียงดังขึ้น “ไม่นะ!”

วินาทีต่อมา เขารู้สึกเจ็บหัวใจในทันที เขาก้มหน้าลง สบตากับดวงตาที่เย็นชาของซ่งซี ผสมกับรอยยิ้มเย้ยหยัน

เธอกำมีดอยู่ในมือ มีดแทงเข้าหัวใจของเขา ทำให้เลือดพุ่งออกมา

ซ่งตงเซิงปล่อยมืออย่างอ่อนแรง เขาจ้องมองไปที่ซ่งซีอย่างตกตะลึง “แก...”

ซูต๋าเหม่ยเอามือปิดปาก เธอตกตะลึงจนล้มลงกับพื้น

มีเพียงแต่ซ่งซี ที่มีรอยยิ้มอันน่าสยดสยองอยู่บนใบหน้าที่ซีดขาว “คุณพ่อ ลูกสาวส่งพ่อไปสู่สุคติโดยไว”