สอนรักอดีตภรรยา นิยาย บท 849

วันนี้อากาศไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ท้องฟ้ามืดครึ้มตั้งแต่เช้า

ตอนที่มาถึงวัดจยาเยี่ย ก็มีฝนตกปรอย ๆ แล้ว

ยวี่จิ้นเหวินกางร่มลงจากรถ ยืนตัวสูงสง่าอยู่ตรงนั้น เขายกร่มดำขึ้นเล็กน้อย แล้วกวาดสายตาเฉียบคมมองไปรอบ ๆ

วัดจยาเยี่ยเป็นจุดชมวิวที่มีชื่อเสียงในเมืองกั่ง มีภูเขา แม่น้ำ และต้นไม้เขียวชอุ่ม เหมาะแก่การหลบซ่อนตัวเป็นอย่างมาก

ทุกปีตำรวจเมืองกั่งสามารถตามล่าอาชญากรหลายคนที่หลบหนีมาที่นี่ได้ไม่น้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคนทำผิดย่อมหนีไม่พ้นเงื้อมมือกฎหมาย หรือดวงถึงฆาต สรุปคือไม่ว่าอาชญากรหลบหนีที่เก่งกาจขนาดไหน เมื่อมาถึงวัดจยาเยี่ยก็ยากที่จะหลบหนีไปได้ บ้างก็หมดปัญญาที่จะหนีรอด บ้างก็ยอมรับโทษโดยดี

ดังประโยคที่ว่า คนชั่วกลับตัว จะกลายเป็นพระพุทธเจ้า

แต่จะเป็นพระพุทธเจ้าได้สำเร็จหรือเปล่านั้นก็อีกเรื่อง คนส่วนใหญ่เดินมาถึงจุดนี้แล้ว จุดที่ก้าวผ่านได้ยากที่สุดคือจิตใจ

ละอองฝนทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบบนกิ่งไม้ใบไม้ ทำให้กลบเสียงอื่นได้ไม่น้อย

เขารู้ว่าจ้าวซวี่ก็อยู่ที่นี่

ซ่งซีเป็นอาชญากรที่ถูกตามจับตัวในคดีใหญ่ ทีมคดีสำคัญที่จ้าวซวี่อยู่ได้ติดต่อกับตำรวจของเมืองกั่งตั้งนานแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นที่ดึงดูดความสนใจจ้าวซวี่ไม่ได้พบหน้ากับยวี่จิ้นเหวินและฟู่ยวี่ด้วยซ้ำ เขากำลังวางแผนจับกุมซ่งซีอยู่ตลอด ครั้งนี้ไม่ปล่อยให้เธอหนีไปได้แน่!

ประตูรถเปิดออก หลัวกังและซันนี่ปลอมเป็น “เจี่ยงฟาน” ลงจากรถ แล้วกางร่มให้หนานซ่ง

หนานซ่งสวมหน้ากาก ปีกร่มกดต่ำลง ปิดบังเธออย่างแน่นหนา จนแทบจะไม่เห็นหน้าของเธอ

คนกลุ่มหนึ่งหยุดอยู่ที่ตีนเขาครู่หนึ่ง ถึงจะเดินขึ้นบันไดไปพร้อมกัน

และบริเวณไหล่เขา ซ่งซีซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ ถือกล้องส่องทางไกลส่องไปที่บริเวณตีนเขา ลูกน้องมองตามแล้วถามขึ้น “ใช่พวกเขาไหม? ร่มบังจนมิดชิด เห็นไม่ชัดเลยสักนิด...พวกเราไม่ได้มาผิดที่หรอกนะ?”

ลูกน้องเอะอะโวยวาย ซ่งซีขมวดคิ้ว ใบหน้าเคร่งขรึม

ไม่มีทางมาผิดที่! เป็นพวกเขา!

เธอคิดอย่างรอบคอบ บวกกับมีคนช่วยเธอวิเคราะห์ ทุกคนเห็นพ้องกันว่าหนานซ่งจะต้องมาที่วัดจยาเยี่ยแน่นอน!

ไม่ว่านายท่านหลินจะไม่อนุญาตให้พวกหนานซ่งร่วมงานแต่งงานหลานสาวของเขาจริง ๆ หรือไม่ แต่จากนิสัยของหนานซ่ง เธอไม่อยากให้งานแต่งงานของเพื่อนรักต้องวุ่นวาย ถึงทางวัดจยาเยี่ยจะอันตรายมากแค่ไหน เธอก็ต้องมา สถานที่บริสุทธิ์ ได้เจอเลือดแล้วจะยังไง?

ซ่งซียิ้มมุมปาก ฟังเสียงระฆังที่อยู่ไกลออกไป เธอรู้สึกว่าเสียงระฆังนี้ ก็คือสัญญาณแห่งชัยชนะของเธอ

เธอส่งสัญญาณมือ ให้ลูกน้องไปเตรียมการ

เมื่อเห็นหนานซ่งและพรรคพวกค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ซ่งซีวางกล้องส่องทางไกลลง แล้วบรรจุกระสุน เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จู่ ๆ ก็หยุดสายตาลง

คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หนานซ่ง ทำไมดูคุ้นตาขนาดนี้?

แม้กระทั่งรู้สึกว่าเขาเหมือน...เจี่ยงฟาน

เป็นไปไม่ได้!

ซ่งซีปฏิเสธความคิดในใจนี้ทันที เจี่ยงฟานตายไปแล้ว ไม่มีทางที่จะมาอยู่ที่นี่!

ไม่รอให้เธอได้มองอย่างชัดเจน หนานซ่งและพรรคพวกได้เข้าไปในห้องโถงใหญ่แล้ว เงาที่คุ้นเคยนั้นก็ถูกผู้แสวงบุญและนักท่องเที่ยวกวาดหายไป

หนานซ่งบูชาภูตผีแต่ไม่เชื่อเรื่องผี

เธอจุดธุป แล้วขยับปากขมุบขมิบ: ขอยืมสถานที่ของท่านฆ่าคน ถ้าหากล่วงเกิน ได้โปรดอภัยให้ด้วย

หลัวกังยืนอยู่ด้านหลังเธอ ท่าทางระมัดระวัง เขาสังเกตผู้คนโดยรอบอย่างละเอียด แล้วจับตามองหนานซ่งโดยไม่กล้าละเลยแม้แต่น้อย

ยวี่จิ้นเหวินยิ้มเล็กน้อย “ภรรยาผมที่บ้านมีสวนชา ชาเขียวหอมมาก ผมยังมีเก็บไว้อยู่บ้าง เดี๋ยวจะส่งมาให้ท่านทั้งหมดนะครับ”

คำว่า “ภรรยา” ทำให้ใบหน้าแก่หง่อมสุขุมของอาจารย์อี้ซินเผยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา จากนั้นก็มองไปด้านหลังเขา เมื่อไม่เห็นว่ามีคน ก็เอนตัวไปข้างหน้าอีกครั้ง เขาเลิกคิ้วถาม “ภรรยาของโยมล่ะ? ทำไมไม่พามาเจออาตมา?”

ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้าขึ้น “ท่านเป็นพระภิกษุ อยากรู้อยากเห็นแบบนี้จะดีเหรอครับ?”

อาจารย์อี้ซินถลึงตาโต “พระภิกษุแล้วยังไง? พระภิกษุอยากรู้อยากเห็นไม่ได้เหรอ?”

“ได้ครับ”

ยวี่จิ้นเหวินหัวเราะเบา ๆ เขาไม่กล้าหาเรื่องตาแก่ผู้นี้

ตอนที่อาจารย์อี้ซินออกบวช เป็นเรื่องบังเอิญมาก เขาก็เคยแต่งงานมาแล้ว ต่อมาเป็นเพราะไม่ทำงานทำการ ภรรยาจึงหนีไปกับชายอื่น ตอนที่ตื่นขึ้นมาจากความเมา ในบ้านว่างเปล่าของอย่างอื่นถูกภรรยาย้ายออกไปหมด เหลือเพียงแต่สร้อยประคำ

เขากำสร้อยประคำนั้นไว้ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าชีวิตเหมือนความฝันอันยิ่งใหญ่ ชีวิตไร้ความหมาย จึงออกเดินทางไปต่างที่ต่างถิ่น แล้วปลงผมบวชเป็นพระ

หลังจากบวชแล้วอี้ซินก็เหมือนได้ชีวิตใหม่ เขาสวมผ้าไตรจีวรตอบคำถามของผู้แสวงบุญ ได้ฟังเรื่องซุบซิบนินทานับไม่ถ้วน กลับพบว่าเรื่องที่ตนเองประสบพบเจอมานั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย หลังจากที่ได้ยินเรื่องแปลกประหลาดต่างๆ ในโลกแล้ว ก็เข้าใจความจริงมากมาย แล้วค่อย ๆ บรรลุธรรมชั้นสูง

ยังไงก็ตามในสายตาของยวี่จิ้นเหวิน ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาก็ยังคงเป็นคุณปู่แปลกประหลาดที่อุ้มเขาเล่นและให้ลูกอมเขากิน

“เธออยู่ที่โถงใหญ่” ยวี่จิ้นเหวินพูดขึ้นช้า ๆ “ต้องขอยืมที่ของท่านฆ่าคนหน่อยนะครับ”

อาจารย์อี้ซินได้รับแจ้งและการเตือนจากตำรวจตั้งนานแล้ว เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นทุกปี เขาพบเห็นบ่อยจนชินตาแล้ว

เพียงแต่...

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างสีฟ้าเดินออกมาจากด้านหลังเสา แล้วถามยวี่จิ้นเหวิน “คนที่โยมพูด หมายถึงเธอเหรอ?”